အရင္ဘ၀ က ေပးတဲ့ အေတြးမ်ား

အရင္ဘ၀က ဘာလဲ ဆိုတာ အေရး မၾကီးလွဘူး လို႕ ထင္စရာ ရွိေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၴ မင္းသားဟာ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဘ၀မွာ ဘယ္မွာမွမသင္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ေလးအတတ္ကို တဖက္ ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္စြာ ျပသႏိုင္ခဲ့တာ အရင္ဘ၀က အသဒိသ ေလးသမား ျဖစ္ခဲ့စဥ္ ဘ၀က ေလး အတတ္ကို တဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ ခဲ့ဖူးလို႕ အထံု ပါလာတဲ့ အတြက္ ဒီဘ၀မွာ အရင္ ဘ၀ကို ျပန္သိႏိုင္တဲ့ ဇာတိသရ ဉာဏ္ကို ရထားလို႕ ျပန္သင္စရာ မလိုဘဲ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ ပါတဲ့။ ဗုဒၶ၀င္ အရပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ဇာတိသရ ဉာဏ္လဲ မရေတာ့ အရင္ဘ၀က ဘာလဲဆိုတာ ၾကည့္တဲ့ လင့္ေလးကို ေဒါက္တာ စိုးထက္ ဘေလာ့မွာ ေတြ႕လို႕ အေပ်ာ္စမ္းၾကည့္လိုက္တာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာတဲ့ ေတာ္ေရ႕..

ေဗဒင္ဆိုတာ မယံုလွတဲ့ ကၽြန္မကို ဘုန္းဘုရားက ဘာလို႕ ေဗဒင္သင္ေပးဖို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ အစက မသိခဲ့ ပါဘူး။ ခ်စ္လွ စြာေသာ အဘိုး ကိုယ္တိုင္ ရဟန္း ဒကာ ခံထားတဲ့ ဘုန္းဘုရားကို အားလံုးက ေလးစား ၾကည္ညိဳ ၾကသလို သူ႕ရဲ႕ ေဗဒင္ ပညာ ကလဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဗာရာဏသီက ေ၀ဒ တကသိုလ္ မွာ ေလးႏွစ္ သင္လာၿပီး ဘြဲ႕ရ၊ အဲဒီေနာက္ သီရိလကၤာမွာ နယ္ခံေတြက စိန္ေခၚလို႕ တတ္တဲ့ ပညာ မေနသာလို႕ ပညာျပဳိင္ၾကရာက အႏိုင္ရခဲ့တာမို႕ အ့ံမခန္းလို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အ သက္ သာ ၂၀ ေက်ာ္ေရာ ေဗဒင္ကို ဟုတ္တိ ပတ္တိ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ သေဘာ ထားၿပီး တခါမွ မေမးဖူး ပါဘူး။ ဘုန္းဘုရားက ငါ့ဆီ ေဗဒင္ လာသင္လွည့္လို႕ ခိုင္းေပမယ့္ တခါမွ မသြား။ ေနာက္ သူ ေနမေကာင္း ျဖစ္လုိ႕ ေ၀ယ်ာ၀စ လုပ္ဖို႕ ဓာတ္စာ ဆြမ္းကပ္ဖို႕ လူၾကီးေတြက တာ၀န္ေပးလို႕ ေက်ာင္းက အျပန္ ဘုန္း ဘုရားကို လွဴဖြယ္ သြားကပ္ေတာ့မွ သူက စာရြက္နဲ႕ ေဘာလ္ပင္ အယူခိုင္းၿပီး ကၽြန္မကို သခ်ၤာ တြက္ခိုင္း ပါတယ္။ ေပါင္း၊ ႏႈတ္၊ ေျမွာက္၊ စား ေတြခ်ည့္ပါ။ အၾကြင္းေတြကို မွတ္ထားခိုင္းပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ တြက္ၿပီးေတာ့မွ အၾကြင္းေတြကို ေမးၿပီး ကၽြန္မကို ညည္း ဘယ္ေန႕က ဘယ္ေနရာကို ဘယ္ေန႕ နံ သားသမီးေတြနဲ႕ ဘာသြားစားခဲ့တယ္ မဟုတ္လားလို႕ ေမးပါေရာ။ ျဖံဳသြားတာမွ ၾကက္သီးေတာင္ ထပါ တယ္။ ေဗဒင္ဆိုတာ ဒါပဲတဲ့။ ဟဲဟဲ.. နည္းနည္း စိတ္၀င္စား သြားပါတယ္။ သခ်ၤာ ပညာပဲဟာေနာ္။ အဲဒီ အေပၚ မူတည္ၿပီးမွ ေဟာကိန္း ထုတ္တာ။ တိက် ေသခ်ာမႈ တခု ရွိသားပဲေပါ့။ စမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚသြား ပါတယ္။ (ယံုသြားတာ မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္)။ ဒါနဲ႕ ေဗဒင္ သင္ခဲ့ပါတယ္။ ပညာရပ္ တစ္ခုလို သေဘာ ထားၿပီး သင္တာပါ။ ကိုးကြယ္စရာ ဘာသာရပ္ အေနနဲ႕ သင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ပထမဆံုး ေဗဒင္ သစၥာ ဆိုရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နကၡတ္နဲ႕ ေဗဒင္တုိ႕ရဲ႕ ပရိယာယ္နဲ႕ အေခၚအေ၀ၚ ေတြကုိ အရင္ သင္ရ ပါတယ္။ စစခ်င္း ေဟာနည္း မသင္ရ ေသးဘူးေနာ္။ ေနာက္ေတာ့မွ လကၤာေတြ အလြတ္က်က္ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ တြက္နည္း စသင္ ရပါ ေတာ့တယ္။ လူေတြကို ေဟာနည္း သင္အျပီးမွာ ဇာတာဖြဲ႕နည္း၊ ႏိုင္ငံ ေတြ ကို ေဟာနည္း၊ ေနာက္ေတာ့မွ အင္းအိုင္၊ ခလွဲ႕၊ လက္ဖြဲ႕၊ ဓာတ္ဆင္၊ ဓာတ္ရိုက္၊ ဓာတ္ေျဖ၊ တႏၲရ၊ မႏၲရ၊ မိုးၾကိဳးစက္ ဆင္နည္း၊ စြယ္စံု သွ်ိဳ ရုပ္တု၊ စမ အစီအရင္ စတာေတြကို ဆင္နည္း ေျဖနည္း ေတြကို အက်ဥ္း သင္ရ ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ အနတၲ= အရာရာကို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္မရ ဆိုတဲ့ သေဘာကို သြားၿပီး ရွင္းရွင္းၾကီး ျမင္ရပါ ေတာ့တယ္။ ေဗဒင္ေဟာလို႕ မမွန္ ႏိုင္သူ ၃မ်ိဳး ရွိပါေသး သတဲ့။ သူတို႕ကေတာ့
(၁) စိတ္၊ ဇြဲ ၾကီးလြန္းသူ
(၂) ဆိုးရြားလြန္းေသာ အကုသိုလ္ အမႈကို လုပ္ထားသူ၊ လုပ္ေနေလ့ ရွိသူ
(၃) ပုထုဇဥ္ ဘ၀ကို လြန္ေျမာက္ၿပီးေသာ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ (သို႕မဟုတ္) ေကာင္းမႈမ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ ပံုမွန္ အျမဲ လုပ္ေနသူ တို႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေစာေစာက ေျပာထားတဲ့ အင္းအိုင္၊ ခလွဲ႕၊ လက္ဖြဲ႕၊ ဓာတ္ဆင္၊ ဓာတ္ရိုက္၊ ဓာတ္ေျဖ၊ တႏၲရ၊ မႏၲရ၊ မိုးၾကိဳးစက္ ဆင္နည္း၊ စြယ္စံု သွ်ိဳ ရုပ္တုနဲ႕ စမ အစီအရင္ စတာေတြကလဲ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႕ မရတာေတြ႕ရပါတယ္။ နကၡတ္ ကလဲ ၾကံဳဦးမွ၊ ရွားပါး ဂမုန္းေတြနဲ႕ လိုအပ္တဲ့ ပစည္းေတြကလဲ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ အတိအက် တူးလို႕ ယူလို႕ ရဦးပါမွ၊ စီရင္ဖို႕ နကၡတ္ ကလဲ ၾကံဳဦးမွ၊ စီရင္ ေနတုန္း မွာလဲ အေႏွာင့္ အယွက္က ကင္းဦး ပါမွ၊ စီရင္ ေနစဥ္ ဂါထာ စုက္ရာမွာလဲ ဌာန္ ကရိုဏ္း က်န ပီသ ဦးပါမွ၊ ေအာင္မယ္ေလး မွန္မွန္ကန္ကန္ အစီအရင္ တစ္ခုၿပီးဖို႕က ေတာ္ရံုနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အဲဒါပဲ ေကာင္းပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လူ႕ေလာက ရႈပ္ကုန္ ရခ်ည့္။

ၿပီးေတာ့ တခု ေကာင္းတာက သာသနာပ မွာ ေပၚထြန္းတဲ့ ဒီပညာရပ္ ေတြရဲ႕ အစြမ္းက သာသနာတြင္း မွာ ပြင့္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ သာသနာေရွ႕ ေရာက္ရင္ အကုန္ ေပ်ာက္တာပါ။ ေနပူက်ဲတဲ ေအာက္မွာ ပိုးစုန္းၾကဴး အေရာင္ မထြက္ႏိုင္ ေတာ့တဲ့ သေဘာ ပါပဲ။ သံဃာ့ ဂုဏ္ရည္ ျပည့္စံုသူ သံဃာ ေတာ္မ်ား၊ ဘုရားရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္ ေမြေတာ္မ်ား နဲ႕ ျမတ္စြာ ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြ ႏွလံုးသား ထဲထိ ထုံမႊမ္း ထားသူ တို႕ကို ဒီပညာေတြနဲ႕ ဘာမွ လုပ္မရတာ အေသ အခ်ာပါ။ ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ ရတန သုတ္ေတာ္ကို ရြတ္ရင္ အ စိမ္း သရဲ ေလာက္ကို မေျပာထားနဲ႕၊ တန္ခိုး ၾကီးလွတဲ့ နတ္ဘီးလူးမ်ားနဲ႕ အသူရာနတ္ေတြေတာင္ ထြက္ ေျပး ရတာပါ။ တရား ျပည့္၀ ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးကို ေခါင္းေခါက္ မိတဲ့ လက္ေဆာ့သူ နတ္သူငယ္ ကေလး ေပါက္စ၊ မာရ္နတ္ရဲ႕ တူေတာ္ ေမာင္ေတြ ခ်က္ခ်င္း နတ္သက္ေၾကြၿပီး ငရဲကို က်ခဲ့ ဖူးတာ ပိဋကတ္ ေတာ္ မွာ ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ယၾတာေတြ၊ အေဆာင္ေတြ၊ အရုပ္ေတြကို ေခါင္းရႈပ္ခံၿပီး ထုလုပ္ ေဆာင္ထား ေနမယ့္ အစား၊ အစြမ္း အထက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ မ်ားကိုပဲ အလြယ္ ၾကိဳက္ တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ အာဂံု ေဆာင္ထား လိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ပိုက္ မကုန္တဲ့ စိတ္လဲ အခ်ရဆံုး ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ ေစာင့္ ကိုယ္လံု ပညာ ကေတာ့ တရားေတာ္ မ်ားကို လိုက္နာျခင္း ပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္မ်ား ထဲမွာ မေကာင္းတာ တခုမွ မပါတာ ၾကိဳက္သလို စမ္းသပ္တိုင္း သိႏိုင္တာပါ။

ေဗဒင္ ပညာကို ၃ႏွစ္ သင္အၿပီး ဘုန္းဘုရားက ေဟာခြင့္ ေပးပါတယ္။ ေဟာစား ရမယ္တဲ့။ အလကား မေဟာရ ပါဘူးတဲ့။ အလကား ေပးရင္ လူေတြက တန္ဖိုး မထားဘဲ ေနတတ္လို႕တဲ့။ ဒီေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ က စလို႕ ကၽြန္မ တစ္ပါး သီလ တသက္စာ အလွဴခံၿပီး ဉာဏ္ ပူေဇာ္ခ ယူၿပီး လူေတြကို ေဗဒင္ေဟာေပး ခဲ့ပါတယ္။ ပြင့္လင္း တိက်တဲ့ သူမ်ားက မလွဴႏိုင္ ၾကရင္ ရိုးရာ က်င့္စဥ္ ၂ခု ပံုမွန္ က်င့္မယ့္ ကတိယူၿပီး ေဟာေပးပါတယ္။ တခုမွ မလုပ္ႏုိင္ သူမ်ား ကိုေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ သဒၶါေၾကး နဲ႕ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ယူပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ့ ရမလဲ ဆိုသူမ်ား ကၽြန္မက တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကိုယ့္တန္ေၾကး ကိုယ္ ေဆာင္ၿပီး ကန္ေတာ့ ႏိုင္သ ေလာက္ပဲ ကန္ေတာ့လို႕ .. ဒီလို လုပ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိက ေစတနာက လူေတြ သီလ ေစာင့္ၾကလို႕ ဒီလူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္း ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ တိုင္းျပည္ေလး ျပန္လည္ နာလံထူ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကို သစၥာ ဆိုလို႕ ရပါတယ္။

