ရွမ္ဘဲလားသို႕ အျပန္လမး္ (အဌမပိုင္း)

ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ မ်ားလိုက္ သမွ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မနားရ၊ ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အိပ္ရာ၀င္တဲ့ အခ်ိန္ ေတြက ေနာက္က် နဲ႕မို႕ အိပ္လိုက္ရင္ တခ်ိဳးတည္း သိုးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ ဘာအိပ္မက္မွ မက္ခ်ိန္ မရ၊ ႏိႈး စက္သံ နာခံရင္း ေနာက္ေန႕ မနက္ကို ျဖတ္သန္း ရနဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္ ကေတာ့ ေနာက္ေန႕ ေန႕လယ္ တစ္နာရီက စလို႕ သာ အလုပ္ ရွိေတာ့ တာမို႕ အားရ ပါးရ အိပ္ဖို႕ အိပ္ရာေပၚမွာ အက်အန ေနရာ ယူၿပီး အိပ္မေပ်ာ္တေပ်ာ္ ျဖစ္တုန္း…
**************************************************************************

ေဒါက္… ေဒါက္.. ေဒါက္
ဘယ္သူမ်ား ပါလိမ့္.. အိပ္ရာက လူးလဲ ထရင္း တံခါးဖြင့္ေတာ့ ကုိၾကီး..

ေၾသာ္ .. လာေလ ကိုၾကီး အေၾကာင္းထူး ရွိလို႕လား

အင္းးး ညီမေလး အတြက္ ေဆးလာပို႕တာ။ ေရာ့ ေသာက္လိုက္ဦး

အိုးးး ညီမေလး ေဆးေသာက္ဖို႕ ေမ့ေနတာ.. ေက်းဇူးကိုၾကီး

ဇီးကင္းခန္႕ ေရႊေရာင္ ေဆးလံုး ေလးကို ေက်ာက္ပ်ဥ္ေပၚ တင္ေသြး လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ေဆးႏွစ္မ်ား ထြက္လာသည္။ ဒါကို ပန္းကန္လံုုးေလးထဲ ထည့္ၿပီး ကိုၾကီး ကမ္းေပးေသာ ေဆးကို လွမ္းယူ ေမာ့ေသာက္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ထိုင္းမိႈင္း သလို ျဖစ္လာ တာကို သတိ ထားလိုက္ မိစဥ္

ညီမေလး.. ကိုၾကီးကို ၾကည့္စမ္း

အိုးးးး ကိုၾကီးမ်က္လံုးထဲက ေရာင္စဥ္ေတြက ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲ ေဖာက္၀င္ေတာ့မလိုလို.. လူက တအား ထိုင္း မႈိင္း ေလးလံ လာရင္း လြတ္ထြက္ မတတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သတိ ေတြကို စုစည္း လိုက္ရင္း တရား မွတ္ရင္း ကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုး မ်ားကို ျပန္ လည္ စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္ မိစဥ္

ကိုၾကီးရဲ႕ ကိုယ္ထဲက လွ်ပ္ျပက္သလို လင္းျဖာ ထြက္လာေသာ အလင္းတန္းမွ်င္ မ်ားကို ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္က အစြမး္ကုန္ စုပ္ယူ သိုေလွာင္ ထားလိုက္သည္ကို မိမိဘာသာ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
အားးးး
ကိုၾကီးးးး
ေျမးငယ္… ဘာျဖစ္တာလဲ.. ဘိုးဘိုးဆီ လာဦး
ရွင္ .. ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့
ထိုင္ခံုေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ႏြမ္းလ်စြာ က်သြားေသာ ကိုၾကီးကို တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း လာေခၚသူေနာက္ ကေမ်ာေသာပါး လိုက္လာစဥ္ သူက နံရံကို ေဖာက္ထြက္ သြားခဲ့သည္။ ကိုယ္လဲ သူ႕လို နံရံကို မေဖာက္၀င္ခင္ ႏွစ္ကိုယ္ ခြဲလ်က္ တစ္ကိုယ္ ကို ထားခဲ့ၿပီး သြားသင့္သလား ဒါမွ မဟုတ္ တခါတည္း လိုက္သြား သင့္သလား စဥ္းစားစဥ္ ေဘးနားက အသံ တစ္သံက သတိေပး လာသည္။

မခ်န္ထားနဲ႕.. မသမာသူ တစ္ေယာက္က မင့္ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ ခ်က္ၾကိဳးကို ျဖတ္လိုက္ရင္ မင္း တခါတည္း အၿပီး ဘ၀ျပတ္ သြားလိမ့္မယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လိုက္သြား

ေၾသာ္.. ဟုတ္ကဲ့

နံရံကို ေဖာက္ထြက္လိုက္ေတာ့ ဟိုမွာ ဘက္ျခမ္းမွာ ျမဴေငြ႕ အျပည့္နဲ႕ လဟာျပင္ၾကီး.. ငွက္ေမြး တစ္မွ်င္လို လြင့္ေမ်ာေန ေပမယ့္ ဘိုးဘိုး ရွိေလာက္ရာ ေနရာ ဘက္ဆီက သံလိုက္စက္ကြင္းလို ဆြဲအား တမ်ိဳး ရွိေနတာမို႕ အဲဒီဘက္ကို အာရံုခံၿပီး အလ်ားလိုက္ လြင့္ေမ်ာ ပ်ံသန္း သြားေနစဥ္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အလြန္ အံ့အား သင့္ရ ေလသည္။
အလ်ားလိုက္ ျဖတ္သန္း ရေသာ ျမဴခိုး လြင္ျပင္ တေလွ်ာက္မွာ ရွမ္းဦးေလးၾကီး ညီေနာင္၊ အညာ ပုဆိုးၾကမ္း တိုက္ပံုနက္ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီးမတပ္ဘဲ ၀တ္လ်က္ ဆံရွည္ ဦးၾကီး။ တေခါင္းလုံး ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနလ်က္နဲ႕ ဆံထံုးအၾကီး ၾကီး နဲ႕ ေရွးေခတ္ပံု ဘြားဘြား ၾကီးမ်ား၊ အျဖဴ ၀မ္းဆက္ ေရွးေခတ္ မင္းသား အကၤ်ီ၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး တို႕နဲ႕ ေခ်ာေမာ ခန္႕ညား ေသာ အကိုၾကီး တစ္ေယာက္၊ သူတုိ႕ ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ လာေတာ့ အိႏၵိယ လူမ်ိဳး ဆံထံုးမွာ ေျမြပတ္ ေနေသာ ဦးၾကီးနဲ႕ ဇနီး၊ မ်က္ႏွာ ျပံဳးခ်ဳိ ရႊင္သာ လွေသာ ကေလးငယ္ တစ္ဦး၊ ၾကာပြင့္ ပလႅင္ေပၚ ထိုင္ေနေသာ အလြန္ ေခ်ာေမာ လွပ သ ေလာက္ လက္ေမာင္း ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ အိႏၵိယ ပ်ိဳျဖဴ တစ္ဦး၊ လူလို ၀တ္ဆင္ ထားရံု မက လက္ထဲ တင္းပုတ္ လံုးလံုးၾကီး တစ္ခု ကိုင္လ်က္ မကိုဋ္္ ေဆာင္းထားေသာ ေမ်ာက္ျဖဴ ၾကီး တစ္ေကာင္။ ဒါ သူတို႕ ေနရာလားလို႕ ေတြးရင္း ကိုယ္ကေတာ့ ဆက္လက္ ပ်ံသန္း ေနဆဲ။
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျမဴေငြ႕ ျဖဴျဖဴမ်ားၾကား ဆက္လက္ ပ်ံသန္း ၿပီးေတာ့မွ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ လမ္းဆံုး ေတာ့မလို ခံစား ရသည္။ ထိုအခိုက္မွာ မိမိ မ်က္လံုးမွ မီးေမာင္းသဖြယ္ အလင္းတန္း ထြက္လာသည္ကိုလဲ ကိုယ့္ဘာသာ အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရ ေလသည္။ ေစာေစာကေတာ့ ျမဴေငြ႕ ျဖဴျဖဴ မ်ားေၾကာင့္ ၾကည့္ေလရာ လက္တကမ္းစာသာ ျမင္ရသည္မို႕ ခံစားခ်က္ကို လိုက္ၿပီး ရမ္းသမ္း လာခဲ့ ရသည္။ ခုေတာ့ မ်က္လံုး မီးေမာင္း ေၾကာင့္ ေသခ်ာ ျမင္ရၿပီ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလ်ားလိုက္ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္း က လမ္းဆံုး ေနေပမယ့္ အေပၚေအာက္ ေဒါင္လိုက္ ေဖာက္ထားေသာ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္း ၾကီးရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကိုယ္ေရာက္ ေနသည္ကို အထင္းသား ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ေအာက္ကို ငံု႕ မၾကည့္မိဘဲ အေပၚကို တရွိန္ထိုး ပ်ံတက္ လာခဲ့ေတာ့ လမ္းတ ေလွ်ာက္ ကိုလည္း မၾကည့္မိ။ အေပၚဆံုး ေရာက္ေတာ့ ခန္းမက်ယ္ၾကီး တစ္ခုႏွင့္ လမ္းဆံုး သြားေလသည္။ ခန္းမက်ယ္ၾကီး ထဲကို ပ်ံသန္း ၀င္ေရာက္ မိစဥ္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ငိုခ်င္ စိတ္မ်ား ျပည့္လွ်ံ တက္လာ ခဲ့သည္ ကို မိမိဘာသာ ျပန္သတိ ထားလိုက္ မိသည္။

