ဘေလာ့ ေရးျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းရင္း သို႕မဟုတ္ စာေရးျခင္း သမိုင္းရဲ႕ နိဂံုး

ကိုၿဖိဳးက တက္ထား ျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေရးရေတာ့ မွာေပါ့ေလ။ အစကေန အဆံုးအထိ အမွန္ ေတြ ေရးရေတာ့မွာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာ့ ေရးရျခင္း အေၾကာင္းရင္း က ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္ ကိုျဖိဳးေရ။ တ၀သာ ဖတ္ေပေတာ့။

ကိုၿဖိဳးက တက္ထား ျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေရးရေတာ့ မွာေပါ့ေလ။ အစကေန အဆံုးအထိ အမွန္ ေတြ ေရးရေတာ့မွာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာ့ ေရးရျခင္း အေၾကာင္းရင္း က ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္ ကိုျဖိဳးေရ။ တ၀သာ ဖတ္ေပေတာ့။

ပထမဆံုး စာစေရးျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းကို စေရးမွ ျပည့္စံုမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနဘုနး္လတ္က ေမးဖူးတယ္။ နင္ဘာလို႕ စာေရးျဖစ္ တာလဲတဲ့။ ငါေျပာခ်င္ တာေတြ ေျပာျပ ရင္ဖြင့္ ေဆြးေႏြး ရမယ့္သူ မရွိလို႕ စာရြက္ေပၚ ခ်ေရး ထားလိုက္ တာလို႕။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မရွက္ပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ ၀မ္းနည္းတာ ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ သူနဲ႕ ကၽြန္မ ပိုရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူနဲ႕ အမ်ားႀကီး ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ ကၽြန္မဆီက ဘာရသလဲ ေတာ့ မသိ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕ဆီက ေတြးပံုေတြးနည္းေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး ၀တၴဳတို ဆန္ဆန္ စာေလးကို ကၽြန္မ ေလးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၀ရက္ ၾသဂုတ္ ၁၉၈၈ မွာေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရ႕ဲ အဲဒီစာေလးကို အဘြားက ဆြဲျဖဲ ပစ္လိုက္ ပါတယ္။ နင္ေလွ်ာက္ ေရးတာ အေရးမၾကီး ဘူး နင့္အေဖ ဖမ္းခံ ထိမယ္တဲ့ ဘာမွမဆိုင္။ ဒီမိုကေတာ့ ႏွေျမာ ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မက ျပန္ႏွစ္သိမ့္ လိုက္ပါတယ္။ မူရင္းကို ႏွလံုးသားထဲမွာ သိမ္းထား တယ္လို႕။ ဘာအေၾကာင္း လဲ ဆုိေတာ့ မၾကာခင္ ကၽြန္မ ဘေလာ့မွာ အဲဒါေလး ကို ျပန္တင္ပါ့ မယ္။

ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကၽြန္မ စာေရးတာ အားေပး ခံရလား မခံရလား သိသာ ေလာက္ပါၿပီ။ ေရးသမွ် ျဖဲခံရပါတယ္။ အေလွာင္ အဆူ ခံရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မဟာ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးရွင္ အျမဲ ျဖစ္လာ ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးအား ေတြကို စာစီစာကံုး ထဲကို ေျခစံုႏွစ္ ခဲ့တာကိုး။ လူအေပါင္းအသင္း နည္းသမွ် စာအုပ္ အေပါင္းအသင္း မ်ားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မမွာ ရွိသမွ် အေတြးေတြ သြန္ခ်တဲ့ ေနရာေလ။ စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ကို ၁၅မိနစ္အတြင္း ၄မ်က္ႏွာ၊ မိနစ္ ၅၀ အတြင္း စာမ်က္ႏွာ ၈မ်က္ႏွာ ကေန ၁၁ မ်က္ႏွာ ထိကို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာစီစာကံုး ၿပိဳင္ပြဲ တိုင္းကိုလည္း အတန္းပိုင္ ဆရာနဲ႕ ျမန္မာဆရာတို႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ရပါတယ္။ ၿပိဳင္တာထက္ ေရးေန ရရင္ကို ကၽြန္မ ေက်နပ္ ပါတယ္။ ဆုရတာ ကေတာ့ အမ်ား သိၾကတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေနာ္ အဟဲ။ အျဖည့္ခံ ဘ၀ပါပဲ။

