ရွမ္္ဘဲလားသို႕ အျပန္လမ္း (တတိယပိုင္း)

ဒီတေလာ တာ၀န္နဲ႕ ၀တၲရား အတြက္ ေပးအပ္ထားတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစား လုပ္ၿပီး တာ၀န္နဲ႕ ၀တၲရားကိုေတာ့ မေက်ပြန္တဲ့ သူမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံ ရတဲ့ အခါ အေတာ့ကို စိတ္ပန္း လူပန္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႕ ဒီလုိ ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတာ အျပန္အလွန္ စဥ္းစားေတာ့အေျဖက မထြက္.. အင္းေပါ့ေလ သူတုိ႕ ဘယ္လို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္လို သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႕ ရွင္သန္ ၾကီးျပင္း ခဲ့ၾက သလဲဆိုတာ သိမွ မသိရတာကိုးး…

စိတ္ပန္းလူပန္းနဲ႕ အိပ္ရာေပၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပစ္တင္ လိုက္ၿပီး စိတ္ေရာ လူပါ အေၾကာေလွ်ာ့ခ် လိုက္မိေတာ့ တင္းၾကပ္မႈတို႕ ေတာ္ေတာ္ သက္သာ သြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ခဏတာ မွိန္းလ်က္ နားေနခိုက္

ဘယ္လို တာ၀န္ မသိတတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္ေနတာလဲ

ေအာ္.. အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႕ တာ၀န္ေပး ခံထား ရတာကိုေတာ့ တာ၀န္ မေက်ဘဲ အဲလို လုပ္ႏိုင္ဖို႕ တြဲလ်က္ ရလာတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕ အခြင့္ အာဏာကို သူတို႕ ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ပဲ တလြဲ အသံုးခ် ေနၾကလို႕ပါ

ေအာ္ ဒါမ်ား သမီးငယ္ရယ္… ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုေတာင္ ကိုယ္တိုင္ မယူဘဲ သူမ်ား လာလုပ္ေပးမွာ ထိုင္ေမွ်ာ္ ထိုင္ေစာင့္ ေနသူေတြနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ဒီလူေတြက သူတို႕ တာ၀န္ကို ေတာ့ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ ယူေသးတယ္ေလ.. သူမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးရတဲ့ တာ၀န္ကို သာ မေက်ပြန္တာ မို႕လား.. သူတို႕ ကိုယ္က်ိဳး သူတို႕ ရွာရမယ့္ တာ၀န္ေတာ့ ေက်ပြန္သားပဲေလ… တခုပဲ အျပစ္ေျပာစရာ ရွိတာက သူတို႕က သူတို႕ ကိုယ္က်ိဳးကို မသမာနဲ႕ နည္းနဲ႕ ရွာတာေလးပဲ အျပစ္ေျပာ စရာ ရွိတာ… ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ့္အက်ိဳး အတြက္ေတာင္ ကိုယ္မလုပ္ ဘဲ သူမ်ားကို အျပစ္ဖို႕ ၿပီး ကယ္သူထိုင္ေမွ်ာ္ ေနတဲ့ သူေတြက ပိုမဆိုးဘူးလား… မေကာင္းမႈ လုပ္တာတင္မွ မလုပ္သင့္ တာကို လုပ္တာ တင္မွ အျပစ္ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ. လုပ္သင့္တာကို မလုပ္တာလဲ အျပစ္ပဲေလ..

(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါဦးမည္...)