အစည္းအေ၀း ခန္းမ ထဲက ၾကာျဖဴပြင့္ ပလႅင္မ်ား ေပၚမွာ အသီးသီး ထိုင္ေန ၾကေသာ သူမ်ား။ အားလံုးက ၀တ္စံုျဖဴမ်ား ၀တ္ဆင္လ်က္ ၾကည္လင္ ေအးျမ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာ မ်က္လံုး မ်ားႏွင့္ ကိုယ့္ကို ကရုဏာ သက္စြာ ၀ိုင္းၾကည့္လို႕

ေျမးေလး.. ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္း သြားၿပီလား။ လူ႕ျပည္ကို ေလ့လာ ခ်င္လြန္းလို႕ ဆိုၿပီး အလည္သြားတာ ၾကာလွခ်ည့္။ ခုမွ တေခါက္ ျပန္ေရာက္ လာေတာ့တယ္။ ေျမးေလး ဘာေတြ ေလ့လာလို႕ ေတြ႕ခဲ့လဲ ေျပာပါဦး။

ဘိုးရယ္.. ကိုၾကီးေလ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး .. သမီးကိုတုိက္တာ ဘာေဆးလဲ မသိဘူး။ ေဆးတိုက္ၿပီး သူလဲ ဘာျဖစ္…

အဘိုးက လက္ကာျပလိုက္တာမို႕ စကားစ တပိုင္းတန္းလန္း

ေျမးေလး ရဲ႕ ကိုၾကီးက ေျမးေလး ကို ခ်စ္ေပမယ့္ ေျမးေလး ကို သူ႕လက္ ေအာက္ မွာပဲ ထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ေပမယ့္ ေျမးေလးက သူ႕ထက္သာ သြားေတာ့မွာမို႕ ေျမးေလးကို သူ႕စိတ္တန္ခိုး လႊမ္း မိုးမႈ ေအာက္မွာပဲ ထားခ်င္လို႕ ေဆးတိုက္ၿပီး စိတ္ညိႈ႕ခဲ့တာ။ ေျမးေလးက စိတ္ျဖဴစင္ၿပီး သတိ တအား ေကာင္းတဲ့ အတြက္ သူ႕ရဲ႕ အတၱ မစင္တဲ့ စိတ္တန္ခိုးက ေျမးရဲ႕ စိတ္တန္ခိုးကို မေက်ာ္ ႏိုင္လို႕ ခုေတာ့ သူ႕တန္ခိုး အားလံုး ေျမးေလးဆီ ေရာက္သြား ခဲ့ၿပီ။ သူဟာ ကိုယ့္စိတ္ကို ျဖဴစင္ ေနေအာင္ သတိထား ေစာင့္ထိန္းမႈ မျပဳ ႏိုင္ဘဲ သူတပါး ကိုယ့္ထက္ သာမွာ မလိုလားတဲ့ စိတ္ ေၾကာင့္ ခုေတာ့ သူက်င့္ၾကံ ထားသမွ်ေတြ အကုန္ ေပ်ာက္ၿပီး သာမန္လူ ျပန္ျဖစ္ သြားခဲ့ၿပီ.. ကိုယ့္အတြက္ အဓိက အေရးၾကီး ဆံုး ေစာင့္ၾကည့္ ရမွာ ကိုယ့္စိတ္ ပါပဲ။ ကိုယ္ အေရးၾကီးဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ကိုယ့္စိတ္ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႕မွ မညစ္ႏြမ္း ဖို႕ပါပဲ။

ေၾသာ္.. ဒါဆို ဘိုးတို႕က ေျမးကို ေစာင့္ေတာ့ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့.. ဒါျဖင့္ ေျမး ေဆးရံုေပၚမွာ ေသေကာင္ ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေန တုန္းက ဘာလို႕ မကူတာလဲ.. ေျမး မိစာၦ ေတြ၊ သရဲ ေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ ေနရခ်ိန္က အဘိုးလဲ မလာဘူး။ မယ္မယ္လဲ ဘယ္ ေရာက္ေနလဲ မသိဘူး

၀င္မကူ ေပမယ့္ ေျမးကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေျမး ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ခဲ့သားပဲ။ ခုဆို ေျမးက ဒီက ထြက္သြား ခါစ ေျမး မဟုတ္ေတာ့ ဘူးေလ။ ဒါထက္ ေျပာပါဦး။ ဒီက မထြက္ခင္ ကေတာ့ ဂဂၤါ ၀ါဠဳ သဲစု မက ဘုရားေတြ ပြင့္သြားၿပီး ဒီေလာက္ တရားေတြ ေဟာသြား လ်က္နဲ႕ လူ႕ေလာကမွာ လူေတြ ဘာျဖစ္လို႕ အကၽြတ္တရား မရႏိုင္ ျဖစ္ရတာလဲ။ ခၽြတ္ရ ခက္တဲ့ အေၾကာင္း ရင္းကို ေလ့လာ ဦးမယ္ ဆို။ ခုေတာ့ ဘာေတြမ်ား ေလ့လာ ေတြ႕ရွိ ခဲ့သလဲ ေျပာပါဦး ေျမးရဲ႕။

တေစၦ မိစာၦ ေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ တုိက္ခိုက္ ရင္းနဲ႕ ရလာတဲ့ အသိက