မဂၢဇင္းမွာ စာမူပါျဖစ္ျခင္း အေၾကာင္းက ၾကံဳဖူးေပါင္ လို႕ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ မိဘမ်ားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ ကို လာလည္ေနက် ဦးေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မရဲ႕ စာေတြကို ယူဖတ္ရင္းနဲ႕ သူေရးေနက် သီလ၀ မဂၢဇင္း မွာ တင္ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး ယူသြားပါတယ္။ အခိ်န္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့ အထိ မပါလာ ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆံုး ဘာသာေရး ေဆာင္းပါးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ခ်စ္ လူအစစ္ ကို သီလ၀ မွာ ပံုႏွိပ္ စာလံုးနဲ႕ ျမင္ရပါ ေတာ့တယ္။ စာမူခ ငါးရာ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ နဲ႕အတူ အဲဒီဦးေလးကပဲ အိမ္တိုင္ ယာေရာက္ လာပို႕ေပးပါတယ္။ အား လည္း ေပးပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ ေပါ့ေလ။ သူနဲ႕က ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳး ေတြ ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားမွာ သတင္းပ်႕ံ သြားပါတယ္။ ႀကီးေတာ္ ေတြက ျပစမ္း ပါဦးေပါ့။ သည္ ေတာ့ ဂါရ၀ တရား လက္ကိုင္ ထားလို႕ တစ္အိမ္ တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ လုိက္ေပးရ ပါေရာ။ အိမ္အလည္ လာေနက် တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္း ေတြက ျမင္လို႕ ေတာင္းသြားတာ ပါပါေသးတယ္။

ကမၻာေအး ဘုရား ေစာင္းတန္းက စာအုပ္ဆိုင္ ေတြက အားမနာတမ္း ကိုယ္၀င္ ေမႊေနၾက၊ စာျမည္း ဖတ္ေနက် ေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႕ဆိုင္မွာ အဆင္သင့္ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ သိမ္းႀကံဳး၀ယ္ထားတဲ့ ၁၂အုပ္ တပတ္အတြင္း ကုန္ပါ ေရာ။ ကေလးကတည္းက ကိုယ့္ကို ထိန္းလာတဲ့ အကို၀မ္းကြဲ အိမ္ေထာင္သည္ ေတြကလည္း ငါတို႕ လိုက္ရွာ ၀ယ္လို႕ မရလို႕ အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ႕ မအားလို႕ နင္ပဲ ၀ယ္လာ ေပးပါဦးဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုလာေရာ။ စာအုပ္ထြက္ ၀ယ္ရပါတယ္။ စာမူခက လက္ေဆာင္ေပးရတဲ့ စာအုပ္ဖိုးေတာင္ မေလာက္ပါ။ အံ့ၾသစရာပါပဲ.. ထြက္တာမွ ၂ပတ္ပဲရွိေသးတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္အပတ္စဥ္ ေရာင္းေကာင္း သတဲ့။ ခါတိုင္း သည္ေလာက္ ျမန္ျမန္ မကုန္ဘူး တဲ့။ ဘာသာေရး မဂၢဇင္း စစ္စစ္ ျဖစ္တဲ့ သီလ၀ဟာ ဖက္ရွင္ လို ဂမၻီရလို မဂၢဇင္းေတြလို လူၾကိဳက္ မမ်ားလွ ပါဘူး။
