ျမန္မာ့ ကေလးကစားနည္းမ်ားနဲ႕ ကၽြန္မ (၂)

ဒီရက္ပိုင္း ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ကစားခ့ဲဖူးတဲ့ ကစားနည္း တစ္ခုကို သတိရေစပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေျခတေပါင္က်ိဳး လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားနည္းပါ။ ကစား ပံုက ဒီလိုပါ။

စည္း၀ိုင္းၾကီး ၀ိုင္းၿပီး ကစားသူေတြက စည္း၀ိုင္းထဲကေန အျပင္ကို လံုး၀ မထြက္ရ ပါဘူး။ လိုက္သူ တစ္ေယာက္ကို မဲခ် ေရြးရပါတယ္။ ေျခ၂ဖက္နဲ႕ ေျပးတဲ့ လူေတြကို လိုက္သူက ေျခ တဖက္တည္းနဲ႕ ခုန္ၿပီး လိုက္ဖမ္း ရတာပါ။ လိုက္ဖမ္းသူက ေျမေပၚကို ေျခေထာက္၂ဖက္ တၿပိဳင္တည္း မက်ရ ပါဘူး။ က်ရင္ လိုက္သူ ရံႈးတယ္။ အစက ျပန္လုိက္ ရတယ္။ ထိုင္ဘုတ္ မရွိဘူး။ ေျပးသူက စည္း၀ိုင္းထဲက မထြက္ မိေအာင္ သတိထားၿပီး လြတ္ေအာင္ ေျပးရပါတယ္။ ပြဲက နည္းနည္းေတာ့ မတရား ပါဘူး။ ေျပးသူ ေတြက အမ်ားၾကီး… ေျခ၂ဖက္ကို အားကိုး ေျပးေန ခ်ိန္မွာ လုိက္သူ တစ္ေယာက္ တည္းက ေျခတဖက္ တည္းနဲ႕ ခုန္ၿပီး လုိက္ရ တာကိုးးး လိုက္ဖမ္းလို႕ မိရင္ အမိခံ ရတဲ့ ေျပးသူက လိုက္သူ ျပန္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကစားပြဲကို ကစား ရင္းနဲ႕ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ အရမ္းသန္ လာပါတယ္။ ေျခတဖက္တည္းနဲ႕ အၾကာၾကီး ရပ္ႏိုင္ ခုန္ႏိုင္ ေျပးႏိုင္ လာပါတယ္။ ကၽြန္မတင္မွ မဟုတ္ပါဘူး ဒီကစားနည္းကို ကစားရ သူတိုင္း အဲလို ျဖစ္လာ တာပါ။ လက္ ၂ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ ဆန္႕တန္း ရမ္းခါရင္း ခါးကို လႊဲလို႕ ေျခတေပါင္က်ိဳးကို အားအျပင္းဆံုး ညွစ္ထုတ္ ခုန္ပ်ံရင္း လိုက္ရ ပါတယ္။ စည္း၀ိုင္းထဲမွာမို႕ ေျပးသူကို ဘယ္လို ေခ်ာင္ပိတ္ ဖမ္းရမယ္ ဆိုတဲ့ နည္းကိုပါ ကၽြမ္းက်င္ လာပါတယ္။

ေလာကဓံက တခါတရံမွာ ကၽြန္မတို႕ အေပၚ မတရားဘူးလို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ မညွာ မတာ ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ေျခတေပါင္က်ိဳး ကစားနည္းေလးက ဒီလို မတရားတဲ့ပြဲကို ဘယ္လို ေက်ာ္လႊားၿပီး မတရားတဲ့ သူေတြကို ဘယ္လို အမိဖမ္းၿပီး ကစားပြဲကို ႏုိင္ေအာင္ ကစား ရတယ္ ဆုိတာကို ေလ့က်င့္ ေပးလိုက္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကစားနည္း ေလးဟာ ကၽြန္မ အၾကိဳက္ဆံုး ကစားနည္း ေလးေတြ ထဲက တခုပါပဲရွင္။