ကၽြန္မ ဆိုးခဲ့ဖူးပါသည္
အမွားအမွန္နဲ႕ အဆိုးအေကာင္း ဆိုတာ ကြဲျပားတယ္ လို႕ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆိုးခဲ့တာေတြ ထဲမွာ မွန္တာလဲ ရွိႏိုင္ သလို မွားတာလဲ မ်ားမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္မကေတာ့ ဆိုးခဲ့တုန္းကလဲ သိသိနဲ႕ ဆိုးခဲ့တာ ရွိသလို ခုမွ အဲ့ဒီ တုန္းက ဆိုးခဲ့ပါလားလို႕ သိတာေတြလဲ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ။ ကၽြန္မ ဆိုးခဲ့တာေတြ အတြက္ ခုခ်ိန္ မွာ ၀န္ခံ သင့္ တာေတြ ရွိသလို ျပင္သင့္တာေတြလဲ ရွိတယ္လို႕ ထင္လို႕ အဆိုးသမိုင္းကို ဖြင့္ခ်ပါေတာ့မယ္။ (ေကာင္းတယ္ ထင္ျပီး ေသြးတိုး မစမ္းနဲ႕ မိဆိုးတဲ့ကြေနာ္…) :P အဲဒီသေဘာမ်ိဳးနဲ႕ ဖြင့္ခ်တာ မဟုတ္ရပါဘူးေနာ္။ ေနာက္တာပါ အတည္။ ဆိုးတာ ေတြခ်ည့္ ၀န္ခံ ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းကြက္ မရွိဘူးလို႕ တရွဴးထိုးၾကီး မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႕ေနာ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ ထင္ခ်င္ခ်င္ ေတြက ထင္ျဖစ္ေအာင္ကို ထင္ပစ္လုိက္ၾကမွာ သိေနပါတယ္ေလ :P
ငယ္တုန္းက ကိုယ္ဆိုးခဲ့တာကို ပထမဆံုး မွတ္မိတာကေတာ့ သူငယ္တန္းေပါ့။ ကိုယ့္ထက္ ၂ႏွစ္ၾကီးတဲ့ အတန္းေဖာ္ ေဘးခ်င္း ကပ္ ထိုင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ျဖဲ ခဲတံေတြကိုခ်ိဳး ကြန္ပါဗူးကို ဖ်က္တာေတြ ေန႕တုိင္း လုပ္ပါ တယ္။ ပထမ တပတ္ေတာ့ မိဘက မဆူေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ပစၥည္းကို သူမ်ား မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုကာကြယ္ ရ တယ္ ဆုိတာ သင္ေပးတယ္ ထင္ပါတယ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါဘူး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ဘူး ဆို ျပီး ေဆာ္ပေလာ္ တီးေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလဲ ကေလးပီပီ ငါအရိုက္ခံရတာ နင့္ေၾကာင့္ ဆိုျပီး သူ႕ကို ထပ္မဖ်က္ ဆီးဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းမ ေနာက္တခါ စာအုပ္အျဖဲမွာ သူ႕လက္ ကို ခဲတံ ခၽြန္တဲ့ဓားနဲ႕ လွီးလုိက္တာပါပဲ။ သူ႕ လက္ ဓားရွသြားရံု ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ ၂ေယာက္သား ရံုးခန္း ေရာက္ပါေရာ။ မိဘေတြ ခံ၀န္ကတိ ထိုးလိုက္ ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သူလဲ ကၽြန္မရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို မဖ်က္ဆီးေတာ့သလို ကၽြန္မလဲ အရိုက္မခံရေတာ့ ဘူး ေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ သူေက်ာင္း ထြက္သြား ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိခဲ့ရပဲ အသက္ေတြ ၾကီးလို႕ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူဟာ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ အရြယ္ထက္ ပိုျပီးကိုယ္ကာယေရာ စိတ္နဲ႕ အသိဥာဏ္ပါ ဖြံ႕ျဖိဳး မလာခဲ့ ေတာ့ပါဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ သူဟာ ဖြ႕ံျဖိဳးမႈ ခ်ိဳ႕ယြင္းသူပါ။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ဓားနဲ႕ လွီးမိခဲ့တာ အတြက္ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ဘာမွ မွတ္မိပံုမရဘဲ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ အျပံဳးနဲ႕ ကၽြန္မကို မွတ္မိ ႏႈတ္ဆက္ ဆဲပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တေခါက္ကေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္စ။ ကၽြန္မဟာ ငယ္စဥ္တည္းက ကၽြန္မကို တခုခု ပစ္ေပးရင္ ခါးခါး သီးသီး မုန္းတတ္တဲ့ ဆိုက္ကို ရွိပါတယ္။ ေပးရင္ ရိုးရိုးတန္းတန္း ကမ္းေပးတာကိုပဲ လက္ခံပါတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္ က ဆရာမ ေ၀ခိုင္းတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ကၽြန္မဆီကို ပစ္ေပးပါတယ္။ အရွိန္လြဲျပီး သမံ တလင္းေပၚ ျပဳတ္က် လို႕ စာအုပ္ အဖံုး ျပဲပါေလေရာ။ နင္ငါ့ကို ပစ္မေပးနဲ႕ ျပန္ေကာက္ေပး ဆုိတဲ့စကားဟာ ကၽြန္မ တသက္မွာ သူစိမ္း ေယာက္်ား ေလးကို ပထမဆံုး စျပီးေျပာဖူးတဲ့ စကားပါပဲ။ သူက ျပန္ေကာက္ျပီးရိုးရိုး မေပးဘဲ ကၽြန္မဆီ စာအုပ္ကို လွမ္းလုိက္ ကၽြန္မက လက္ကမ္းမွ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ရုတ္လိုက္နဲ႕ စေနာက္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ပစ္အေပးခံရလို႕ ေဒါကန္ေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္စိျပာျပီး အနားက သံေပတံန႕ဲ မီွရာ လွမ္းရိုက္လိုက္တာ လက္က်ိဳးပါေလေရာ။ က်ိဳးတဲ့လက္က ညာလက္။ ကၽြန္မ လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ စာေမးပြဲကို ႏႈတ္ေျဖပဲ ေျဖလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားပါပဲ။ ဆရာမက ေမးေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေခ်ာ္လဲျပီး ခံုေစာင္းနဲ႕ ထိလို႕ က်ိဳးပါတယ္လို႕ လိမ္ ေျဖခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတို႕ ရံုးခန္းကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္လက္ဆျပင္းတာကို ကိုယ္ သိသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ဆိုးရင္ လက္မပါဖို႕ သတိထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္ၾကံဳလို႕ အတန္းမွဴးရဲ႕သားလဲျဖစ္တဲ့ အတန္းေဖာ္ ေကာင္ေလးကို ထပ္ ရိုက္မိတာ ေခါင္းေပါက္ သြားပါ ေသးတယ္။ ကၽြန္မ အဲေလာက္ၾကီးကို ဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီ ၈တန္းႏွစ္မွာပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စုၾကံ႕ခိုင္ေရးနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး အသင္းၾကီး စဖြဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သား အားလံုး လူထုအင္အားျပပြဲကို မတက္မေနရ။ မတက္ခဲ့ရင္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေပးမေျဖဘူး ဆိုလို႕ေက်ာင္းကို မနက္ ငါးနာရ ီအေရာက္ သြားရပါတယ္ ေက်ာင္းမွာ လူေရတြက္ျပီး ၆နာရီ သာသာေလာက္မွာ တန္းစီရပါတယ္ အဲဒီေနာက္ ဘယ္ဆီမွန္းမသိ သူမ်ားေနာက္ လူတန္းၾကီးနဲ႕ အတူ လိုက္ရင္း မိုင္နာကြင္းကိုေရာက္ပါေရာ။ အဲဒီကမွ တဆင့္ ဆက္လမ္း ေလွ်ာက္တာမွာ မနက္ ၈နာရီ၀န္းက်င္မွာ ေအာင္ဆန္းကြင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ေက်ာင္းန႕ဲ ေအာင္ဆန္းကြင္းက ေျခတေပါင္ က်ိဳး ခုန္ရင္ေတာင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္နဲ႕ ေရာက္တဲ့ အကြာအေ၀းပါ။ ခုေတာ့ မိုးရြာထဲ ၾကြက္ စုတ္ျဖစ္ေအာင္ ရႊဲရႊဲစိုခံျပီး အေ၀းၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ရပါေရာ။ ေနာက္ျပီး မိုးရြာျပီးစ မို႕ ေျခက်င္း၀တ္အထိေရျမဳပ္တဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး အေပၚက ၾကဲေနေအာင္ ပူတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေနေျခာက္လွမ္းခံရင္း မ ၾကားရတဲ့ မိန္႕ခြန္းေျခြမႈေတြကို ေစာင့္ရပါတယ္။
အမယ္… မိန္႕ခြန္းေျခြတာကိုသာ မၾကားရတယ္ သေဘာတူၾကပါသလားခင္ဗ်ာ ဆိုတဲ့ စကားသံက် အက်ယ္ၾကီး ထြက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္က လာမွန္းမသိတဲ့ သေဘာတူပါတယ္ ဆိုတဲ့ ျပိဳင္တူ အသံၾကီးကလဲ ေလာ္စပီကာကေန ဟိန္းလို႕ ထြက္လာ တာ ပါ။ ကၽြန္မတို႕ အူလည္လည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အားလံုး ကသေဘာတူတဲ့ အတြက္ ဒီအဆို ၆ရပ္ကို အတည္ျပဳလုိက္ ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတဲ့။ လက္ခုပ္သံ ေ၀ါကနဲ ၾကားမွာ ကိုယ့္ လက္ ခုပ္သံ လဲပါပါတယ္။ အခမ္းအနား ျပီးလို႕ ျပန္ရေတာ့မွာမို႕ပါ။ ေက်ာင္း ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့လား။ ဟုတ္ကဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း နဲ႕ စမူဆာေၾကာ္ တေယာက္တထုပ္ လာေ၀ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္း မွာ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္တဲ့ ကုလားမၾကီး အေတာ္ ပြသြားပါတယ္။ သူ႕ေစတနာ အက်ိဳးေပး ေပ့ါေလ။ ေကာက္ညွင္း ေပါင္း နဲ႕ စမူဆာ ထုပ္ေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတာင္ မျဖည္ ဘဲနဲ႕ သူေျပာင္ေအာင္ ေဆးထားတဲ့ အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ျပည့္လို႕။ စီကနဲ ညံကနဲ စီခန္း လုိ႕ ဒဂံုတစ္ တခြင္ ျပဲျပဲစင္ ေက်ာ္ ၾကားတဲ့ ကၽြန္မတို႕ အတန္းသားေတြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေဒါပြေနရာက ခံု ေတြကို အတန္းေထာင့္မွာ သြားစီၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စီထားတဲ့ စာသင္ခံု စင္ျမင့္ေပၚ ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္ တက္ရင္း ၾကံ႕ဖြံ႕ လူထု ဆႏၵ ခံယူပြဲ လုပ္တမ္း ကစားၾကပါေရာ။ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႕ ေလာင္စိန္က်ေနလုိက္တာ စီအိုင္ဒီ ခင္မာၾကည္ လာျပီေဟ့ ဆိုမွ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕ စီတန္းက စာေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ အထူးတန္း လို႕ ေခၚတဲ့ (S) တန္းကို ယွဥ္ႏိုင္သေလာက္ ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ လူညီျပီး ၀က္၀က္ကြဲ ေသာင္းက်န္းလို႕ ဆရာ ဆရာမေတြ ခ်စ္ ေၾကာက္ ဆူပူရတဲ့ အတန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းဆရာ ေဒၚၾကည္မာခင္ကိုေတာ့ စီအိုင္ဒီ ခင္မာၾကည္ လို႕ ကြယ္ရာမွာ ေခၚရင္း ေၾကာက္ၾက ပါတယ္။
အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီး နီးလို႕ (S) တန္းက ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းသြားရင္းေတာင္ စာဖတ္လို႕ နဖူးနဲ႕ ဓာတ္တိုင္ ေဆာင့္ ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕က နဖူးခ်င္း တုိက္ေနၾကပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ လုပ္ဖို႕ပါ။ ဆရာ ဆရာမေတြဆီ ခြင့္ေတာင္း ေတာ့ ထင္ထားသလိုပါပဲ ဟင့္အင္း တဲ့။ ခြင့္ေတာင္းတုန္း ခြင့္မေပးေတာ့ ထပ္ျပီး ခြင့္မတိုင္ဘူးေပါ့။ ေလးထပ္ ေဆာင္ အေပၚဆံုး ထပ္ ေထာင့္စြန္းခန္း ျဖစ္တဲ့ ၈တန္းစီကို ေရာက္ဖို႕ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၇၂ ထစ္ကို တက္ျပီးမွ ေရာက္ သလို ေက်ာင္းဂိတ္ ေပါက္၀ ကေန အခန္းကိုေရာက္ဖို႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာအနည္းဆံုး ဆယ္မိနစ္ အေျပးတပိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းရတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒီအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ကၽြန္မတို႕ နည္း ကၽြန္မတို႕ ဟန္နဲ႕ အတန္း ထဲမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ တိတ္ တိတ္ ခိုးလုပ္ဖို႕ က်ိတ္ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကတယ္။ စားဖို႕ ေရြးလိုက္ တာက လက္သုပ္စံု (ဟီဟိ)။ အတန္းသား ၆၀ေက်ာ္ စားဖို႕ လက္သုပ္စံု နဲ႕ အေအး စီစဥ္ရာမွာလက္သုပ္စံု ခုိးသယ္ဖို႕ မိန္းကေလးေတြ တာ၀န္၊ အေအးနဲ႕ (ပါဆယ္ဂိမ္း ခုိးေဆာ့ဖို႕) ကက္ဆက္ ခိုးသယ္ရမွာက ေယာက္်ားေလးေတြ တာ၀န္ပါ။ လက္သုပ္စံု သုပ္စားဖို႕ ခြက္နဲ႕ ဒန္အိုးၾကီး အတန္းထဲကို ခိုးသြင္းဖို႕ ကေတာ့ အမိႈက္သိမ္းတဲ့ ကုလားမၾကီး တာ၀န္ေပါ့။
