မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ ေရႊျမန္မာ (၁)

တခါက မဲေဆာက္မွာ ပတ္စပို႕ မရွိ အလုပ္သမား လက္မွတ္ မရွိတဲ့ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ကို ထိုင္းရဲက ဖမ္းပါတယ္။ ကိုေရႊျမန္မာက ထိုင္းစကားက မႊတ္ေနၿပီး ထုိင္းစတိုင္လ္ ဖမ္းထား ေပမယ့္ ရဲမ်က္စိက ထိုင္းမဟုတ္မွန္း သိသတဲ့။ ထိုင္းရဲတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ စပ္စုၿပီး ေမးဖူးပါတယ္ ဘယ္လို သိလဲ ဆိုတာ… ခိုးေနတဲ့ သူပီပီ ရဲကို ျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ဟန္ေဆာင္ ထားထား ေၾကာက္ေန သတိထားေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ ဟန္ပန္ ေပၚပါသတဲ့။ အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး ဖမ္းပါသတဲ့။

အဖမ္းခံရတဲ့ ကိုေရႊျမန္မာကလဲ ဟန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ သူ ထိုင္းလူမ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရွာတယ္။ ထိုင္းရဲက ထိုင္းမွတ္ပံုတင္ ျပခိုင္းေတာ့ သူက အိမ္မွာ က်န္ခဲ့လို႕ ျပန္ယူပါရေစတဲ့။ မယံုရင္ လိုက္ၾကည့္ ဆိုပဲ။ ရဲပဲ အဲေလာက္ေတာ့ နပ္တာေပါ့။ လိုက္ၾကည့္ရေအာင္ ဂ်ဴတီခ်ိန္မွာ ေနရာကို ပစ္ၿပီး သြားလို႕မွ မရဘဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရႊျမန္မာက ဘယ္လိုမွ ေျပာမရတဲ့ အဆံုး ထိုင္းရဲက အၾကံထုတ္ပါတယ္။ ထိုင္း ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသား သီခ်င္းနဲ႕ ဘုရင့္သီခ်င္းကို ဆိုျပတဲ့ေလ

ေရႊျမန္မာက ဘာလုပ္သလဲ သိလား… ဒီသီခ်င္းေတြက သူက ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားလြန္းလို႕ ဒီအတိုင္းေတာ့ မဆိုျပႏိုင္ဘူး ဆုိပဲ။ သူသီခ်င္း ဆိုေနတုန္း ရဲက သတိဆြဲ အေလးျပဳ ေနရမယ္ ဆိုပဲ။ ရဲကလဲ သေဘာတူပါတယ္။ ကဲ… အေလးျပဳ ဆိုတဲ့ စကား အဆံုး ေရႊျမန္မာရဲ႕ ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသား သီခ်င္းက

“ကမာၻမေၾက”

အစကေတာ့ မပီကလာနဲ႕ ဆိုတယ္ မွတ္လို႕ ထိုင္းရဲက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ နားေထာင္ ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သိသြားၿပီး အင္မတန္ စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေရႊျမန္မာရဲ႕ အကၤ်ီေကာ္လာကို ေနာက္က ဆြဲၿပီး ရဲကားဆီ ဖမ္းေခၚ သြားပါေတာ့တယ္။ ကိုေရႊျမန္မာရဲ႕ မ်က္ႏွာ ပ်က္မယ္ ထင္လား … စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕။