ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစခင္ဗ်

ဒီသီခ်င္းသံၾကားရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္လို႕ သိၾကပါတယ္။ ရဲ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိလဲေတာ့ ကၽြန္မ လဲ ရဲမ်ိဳးက လာတာ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရဲစခန္းနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အဆက္အဆံ ရွိတယ္ရွင့္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တျခား တကသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြလို မဟုတ္ဘဲ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို ရဲ စခန္း ေထာက္ခံစာ ပါမွ ေက်ာင္းေပး တက္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဘယ္လို မွကို ဘ၀င္မက်ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးက ရာဇ ၀တ္သား ျဖစ္ဖူးတဲ့ သူမွ အဲလို အလုပ္ ခံရ သင့္တဲ့ ကိစၥပါ။ ရိုးရိုးသားသား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနတဲ့ သူကို အလကား ေနရင္း ရာဇ၀တ္ သားလို၊ ျပစ္မႈ မွတ္တမ္း ရွိသူလို သေဘာထား ဆက္ဆံ ခံရတာ ေတာ္ေတာ္ ခံျပင္းပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ.. ရွင္တုိ႕ ေခတ္ဆိုေတာ့ လုပ္ၾကေပါ့။ ေကာင္းေကာင္း ေနလ်က္ သားန႕ဲ ဒါမ်ိဳး လာအခ်ိဳး ခ်ိဳးေတာ့ တမင္ကို တန္ ေအာင္ ျပစ္မႈ ျပန္က်ဴးလြန္ ပစ္လိုက္တယ္ မွတ္ကေရာ.. ေက်ာင္းေျပးတယ္။ နည္းနည္းေနာေနာ ေျပးတာ မဟုတ္ဘူးရွင့္ တစ္ႏွစ္ကို က်ဴတိုရီယယ္ ရွိတဲ့ ရက္ကလြဲလို႕ က်န္တာ တက္ကို မတက္တာ။ ေက်ာင္းေခၚ ခ်ိန္ မျပည့္ရင္ စာေမးပြဲ မေျဖရ ဘူးလား။ ျဖစ္တယ္။ ဟိုဌာနက ေက်ာင္းသား ဒီဌာန လာၿပီး ေဘာ္ေဘာ္ ကိုယ္စား လက္မွတ္ ထိုးေပး၊ ဒီဌာနက ေက်ာင္းသူ ဟိုဌာနက သူငယ္ခ်င္း အတြက္ သြားၿပီး နာမည္ ေခၚ ရင္ လူစား ထူးေပး တယ္ရွင့္။ ပိုေတာင္ စည္းလံုး ခ်စ္ခင္ သြားေသးရဲ႕။ ေက်ာင္းသား အမ်ားၾကီး ၾကားမွာ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ကို ၄-၅လ ေလာက္နဲ႕ အတင္းျဖတ္ခ်ၿပီး သင္ၿပီး စာေမးပြဲ စစ္တာကိုး။ ဆရာ ေတြက လူမွတ္မိဖို႕ မစဥ္းစား ထားနဲ႕။ ဆရာေတြက ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္ဖို႕ ေလ့က်င့္ လာတာ မဟုတ္ ဘူး။ သူတို႕ စာပဲ သင္တတ္တာ။ တတိယ ႏွစ္က လွ်ပ္စစ္ သင္တဲ့ ဆရာမကို အျပင္မွာ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး။ အင္း.. ပို႕ေဆာင္ေရး သင္တဲ့ ဆရာမနဲ႕ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး သင္တ့ဲ ဆရာမလဲ Year Book ရမွ ျမင္ဖူး တာပါ။

အဲ ေက်ာင္းက ေဘာ္ေဘာ္ မ်ားက ေမးရွာပါတယ္။ နင္ စာတကယ္ မတတ္ဘဲ ဘယ္လို လုပ္စား မလဲတဲ့။ ငါက မိဘ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အျမီး တစ္ေခ်ာင္း တပ္ေပးတာ။ ငါ၀ါသနာ ပါတာ မဟုတ္လို႕ လုပ္ကို မစား ဘူးလို႕။ နင္တို႕ တကယ္ တတ္ေတာ့ေရာ တကယ္ လုပ္စားလို႕ ရမယ္ ထင္လားလို႕ ျပန္ေမးလိုက္ ေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ မိသားစု၀င္ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျဖတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေဆာက္လုပ္ ေရး အတြက္ တိုင္ေတြ နံရံေတြက စက္ရံုကေန အခ်ပ္လိုက္ ထြက္လာတာ ေကာက္တပ္ရံုပဲ ငါတုိ႕ကို သင္ေပး ထားတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၆၀က သင္ရိုး ေဟာင္းၾကီးတဲ့။ ေလွ်ာက္ အမ်ားၾကီး စဥ္းစားမေနနဲ႕ နင္တို႕ ငါတုိ႕က သင္ေပးတာ ယူရံုပဲ သင္ရိုးက နင့္အဘက ဆြဲတာလို႕ ေျပာရင္း ညည္းရင္း စာေမးပြဲ ေအာင္ရင္ ၿပီးတာပဲလို႕ စိတ္ေလွ်ာ့ ခဲ့ၾကရဲ႕။

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ထြက္မယ္ ဆိုေတာ့ ပညာကို ႏိုင္ငံေတာ္က ကုန္က် စိုက္၀င္ၿပီး သင္ေပး ထားရလို႕ ေလ်ာ္ေၾကးတဲ့။ ကဲ သံုးစား မရတဲ့ ပညာ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကး ေပးဆိုလဲ ေပးတယ္ဗ်ာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဂိတ္ထြက္ေၾကး မေပးရင္ မထြက္ရဘဲကိုး။ ပတ္စ္ပို႕ေလး ရဖို႕အတြက္ ေငြကို လမ္းခင္းရပံုမ်ား။ ရွားပါး အစိုးရ ၀န္ထမ္းေကာင္း သိပ္ပီသတဲ့ အေဖက ေျပာပါတယ္။ ငါလဲ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ မင္းတို႕လဲ မေပးရဘူးတဲ့။ အင္း ပတ္စ္ပို႕ရံုး ေရာက္ပါၿပီ။ အေဖ့စကား မပယ္ရွားဘဲ ပတ္စ္ပို႕ ရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။ ေက်ာင္းက ၀င္ခြင့္ေျဖဖို႕ ေခၚစာေလးကို ကိုင္ၿပီး ပတ္စ္ပို႕ ေလွ်ာက္ရတယ္။

ေဖာင္တင္ေတာ့ ေဖာင္နံပါတ္ ***ကိုသြား၀ယ္တဲ့ ေျမညီထပ္က ေဖာင္လက္ခံ ဌာနက လက္ေမာင္း ၂ရစ္နဲ႕ ရဲ က ေျပာပါ တယ္။ ေဖာင္၀ယ္ရမယ့္ ေနရာက ေလးထပ္မွာ။ ေအာ္.. ရံုး ဖြဲ႕စည္းပံု၊ ခင္းက်င္းပံု ျပင္ဆင္တဲ့ လူေတြ ေတာ္ခ်က္။ ၾကပ္ညပ္ ေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကို တိုးေခြ႕ရင္း ေလးထပ္က ေဖာင္ကို ၀ယ္ၿပီး ေျမညီထပ္ ျပန္ဆင္း။ ေဖာင္ကို ျပန္ၿပီး ေအာက္ဆံုးက ထပ္ရပါတယ္။ ေစာင့္စမ္း.. ပြဲစားနဲ႕ မလုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းမာသူ။ မနက္ ၉နာရီ ကေန ေစာင့္လိုက္တာ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ႏိုးႏိုးနဲ႕။ ၾကားက ျဖတ္၀င္ လာတဲ့ ဖိုင္ေတြက အမ်ားသား။ ေဟ့လူ အစဥ္လိုက္ စီေလ. အလွည့္ မေက်ာ္နဲ႕လို႕ ေျပာရေအာင္က သူ႕ ေပၚလစီ ကို ဘာမွ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ေရးမထားေတာ့ ဒီဖိုင္ေတြက အရင္ေန႕ တည္းက စီထား တာလား မေသ ခ်ာလို႕ ေျပာမျဖစ္။ ေန႕လယ္ ၂နာရီ ထိုးမွ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ စားပြဲေရွ႕ ရပ္လိုက္ ေတာ့ ေဖာင္နံပါတ္ မွားေန တယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ ေဖာင္နံပါတ္ ၀ယ္လာတာ ပဲေလ ဆုိေတာ့ မွားသြား လို႕ တဲ့။ ရုပ္က မေထမဲ့ျမင္။ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနၿပီး ေဖာင္နံပါတ္က မွားေျပာ စရာလား။ မွားရင္လဲ ကိုယ့္ အမွား ကို သိၿပီး ေျပေျပ လည္လည္ ေျပာေပါ့။ ခုေတာ့ ထီမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕။ ေဒါသ စိတ္ကို ထိန္းရင္း ေလးထပ္ကို တိုးေခြ႕ၿပီး တက္ခဲ့ရ ျပန္တယ္။ ဒီတခါ ကိုယ့္ရုပ္ကို မွတ္မိ ေနပံု ရတဲ့ ေဖာင္ေရာင္း တဲ့ ေကာင္ေလးက အထာ သိေနပံု ရတယ္ အမ.. ေဖာင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ လိုျပန္တာလဲ တဲ့။ ေအာ္ တစ္ရြက္ ဆယ္က်ပ္ထက္ ဘယ္လိုမွ ပိုမတန္တဲ့ ေဖာင္ စာရြက္ကို က်ပ္ ႏွစ္ရာနဲ႕ ေဖာင္ေရာင္း စားၿပီး ရတဲ့ေငြ ခြဲယူ ေနၾက ပံုပဲလို႕ ေတြးလိုက္ မိပါတယ္။ ဒါနဲ႕

((ရွိသမွ် ေဖာင္ေတြ အားလံုး တစ္စံုေပး))

မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈ အတြက္ အံ့ၾသ သြားပုံ ရေပမယ့္ အားလံုး ထုတ္လိုက္ေတာ့ က်ပ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ဖိုး က်ပါတယ္။ ကိစၥ မရွိပါ။ ယူၿပီး ေငြေခ်ၿပီး ေစာေစာက ေကာင္တာ စားပြဲေလးဆီကို ျပန္လာ ခဲ့သည္။ တင္းမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို အရသာခံ ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ဒင္းက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕ ေဖာင္ကို ေအာက္ဆံုးက ျပန္စီပါတဲ့။

(((ဘယ္ေဖာင္နံပါတ္ကို ျပန္စီရမွာလဲ ခုရွင္းေအာင္ေျပာ။ ၾကိဳက္တဲ့ ေဖာင္နံပါတ္ေျပာ၊ အခု အားလံုး တစ္စံု ပါတယ္။ ခု ေဖာင္ျပန္ တင္မယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး မွားတယ္ ေျပာၿပီး ျပန္တန္းစီ ခိုင္းရင္ မင္းစားပြဲကို ငါဆြဲေမွာက္ ပစ္မယ္ … မင္းကိုလဲ ငါပိတ္ထိုး ေတာ့မွာေနာ္။ မင္း ၀တၲရား ကိုလည္း ငါ မေႏွာင့္ယွက္ဘူး။ မင္းကလဲ မင္းတာ၀န္ကို ခုတံုး လုပ္ၿပီး ငါ့ကို ရစ္မယ္ မၾကံနဲ႕။ တကယ္ နာသြားမယ္)))

ခပ္မာမာ ျပတ္ျပတ္ ေျပာရံုမက ရုပ္ကလဲ တကယ္ လုပ္မယ့္ ရုပ္ ေပါက္ေနေသာ ကၽြန္မေလသံကို နည္း နည္း ျဖံဳသြားပံု ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ဒီတဆင့္ကို ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုး စလစ္ တစ္ေစာင္ ရလာသည္။ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲ ေျဖရမည့္ ရက္က နီးလာၿပီ။ ကိုယ့္စာအုပ္က အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရေသး။ ဒါနဲ႕ ရဲမွဴး ရံုးခန္းကို သြားေမးသည္။ ဘာအတြက္လဲ။ ဘယ္သူလႊတ္တာလဲ .. ေအာ္.. အဘလို႕ ေခၚတာ အဘလို ေလးစားလို႕ မဟုတ္ဘဲ ဘ နဲ႕စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ ပစ္လႊတ္ ရစ္တတ္ လြန္းလို႕ အဘလို႕ ေခၚတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေတြးမိသည္။ အရစ္လြန္ရင္ အဘား အဘားလို႕ ေအာ္သြားရ ႏိုင္ေလာက္သည္။

ဘာအတြက္လဲဆုိေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖရမယ့္ ရက္က နီးေနပါၿပီရွင္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲ သြားေျဖခ်င္ လို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ စာအုပ္ လိုခ်င္လို႕ပါ။ ဘယ္ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီလဲ သိခ်င္လို႕ပါ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ စာေမးပြဲ ရက္ အမီ လိုခ်င္လို႕ပါ။ ဒီမွာ ေက်ာင္းက စာလဲ ပါပါတယ္။ မယံုရင္ ေက်ာင္းကို ဖုန္းဆက္ ေမးခ်င္လဲ ရပါတယ္