အိမ္ကေနသယ္လာတဲ့ ေသာက္ေရဗူးေတြ ထဲမွာတကယ္ပါတာ ဆီခ်က္ ငံျပာရည္ ငရုတ္ဆီေဖ်ာ္ရည္ ေတြေပါ့။ တေယာက္ တမိ်ဳး စီ တာ၀န္ယူၾကတာပါ မိန္းကေလးက အတန္းထဲမွာ ၂၈ ေယာက္ေတာင္မွပဲ။ ေအးေဆးေပါ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ထဲမွာ ေတာ့ လက္ သုပ္စံု အတြက္ လိုတဲ့ ပိစိပြစ ေတြေပါ့။ လူညီတယ္ေလ။ စီတန္း ပါဆို။ ေဆာင္းတြင္း ဇန္န၀ါရီလၾကီးမွာ ေယာက္်ား ေလးေတြ ဂ်ာကင္ၾကီးေတြ တဖားဖားနဲ႕ ခိုက္ခိုက္တုန္ျပီး အတန္းထဲ အေျပးတပိုင္း ၀င္လာေနၾကတယ္။ ဂ်ာ ကင္ေအာက္ အကၤ်ီထဲမွာ အေအးဗူးေတြ အျပည့္ ပါတယ္ေလ။ အတြင္းခံတီရွပ္ကို ေဘာင္းဘီထဲ အၾကပ္ညွပ္ျပီး ၀တ္လာ တာကိုး ေက်ာင္းစိမ္းအကၤ်ီ ေက်ာင္းစိမ္း ပုဆိုးနဲ႕ ဂ်ာကင္က အေပၚက ထပ္၀တ္လာတာပါေလ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းတာေပါ့။ ဒီလို နဲ႕ ေက်ာင္းေပါက္၀ကေန အတန္းထဲ ေရာက္သည္အထိ အထပ္ထပ္ေစာင့္တဲ့ ဂိတ္ေပါင္း ၆ဂိတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္ ေက်ာ္ျပီး လက္သုပ္စံု သုပ္အျပီးမွာ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးပါတယ္။ ဟီးဟီး။ ခုျပန္ေတြးရင္ ခု ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ရ ပါတယ္။ အတန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ဆရာမ ေတြလဲ ရင္ဘတ္ဖိလို႕။ သူတို႕ကို ၾကိဳဆိုေနတာက “အသည္းေလး” လို႕ နာမည္ ေျပာင္ ေပးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕ လက္ရာ ဧရာမ အသုပ္စံုအိုးၾကီး။ အေအးဗူးေတြက စီရီလို႕။ ဒါနဲ႕ သူတို႕မိေအာင္ မစစ္ေဆးႏိုင္လို႕ တာ၀န္မကင္းတဲ့ အတူတူ မထူး ဇာတ္ခင္းျပီး ဆရာမေတြပါ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ ပါေတာ့ တယ္။ အသံမက်ယ္ ေစနဲ႕ တဲ့။ ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားတာမွာ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတာက သူငယ္ခ်င္း ေခြးဖင္ရဲ႕ ၾကံေတာ ဟိုတယ္ ေၾကာ္ျငာပါ။ မွတ္မိတယ္ေနာ္ ေရႊျခဴး ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာနဲ႕ ေမသန္းႏု တအားေပါက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမဲက်လို႕ ေၾကာ္ျငာတဲ့ စာသားက
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ၾကံေတာ ဟိုတယ္မွာ လာေရာက္ တည္းခိုသူေတြအတြက္ အေအးခန္းေတြ အလံုအေလာက္ စီစဥ္ ထား ပါတယ္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး အတြက္လဲ အသုဘ ယာဥ္ေတြကို စီစဥ္ထားရွိပါတယ္။ အလွထိုးပန္းျခင္းေတြ လြမ္းသူ႕ ပန္းေခြ ေတြ အတြက္လဲ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မိတယ္ေနာ္ ၾကံေတာ တဲ့။ လက္ခုပ္သံေတြ အစဲမွာ နင္ပဲ တည္း ဆိုတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ လိႈင္လိႈင္ေ၀လို႕။ သူမ်ားေတြ စာေမးပြဲ နီးေနလုိ႕ စာအုပ္နဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မခြာရဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ ဒီလို ဆိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီလိုန႕ဲ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ထဲမွာ ဖြင့္တဲ့ လက္မွတ္ရ စာရင္း ကိုင္ သင္တန္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုးသြမ္းခ့ဲပံုကိုေတာ့ သင္ခန္းစာ ေပးရာ၀ယ္ ဆိုတ့ဲ ပို႕စ္မွာ သံုးပိုင္းခြဲျပီးကို ဆိုးခဲ့ေတာ့ တာပါပဲ။
တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ တိုင္ၾကီး၁၈လံုးန႕ဲ ေက်ာင္းၾကီး ရွိလ်က္နဲ႕ ပိတ္ထားျပီး လယ္ေတာျမက္ေတာထဲက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းထဲက ႏြားတင္းကုပ္သာသာ စာသင္ခန္း ဆုိတာေတြထဲမွာ စာသင္ဖို႕ အပို႕ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ ထုတ္အေပးမွာ ငါတို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၀ုိင္တီယူလို႕ ရဲရဲၾကီး ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ကိုယ္တက္ရမယ့္ တကၠ သိုလ္ ကို ကိုယ္တိုက္ယူခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ေက်ာင္းက သင္ေပးတာကိုပဲ တက္ရံုပဲ အထြန္႕ မတက္နဲ႕ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၉၆ထုတ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းလမ္းညႊန္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားတို႕က စည္းမ်ဥ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး ပါးစပ္အမိန္႕နဲ႕ ဒီလိုမ်ိဳး ေက်ာင္းလႊဲပစ္တာ ဥပေဒနဲ႕ ညီရဲ႕လား စသျဖင့္ အေျခ အတင္ စကားေတြနဲ႕ တိုက္ရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမန္ျမန္ ေက်ာင္းျပီး နားေအး သင္ရိုးနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ လာပါေရာ။
စတည္းက သင္းသကို ဆိုတဲ့ အတိုင္း ပထမႏွစ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာမွာ ေရးတင္ရမယ့္ စာစီစာကံုးက “My University” တဲ့။ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ အေျခခံ ပညာသင္ေက်ာင္းေလာက္ေတာင္မွ ေက်ာင္းမပီသတဲ့ ဟာၾကီးကို တကၠသိုလ္ အမွတ္နဲ႕ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး လာတက္ေနရတဲ့ဟာကုိ။ မေက်ခ်မ္းႏိုင္တဲ့ ေဒါသေတြက စာမ်က္ႏွာေပၚကို စကားလံုးေတြ အျဖစ္နဲ႕ ခုန္ေပါက္ က်ဆင္းလာပါေရာ…