တေစၦ မိစာၦ ဘ၀ကေန ကၽြတ္လြတ္ၿပီး ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ကို ေရာက္ဖို႕က ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈလုပ္ အမွ်ေ၀လို႕ သာဓု ေခၚရင္ တေစၦ မိစာၦေတြရဲ႕ အေမြးၾကမ္း၊ အစြယ္၊ ဦးခ်ိဳ၊ ေျခစြယ္ လက္စြယ္ေတြ ကၽြတ္ရတယ္။ အဲဒါေတြ ကၽြတ္တဲ့ အခ်ိန္ အနာခံ ရတယ္။ အဲလို အခ်ိန္မွာ သူတို႕ထက္ ပိုဆိုး၊ ပိုအားၾကီးတဲ့ တေစၦၾကီး မိစာၦၾကီးေတြက လာေရာက္ အႏိုင္က်င့္တာ ခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခံႏိုင္ရည္ ရွိဖို႕ လုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလုိ ခံရခ်ိန္မွာ မိစာၦၾကီး ေတြရဲ႕ သူလွ်ိဳ ဒလန္ ေတြက ကုသိုလ္လုပ္ အမွ် ေ၀တဲ့ နည္းနဲ႕ သူတို႕ အစြယ္ ေတြကို လာခၽြတ္လို႕ တျခား တေစၦေတြ လာတိုက္တဲ့ အခါ ျပန္ခုခံ စရာ မရွိလို႕ ခုလို နာက်င္ ခံစား ရတာ၊ ရံႈးနိမ့္ ရတာလို႕ အထင္မွားတဲ့ အတြက္ ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႕ ေၾကာက္တယ္။ အမွ်ေပးရင္ သာဓု မေခၚရဲ တဲ့အျပင္ ပိုစိတ္ဆိုးၿပီး ရန္လုပ္တယ္။ ပုိျမင့္တဲ့ ဘံုဘ၀ကို ေရာက္ဖို႕ အတြက္ တေစၦ မိစာၦ ဘ၀ကေန ေသမွ ဒီဘ၀က ကၽြတ္ၿပီး ေနာက္ဘ၀ကို ေရာက္တာ။ ဒီအတြက္ အနာခံ အေသ ခံ ရတယ္။ တဘ၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ဇာတ္သိမ္း ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီျဖစ္စဥ္ကို သူတို႕ မသိလို႕ နားမလည္လို႕ ေသရမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕ တေစၦ၊ မိစာၦ ဘ၀က မကၽြတ္ႏိုင္ ၾကတာ။
လူေတြ မကၽြတ္ႏိုင္ ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ကလဲ ဆင္တူ ပါပဲ။ သူတို႕ စိတ္ဓာတ္ လံုျခံဳမႈ အတြက္ မာန ဦးခ်ိဳေတြ၊ အတၱ အစြယ္ ေတြကို အားကိုးရာ အျဖစ္ ကိုးကြယ္ ေနၾကတယ္။ အဲဒီ မာနေတြ အတၱေတြ ခ်ထားရင္း သည္းခံစိတ္ ေမြးဖို႕ ၾကိဳးစားခ်ိန္မွာ သူတပါးက စီးတာ၊ ေၾကာတာ၊ ဗိုလ္က်၊ အႏိုင္က်င့္ ႏွိပ္စက္တာ ခံရခ်ိန္မွာ ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန ေတြကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ရန္တံု႕မူဖို႕၊ ကာကြယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သံသရာ လည္ေန ၾကတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႕ ေဖးကူ လိုက္ရတဲ့ ပီတိကို ခံစား တတ္ေလာက္ေအာင္ အသိတရား မျပည့္၀ ၾကေသးဘဲ အခ်င္းခ်င္း ဗိုလ္က် လိုက္ရတာ၊ ေၾကာလိုက္ရတာ၊ ဟိန္းေဟာက္ အႏိုင္က်င့္ လိုက္ရတာကို အရသာထင္၊ ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္ေနတဲ့ သားရဲ တိရစာၦန္ စိတ္ ဓာတ္ အထံုပါတဲ့ လူေတြ မ်ားေန ၾကတယ္။