ဒါနဲ႕ လွည္းတန္းက စာေပေလာက စာအုပ္ဆိုင္ ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ေမးလိုက္ေတာ့ ကုန္ၿပီတဲ့။ အ့ံၾသစရာ။ ေမးေနတုန္း ဆိုင္အကူ ေကာင္ေလးက စကားရွည္လိုက္ပါတယ္။ မေန႕ကပဲ မမေလး ၂ေယာက္ လာ၀ယ္ သြား တာ အုပ္ေရ ခုႏွစ္ဆယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ သြားပါတယ္။ ကမၻာေအး ဘုရားေစာင္းတန္းက စာအုပ္ဆိုင္ ေတြေတာင္ ဆယ္အုပ္ထက္ ပို၀ယ္ၿပီး ဆုိင္ေပၚ တင္ေလ့ မရွိပါဘူး။ ထုတ္ေ၀ေရးက ထုတ္တာ ေတာင္ အုပ္ေရ ၅၀၀တည္းပါ။ ဘယ္သူေတြလဲ။ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္ေတြလား။ ဘယ္ဆိုင္ကလဲ လို႕ ေမးမိပါတယ္။ တကယ္က ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အစ္ကို ေတြကို ၀ယ္ေပး ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ေပးခ်င္လို႕ပါ။ ဆိုင္နာမည္ သိရင္ အဆင္ေျပရင္ လုိက္၀ယ္ခ်င္လို႕ပါ။ ေကာင္ေလးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ သူတို႕က အမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြပဲ ေလတဲ့။ အမနဲ႕ေတာင္ သူတို႕နဲ႕ အတူတူ D.Mate မွာ ေစ်း၀ယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေတြ႕ဖူး ေသးတယ္ တဲ့။ တစ္ေယာက္က ေျခညိႈးမွာ ေရႊကြင္းေလး နဲ႕ေလတဲ့။
သူ႕စကားအဆံုးမွာ သူမ အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ ပါ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ လို႕ပဲ ညည္းလိုက္ မိပါတယ္။ သူတို႕ မွာ ဘာစာအုပ္ဆိုင္မွ မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္း မွာ ကၽြန္မကို သူတို႕ ေကာင္းေကာင္း အရွက္ခြဲ ထားတဲ့ အခိ်န္နဲ႕ ဒီစာအုပ္ထြက္ခ်ိန္နဲ႕ တိုက္ဆိုင္သြားၿပီး ကၽြန္မ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီစာအုပ္ကို ေက်ာင္းမွာ သူမ်ား ကို လိုက္ငွား ဖတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ စာေတြ စာဖတ္သူ လက္ထဲ (အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲ) မေရာက္ေအာင္ ၀ယ္သိမ္းတာပါပဲ။ ေၾသာ္.. စာဖတ္ ပရိသတ္က နည္းရတဲ့ မဂၢဇင္းကို စိစစ္ေရးက ျဖတ္လိုက္ သူတို႕က ျဖတ္လိုက္နဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္ သြားပါတယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ လက္ထဲက မဂၢဇင္း ကိုပဲ ေကာ္ပီဆြဲၿပီး အကိုေတြကို ေပးလိုက္ရ ပါေတာ့ တယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တာနဲ႕ ဘာစာမွ ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္ ကိုမွ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ပဲ ေရးၿပီး သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ မဂၢဇင္းေတြကို စာမူပို႕ခ်င္စိတ္ ကုန္ရျခင္း အေၾကာင္း ျဖစ္မွာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ေနဘုန္းလတ္တို႕ သံလြင္အိပ္မက္ အီးဇင္း လုပ္ျဖစ္ ေတာ့ ၾကိဳက္တာ ယူသံုးဆိုၿပီး စာမူေတြ ေပး ထားလိုက္ ပါတယ္။ ကိုယ့္စာကို လူမ်ားမ်ား ဖတ္လို႕ ရတာ ဒီတနည္းပဲ ရွိေတာ့ လို႕ပါ။ ၃လတစ္ခါ ဆိုသ ေလာက္ ပင္ပန္းေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ မူနဲ႕ ကိုက္တာ ေလးလဲ ရွိ၊ ပယ္တာ ေတြလဲ ရွိေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ အိပ္မက္မ်ား အီးဇင္းကို ေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် ပါတယ္။ အေကာင္းျမင္တဲ့ ပရိသတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆိုး ျမင္တဲ့ ပရိသတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မွတ္ခ်က္ေပးသူကို ပရိသတ္ လို႕ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရး ထားတာေလးကို ဖတ္တာ စာဖတ္ သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိသြားၿပီ ဆိုတာပါ ျမင္ရတဲ့ အျပင္ အမွတ္ ကေလးေတြ ေပးတာ၊ ခ်က္ခ်င္း လဲ စာဖတ္သူရဲ႕ မွတ္ခ်က္ ကိုရတာ ေတြ႕ေတာ့ ပို၀မ္းသာ မိပါတယ္။
အားေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ ေလးေတြ ဖတ္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားတက္ ပါတယ္။ အမွန္ အတိုင္း ေျပာတာပါ။ မ်က္ျမင္ ေလာကမွာ အျမင္ မေတာ္ တာေတြ သိပ္မ်ား လာတဲ့ အခါမွာ ညီမေလးသို႕ ေပးစာမ်ား က႑ကို ရင္နာနာနဲ႕ ထိထိမိမိ ေရးမိပါတယ္။ သိပ္မၾကာ ခင္ ဘာသြားေတြ႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပို႕စ္ေတြမွာ အႏႈတ္ ေတြ အမ်ားႀကီး တက္လာတာ ပါပဲ။ မွတ္ခ်က္ မ်ားမွာ ေရးထားတဲ့ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳ စာေတြနဲ႕ အမွတ္ ေတြနဲ႕ ေျပာင္းျပန္ကို ကြာဟ လာတာ ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ စာဖတ္ ပရိသတ္က စာျမည္းကို အရင္ ဖတ္ၿပီးမွ စာကိုယ္ကို ဆက္ဖတ္ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေတာ့ သူမ်ား ေပးထားတဲ့ အမွတ္ကို ၾကည့္ၿပီးမွ စာကိုယ္ကို ဖတ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပို႕စ္ေတြမွာ အႏႈတ္ ေတြခ်ည္း စာဖတ္ ပရိသတ္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ စစ္စစ္ေတြ ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား ကၽြန္မ ေ၀ခြဲႏိုင္ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အမွတ္ ေပးသူ ဦးေရနဲ႕ အႏႈတ္ ေတြကို ျပန္တြက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က အေပါင္းမွတ္ ေပးၿပီး ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္က အႏႈတ္မွတ္ ေပးလဲ ဆိုတာ သိႏိုင္ လို႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေပၚတင္ အဆဲ ခံရေတာ့ တာပါပဲ။
သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ဟာသ ေလး ကို တင္မိ တာမွာ အိပ္မက္မ်ား အီးဇင္းကို မဖ်က္ဆီး ပါနဲ႕တဲ့ ေလ။

ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း ေတြးမိ ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးတဲ့ စာတိုင္းကို ဖတ္မိသူ အတြက္ အဆိပ္သင့္ ေစေသာ စာ မျဖစ္ရ ေလေအာင္ ကၽြန္မ အျမဲ သတိထား ပါတယ္။ ေ၀ဖန္စာ မ်ားကိုလည္း မွားရင္ ဘာေၾကာင့္၊ အားနည္းရင္ ဘာေၾကာင့္လို႕ ေထာက္ျပၿပီး အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္တဲ့ စာမ်ားကို ကၽြန္မ ၾကိဳဆို ပါတယ္။
ခါးရိုး က်ိဳးေၾက သြား တဲ့ ကုလား အုတ္ေလး ေဆာင္းပါးမွာ ကုလားအုတ္ရဲ႕ ဘို႕ထဲမွာ ေရပါတယ္ ထင္လို႕ ကၽြန္မေရးမိတဲ့ အမွားကို ေထာက္ျပတဲ့ စာဖတ္သူကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္လို႕ စာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပင္ၿပီး ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း စာျပန္ခဲ့ ပါတယ္။ အမွတ္တရ အျဖစ္ သူမရဲ႕ အမွား ေထာက္ျပ စာကို ကၽြန္မ လံုး၀ မဖ်က္ပစ္ ပါဘူး။ သည္အတိုင္းပဲ ထားပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပါ။ စာတစ္လံုး ဘုရား တစ္ဆူ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္မေရးတဲ့ ကၽြန္မသမိုင္း မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူမ်ား ေရးတဲ့ ကၽြန္မ သမိုင္း မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို ေထာက္ကြက္ မျဖစ္ ရေအာင္၊ အမွား နည္းႏိုင္ သမွ် နည္းေအာင္ ကၽြန္မ အျမဲ သတိထား ပါတယ္။ ေနာင္တ မရခ်င္လို႕ အရင္ၾကိဳတ ထားတာပါ။

မွားရင္လဲ ၀န္ခံပါတယ္။ မွားတဲ့အတြက္ ရွက္ၿပီး အမွား ရာဇ၀င္ ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ လံုး၀ မၾကိဳးစား ပါဘူး။ အမွားကို ျပန္ျပင္ ပါတယ္။ မွားဖူးတဲ့ ရာဇ၀င္ကို အမွတ္တရ ထားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ မမွားေအာင္လို႕ သတိ ေပးဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ မမွား တာကို အမွား လုပ္ၿပီး တမင္ လိုက္လုပ္ ေနတာ ေတြကို ဂရုမစိုက္ေသာ္လည္း မၾကိဳက္ပါ။ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားလိုက္ ဖို႕လဲ မျဖစ္ ႏိုင္ပါ။ စာဖတ္ ပရိသတ္ကို ကၽြန္မ ေလးစားလို႕ ခ်စ္လို႕ သူတို႕ကို လမ္းလြဲ ေရာက္ေအာင္ လႊဲေနတာကို ကၽြန္မ လက္ပိုက္ ၾကည့္မေန ႏိုင္လို႕ လ်စ္လ်ဴ မရႈႏိုင္ တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို လူေတြနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ အားၿပိဳင္ သလို ျဖစ္ေန တာကို သူမ်ားရဲ႕ အီးဇင္းထဲမွာ သြားမရႈပ္ ေနေစခ်င္ တာလဲ ကၽြန္မ ရဲ႕ ေစတနာပါပဲ။ အီးဇင္း ရွင္မ်ားနဲ႕ တျခား စာဖတ္သူ မ်ားကို အားနာ တာလဲ ပါပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါနဲ႕တင္ မကေတာ့ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ ပို႕စ္ေတြမွာ ကြန္မန္႕ ေရးလို႕ မရေတာ့ တာေတြ၊ ကၽြန္မ ဘာမွ restrict မလုပ္ထားဘဲ comment approval လိုတယ္ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မဟာ အိုင္တီမွာ ငအပါ။ အီးဇင္းရွင္ မ်ားကိုလည္း ဒုကၡ မေပးခ်င္ ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ႀကီးမ်ား ျဖစ္တဲ့ ေနဘုန္းလတ္နဲ႕ ဇင္ကိုလတ္တို႕ ဘေလာ့ ၾကပါေရာ.. ဒါနဲ႕ ဘယ္လို ဘေလာ့လဲ ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ဘေလာ့ လိပ္စာေလး ရလာ ပါေရာ။ အုိင္တီမွာ ငအ လံုးလံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ၊ ဘေလာ့ အုန္းသီး တစ္လံုးနဲ႕ ခ်ာလည္ လိုက္လို႕။ ၂လေလာက္ ဘေလာ့က ဘေလာ့ရုပ္ကို ထြက္မလာပါဘူး။ ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ကိုဖတ္လဲ နားမလည္.. (ပညာရပ္ ဆိုင္ရာ စကားလံုး ေတြနဲ႕ ေ၀းတဲ့ ကၽြန္မကိုက တံုးလြန္းလို႕ နားမလည္ တာပါ) . ဒါနဲ႕ သေဘာ ေကာင္းၿပီး စိတ္မတိုမွာ ေသခ်ာတဲ့ လတ္၂ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးပါတယ္ (လူရင္း နာနာ ဖြပ္တာ)။ ေနာက္ေတာ့ ဇင္ကိုလတ္ က ကိုရန္ေအာင္ကို ေမး ဆိုၿပီး အီးေမးလ္ ေပးပါေရာ.. ဟိုကလိ၊ ဒီကလိ၊ ဟိုလူ႕ေမး၊ ဒီလူ႕ေမး၊ ဘေလာ့ဂါရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လူေစ့ တက္ေစ့ လိုက္ေမးရင္း ဘေလာ့ေလး တစ္ခု ဘေလာ့နဲ႕ နည္းနည္း တူလာပါတယ္။ ခုထိ ပိုေကာင္း ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနတုန္းပါပဲ။ ဘေလာ့ဂါ ရပ္၀န္းက သန္႕စင္တဲ့ ေစတနာ အျဖဴထည္ ေလးေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ အားေပးမႈေတြ၊ တိုင္းျပည္ ခ်စ္စိတ္ ေလးေတြ၊ တိုးတက္ လိုစိတ္နဲ႕ ၾကဳိးစား ေနၾက သူေတြ၊ တကယ္ စိတ္ခ်မ္း သာ မိပါတယ္။ ေရခဲျပင္ ေပၚက လူတစ္ေယာက္ မည္းေမွာင္တဲ့ တာရွည္ေဆာင္း အၿပီးမွာ ေႏြဦးေပါက္မွာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနျခည္နဲ႕ ေတြ႕ရ သေလာက္ ၀မ္းသာ ပါတယ္။

ကိုယ့္ဘေလာ့ေလး ကိုယ္ျခယ္သ ရင္းနဲ႕ စိတ္ထဲက တစ္ခု ၾကံဳး၀ါး မိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မေတာ္တဆ ဖတ္မိလို႕ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ သူမ်ား နဲ႕ပါေရာ ရန္တိုက္ တာမ်ိဳး ၾကံဳရစရာ မလိုေတာ့ ဘူးလို႕။ မေက်နပ္သူမ်ား ဘေလာ့ဆိုတာ တမင္သက္သက္ လာဖတ္မွသာ ကိုယ့္စာကို လူဖတ္မိမွာမို႕ ဒီအထိ တကူးတက လာဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္သပဆို ၾကိဳက္သေလာက္ စီေဘာက္မွာ လာေအာ္ ႏိုင္ပါၿပီ။ သမိုင္းဆိုတာ မူရင္း အတိုင္းမွ တန္ဖိုး တက္ တာမို႕ ဘာကိုမွ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ ကိုမွ ကၽြန္မ ဖ်က္ခ်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်ားရည္သည္ မဟုတ္တဲ့ လူမ်ား၊ တမင္ သက္သက္ အျပစ္ ရွာလိုသူ မဟုတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ စစ္စစ္မ်ား လူ႕သဘာ၀ စစ္စစ္ကို ေလ့လာ အကဲခတ္လို႕ ရေအာင္ ကို တမင္ မဖ်က္ဘဲ ထားေပး ထားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အမာခံ ပရိသတ္ စစ္စစ္ နဲ႕ ကိုယ္၊ မိမိသာ ထုတ္ေ၀ သူ၊ မိမိသာ အယ္ဒီတာ၊ မိမိသာ စာေရးသူမို႕ မိမိရဲ႕ ပရိသတ္ အေပၚ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ရဲ႕ တင္ဆက္မႈ သက္သက္ နဲ႕ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ မိမိရဲ႕ စာမူမ်ားကို တင္ဆက္ခြင့္ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ ရၿပီ လို႕လဲ ၾကံဳး၀ါး မိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အရင္က ေရးခဲ့ ရိုက္ထား ခဲ့တဲ့ စာမူမ်ားကို အားပါးတရ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဘေလာ့ေပၚ တင္ပါ ေတာ့တယ္။

ေဆးရံုေပၚမွာ ၃လလံုးလံုး ငယ္ရြယ္စဥ္ ေလျဖတ္ ေ၀ဒနာနဲ႕ နားေန ရစဥ္က မေသခင္ ငါ ဘာအလုပ္ ခ်င္ဆံုးလဲ လို႕ေတြးမိပါတယ္။ စာေရးခ်င္ တာပါလို႕ အေျဖထြက္ပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္က အေတြးမ်ားကို အေသ ေခါင္းကိုက္ ေနတဲ့ ၾကားက ခ်ေရးမိတဲ့ စာမူေလးက သံလြင္အိပ္မက္မွာ တင္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုလဲ ခဲတံ၊ ေဖာင္တိန္ မကိုင္ နိုင္ေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၿပီး ကီးဘုတ္ အကူအညီနဲ႕ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ဆက္ေရး ေနပါတယ္။ ဆက္လက္ ဘေလာ့ ပါဦးမယ္။ အတိုခ်ံဳး ျပန္ေျပာရရင္ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္း စာေရးခ်င္ လို႕ကို ဘေလာ့ပါတယ္။ ကိုယ့္သီးသန္႕ ကမၻာေလးမွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြ ကိုယ္ေပးခ်င္တာေတြ အားပါးတရ ေရးတယ္။ ဖတ္ခ်င္သူေတြ လာဖတ္ သူေတြ အခ်ိန္ေပး ရက်ိဳး နပ္ေအာင္ တစ္ခုခု ရသြားေအာင္ အဆိပ္ အေတာက္ ကင္းတဲ့ (ရသ စာေပဖတ္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာ တာကိုေတာ့ ၀ိဘစၧ ကလဲ ရသမို႕ ျခြင္းခ်က္ ေပးပါ) စာေတြ ေရးပါတယ္။ ဘေလာ့ ျခင္းကို ရပ္တဲ့ေန႕ဟာ တေလာက လံုးကို ႏႈတ္ဆက္ တဲ့ေန႕ပဲ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာ ပါတယ္ရွင္။