ျမိဳ႕ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေနျပီး စိတ္ညစ္ညဴးမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ျမစိမ္းေရာင္ လယ္ေတာမွာ ေအာက္စီဂ်င္ အျပည့္ရွဴရေစခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေၾကာင့္ ျမစိမ္းေရာင္စို အမိတကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ရလို႕ ေကာင္းေၾကာင္း
ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆုိရင္ ကိုယ္လက္ ၾကံ႕ခိုင္ေရး ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ ျမိဳ႕ျပင္ထိ မနက္ေစာေစာ ထြက္ အသြား ၃နာရီ အျပန္၃နာရီ ကားစီးျပီး ေက်ာင္း တက္ရလို႕ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သက္လံုနဲ႕ ၾကံ႕ခိုင္ေရး ေကာင္းေစဖို႕ ျဖစ္ ေၾကာင္း
စာသင္ခံု မလံုေလာက္လို႕ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ မတ္တပ္ရပ္ရျခင္း၊ ေဆာင္းဆို ေလကာမဲ့ ေႏြဆို အရိပ္မဲ့ ျမစိမ္းေရႊေတာ ေျပာင္းလဲတတ္လွတဲ့ လယ္ေတာတခြင္မွာ စာသင္ရျခင္းျဖင့္ သက္လံု ၾကံ႕ခိုင္ေရး ပိုမို ေကာင္းမြန္ေစေၾကာင္း
ေက်ာင္းကားမရွိဘဲ ျမိဳ႕ျပင္ေမာင္း ေဒ့ါဂ်စ္ဘတ္စ္ကားေတြကိုသာ နာရီမ်ားစြာ မတ္တပ္ တဖံု တြယ္လ်က္ တနည္း ေခါင္မိုး စီး တသြယ္ စီးနင္း ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အတြက္ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြကိုကၽြမ္းက်င္ ခိုင္ျမဲစြာ အသံုးခ်နည္းေတြ တတ္လာ ေၾကာင္း
ၾကံ႕ခိုင္ေသာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ားကို ေမြးထုတ္ရာ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေဆာင္းတြင္း ကားေခါင္မိုးေပၚ တြယ္စီး ရေသာေၾကာင့္ ေလျဖတ္ျပီး လည္းေကာင္း၊ ေႏြတြင္ ကားျမီးမွ တြယ္စီးရလို႕ အပူရွပ္ ေသြးအန္ျပီး လည္းေကာင္း၊ နဂို ေသြးအားနည္း ဓာတ္ခံ တြင္ ပင္ပန္းမႈ၀င္ျပီး ေသြးကင္ဆာျဖင့္ စာသင္ ႏွစ္ တ၀က္တြင္ က်ဆံုးၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိေသာ္လည္း အနည္းစု ျဖစ္ျပီး က်န္အမ်ားစုမွာမူ သန္မာ ၾကံ႕ခိုင္ေသာ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာသည့္ အတြက္ အားတက္မိေၾကာင္း
စာသင္ေဆာင္ ကဲင္တင္း လမ္းမ မေရွာင္ ျမက္ေလွ်ာ ေျမြစိမ္း ငန္းပုပ္ ငန္းေစာင္းမက်န္ အေခြေခြ အစင္းစင္း ေပါမ်ားေတာ္ မူေပထေသာ အေကာင္ရွည္တို႕ကို ေရွာင္ရွား ထြက္ေျပး မ်က္စိရွင္ေစေသာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုလဲ ရပါေၾကာင္း
စသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ ၈မ်က္ႏွာေက်ာ္ေအာင္ လက္စြမ္းျပတာမွာ (မ်ားလြန္းလို႕ အခ်က္အလက္ အကုန္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဆရာက ကၽြန္မရဲ႕ စာစီစာကံုးကို တကယ္ၾကိဳက္လို႕လား ျပန္ရြဲ႕ သလား မသိ တေက်ာင္းလံုး ဒုတိယ အမွတ္အမ်ားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ တာကို မွတ္မိ ပါေသး။ ေတြ႕လား ခြန္ျမလိႈင္တို႕က ဆိုးေပမယ့္ အေကာင္းျမင္စိတ္ ရွိပါတယ္ @#$%
ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြကိုေတာ့ မုန္တိုင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ား အကူအညီနဲ႕ ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ ျဖတ္ ခဲ့ရတာ ေပါ့။ မုန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕ ခ်စ္ပုံခ်စ္နည္းကို ကိုယ္ကမခံႏိုင္ ကိုယ့္အခ်စ္ ေတြကလဲ သူတို႕ လက္မခံႏိုင္တ့ဲ အခ်စ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႕ ေနမွာပါေလ။ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေနမိေသးတယ္ တကယ္!!!
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ အျပီး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေတာ့ သုေတသန စီမံကိန္း ေသးေသးေလး တခု စလုပ္ခဲ့ရတယ္။ မတတ္ တတတ္ ရမ္းလုပ္တာ မိကန္းေၾကးအိုးတိုး သြားေတာ့ ခံတြင္းျမိန္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ ေပါက္စ ျဖစ္ခဲ့ရ။ အက္ဒမင္က မမၾကီးမ်ားက မၾကည္ပါဘူး။ သူတို႕အသက္ထက္ ေခါက္ခ်ိဳးငယ္ျပီး ခုမွ၀င္တဲ့ ကႏၲာရပင္က ေနရာရခဲ့ တာကိုးး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေပးထားတဲ့ အခန္းထဲ သူတို႕ အင္တာဗ်ဴးမယ့္ လူေတြ ေခၚသြင္းထားတာ ကၽြန္မ သံုးရမယ့္ ကြန္ျပဴတာကို ယူသံုးေနတာ စသျဖင့္ ပညာ မ်ိဳးစံု ျပလာပါေရာ… ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ရန္မလိုတတ္ပါ။ ကိစၥမရွိပါ လို႕ တခြန္း ေျပာျပီး အိမ္ျပန္ ္သြားရံုေလးပါ။ အိမ္မွာ အလုပ္ ဆက္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္မွာ ပြက္ေလာရိုက္ျပီး က်န္ခဲ့ပါေရာ။ ေနာက္ေန႕ လူၾကီးက ေခၚေမး ပါတယ္ ရံုးမတက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။ ထိုင္စရာ ေနရာနဲ႕ သံုးစရာ ကြန္ျပဴတာမွ မရွိတာလို႕။ ပညာ သည္ေတြ သူတို႕အတတ္ သူတို႕ ျပန္စူးကုန္ပါေရာ။ ေနာက္တမ်ိဳး လာျပန္ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ အင္တာဗ်ဴးဖို႕ ကၽြန္မက ဖုနး္ကို ကို္င္ရင္ ပါစင္နယ္ မသံုးရ တဲ့။ ဒါဆို ဖုန္းေခၚရမယ့္ စာရင္းက ဒီမွာ။ ဖုန္းေခၚေပး ျပီးရင္ကၽြန္မ အခန္းကို လႊဲလိုက္ ဒါဆို ကၽြန္မက ပါစင္နယ္ မသံုးတာ ေသခ်ာေရာေပါ့ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလို႕ ဟီဟိ။ ခြန္ျမလိႈင္ မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ျပသနာကို အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ေျဖရွင္းတာပါ။ အဲလို အဲလိုေလးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ ခြန္ျမလိႈင္ မဆိုးေတာ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလို မဆိုးေတာ့ပါ။ သိပ္ကို ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္တုန္းက ဆိုးခဲ့ သမွ်ကို ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီပို႕စ္ကို လာဖတ္ၾက သူေတြထဲက ကိုယ္ဆိုးခဲ့ ဖူးတာကို ၀န္ခံရဲတဲ့ သတၲိရွိသူ ဘယ္သူမဆို အားလံုးကို ျပန္တဂ္ပါတယ္။ ဆိုးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ ေရးေပးပါလို႕။ တခါမွ မဆိုးခဲ့ ဖူးဘူး ဆိုသူမ်ားလဲ လိမ္မာ ခဲ့ပံုေလးေတြ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။