ေလာကီ လူသားေတြ စိတ္ဓာတ္ ၿငိမ္းခ်မ္း ျဖဴစင္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႕ ရင္ဆိုင္ ရတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ အခက္အခဲ တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ခ်က္ခ်င္း ျမင္သာတဲ့ အခ်ိန္ အေတာ အတြင္းမွာ အနစ္နာ ခံရေတာ့ ကိုယ္၊ ေကာင္းက်ိဳး ခံစား ရေတာ့ သူတပါး ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒါကို မေက်မနပ္ ခံစားရသလို၊ တခ်ိဳ႕ က်ေတာ့ ကံရဲ႕ အက်ိဳး ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ သံသယ ျပန္ျဖစ္ လာတာပဲ ဘိုးဘိုး။ ကိုယ္က ေကာင္းရၿပီး ခံစားရေတာ့ ဆိုးတဲ့သူက ေကာင္းက်ိဳး ခံစား ရတယ္ လို႕ ျမင္ၾက တာကိုးး။ ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳး ခံစား ရတာက ေရရွည္မွ ျမင္သာတဲ့ အခါက် မွတ္ဥာဏ္က ဆက္စပ္ စဥ္းစားဖို႕ ေမ့ၿပီေလ။ ဒါ့အျပင္ လူသားေတြ မစဥ္းစား မိတဲ့ ေနာက္ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္ ဘိုးရဲ႕။ ဒါကေတာ့ ေကာင္းမႈကံ ေစတနာ ဆိုတာကို တလြဲ အသံုးခ် ေနတာပဲ။ သူတပါး ေကာင္းစား ပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႕ ေကာင္းမႈ လုပ္တာ နည္းၿပီး ငါကုသိုလ္ရၿပီး တေန႕ ေကာင္းေကာင္း ခံစားရပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေကာင္းမႈ လုပ္ေနတာ မ်ားေနတယ္။ အဲဒီ တည္းက သူတို႕ စိတ္ေစတနာက ကိုယ္က်ိဳးဖက္ၿပီး အတၱမ်ားေနလို႕ အက်ိဳးေပး ေလ်ာ့ေနၿပီေလ။ တခ်ိဳ႕မ်ား ငါကုသိုလ္ ရဖို႕ ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်းဇူး အေၾကြးခ် ထားၿပီး ငါက ေက်းဇူးရွင္ေနာ္ ေက်းဇူးသိတတ္ပါ ဆိုၿပီး အတိုးနဲ႕ ေမြးၿပီး ကိုယ္က်ိဳး ရွာတာ ေတြေတာင္ တအား မ်ားလာ ေနၿပီ ဘိုးဘိုး။ ေျမးစိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်ဆံုး အခ်က္က လူ႕ျပည္မွာ သာသနာ့ ၀န္ေဆာင္ သူေတာ္ေကာင္း ေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ခံရတာ ခဏခဏ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူေတာ္ေကာင္းကို သူေတာ္ေကာင္း တရားနဲ႕ တကြ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ ေတြက ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆို၊ ခုေတာ့ ဘာလို႕ တရားက ျပန္မေစာင့္ ႏိုင္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ ေတြက မေစာင့္ေရွာက္တာလဲ။

ဒါကေတာ့ ေျမးရယ္။ တရားက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီ သူေတာ္ ေကာင္းက အတိတ္ ဘ၀က အကုသိုလ္ ပါလာလို႕ အဲဒီ အကုသိုလ္က ျပန္အက်ိဳးေပး တဲ့အခ်ိန္ အႏွိပ္စက္ အသတ္ျဖတ္ ခံရ တာပါ။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေတာင္ ၀ဋ္ပါေတာ့ ၀ဋ္ခံ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ သာမန္ သူေတာ္ေကာင္း ကေတာ့ ေျပာ စရာ မရွိပါဘူးကြယ္။ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ရတာလဲ အေၾကာင္း ရွိတယ္ကြယ့္။ ခုခ်ိန္က အပါယ္ ေလးဘံု သား သတၱ၀ါေတြ လူျပန္ျဖစ္တာ မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေနတယ္။ နတ္သက္ ေၾကြၿပီး နတ္က လူျဖစ္တာ မ်ားတဲ့ အခ်ိန္ ေခတ္ကာလမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ မဆိုးရြား လွပါဘူး။ ခုေတာ့ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးစ၊ ဘုရား ခၽြတ္ထားလို႕ ပါရမီ ရင့္ၿပီး သား လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ေတြက ကၽြတ္တမ္း ၀င္ကုန္ ၾကတဲ့ အတြက္ ပါရမီ ႏုေသးတဲ့ ေနာင္ဘုရားရွင္ ေတြရဲ႕ သာ၀က ေတြပဲ က်န္တာ ဆိုေတာ့ သာ၀က အားနည္း ေနတဲ့ အခ်ိန္ကိုးကြယ့္။ ဒီၾကားထဲ နတ္မိစာၦ ေတြက လာေႏွာင့္ယွက္လုိ႕ နတ္၊ ျဗဟၼာ တခိ်ဳ႕ လဲ ေကာင္းေကာင္း မေနရဘဲ စစ္တိုက္ရ သကြဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ အေတာ အတြင္းမွာ လူ႕ျပည္ကို မေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ေတာ့ သာသနာ့ ၀န္ထမ္း ရဟန္း ရွင္လူေတြ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ခံရ ေတာ့တာေပါ့။ စစ္ပန္း ေနတဲ့ နတ္ျဗဟၼာ ေတြလဲ စစ္ႏိုင္လို႕ ခုေတာ့ ျပန္ အားယူတဲ့ အေနနဲ႕ ၀ါတြင္း ဥပုသ္ သီလ ေစာင့္ေန ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ လူ႕ျပည္မွာ လူ၀င္စား ဆင္းကုန္ ၾကပါၿပီ။

အမ်ားၾကီး တၿပိဳင္တည္း မဆင္းႏိုင္ ၾကတာလဲ အေၾကာင္း ရွိတယ္ ေျမးရဲ႕။ သူတို႕ရဲ႕ မိဘ ျဖစ္ထိုက္ ေလာက္ေအာင္ ဘုန္းကံနဲ႕ အက်င့္ သီလ သမာဓိနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ မိခင္ေလာင္း ဖခင္ေလာင္းက ရွားလွတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ သမာဓိန႕ဲ ျပည့္စံု သူမ်ား က်ေတာ့လဲ ဘုန္းၾကီး၊ မယ္သီလရွင္၊ လူပ်ိဳၾကီး၊ အပ်ိဳၾကီးေတြ ျဖစ္ေန ပါေရာ့လား။ ဒီေတာ့ လူ႕ျပည္ကို ကယ္တင္မယ့္ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ ေတြခမ်ာ လူ႕ျပည္ကို ဆင္းလာၿပီး ပဋိသေႏၶ ယူလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ အခက္ေတြ႕ ေနၾကရ ေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့ လူသားေတြလဲ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ ၀င္စားတဲ့ ဘုန္းကံ ၾကီးမား ျမင့္ျမတ္တဲ့ သားသမီး ရတနာေတြ လိုခ်င္ရင္ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္က သားသမီး ရတနာနဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ မိခင္ေကာင္း ဖခင္ေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္က်င့္သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေတြ ျပည့္စံုေအာင္ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံ ၾကဖို႕ လိုတယ္။ ေျမးလဲ လူ႕ျပည္ကို ေလ့လာေရး ဆင္းရံု သက္သက္ ခဏ ဆိုၿပီး ဆင္းသြား လိုက္တာ၊ နတ္မိစာၦ ေတြနဲ႕ စစ္ျဖစ္လို႕ အင္အား လိုလို႕ ျပန္လာဖို႕ ေခၚျပန္ေတာ့ ျငင္းဆန္ ေရွာင္ေျပး ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အျပစ္ေတြကို ကာမိ ရံု မက သိပ္ေကာင္းတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ မွတ္တမ္းေတြ ရလာခဲ့ၿပီမို႕ ေနာက္တာ၀န္ တရပ္ အေနနဲ႕ လူသား ေတြကို ဒီသတင္းေလး ျပန္ေပးဖို႕ ျပန္သြား ေခ်ဦးကြယ္။

ေကာင္းပါၿပီ ဘိုးဘိုး

အျပန္ခရီးမွာ လာရာလမ္းက မျပန္ဘဲ အညိဳ ဘ၀ကေန အျဖဴေရာင္ေျပာင္း ေနေသာ စီးေတာ္ ျခေသၤ့ ပ်ံၾကီးက ေနာက္ တံခါး တစ္ခုကေန ျပန္လိုက္ပို႕သည္။ ေတာစဥ္ အထပ္ထပ္ ေတာင္စဥ္ အသြယ္သြယ္ ေရအိုင္ၾကီး အလီလီ ျမစ္အစင္းစင္း တို႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ ပ်ံသန္းရင္း ………..
အိုးးးး မ်က္စိ စူးလိုက္တာ.. ေရွ႕မွာ ဘာမ်ား ပါလိမ့္…
************************************************************************
မ်က္ေမွာင္ကို အစြမ္းကုန္ ရံႈ႕ရင္း နဖူးေပၚ လက္ကာၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းရင္း ျပတင္းေပါက္ ကန္႕လန္႕ကာ ၾကားက စူးရဲစြာ လင္းျဖာ က်ေနေသာ ေနျခည္က မ်က္ႏွာေပၚ ကြက္တိက်လို႕။ နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ကိုးနာရီခြဲ… ဘုရားဘုရား.. ငါ အိပ္မက္ မက္ေန ျပန္တာ ပါလား…. ဒါေပမယ့္ ဒီအိပ္မက္က
အိပ္မက္ အစစ္လား
တကယ္လား