လို႕ ေျဖလိုက္မိသည္။ တတိယထပ္ ညာဘက္ခန္းက အရာရွိက ခပ္ရင့္ရင့္ေျဖေလသည္။

စာေမးပြဲေျဖတာ နင္ေျဖမွာပဲ .. ငါေျဖမွာမွ မဟုတ္တာတဲ့။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ရႈပ္ရတဲ့အထဲတဲ့

စိတ္ထဲက ဟစ္ရင္း ေအာ္မိသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕ အလုပ္က ပတ္စ္ပို႕ လာေလွ်ာက္တဲ့ ျပည္သူကို စိစစ္ၿပီး ပတ္စ္ပို႕ ထုတ္ေပးရမယ့္ အလုပ္ မဟုတ္လို႕လား။ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းဆိုၿပီး ျပည္သူကို မကူညီဘဲ ပြဲစားနဲ႕ မလာရင္ ငါ့ရန္သူ လုပ္ၿပီး သမီးခ်င္း မစာနာ ေျပာရက္လိုက္တာ လို႕ေလ။

ဒီလိုနဲ႕ ပန္းဆိုးတန္း ပတ္စ္ပို႕ရံုးက အၾကီးဆံုး ရဲမွဴးနဲ႕ ၀င္ေတြ႕သည္။ သူ႕လူေတြကို မတိုင္အား။ အေရးလဲ မစိုက္။ ကိုယ့္စာအုပ္ ရဖို႕က အေရးၾကီးသည္။ သို႕ေသာ္လဲတဲ့

သမီးရဲ႕ ဖိုင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အန္ကယ့္ အခန္းကေန ျပည္ထဲေရးရံုးက ရဲမွဴးၾကီးဆီ အတင္မွာ လမ္းမွာ ေပ်ာက္ေနတာ။ အစကေန ျပန္တင္.. တဲ့

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ပညာ ေပးခံရ လြန္းလို႕ ဘာလုပ္လုပ္ သက္ေသ က်န္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ က အဆင့္တိုင္းမွာ တင္ရသမွ် စာရြက္ စာတမ္းကို ေကာ္ပီ ဆြဲလို႕ ဖိုင္တြဲ ထားပါတယ္။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ပညာ ေပးခဲ့ ဖူးတဲ့ ပညာရွင္ေတြေရ..

ကၽြန္မ အစကေန ျပန္တင္ရင္ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းလဲ တက္ရ ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္လဲ မီေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာ တိုင္းကို ကၽြန္မ ေကာ္ပီ ဆြဲထား ပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ ေကာ္ပီ အစအဆုံး တစ္ စံု ပါ။ ကၽြန္မကို အဲဒါနဲ႕ ၿပီးေအာင္ ဆက္လုပ္ေပးပါ။ တကယ္က ကၽြန္မရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဒီဖိုင္ ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ဘဲ ရဲမွဴးၾကီး လက္ထဲမွာ ပတ္စ္ပို႕ ရံုးထဲမွာ ေပ်ာက္တာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒီရံုးမွာ တာ၀န္ ရွိေနပါ တယ္။ ကၽြန္မ တျခား ဘာမွ လုပ္ဖို႕ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕ ရဖို႕ပဲ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စား ပါတယ္ ရွင့္

လို႕ေျပာမွ အိုေက သြားပါတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာ အဲဒီ ေကာ္ပီကို ဆရာစံ လမ္းက ျပည္ထဲေရး ရံုးကို ပို႕လိုက္ ပါၿပီတဲ့။ တပတ္ ေနရင္ ရမယ္ ေသခ်ာ ျပန္သတဲ့ ေလ။

တစ္ပတ္ေစ့ေတာ့ ျပန္ေရာက္လာပါေရာ ဒီေနရာကို .. ၀န္ၾကီးရံုးကေန လက္မွတ္ထိုးၿပီး မၿပီး မသိေသးဘူး တဲ့။ ပန္းဆိုးတန္း ရံုးကို မေရာက္ ေသးဘူးတဲ့ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေနမွ ျပန္လာပါတဲ့။ အဲဒီ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေရာက္ေတာ့ ပန္းဆိုးတန္း ရံုးကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ျပန္သည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕ ေလး က မရေသး။

ဆရာစံ လမ္းကို ကၽြန္မ ေရာက္ေတာ့ ေန႕လယ္ တစ္နာရီ။ တေပါင္း ေနက ပူျပင္းလွခ်ည့္။ ဂိတ္၀က စစ္သားေလးကို ေမးလိုက္သည္။