ငယ္တုန္းက ကိုယ္ဆိုးခဲ့တာကို ပထမဆံုး မွတ္မိတာကေတာ့ သူငယ္တန္းေပါ့။ ကိုယ့္ထက္ ၂ႏွစ္ၾကီးတဲ့ အတန္းေဖာ္ ေဘးခ်င္း ကပ္ ထိုင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ျဖဲ ခဲတံေတြကိုခ်ိဳး ကြန္ပါဗူးကို ဖ်က္တာေတြ ေန႕တုိင္း လုပ္ပါ တယ္။ ပထမ တပတ္ေတာ့ မိဘက မဆူေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ပစၥည္းကို သူမ်ား မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုကာကြယ္ ရ တယ္ ဆုိတာ သင္ေပးတယ္ ထင္ပါတယ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါဘူး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ဘူး ဆို ျပီး ေဆာ္ပေလာ္ တီးေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလဲ ကေလးပီပီ ငါအရိုက္ခံရတာ နင့္ေၾကာင့္ ဆိုျပီး သူ႕ကို ထပ္မဖ်က္ ဆီးဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းမ ေနာက္တခါ စာအုပ္အျဖဲမွာ သူ႕လက္ ကို ခဲတံ ခၽြန္တဲ့ဓားနဲ႕ လွီးလုိက္တာပါပဲ။ သူ႕ လက္ ဓားရွသြားရံု ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ ၂ေယာက္သား ရံုးခန္း ေရာက္ပါေရာ။ မိဘေတြ ခံ၀န္ကတိ ထိုးလိုက္ ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သူလဲ ကၽြန္မရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို မဖ်က္ဆီးေတာ့သလို ကၽြန္မလဲ အရိုက္မခံရေတာ့ ဘူး ေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ သူေက်ာင္း ထြက္သြား ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိခဲ့ရပဲ အသက္ေတြ ၾကီးလို႕ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူဟာ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ အရြယ္ထက္ ပိုျပီးကိုယ္ကာယေရာ စိတ္နဲ႕ အသိဥာဏ္ပါ ဖြံ႕ျဖိဳး မလာခဲ့ ေတာ့ပါဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ သူဟာ ဖြ႕ံျဖိဳးမႈ ခ်ိဳ႕ယြင္းသူပါ။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ဓားနဲ႕ လွီးမိခဲ့တာ အတြက္ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ဘာမွ မွတ္မိပံုမရဘဲ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ အျပံဳးနဲ႕ ကၽြန္မကို မွတ္မိ ႏႈတ္ဆက္ ဆဲပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္တေခါက္ကေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္စ။ ကၽြန္မဟာ ငယ္စဥ္တည္းက ကၽြန္မကို တခုခု ပစ္ေပးရင္ ခါးခါး သီးသီး မုန္းတတ္တဲ့ ဆိုက္ကို ရွိပါတယ္။ ေပးရင္ ရိုးရိုးတန္းတန္း ကမ္းေပးတာကိုပဲ လက္ခံပါတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္ က ဆရာမ ေ၀ခိုင္းတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ကၽြန္မဆီကို ပစ္ေပးပါတယ္။ အရွိန္လြဲျပီး သမံ တလင္းေပၚ ျပဳတ္က် လို႕ စာအုပ္ အဖံုး ျပဲပါေလေရာ။ နင္ငါ့ကို ပစ္မေပးနဲ႕ ျပန္ေကာက္ေပး ဆုိတဲ့စကားဟာ ကၽြန္မ တသက္မွာ သူစိမ္း ေယာက္်ား ေလးကို ပထမဆံုး စျပီးေျပာဖူးတဲ့ စကားပါပဲ။ သူက ျပန္ေကာက္ျပီးရိုးရိုး မေပးဘဲ ကၽြန္မဆီ စာအုပ္ကို လွမ္းလုိက္ ကၽြန္မက လက္ကမ္းမွ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ရုတ္လိုက္နဲ႕ စေနာက္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ပစ္အေပးခံရလို႕ ေဒါကန္ေနတဲ့ ကၽြန္မ မ်က္စိျပာျပီး အနားက သံေပတံန႕ဲ မီွရာ လွမ္းရိုက္လိုက္တာ လက္က်ိဳးပါေလေရာ။ က်ိဳးတဲ့လက္က ညာလက္။ ကၽြန္မ လက္ခ်က္ ေၾကာင့္ စာေမးပြဲကို ႏႈတ္ေျဖပဲ ေျဖလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားပါပဲ။ ဆရာမက ေမးေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေခ်ာ္လဲျပီး ခံုေစာင္းနဲ႕ ထိလို႕ က်ိဳးပါတယ္လို႕ လိမ္ ေျဖခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတို႕ ရံုးခန္းကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္လက္ဆျပင္းတာကို ကိုယ္ သိသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ဆိုးရင္ လက္မပါဖို႕ သတိထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္ၾကံဳလို႕ အတန္းမွဴးရဲ႕သားလဲျဖစ္တဲ့ အတန္းေဖာ္ ေကာင္ေလးကို ထပ္ ရိုက္မိတာ ေခါင္းေပါက္ သြားပါ ေသးတယ္။ ကၽြန္မ အဲေလာက္ၾကီးကို ဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီ ၈တန္းႏွစ္မွာပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စုၾကံ႕ခိုင္ေရးနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး အသင္းၾကီး စဖြဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သား အားလံုး လူထုအင္အားျပပြဲကို မတက္မေနရ။ မတက္ခဲ့ရင္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေပးမေျဖဘူး ဆိုလို႕ေက်ာင္းကို မနက္ ငါးနာရ ီအေရာက္ သြားရပါတယ္ ေက်ာင္းမွာ လူေရတြက္ျပီး ၆နာရီ သာသာေလာက္မွာ တန္းစီရပါတယ္ အဲဒီေနာက္ ဘယ္ဆီမွန္းမသိ သူမ်ားေနာက္ လူတန္းၾကီးနဲ႕ အတူ လိုက္ရင္း မိုင္နာကြင္းကိုေရာက္ပါေရာ။ အဲဒီကမွ တဆင့္ ဆက္လမ္း ေလွ်ာက္တာမွာ မနက္ ၈နာရီ၀န္းက်င္မွာ ေအာင္ဆန္းကြင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ေက်ာင္းန႕ဲ ေအာင္ဆန္းကြင္းက ေျခတေပါင္ က်ိဳး ခုန္ရင္ေတာင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္နဲ႕ ေရာက္တဲ့ အကြာအေ၀းပါ။ ခုေတာ့ မိုးရြာထဲ ၾကြက္ စုတ္ျဖစ္ေအာင္ ရႊဲရႊဲစိုခံျပီး အေ၀းၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ရပါေရာ။ ေနာက္ျပီး မိုးရြာျပီးစ မို႕ ေျခက်င္း၀တ္အထိေရျမဳပ္တဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး အေပၚက ၾကဲေနေအာင္ ပူတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေနေျခာက္လွမ္းခံရင္း မ ၾကားရတဲ့ မိန္႕ခြန္းေျခြမႈေတြကို ေစာင့္ရပါတယ္။