သို႕ေသာ္လဲတဲ့… အဲတဲ့ .. ဆိုတဲ့ ဇာဂနာရဲ႕ စကားေလး ယူသံုး ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ သာသနာ ထြန္းကား တဲ့ တိုင္းျပည္ ပီပီ၊ သာသနာေတာ္ ညစ္ႏြမ္းလာရင္၊ သာသနာေတာ္ကို ထိခိုက္ ေစာ္ကားသူ ေပါမ်ားလာ ရင္၊ သီလ ပ်က္စီး အက်င့္ တန္သူ ေပါမ်ားလာရင္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဟာ ကပ္ၾကီး သံုးပါး ဆိုက္ ေရာက္ၿပီး ဒီလို အက်င့္ပ်က္သူေတြ၊ သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးသူေတြကို ကပ္ၾကီး သံုးပါး ဆိုက္ကပ္ ခံရ ေသေၾက ပ်က္စီး ေစရင္း ကပ္ေဆးေလ့ ရွိပါတယ္။ သိသာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်ိန္ ကာလ မ်ားကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဂ်ပန္ေခတ္ နဲ႕ ဖဆပလ အပ်က္တို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ သာသနာေစာင့္ နတ္မ်ားကလဲ သာသနာ ကိုသာ ေစာင့္ၿပီး တရား မေစာင့္သူ မ်ားကို မ်က္ႏွာ လႊဲေလ့ ရွိပါတယ္။ လူေတြကမွ တရားကို မေစာင့္တာ၊ နတ္ကလဲ သူ႕ထက္ အဆင့္ နိမ့္တဲ့ လူကို ဘာဂုဏ္ကို သြားရည္ေမွ်ာ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရ မွာတုန္းလို႕… နတ္ဖက္က ၾကည့္ေတာ့လဲ မွန္ေနသား။ တရားကို နတ္ေစာင့္ ဆိုတာ နတ္ျပည္က နတ္ႀကီး က တရားကို ေစာင့္တာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ ပါးနပ္တဲ့ လူက တရားကို ေစာင့္တာကို ဆိုလို တာပါ။ တရား ေစာင့္တာ သူမ်ား အတြက္ ေစာင့္တာမွ မဟုတ္ တာေလ။ ကို္ယ္ေကာင္းဖို႕ ကိုယ္ေစာင့္ရ တာကိုး။

ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေဗဒင္ ေဟာကိန္း အရေရာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္း အရပါ ၂၀၀၆ စက္တင္ဘာ ကတည္းက (သမုဒၵရာဇ္ မင္း လက္ထက္ ကတည္းက စတဲ့ ေကာဇာနဲ႕ တြက္နည္း အရေရာ၊ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့ ေန႕ က ဇာတာနဲ႕ တြက္နည္း အရပါ) ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဇာတာ ဟာ ပါပ ကပ္ထဲ ေရာက္လို႕ ေနခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွ လြတ္ပါမယ္။ ကပ္ၾကီး သံုးပါးလံုး ဆိုက္ပါမယ္။ ၂၀၀၇၊ ၂၀၀၈န႕ဲ ၂၀၀၉ အဆိုးဆံုး ျဖစ္ပါမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ မ်ားက ေမတၲာ ေရွ႕ထားၿပီး ဒီေလာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တရားေတာ္မ်ား ရြတ္ပြား ေပးေန တာကို ဆူပူမႈ ေခါင္းစဥ္ တပ္လို႕ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္သတ္ ႏွိပ္စက္ ရံုမွ် မကေသး၊ သံဃာကို လိမ္ေမာ္ သီး လို႕ ရိုင္းရိုင္း စိုင္းစိုင္း ေခၚေ၀ၚရင္း အာဏာေပး ေမာ္ၾကြား ေနတဲ့ ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္း အထီးမွန္း အမမွန္း မသိတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူလား ဘာလား ေတာင္ မသိတဲ့ သူမ်ားက တေမွာင့္။ ကပ္ေဆးႏံႈးကို အရွိန္ ျမွင့္ေပး ေနလိုက္ ၾကပါ ေသးတယ္။ ရင္ေလးပါ့။

ကပ္ထဲမွာ ေရာပါ မသြား ခ်င္ရင္ ရဟန္း ရွင္လူမ်ား အရြယ္ မေရြး၊ ဘာသာ မေရြး တရား ၀တ္စံုသာ လံုလံု ၀တ္ၾက ပါေတာ့။ ပါးစပ္က တရား စာေတြ ရြတ္ရံုနဲ႕ မၿပီး၊ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲပါ တရားကိန္းဖို႕ လိုေနပါ တယ္။ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား၊ လက္က ကားယား ကားယား လုပ္ရင္ ဘုရားကို လိမ္လည္မႈ အျပစ္ တစ္ခု ထပ္တိုးမွာ မို႕ပါ။ ျမန္မာ ျပည္ ကပ္ေဆး ေနပါၿပီ။ တားလို႕လဲ မရေတာ့ ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ တြက္ ခ်က္မႈ မ်ားအရ ျမန္မာျပည္ လူဦးေရ တ၀က္သာ အႏိုင္ႏိုင္ က်န္ပါမယ္။ ေဗဒင္ ေဟာသက္ ၅ႏွစ္ အတြင္း မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ေဗဒင္ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ မမွန္ ေစခ်င္ ပါဘူး။ ေဗဒင္ ေဟာလို႕ မမွန္ႏိုင္တဲ့ လူစား ၃မ်ိဳး ထဲက လူေကာင္း ၂မ်ိဳး ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ထဲမွာ ေပါေပါ မ်ားမ်ား ရွိေန ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း…