ကၽြန္မ။ ။ ရဲမွဴးၾကီးနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕
လံုျခံဳေရး။ ။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ
ကၽြန္မ။ ။ ကၽြန္မ ပတ္စ္ပို႕ မရေသးလို႕ ေမးခ်င္လို႕
လံုျခံဳေရး။ ။ ဘယ္သူ လႊတ္လိုက္တာလဲ
ကၽြန္မ။ ။ ဘယ္သူမွ မလႊတ္ဘူး ကၽြန္မဘာသာ လာတာ.. ပန္းဆိုးတန္း ရံုးက ဒီက မပို႕ေသးတာ ဆိုလို႕ လာေမးတာ
လံုျခံဳေရး။ ။ မင္းက ဘယ္ဌာနကလဲ
ကၽြန္မ။ ။ ဘယ္ဌာန ကမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာ အလုပ္မွ လဲ လုပ္မေနဘူး။ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ပတ္စ္ပို႕ လာေလွ်ာက္တာ
လံုျခံဳေရး။ ။ ရဲမွဴးၾကီး အစည္းအေ၀း ရွိတယ္ မအားဘူး
ကၽြန္မ။ ။ ကိစ မရွိပါဘူး ကၽြန္မ ဒီမွာ ရပ္ေစာင့္မယ္
လံုျခံဳေရး။ ။ သူက ဘယ္အခ်ိန္ ၿပီးမယ္ မေသခ်ာဘူးေနာ္ အလုပ္သိပ္ရႈပ္တာ
ကၽြန္မ။ ။ ရပါတယ္ရွင္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ သူ႕ကား ထြက္လာရင္ ဒီဂိတ္ေပါက္ ကေန ကၽြန္မေစာင့္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ေျပာရလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လံုျခံဳေရး။ ။ ကၽြတ္… အဲဒါဆိုလဲ ေစာင့္ကြာ

ဒီလိုနဲ႕ တေပါင္းေႏြ ပူပူ ေအာက္မွာ ကတၲရာေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းထ ေနတဲ့ ေလပူက တသုန္သုန္ တိုက္လို႕ ေခၽြးေတြက တကိုယ္လံုး ရႊဲနစ္ေနပါၿပီ။ တေပါင္းေနနဲ႕ အၿပိဳက္ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေတြ ပူေနတာကို သတိနဲ႕ ထိန္းၿပီး ျပန္ အပူခ် ေနရပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အေစာင့္ စစ္သားက လွမ္းေခၚပါတယ္။
လံုျခံဳေရး။ ။ မွတ္ပံုတင္ပါလား။ ျပပါ
ကၽြန္မ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ပါတယ္ ဒီမွာ
လံုျခံဳေရး။ ။ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ကိစက
ကၽြန္မ။ ။ ေရာ္… ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕ ရဲမွဴးၾကီး ဆီမွာ တကယ္ေရာက္ေနလား။ ေပ်ာက္ေနလား သိခ်င္လို႕။
လံုျခံဳေရး။ ။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ လႊတ္လိုက္တာလဲ
ကၽြန္မ။ ။ ဒုကပါပဲ ဘယ္သူမွ မလႊတ္ဘူး ကိုယ့္ဖာသာ လာပါတယ္ ဆိုေနမွ.. သူမ်ားလႊတ္တာ ဆိုရင္ တျခားအခ်ိန္ လာမယ္ရွင့္.. ကိုယ့္အပူနဲ႕ ကိုယ္မို႕ ေႏြအပူ ခံၿပီး ဒီအခ်ိန္မွာ အသည္းအသန္ ေတြ႕ခြင့္ ေတာင္းေန တာေပါ့။
လံုျခံဳေရး။ ။ ဘယ္ဌာနကလဲ
ကၽြန္မ။ ။ လုပ္ျပန္ၿပီ… ဘယ္ဌာနကမွ မဟုတ္ဘူး
လံုျခံဳေရး။ ။ အိုေက … ဒီမွာ လက္မွတ္ထိုး။ ၿပီးရင္ ဒီအတိုင္း ၀င္သြား ညာခ်ိဳး ေတြ႕တဲ့ေလွကားကေန တက္သြားၿပီး ညာ ေကာ္ရစ္ဒါအတိုင္းသြား။
ကၽြန္မ။ ။ ေအာ္ .. ဟုတ္.. ေက်းဇူး