အမယ္… မိန္႕ခြန္းေျခြတာကိုသာ မၾကားရတယ္ သေဘာတူၾကပါသလားခင္ဗ်ာ ဆိုတဲ့ စကားသံက် အက်ယ္ၾကီး ထြက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္က လာမွန္းမသိတဲ့ သေဘာတူပါတယ္ ဆိုတဲ့ ျပိဳင္တူ အသံၾကီးကလဲ ေလာ္စပီကာကေန ဟိန္းလို႕ ထြက္လာ တာ ပါ။ ကၽြန္မတို႕ အူလည္လည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အားလံုး ကသေဘာတူတဲ့ အတြက္ ဒီအဆို ၆ရပ္ကို အတည္ျပဳလုိက္ ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတဲ့။ လက္ခုပ္သံ ေ၀ါကနဲ ၾကားမွာ ကိုယ့္ လက္ ခုပ္သံ လဲပါပါတယ္။ အခမ္းအနား ျပီးလို႕ ျပန္ရေတာ့မွာမို႕ပါ။ ေက်ာင္း ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့လား။ ဟုတ္ကဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း နဲ႕ စမူဆာေၾကာ္ တေယာက္တထုပ္ လာေ၀ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္း မွာ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္တဲ့ ကုလားမၾကီး အေတာ္ ပြသြားပါတယ္။ သူ႕ေစတနာ အက်ိဳးေပး ေပ့ါေလ။ ေကာက္ညွင္း ေပါင္း နဲ႕ စမူဆာ ထုပ္ေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတာင္ မျဖည္ ဘဲနဲ႕ သူေျပာင္ေအာင္ ေဆးထားတဲ့ အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ျပည့္လို႕။ စီကနဲ ညံကနဲ စီခန္း လုိ႕ ဒဂံုတစ္ တခြင္ ျပဲျပဲစင္ ေက်ာ္ ၾကားတဲ့ ကၽြန္မတို႕ အတန္းသားေတြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေဒါပြေနရာက ခံု ေတြကို အတန္းေထာင့္မွာ သြားစီၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စီထားတဲ့ စာသင္ခံု စင္ျမင့္ေပၚ ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္ တက္ရင္း ၾကံ႕ဖြံ႕ လူထု ဆႏၵ ခံယူပြဲ လုပ္တမ္း ကစားၾကပါေရာ။ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႕ ေလာင္စိန္က်ေနလုိက္တာ စီအိုင္ဒီ ခင္မာၾကည္ လာျပီေဟ့ ဆိုမွ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕ စီတန္းက စာေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ အထူးတန္း လို႕ ေခၚတဲ့ (S) တန္းကို ယွဥ္ႏိုင္သေလာက္ ေဆာ့တဲ့ေနရာမွာ လူညီျပီး ၀က္၀က္ကြဲ ေသာင္းက်န္းလို႕ ဆရာ ဆရာမေတြ ခ်စ္ ေၾကာက္ ဆူပူရတဲ့ အတန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းဆရာ ေဒၚၾကည္မာခင္ကိုေတာ့ စီအိုင္ဒီ ခင္မာၾကည္ လို႕ ကြယ္ရာမွာ ေခၚရင္း ေၾကာက္ၾက ပါတယ္။
အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီး နီးလို႕ (S) တန္းက ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းသြားရင္းေတာင္ စာဖတ္လို႕ နဖူးနဲ႕ ဓာတ္တိုင္ ေဆာင့္ ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕က နဖူးခ်င္း တုိက္ေနၾကပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ လုပ္ဖို႕ပါ။ ဆရာ ဆရာမေတြဆီ ခြင့္ေတာင္း ေတာ့ ထင္ထားသလိုပါပဲ ဟင့္အင္း တဲ့။ ခြင့္ေတာင္းတုန္း ခြင့္မေပးေတာ့ ထပ္ျပီး ခြင့္မတိုင္ဘူးေပါ့။ ေလးထပ္ ေဆာင္ အေပၚဆံုး ထပ္ ေထာင့္စြန္းခန္း ျဖစ္တဲ့ ၈တန္းစီကို ေရာက္ဖို႕ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၇၂ ထစ္ကို တက္ျပီးမွ ေရာက္ သလို ေက်ာင္းဂိတ္ ေပါက္၀ ကေန အခန္းကိုေရာက္ဖို႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာအနည္းဆံုး ဆယ္မိနစ္ အေျပးတပိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းရတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒီအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ကၽြန္မတို႕ နည္း ကၽြန္မတို႕ ဟန္နဲ႕ အတန္း ထဲမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ တိတ္ တိတ္ ခိုးလုပ္ဖို႕ က်ိတ္ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကတယ္။ စားဖို႕ ေရြးလိုက္ တာက လက္သုပ္စံု (ဟီဟိ)။ အတန္းသား ၆၀ေက်ာ္ စားဖို႕ လက္သုပ္စံု နဲ႕ အေအး စီစဥ္ရာမွာလက္သုပ္စံု ခုိးသယ္ဖို႕ မိန္းကေလးေတြ တာ၀န္၊ အေအးနဲ႕ (ပါဆယ္ဂိမ္း ခုိးေဆာ့ဖို႕) ကက္ဆက္ ခိုးသယ္ရမွာက ေယာက္်ားေလးေတြ တာ၀န္ပါ။ လက္သုပ္စံု သုပ္စားဖို႕ ခြက္နဲ႕ ဒန္အိုးၾကီး အတန္းထဲကို ခိုးသြင္းဖို႕ ကေတာ့ အမိႈက္သိမ္းတဲ့ ကုလားမၾကီး တာ၀န္ေပါ့။
အိမ္ကေနသယ္လာတဲ့ ေသာက္ေရဗူးေတြ ထဲမွာတကယ္ပါတာ ဆီခ်က္ ငံျပာရည္ ငရုတ္ဆီေဖ်ာ္ရည္ ေတြေပါ့။ တေယာက္ တမိ်ဳး စီ တာ၀န္ယူၾကတာပါ မိန္းကေလးက အတန္းထဲမွာ ၂၈ ေယာက္ေတာင္မွပဲ။ ေအးေဆးေပါ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ထဲမွာ ေတာ့ လက္ သုပ္စံု အတြက္ လိုတဲ့ ပိစိပြစ ေတြေပါ့။ လူညီတယ္ေလ။ စီတန္း ပါဆို။ ေဆာင္းတြင္း ဇန္န၀ါရီလၾကီးမွာ ေယာက္်ား ေလးေတြ ဂ်ာကင္ၾကီးေတြ တဖားဖားနဲ႕ ခိုက္ခိုက္တုန္ျပီး အတန္းထဲ အေျပးတပိုင္း ၀င္လာေနၾကတယ္။ ဂ်ာ ကင္ေအာက္ အကၤ်ီထဲမွာ အေအးဗူးေတြ အျပည့္ ပါတယ္ေလ။ အတြင္းခံတီရွပ္ကို ေဘာင္းဘီထဲ အၾကပ္ညွပ္ျပီး ၀တ္လာ တာကိုး ေက်ာင္းစိမ္းအကၤ်ီ ေက်ာင္းစိမ္း ပုဆိုးနဲ႕ ဂ်ာကင္က အေပၚက ထပ္၀တ္လာတာပါေလ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းတာေပါ့။ ဒီလို နဲ႕ ေက်ာင္းေပါက္၀ကေန အတန္းထဲ ေရာက္သည္အထိ အထပ္ထပ္ေစာင့္တဲ့ ဂိတ္ေပါင္း ၆ဂိတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္ ေက်ာ္ျပီး လက္သုပ္စံု သုပ္အျပီးမွာ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးပါတယ္။ ဟီးဟီး။ ခုျပန္ေတြးရင္ ခု ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ရ ပါတယ္။ အတန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ဆရာမ ေတြလဲ ရင္ဘတ္ဖိလို႕။ သူတို႕ကို ၾကိဳဆိုေနတာက “အသည္းေလး” လို႕ နာမည္ ေျပာင္ ေပးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕ လက္ရာ ဧရာမ အသုပ္စံုအိုးၾကီး။ အေအးဗူးေတြက စီရီလို႕။ ဒါနဲ႕ သူတို႕မိေအာင္ မစစ္ေဆးႏိုင္လို႕ တာ၀န္မကင္းတဲ့ အတူတူ မထူး ဇာတ္ခင္းျပီး ဆရာမေတြပါ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ ပါေတာ့ တယ္။ အသံမက်ယ္ ေစနဲ႕ တဲ့။ ပါဆယ္ဂိမ္း ကစားတာမွာ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတာက သူငယ္ခ်င္း ေခြးဖင္ရဲ႕ ၾကံေတာ ဟိုတယ္ ေၾကာ္ျငာပါ။ မွတ္မိတယ္ေနာ္ ေရႊျခဴး ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာနဲ႕ ေမသန္းႏု တအားေပါက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမဲက်လို႕ ေၾကာ္ျငာတဲ့ စာသားက
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ၾကံေတာ ဟိုတယ္မွာ လာေရာက္ တည္းခိုသူေတြအတြက္ အေအးခန္းေတြ အလံုအေလာက္ စီစဥ္ ထား ပါတယ္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး အတြက္လဲ အသုဘ ယာဥ္ေတြကို စီစဥ္ထားရွိပါတယ္။ အလွထိုးပန္းျခင္းေတြ လြမ္းသူ႕ ပန္းေခြ ေတြ အတြက္လဲ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မိတယ္ေနာ္ ၾကံေတာ တဲ့။ လက္ခုပ္သံေတြ အစဲမွာ နင္ပဲ တည္း ဆိုတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႕ လိႈင္လိႈင္ေ၀လို႕။ သူမ်ားေတြ စာေမးပြဲ နီးေနလုိ႕ စာအုပ္နဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မခြာရဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ ဒီလို ဆိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီလိုန႕ဲ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ထဲမွာ ဖြင့္တဲ့ လက္မွတ္ရ စာရင္း ကိုင္ သင္တန္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုးသြမ္းခ့ဲပံုကိုေတာ့ သင္ခန္းစာ ေပးရာ၀ယ္ ဆိုတ့ဲ ပို႕စ္မွာ သံုးပိုင္းခြဲျပီးကို ဆိုးခဲ့ေတာ့ တာပါပဲ။
တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ တိုင္ၾကီး၁၈လံုးန႕ဲ ေက်ာင္းၾကီး ရွိလ်က္နဲ႕ ပိတ္ထားျပီး လယ္ေတာျမက္ေတာထဲက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းထဲက ႏြားတင္းကုပ္သာသာ စာသင္ခန္း ဆုိတာေတြထဲမွာ စာသင္ဖို႕ အပို႕ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ ထုတ္အေပးမွာ ငါတို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၀ုိင္တီယူလို႕ ရဲရဲၾကီး ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ကိုယ္တက္ရမယ့္ တကၠ သိုလ္ ကို ကိုယ္တိုက္ယူခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ေက်ာင္းက သင္ေပးတာကိုပဲ တက္ရံုပဲ အထြန္႕ မတက္နဲ႕ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၉၆ထုတ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းလမ္းညႊန္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားတို႕က စည္းမ်ဥ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး ပါးစပ္အမိန္႕နဲ႕ ဒီလိုမ်ိဳး ေက်ာင္းလႊဲပစ္တာ ဥပေဒနဲ႕ ညီရဲ႕လား စသျဖင့္ အေျခ အတင္ စကားေတြနဲ႕ တိုက္ရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမန္ျမန္ ေက်ာင္းျပီး နားေအး သင္ရိုးနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ လာပါေရာ။
စတည္းက သင္းသကို ဆိုတဲ့ အတိုင္း ပထမႏွစ္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာမွာ ေရးတင္ရမယ့္ စာစီစာကံုးက “My University” တဲ့။ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ အေျခခံ ပညာသင္ေက်ာင္းေလာက္ေတာင္မွ ေက်ာင္းမပီသတဲ့ ဟာၾကီးကို တကၠသိုလ္ အမွတ္နဲ႕ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး လာတက္ေနရတဲ့ဟာကုိ။ မေက်ခ်မ္းႏိုင္တဲ့ ေဒါသေတြက စာမ်က္ႏွာေပၚကို စကားလံုးေတြ အျဖစ္နဲ႕ ခုန္ေပါက္ က်ဆင္းလာပါေရာ…
ျမိဳ႕ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေနျပီး စိတ္ညစ္ညဴးမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ျမစိမ္းေရာင္ လယ္ေတာမွာ ေအာက္စီဂ်င္ အျပည့္ရွဴရေစခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေၾကာင့္ ျမစိမ္းေရာင္စို အမိတကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ရလို႕ ေကာင္းေၾကာင္း
ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆုိရင္ ကိုယ္လက္ ၾကံ႕ခိုင္ေရး ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ ျမိဳ႕ျပင္ထိ မနက္ေစာေစာ ထြက္ အသြား ၃နာရီ အျပန္၃နာရီ ကားစီးျပီး ေက်ာင္း တက္ရလို႕ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သက္လံုနဲ႕ ၾကံ႕ခိုင္ေရး ေကာင္းေစဖို႕ ျဖစ္ ေၾကာင္း
စာသင္ခံု မလံုေလာက္လို႕ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ မတ္တပ္ရပ္ရျခင္း၊ ေဆာင္းဆို ေလကာမဲ့ ေႏြဆို အရိပ္မဲ့ ျမစိမ္းေရႊေတာ ေျပာင္းလဲတတ္လွတဲ့ လယ္ေတာတခြင္မွာ စာသင္ရျခင္းျဖင့္ သက္လံု ၾကံ႕ခိုင္ေရး ပိုမို ေကာင္းမြန္ေစေၾကာင္း
ေက်ာင္းကားမရွိဘဲ ျမိဳ႕ျပင္ေမာင္း ေဒ့ါဂ်စ္ဘတ္စ္ကားေတြကိုသာ နာရီမ်ားစြာ မတ္တပ္ တဖံု တြယ္လ်က္ တနည္း ေခါင္မိုး စီး တသြယ္ စီးနင္း ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အတြက္ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြကိုကၽြမ္းက်င္ ခိုင္ျမဲစြာ အသံုးခ်နည္းေတြ တတ္လာ ေၾကာင္း
ၾကံ႕ခိုင္ေသာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ားကို ေမြးထုတ္ရာ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေဆာင္းတြင္း ကားေခါင္မိုးေပၚ တြယ္စီး ရေသာေၾကာင့္ ေလျဖတ္ျပီး လည္းေကာင္း၊ ေႏြတြင္ ကားျမီးမွ တြယ္စီးရလို႕ အပူရွပ္ ေသြးအန္ျပီး လည္းေကာင္း၊ နဂို ေသြးအားနည္း ဓာတ္ခံ တြင္ ပင္ပန္းမႈ၀င္ျပီး ေသြးကင္ဆာျဖင့္ စာသင္ ႏွစ္ တ၀က္တြင္ က်ဆံုးၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိေသာ္လည္း အနည္းစု ျဖစ္ျပီး က်န္အမ်ားစုမွာမူ သန္မာ ၾကံ႕ခိုင္ေသာ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ား ျဖစ္လာသည့္ အတြက္ အားတက္မိေၾကာင္း
စာသင္ေဆာင္ ကဲင္တင္း လမ္းမ မေရွာင္ ျမက္ေလွ်ာ ေျမြစိမ္း ငန္းပုပ္ ငန္းေစာင္းမက်န္ အေခြေခြ အစင္းစင္း ေပါမ်ားေတာ္ မူေပထေသာ အေကာင္ရွည္တို႕ကို ေရွာင္ရွား ထြက္ေျပး မ်က္စိရွင္ေစေသာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုလဲ ရပါေၾကာင္း
စသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ ၈မ်က္ႏွာေက်ာ္ေအာင္ လက္စြမ္းျပတာမွာ (မ်ားလြန္းလို႕ အခ်က္အလက္ အကုန္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဆရာက ကၽြန္မရဲ႕ စာစီစာကံုးကို တကယ္ၾကိဳက္လို႕လား ျပန္ရြဲ႕ သလား မသိ တေက်ာင္းလံုး ဒုတိယ အမွတ္အမ်ားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ တာကို မွတ္မိ ပါေသး။ ေတြ႕လား ခြန္ျမလိႈင္တို႕က ဆိုးေပမယ့္ အေကာင္းျမင္စိတ္ ရွိပါတယ္ @#$%
ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြကိုေတာ့ မုန္တိုင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ား အကူအညီနဲ႕ ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ ျဖတ္ ခဲ့ရတာ ေပါ့။ မုန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕ ခ်စ္ပုံခ်စ္နည္းကို ကိုယ္ကမခံႏိုင္ ကိုယ့္အခ်စ္ ေတြကလဲ သူတို႕ လက္မခံႏိုင္တ့ဲ အခ်စ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႕ ေနမွာပါေလ။ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေနမိေသးတယ္ တကယ္!!!
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ အျပီး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေတာ့ သုေတသန စီမံကိန္း ေသးေသးေလး တခု စလုပ္ခဲ့ရတယ္။ မတတ္ တတတ္ ရမ္းလုပ္တာ မိကန္းေၾကးအိုးတိုး သြားေတာ့ ခံတြင္းျမိန္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ ေပါက္စ ျဖစ္ခဲ့ရ။ အက္ဒမင္က မမၾကီးမ်ားက မၾကည္ပါဘူး။ သူတို႕အသက္ထက္ ေခါက္ခ်ိဳးငယ္ျပီး ခုမွ၀င္တဲ့ ကႏၲာရပင္က ေနရာရခဲ့ တာကိုးး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေပးထားတဲ့ အခန္းထဲ သူတို႕ အင္တာဗ်ဴးမယ့္ လူေတြ ေခၚသြင္းထားတာ ကၽြန္မ သံုးရမယ့္ ကြန္ျပဴတာကို ယူသံုးေနတာ စသျဖင့္ ပညာ မ်ိဳးစံု ျပလာပါေရာ… ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ရန္မလိုတတ္ပါ။ ကိစၥမရွိပါ လို႕ တခြန္း ေျပာျပီး အိမ္ျပန္ ္သြားရံုေလးပါ။ အိမ္မွာ အလုပ္ ဆက္လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္မွာ ပြက္ေလာရိုက္ျပီး က်န္ခဲ့ပါေရာ။ ေနာက္ေန႕ လူၾကီးက ေခၚေမး ပါတယ္ ရံုးမတက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။ ထိုင္စရာ ေနရာနဲ႕ သံုးစရာ ကြန္ျပဴတာမွ မရွိတာလို႕။ ပညာ သည္ေတြ သူတို႕အတတ္ သူတို႕ ျပန္စူးကုန္ပါေရာ။ ေနာက္တမ်ိဳး လာျပန္ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ အင္တာဗ်ဴးဖို႕ ကၽြန္မက ဖုနး္ကို ကို္င္ရင္ ပါစင္နယ္ မသံုးရ တဲ့။ ဒါဆို ဖုန္းေခၚရမယ့္ စာရင္းက ဒီမွာ။ ဖုန္းေခၚေပး ျပီးရင္ကၽြန္မ အခန္းကို လႊဲလိုက္ ဒါဆို ကၽြန္မက ပါစင္နယ္ မသံုးတာ ေသခ်ာေရာေပါ့ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလို႕ ဟီဟိ။ ခြန္ျမလိႈင္ မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ျပသနာကို အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ေျဖရွင္းတာပါ။ အဲလို အဲလိုေလးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ ခြန္ျမလိႈင္ မဆိုးေတာ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလို မဆိုးေတာ့ပါ။ သိပ္ကို ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္တုန္းက ဆိုးခဲ့ သမွ်ကို ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီပို႕စ္ကို လာဖတ္ၾက သူေတြထဲက ကိုယ္ဆိုးခဲ့ ဖူးတာကို ၀န္ခံရဲတဲ့ သတၲိရွိသူ ဘယ္သူမဆို အားလံုးကို ျပန္တဂ္ပါတယ္။ ဆိုးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ ေရးေပးပါလို႕။ တခါမွ မဆိုးခဲ့ ဖူးဘူး ဆိုသူမ်ားလဲ လိမ္မာ ခဲ့ပံုေလးေတြ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။
4 comments:
အဲဒါဆိုးပါဘူးဟ
ဟီးးး
ျမတ္ႏိုး
ကိုယ့္ညီမက ဆိုးခဲ့တာကိုး သမိုင္းေဟာင္းေတြ မွတ္တမ္းတင္ေနတယ္ေပါ့ သမိုင္းသစ္ကိုပဲေရးပါ..
သမီးတို႔အေမၿဖစ္ေနပီေနာ္..ဟား၂၂
ur bro.
ၾကီးလာမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ ကံေကာင္းတာေပါ့ ဟီးဟီး :D
မဆိုးပါဘူး လို့ေျပာရံုနဲ့လံုေလာက္ပါ့မလား--ေက်းဇူး
Post a Comment