ခပ္သြက္သြက္ ေျဖရင္း ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္.. မေတာ္ .. စိတ္ေျပာင္းသြားမွျဖင့္ မလြယ္။ ဒီိလိုနဲ႕ ရံုးခန္းကို ေရာက္သည္။ အေပါက္၀က ပီေအက ေမးျမန္း ရစ္ေန ျပန္ရာ အတြင္းထဲက အသံ ထြက္လာ သည္။ ဂိတ္ေပါက္ က သတင္းပို႕ ၿပီးၿပီ.. လႊတ္လိုက္ ဟူသတတ္။ ကၽြန္မလဲ လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ဇာတ္စံု ခင္းရ ျပန္သည္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာရြက္ စာတမ္း အားလံုးရဲ႕ ေကာ္ပီ ဖိုင္တြဲၾကီး ကလဲ အထပ္လိုက္။ ရဲမွဴးၾကီးက စလစ္ နံပါတ္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႕ပီေအကို ရွာခိုင္းသည္။ ဒီ၂ရက္အတြင္း လက္မွတ္ ထိုးထား ေသာ အပံု ထဲတြင္ မေတြ႕။ ဒါနဲ႕ စိစစ္ ဆိုတဲ့ အပံုထဲ ရွာခိုင္း ျပန္သည္။ ထြက္လာပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕။ လက္မွတ္ ထိုးၿပီး သည္မွာ အရင္ အပတ္ ကတည္းက။ ဒါကို ပန္းဆိုးတန္းကို မပို႕ဘဲ လက္မွတ္ မထိုးရ ေသးသည့္ စိစစ္ပံုထဲ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္ေလးကို ထိုးထည့္ ထားသည္။ ရဲမွဴးက သူ႕ပီေအကို တခ်က္ ေငါက္သည္။ ကၽြန္မ ေရွ႕မို႕ မဆူ။ ကၽြန္မကို လက္တ၀ါး ေလာက္ စာရြက္ ပိုင္းေလးမွာ ဘာေရးမွန္း မသိ ေအာင္ တခု ျခစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွမ္းေပးရင္း

ဒီေန႕ညေနေတာ့ သမီးကို စာအုပ္ မေပးႏိုင္ဘူး။ ပန္းဆိုးတန္း ရံုးလက္ခံမွာ စာရင္းသြင္းဖို႕နဲ႕ တံဆိပ္တံုး ထုဖို႕ က်န္ေနလို႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာရြက္ကို ယူၿပီး နက္ျဖန္ မနက္ ၉နာရီ ရံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း စာအုပ္ သယ္လာတဲ့ ကား ဆိုက္လိမ့္မယ္။ စာအုပ္ ပံုးေတြ သယ္လာတဲ့ အထဲက ပုခံုးအပြင့္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီစာရြက္ ျပလိုက္။ သူ စာအုပ္ကို အျမန ္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ ယူၿပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ဗီဇာ ၀င္ေပေတာ့။ ဟုတ္လား။ မီမွာပါ။

ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူး တအား တင္ပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ခုလို ကူညီတာ ေက်းဇူးပါ

ဒီလိုနဲ႕ ျဖစ္သင့္ တာေတြ မျဖစ္ႏိုင္ တာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႕ ေက်းဇူးေတြ တေလွၾကီး တင္ရင္း ဆရာစံ လမ္းက ျပည္ထဲေရး ရံုးကေန ျပန္ထြက္ လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႕ ေျပာသည့္ အတိုငး္ ရပါသည္။ ပန္းဆိုးတန္းက ကိုယ့္ကို ပညာျပ ခဲ့ၾကေသာ သူမ်ား အားလံုး ျပာယာ ခတ္ေန ၾကသည္။ တန္ခိုးၾကီး လိုက္တဲ့ စကၠဴပိုင္းေလး။ ကၽြန္မကို ေလွခါး တက္ဆင္း လုပ္ခိုင္း ခဲ့ေသာ သူမွာ ေနစရာ မရွိ… အဲဒီေန႕ မနက္ ၉နာရီ ခြဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႕ စာအုပ္ေလး ရခဲ့သည္။ လာဘ္ေငြ တျပားမွ မေပးခဲ့ရ.. သို႕ေသာ္

ေအာ္ … ကူညီပါရေစ.. ကူညီပါရေစ ခင္ဗ် တဲ့လား.. ဒါမ်ိဳးဆို ေတာ္ပါေတာ့ .. အတတ္ႏို္င္ဆံုး ကင္းကင္း ေနပါရေစ။

( လြဲမွားေနေသာ စနစ္ တစ္ခုကို ျပဳျပင္ ေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )