ၿငိဳးရက္ေပ့ စေနမိုး

ေဟာ … မိုးရြာၿပီ…. စေနမွာ ရြာေသာမိုး တပတ္လံုး မစဲတဲ့။ သြားပါၿပီ။ မိုးကလဲ သၾကၤန္မွ ၿပီးရံု ရွိေသး။ သၾကၤန္ မိုးနဲ႕ ဆက္ၿပီး ဆက္တိုက္ကို ရြာေတာ့သည္။ ခုမွ စတက္ရတဲ့ တပတ္လံုးမွ စေန၊ တနဂၤေႏြ ၂ရက္တည္း ညေန ပိုင္း တစ္ႏွစ္ သင္တန္း ျဖစ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းကို မိုးမိတဲ့ ဖက္ရွင္နဲ႕ စတက္ ရေတာ့မည္။ မတတ္ႏိုင္။ ထီး/ ဖိုင္ တစ္ဖက္စီ ကိုင္ၿပီး သြားမယ္ ျပင္ၿပီးခါမွ စလင္းဘက္ အိတ္ကို ျပန္ထုတ္ရသည္။ လံုခ်ည္ တစ္ထည္ ေကာက္ထည့္ ဖုိင္ထဲက ပစည္းေတြ အိတ္ထဲ ေျပာင္းထည့္လြယ္ရင္း ထြက္ခဲ့ရသည္။ က်န္းမာေရးက ဂရုစိုက္မွ တန္ကာ က်မည္။ သင္တန္းကို ေစာေရာက္ရင္ ေရစို လံုခ်ည္ကို လဲရမည္။ သို႕ေသာ္တဲ့ သို႕ေသာ္… ဘတ္စ္ ကား မရ.. ေနာက္က်ပါၿပီ။ သင္တန္းေပါက္၀ ေဘးတြင္ ကပ္ၿပီး ရပ္ထားေသာ ယမဟာ ဆိုင္ကယ္ အနီကို ၾကည့္ရင္း လမ္းသရဲမ်ား သင္တန္းထဲ ပါလာရင္ စိတ္ညစ္စရာလို႕ ေတြးလိုက္ေသး။ ဟုတ္တယ္ေလ ခုလို ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ ေႏွာင္းပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္စီး အုပ္စုလိုက္ လမ္းသရဲမ်ား တယ္ေသာင္းက်န္း တာ။ ၀ါး လံုးရွည္နဲ႕ မရမ္းခ်င္ ေပမယ့္ အမ်ားစုက အဲလို ျဖစ္ေနသကိုး။ သင္တန္းခန္းမကို လွမ္း ေခ်ာင္းေတာ့ ဆရာက စာစသင္ေနေခ်ၿပီ။ အမ်ားသံုး သန္႕စင္ခန္းထဲ လံုခ်ည္လဲ ၿပီးမွ သင္တန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ထိုင္ရေတာ့သည္။ ဆရာ စာသင္ေနတာကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနလို႕ သင္တန္းသား ဘယ္သူေတြ ရွိေနမွန္းကို သင္တန္း ဆင္းမွ မ်က္လံုးေ၀့ ၾကည့္ရသည္။

အင္.. ကိုယ့္ေဘးက တစ္ဦး တည္းေသာ ေက်ာင္းသား၊ က်န္တာ အားလံုး ေက်ာင္းသူ ခ်ည့္။ အင္း ဒီ ေက်ာင္း သား ၾကာရွည္ ခံမယ္ မထင္။ သင္တန္း တက္ပါး ၀ေနၿပီ။ သင္တန္းသူမ်ားေသာ သင္တန္းမွာ သင္တန္းသား နည္းရင္ မိန္းကေလး ၾကားထဲ ေက်ာင္းမ တက္ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ သင္တန္းခ်ိန္ ေျပာင္းေလ့ ရွိၾကသည္။ သူလဲ အဲလုိျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါဆို သင္တန္း ေပါက္၀က ဆိုင္ကယ္က သူ႕ဟာေပါ့.. ပံုစံက လမ္းသရဲ ပံုစံေတာ့ ေပါက္မ ေန။ စေန ေန႕တ၀က္ ရံုးတက္ရေသာ သူမ အတြက္ ရံုးဆင္းမွ သင္တန္း တက္ရသည္မို႕ သင္တန္းခ်ိန္ ေနာက္ က်ေလတိုင္း သူနဲ႕သာ ေနာက္ဆံုး တန္းမွာ တူတူ ထိုင္ရ ေလသည္။ ေခတ္မီေသာ္လည္း ေခတ္မဆန္ လြန္း ေသာ၊ သင္တန္းသူ မိန္းကေလး မ်ားကိုလည္း ယဥ္ေက်း ရည္မြန္စြာ ရိုးရိုးသားသား ဆက္ဆံ တတ္ေသာ၊ ၿပီး ေတာ့ ထူးျခားစြာ သင္တန္းခ်ိန္ ေျပာင္းမေျပးေသာ ထိုသူနဲ႕ သူမတို႕ သင္တန္း ကာလ ၃လေလာက္ အရမွာ ခင္မင္စ ျပဳေလၿပီ။ တခါတေလ အခါၾကီး ရက္ၾကီး ရံုးပိတ္ရက္နဲ႕ စေန တုိက္ဆုိင္လို႕ သင္တန္း ေစာလာျဖစ္တဲ့ ေန႕မ်ား၊ ပေရာဂ်က္ တူတူ လုပ္ရန္ က်သည့္ ေန႕မ်ားတြင္ သူနဲ႕ စကား စျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဘ၀ တက္လမ္း အတြက္ ဘာသင္တန္းေတြ တက္ရင္ ေကာင္းမလဲ၊ ဘာ သင္တန္းေတြ တက္ဖူး ၿပီးၿပီလဲ စသျဖင့္ အေတြ႕အၾကံဳ ဖလွယ္ၾကသည္။ ရတီက ထိုင္းစကား စိတ္မ၀င္စားဘဲ ဂ်ပန္စကားသာ စိတ္၀င္တစား သင္ယူ ေသာ္လည္း သူက ထုိင္းစကားကို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သိပ္ ၾကိဳးစားေသာ၊ ဉာဏ္ ေကာင္း သေလာက္လဲ အေတြးအေခၚ ျမင့္ေသာ၊ လူၾကီးဆန္ေသာ သူနဲ႕ ရင္းႏွီးခင္မင္ ၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ နာၾကည္း ခ်က္မ်ား၊ ခံယူခ်က္ မ်ားကိုလည္း သိခဲ့ ရသည္။
***************************************************************

"ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း စတက္တဲ့ႏွစ္ေလာက္က တအားဆိုးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ ဂစ္တာကို အုပ္ဖြဲ႕ တီးရင္း ရန္ျဖစ္ေတာ့ ရဲစခန္းမွာ ညအိပ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႕တာေလ။ ရဲစခန္းမွာ မွတ္တမ္းနဲ႕ ဗ်။ ဟဲဟဲ။ အဓိက က ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေပ်ာ္လို႕ပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတာ ေပ်ာ္တာကို အရပ္ က ပတ္၀န္းက်င္ေရာ မိသားစုကပါ ကေလကေခ် လို႕ေျပာၿပီး မတရား ဖိႏွိပ္လာလုိ႕ တမင္ ရြဲ႕ရင္း လူ႕ခ်ဥ္ဖတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟဲဟဲ.. ဒါနဲ႕ ဆယ္တန္းမွာ စာေမးပြဲ က်ေတာ့ ပိုဖိႏွိပ္ခံရမွာကို ေတြးမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္က သူေဌးေတြ စည္းစိမ္ခံတဲ့ ဟိုတယ္ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲထုိး လုပ္ခဲ့ တယ္။ လစာက ေကာင္းေတာ့ အသားတင္ကို စုမိပါတယ္။ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္က ဟိုတယ္က ေပးတာကိုး။ အဟီး.. သူမ်ားေတြက မိသားစုကို ေငြပို႕ၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုက္ကလပ္ တက္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္.."

သူ႕ကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသား မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားန႕ဲ မယံုသလို အထူးအဆန္း ေငးၾကည့္ေနေသာ ရတီ့ကို သူက ကေလးငယ္ကို ျမဴေနေသာ လူၾကီးလို အၿပံဳးျဖင့္ ဆံပင္တို႕ကို ပင့္သပ္ တင္ရင္း နဖူးက အမာရြတ္ကို ျပေလသည္။

"ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မယံုဘူးလား။ ဒီမွာ ဆိုးသြမး္ခဲ့တုန္းက ဒဏ္ရာေတြေလ။ အဟဲ.. ကၽြန္ေတာ္ အခု ျပန္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေနလာတာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်.."

"စိတ္၀င္စားစရာပဲ.. အရင္နဲ႕ အခုက တကယ့္ကို တျခားစီပဲ .. ဒီလုိ ေျပာင္းလဲ ရေလာက္တ့ဲ အေၾကာင္းကို သိခ်င္ လိုက္တာ… ေျပာျပလုိ႕ ရမလား ကိုေမာင္ေမာင္…"

ကိုေမာင္ေမာင္ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို အားတင္းရိႈက္ရင္း မ်က္ႏွာ တင္းတင္းနဲ႕ ဆက္ေျပာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ၄ႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတန္းထဲက ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္ အျပတ္ အသတ္ ပညာေရးမွာ အဆင့္ နိမ့္ခဲ့ ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ဘြဲ႕ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲထုိး လုပ္တဲ့ ဟိုတယ္မွာ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာ လာျဖစ္ တယ္ေလ။ အဲဒီေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ သူက တကသိုလ္ တစ္ဖက္က တက္ရင္း သူ႕အတြက္ အသံုးတည့္မယ့္ သင္တန္း ေပါင္းစံု ကိုပါ တြဲတက္ခဲ့တယ္။ ဒီအျပင္ ဟိုတယ္ တစ္ခုမွာပါ ညဆိုင္း အခ်ိန္ပိုင္း ၀င္လုပ္ခဲ့ ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕အတြက္ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာက သိပ္ေကာင္း ေနခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို အဲဒီမွာ ေကာင္းေကာင္း ပညာျပ ေတာ့တာ ပဲဗ်။ "

"ဟယ္ ဟုတ္လား.. အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္တာလား ဘယ္လုိလုပ္တာလဲ"

ရတီက ဒေရာေသာပါး ေမးမိေတာ့ သူက သေဘာက်စြာ သို႕ေသာ္ နာၾကည္းစြာ ရယ္ေလသည္။

"ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ၄ႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတန္းထဲက ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္ အျပတ္ အသတ္ ပညာေရးမွာ အဆင့္ နိမ့္ခဲ့ ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ဘြဲ႕ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲထုိး လုပ္တဲ့ ဟိုတယ္မွာ လက္ေထာက္ မန္ေနဂ်ာ လာျဖစ္ တယ္ေလ။ အဲဒီေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ သူက တကသိုလ္ တစ္ဖက္က တက္ရင္း သူ႕အတြက္ အသံုးတည့္မယ့္ သင္တန္း ေပါင္းစံု ကိုပါ တြဲတက္ခဲ့တယ္။ ဒီအျပင္ ဟိုတယ္ တစ္ခုမွာပါ ညဆိုင္း အခ်ိန္ပိုင္း ၀င္လုပ္ခဲ့ ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕အတြက္ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာက သိပ္ေကာင္း ေနခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို အဲဒီမွာ ေကာင္းေကာင္း ပညာျပ ေတာ့တာ ပဲဗ်။ "

"ဟယ္ ဟုတ္လား.. အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္တာလား ဘယ္လုိလုပ္တာလဲ"

ရတီက ဒေရာေသာပါး ေမးမိေတာ့ သူက သေဘာက်စြာ သို႕ေသာ္ နာၾကည္းစြာ ရယ္ေလသည္။

"အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ရင္မွ ခံသာဦးမယ္ ရတီရယ္.. အခုက.. အခုက.. သူ ထမင္းစားတိုင္း၊ ပြဲလုပ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့ကို စားပြဲထိုးခိုင္းၿပီး လူပံုအလယ္မွာ ေငါက္တာဗ်…"

"ဟယ္.. ကိုေမာင္ေမာင္ရယ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ.. ဟိုေလ.. အဲဒါေတြ မေျပာခ်င္ရင္ မေျပာေနပါနဲ႕ေတာ့ေနာ္.."

ရတီက အားနာနာနဲ႕ တားမိေတာ့ နီရဲေနေသာ မ်က္ႏွာနဲ႕ အားတင္းၿပံဳးရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ၿပီး ေခါင္းယမ္းျပရင္း

"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အားပဲဗ်၊ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္က ထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း ျပန္ေျဖတယ္။ သင္တန္းေတြ တက္တယ္။ ၾကားရက္ေတြမွာ ကုန္သြယ္ေရး ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္၀င္တယ္။ အဲဒီ ဟိုတယ္ရဲ႕ ရွယ္ယာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္၀ယ္ႏိုင္တဲ့အထိ ၾကိဳးစားခ်င္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕ကို ကလဲ့စား ေျခခ်င္လုိ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျမဲပဲ ဟိုတယ္ စားပြဲထိုး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို သက္ေသ ျပခ်င္လို႕ပါ။ ျဖစ္လာမလားေတာ့ မသိေသးဘူးေလ.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ၾကိဳးစား သြားမွာပဲ…. "

"ဒါေတြ ရတီ့ကို ဘာလို႕ ေျပာျပတာလဲဟင္"

ရတီ တကယ္သိခ်င္လို႕ ေမးမိတာပါ.. ရတီ့ကို ခ်ဥ္းကပ္သူ ေယာက္်ား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ၾကြားသည္။ မၾကြားေသာ လူတည္ မ်ားပင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူတို႕ အားနည္းခ်က္ ကိုေတာ့ ဖံုးကြယ္တတ္ၾကသည္။ ရတီ့ အျမင္တြင္ သူတို႕ကို သူရဲေကာင္းဟု ထင္ေစခ်င္ တတ္ၾကသည္ကို ရတီက သိပ္ရယ္ခ်င္ေလသည္။ အဲလို အထင္ခံခ်င္ ေနတာကိုက စိတ္ဓာတ္ မရင့္က်က္ မျပည့္၀ ေသးလို႕လို႕ ရတီယူဆေလသည္။ အဘိုးရဲ႕ စိတ္ ပညာ စာအုပ္မ်ားကို မူလတန္း အၾကီးတန္း ကတည္းက ဖတ္ရႈရင္း အဖိုးကို မသိတာေတြ ေမးရင္း ေလ့လာ ခဲ့ေသာ ရတီ့အတြက္ ရည္းစား သနာ ထားျခင္း အတြက္ မိဘမ်ားက စိတ္မပူ ၾကေတာ့ေပ။ အခုေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က ထူးျခားေနသည္။ အထင္ေသး စရာ အတိတ္ကို လာေျပာျပ ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။

တကယ္ေတာ့ အိနဲ႕ လြင္တို႕ ေျပာျပထားလုိ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ အေၾကာင္းက သိသင့္ သေလာက္ သိထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ အေဖက အစုိးရ အရာရွိၾကီး။ အေမက ေစာ္ဘြားမင္းရဲ႕ ေျမးေတာ္။ မိဘ မ်ားက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသည္။ အေဖက စည္းကမ္း ၾကီးလြနး္လို႕ ရန္ျဖစ္တဲ့ သားကို ရဲစခန္းကို ကိုယ္တိုင္ အပ္သူ၊ တကယ့္ ေဆြၾကီး မ်ိဳးၾကီး အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက လူျဖစ္ေတာ့ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္ေပမည္။ အိမ္မွာ ကား ၄စီး ရွိ လ်က္ နဲ႕ ၂မွတ္တိုင္ ေ၀းေသာ သင္တန္းကို ကိုယ္ပိုင္ ေငြနဲ႕ စု၀ယ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္နဲ႕လာ၊ ကုမၸဏိ လစာ ေငြနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အသံုးစရိတ္နဲ႕ သင္တန္းေၾကးကို ေလာင္ငရံုသံုး၊ ေငြျပတ္လို႕ ဆီဖိုး မတက္ႏိုင္ရင္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ ေသာ အခ်ိဳးေျပာင္း လာေသာ သားကို အေဖက စိတ္ဆိုးၿပီး စကား မေျပာ၊ တစ္ဦး တည္းေသာ အကိုက ညီကို ဘက္မလုပ္၊ အေမက သားငယ္ ဘက္က ရွိေသာ္လည္း တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုးနဲ႕ ရပ္ကြက္ကပါ သူတုိ႕ ဂုဏ္ကို ဖ်က္သည္ ဆုိကာ အတိတ္က အရိပ္မည္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ။ ၾကဥ္ထားဆဲ.. ေစာင္းေျမာင္း ဖိႏွိပ္ ေျပာဆိုဆဲ..

"ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြ ကိုက္ရင္း ခ်င့္ခ်ိန္ေနရင္းက သူ ျဖည္းျဖည္း ေျပာထြက္ လာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို လူလုိသူလို သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံတာ ရတီ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတယ္ဗ်.. ရတီက ကၽြန္ေတာ့ကို လူေကာင္းထင္လုိ႕ ဆက္ဆံတာလား။ လူဆိုးမွန္း ဒီလုိ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ ရွိမွန္း သိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ သိခ်င္လို႕။ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္လုိ သေဘာထားနဲ႕ ခင္တယ္ ဆုိတာ သိခ်င္လို႕ပါ။ ရတီ ကၽြန္ေတာ့ကို မခင္ေတာ့မွာ ကိုလဲ ႏွေျမာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိတ္ကို မသိဘူး ထင္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္း ေယာင္ေဆာင္ ေနတယ္ လို႕လဲ အထင္ မခံခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က .. ဟုိ.. ရိုးရိုးသားသား အရွိ အတိုင္း အခင္ ခံခ်င္သလို အဲလုိပဲ ခင္တတ္ တာပါ။ "

"ကိုေမာင္ေမာင္ အေၾကာင္းကို ရတီ သိၿပီး ၾကားၿပီး သားပါ။ ကၽြန္မက အတိတ္က အရိပ္ထဲ နစ္ေန တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ လူေတာ္ လူေကာင္း ျဖစ္ဖို႕ ကိုေမာင္ေမာင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစား ေနတယ္ ဆိုတာ ရတီ ျမင္ေနတာပဲ။ အရိပ္ ကိုခ်ည့္ လိုက္ၾကည့္ ေနရင္ ေနေရာင္ကို ျမင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူးေလ။ ကၽြန္မက အလင္းေရာင္ ရွိရာကိုပဲ မ်က္ႏွာ မူခ်င္တာပါ။ "

"ရတီ့စကား ၾကားရတာ ကၽြန္ေတာ္ အားတက္ လိုက္တာဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳးစားသာ ေနရတာ.. သိပ္ အားငယ္ ေနတာဗ် .. အဟီး.. သင္တန္း ကို လမ္းေလွ်ာက္ လာရ ရင္ေတာင္ လမ္းမက မလာခ်င္ဘူး။ လမ္း မက လာရင္ ရပ္ကြက္ ထဲက လူေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္တဲ့ ဒဏ္ေတြ မခံခ်င္လို႕ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကား ကေနပဲ ပတ္လာတာ။ သူတုိ႕ အရြ႕ဲတိုက္ၿပီး လာႏႈတ္ဆက္မွာ ေၾကာက္လို႕.. မေန႕က စမ္းၿပီး လာၾကည့္ ပါ တယ္ဗ်ာ.. ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖေနာ္လို႕ အက်ယ္ၾကီး လာႏႈတ္ဆက္ သြားတယ္ေလ။ ကၽြန္ ေတာ္ ဒီဒဏ္ေတြ မခံႏိုင္ ဘူးဗ်ာ။ သင္တန္းကို ေနာက္က်ၿပီး လာတာကလဲ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာၿပီး လာရင္ အိတို႕ လြင္တို႕ ကေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး စကား ျပန္ေျပာ ေနရမွာ ရွက္လို႕. အဟီး.. လမ္းသြား ရင္ေတာင္ ေခါင္းေမာ့ၿပီး မသြားရဲ ဘူးေလ.. ငံု႕ၿပီး ျမန္ျမန္ ေရာက္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ေနရတာ.. "

"အင္း ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္ရင္း လက္ျပင္ ကုန္းၿပီး အဘိုးၾကီး ေပါက္စရုပ္ ထြက္သြားဦးမယ္ အဟဲ"

(((ဟားဟားဟား)))

"ဒီေန႕ ညေန ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ အိမ္နားက မုန္႕တုိက္ ကေန မုန္႕၀ယ္ မလုိ႕ သင္တန္းက အျပန္ လမ္းမ ကေန တူတူ ျပန္ၾက မယ္ေလ။ အေဖာ္ပါရင္ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ရဲတယ္ မဟုတ္လား။"

ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ေျပာလုိက္ေသာ ရတီကို သူ အံ့ၾသ တၾကီး ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အားတက္သေရာ ေခါင္းညိတ္ သည္။ ခဏ ေနေတာ့ မ်က္ႏွာ ညိႈးက်သြားရင္း

"ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ လူခြဲ သြားၾက ပါစို႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မပို႕ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး… ရတီက စိန္ေကာင္း ေက်ာက္ ေကာင္း နဲ႕ပဲ ထိုက္တန္ တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေလာေလာဆယ္ ေျမာင္းထဲက ေက်ာက္ခဲပါ။ ရတီနဲ႕ တြဲသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အရိပ္ေတြ ရတီ့ကို လႊမ္းမွာ စိုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရတီ့ကို စကားတင္း အေျပာခံရ နာမည္ အဖ်က္ ခံရမွာ စိုးတယ္။ "

"အိုး ရတီမွ မေၾကာက္တာ.. ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ကိုယ့္ လခနဲ႕ ကိုယ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ သူေတြ ေလာက္ ေတာင္ အဲဒီလို အတင္း ေျပာသူေတြ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ ႏိုင္ေသး လို႕လား။ ဂရု မစိုက္နဲ႕။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္တာပဲဟာ။ ပိုးကိုက္ခံရတဲ့ ပန္းငံုေလးေတြ ကိုေမာင္ေမာင္ ျမင္ဖူးလား.. သူတို႕ကို အဖူးအငံု ဘ၀ တည္းက ပိုးကိုက္ ဖ်က္ ဆီးတာ ခံလိုက္ ရေပမယ့္ အလွ ပ်က္တာ လူသိမွာ စိုးလို႕ ဆိုၿပီး ဆက္မပြင့္ဘဲ မေနပါဘူး။ သူတုိ႕ဆက္ပြင့္ ရဲတယ္။ ခူးၿပီး ဦးေခါင္း ထက္က ဆံေကသာမွာ အပန္ဆင္ မခံရေပမယ့္ မိခင္ အပင္ အတြက္ မ်ိဳးဆက္ ျပန္႕ပြား ေရး အတြက္ တာ၀န္ ေက်ေအာင္ ဆက္ ထမ္းေဆာင္တယ္။ ပိုးကိုက္ခံ ပန္းဖူးေလး တစ္ဖူးစာေလာက္ ရတီတို႕ သတၲိ ရွိၾကဖို႕ လိုတယ္ ကိုေမာင္ေမာင္"

ၿပံဳးစိစိန႕ဲ ရတီ့ကို ၾကည့္ရင္း သူမ်က္ႏွာ တခ်က္ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး သက္ျပင္းကို ဖြဖြ ခ်သည္။ အဲဒီညေနမွာ စေနမိုးက သဲသဲမဲမဲ ရြာလို႕။ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေလ့ ရွိေသာ ရတီက မိုးတိတ္ေအာင္ ေစာင့္ေလ့ ရွိေပမယ့္ ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်င္ေနေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ကို အားေပးခ်င္ ေသာေၾကာင့္ မိုးသည္း ထဲမွာပင္ ထီးကိုယ္စီျဖင့္ ထြက္ လာ ခဲ့ၾကသည္။ ရတီလို မိန္းကေလး ကေတာင္ မေၾကာက္ဘဲ သူက ေယာက္်ားေလး ျဖစ္လ်က္နဲ႕ ေၾကာက္ ေနရင္ မေကာင္းတတ္လို႕ ေခါင္းငံု႕ေလွ်ာက္ရင္း ျပန္ေမာ့လိုက္နဲ႕ စိတ္ပင္ပန္း ၾကီးစြာ ေလွ်ာက္ေနေသာ ကို ေမာင္ေမာင္ကို သနားမိသည္။ ေအာ္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တိုက္ခိုက္ ခံထားရလဲ သိသာ ပါေပသည္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ လူေတာ မတိုးရဲ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ သိမ္ငယ္ အားငယ္ သြားေအာင္ တိုက္ခုိက္ ရက္သူမ်ားက ေဆြမ်ိဳး ရင္းမ်ား ပါေပ။ သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕ အတၲ အတြက္ ေဒါသ ပုန္ထရင္း လက္လြတ္ စပယ္ ေျပာလိုက္ ျခင္းသာ. ခံရသူ မွာေတာ့.. သူ႕ခမ်ာ ေခါင္းေမာ့ ေလွ်ာက္လိုက္ ေခါင္းက ျပန္ငံု႕လိုက္န႕ဲ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ မသက္မသာ ျဖစ္ေနပံု ရသည္။ ေအာ္ သိမ္ငယ္စိတ္ကို တိုက္ပြဲ ၀င္ေနခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ဒီလိုေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႕ သင္တန္း ၂ပတ္ ေလးရက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ လူေတာ တိုးရဲ ေပၿပီ။
*************************************************************

သင္တန္းကာလ ၅လထဲ အေရာက္မွာ ရတီနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ ျဖဴစင္ေသာ ခင္မင္ျခင္းေတြ တိုးလာၿပီ။ အနာဂတ္ အိပ္မက္မ်ား၊ ဘ၀ ခံယူခ်က္ မ်ားကို ေျပာျဖစ္ ဖလွယ္ျဖစ္ ၾကသည္။ သင္တန္းခ်ိန္မွာ ဆံု၊ ပေရာဂ်က္ ခ်ိန္မွာနဲ႕ ဆရာ မလာခင္ ေလးေတြမွာ စကားေလးေတြ ေျပာျဖစ္ ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္လိပ္စာ ဖလွယ္ျခင္း၊ ဖုန္းနံပါတ္ ဖလွယ္ျခင္းမ်ား မပါေပ။ သင္းခနဲ လြင့္ပ်ံ ၀င္လာေသာ eternity for men (original) အနံ႕ေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ လာၿပီမွန္း သိလိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ဆိုင္ကယ္ေသာ့ တယမ္းယမ္း န႕ဲ ေပ်ာ္ေနပံု ရေသာ သူ…

"ေဟာ.. ေက်ာင္းေျပး .. ေက်ာင္းျပန္ တက္ၿပီလား"

"ဟဲဟဲ.. ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ဟိုတယ္ကို ျမန္မာ့ ရိုးရာ ပုသိမ္ထီးနဲ႕ ရုပ္ေသးရုပ္ေတြကို ဟိုတယ္ထဲ အလွဆင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ အဆုိ တင္သြင္း ၾကည့္တာ ရတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီ ဟိုတယ္က ဟိုတယ္ လုပ္ငန္းစုၾကီး ဆုိေတာ့ နာမည္ တစ္ခု တည္းေအာက္က ဟိုတယ္ေတြ အားလံုး အတြက္ ပစည္းေတြ သြင္းရမွာ.. ကၽြန္ေတာ္ ကုမၸဏီ ေထာင္ေတ့ာမယ္ .. ရႊီ…"

ေလခၽြန္သံ တစ္ခ်က္ကို ရွည္ရွည္ ခၽြန္ရင္း ၀မ္းသာ အားရ သူေျပာ လာသည္။

"ဟယ္ .. ၀မ္းသာလိုက္တာ ကိုေမာင္ေမာင္ရယ္.. ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း.. ဒါထက္ ကုမၸဏီ ေထာင္ဖို႕ ေငြစုမိ ေနၿပီေပါ့ေလ"

"အဘြားအေမြ ေပးခဲ့တ့ဲ လက္စြပ္ကို သြားေပါင္လို႕တဲ့ အေဖစိတ္ဆိုးေနတယ္။ သူ႕ကုမၸဏီမွာ ၀င္မလုပ္ဘဲ သူ႕ကို အာခံတယ္ ဆိုၿပီး ေပါက္ကြဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား အသိ အမွတ္ျပဳ ခံရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘ ပိုက္ဆံ လက္ျဖန္႕ခံ ေတာင္းၿပီး ဟန္ျပ စီးပြားေရး လုပ္ျပ ေနတယ္ လုိ႕လဲ အေျပာ မခံႏိုင္ဘူး။ ဘိုးဘြား အေမြကိုလည္း အေပ်ာက္ပ်က္ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေရာင္းဘဲ ေပါင္တာပါ။ အဲဒါကို အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ် တယ္ဗ်ာ.. တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ နယ္စပ္က ျပန္ေရာက္ တည္းက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အခန္းငွား ေနႏိုင္ပါတယ္။ အေမ့ မ်က္ႏွာန႕ဲ ျပန္ေန တာပါ။ ခုေတာ့ အေတာ္ပဲ။ အိမ္မွာ ေနရင္း ေရႊဘံုေပၚမွာ စိတ္က ငရဲ ခံေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ရံုးခန္း မွာပဲ ေနေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္း မတက္ ျဖစ္တာ အဲဒါေတြ ေၾကာင့္ဗ်.. "

"ေဟာေတာ့.. ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ကိုေမာင္ေမာင္ရယ္.. ၀မ္းသာပါတယ္ ေျပာရမလား စိတ္မေကာင္း ပါဘူး ေျပာရ မလား မသိေတာ့ဘူး။ ၂ခုလံုးပဲ ေျပာပါရ ေစေတာ့ေနာ္.. "

"ရပါတယ္ဗ်ာ.. ေအးေဆးပါ.. ရတီ ေျပာဖူး သလုိေပါ့.. ေနေရာင္ ကိုပဲ ၾကည့္မယ္.."

ဟားဟားဟား… ၂ေယာက္သား မာန္အျပည့္နဲ႕ ရယ္မိၾကသည္။ ေလာကၾကီးကို ေလွာင္ရယ္ လိုက္တာပါ။

"ရတီရယ္.. ခင္ဗ်ားေလး ဟာေလ.. ရတနာေတြကို ခ်ိန္တြယ္တဲ့ အေလးခ်ိန္ ပီသ ပါေပတယ္.. ရတနာ နဲ႕ပဲ တန္ပါတယ္ဗ်ာ.. မီဖန္လုယန္"

"အဲေလာက္ၾကီး အမႊန္း မတင္ ပါနဲ႕ရွင္ အဲေလာက္ မဟုတ္ေသး ပါဘူး.. ဒါထက္ မီဖန္လုယန္ ဆုိတာ ဘာလဲဟင္"

"ေအာ္ ထိုင္းလုိ ေျပာတာပါ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး.. ေဟာ ဟိုမွာ ဆရာ ၀င္လာၿပီ"

************************************************************************

ဒီလိုနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ TOEFL ကို အမွတ္ေကာင္းနဲ႕ ေအာင္ေၾကာင္း သတင္း ပ်ံ႕ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က အသံေတြ တ၀က္ ပိတ္သြားသည္။ စေနတစ္ရက္ သင္တန္းကို ရတီ အေရာက္ ကိုေမာင္ေမာင္ သင္တန္းထဲက ထြက္လာသည္။

"ရတီေရ ဒီေန႕ စတိတ္ရိႈး ရွိလို႕ ဘယ္သူမွ သင္တန္း မလာတာနဲ႕ ဆရာက ျပန္သြားတယ္ သင္တန္း ခန္းမကို စက္ေလ့က်င့္ခိ်န္အျဖစ္ ေပးသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းပ်က္တဲ့ ရက္က စာေတြ ျပန္ေလ့က်င့္ ေနတာ"

"ေအာ္.. ကိုေမာင္ေမာင္ နားမလည္တာေတြ ရွိရင္ အားမနာနဲ႕ေနာ္ ရတီ ျပေပး ႏိုင္ပါတယ္။"

"ေက်းဇူးရတီ.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားစရာေလး ရွိလုိ႕ ျပန္ေတာ့မလို႕။ ရတီလဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲ စက္သံုးတာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ျပန္ေတာ့ေနာ္။ ခ်န္ရပ္ထယ္.. ဘိုင္"

ေျပာေျပာဆိုဆို ထြက္သြားေသာ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ရတီ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္က်န္ ခဲ့သည္။ ရတီ ကေတာ့ သူထိုင္းလုိ ေျပာသမွ် တစ္လံုးမွ နားမလည္။ သူက ရတီ့ကို ထိုင္းစကားေျပာ သင္ေစခ်င္လို႕ ထိုင္းလို ညွပ္ေျပာ ေနလား မသိ။
***********************************************************************

သင္တန္း ကာလ ၇လ ထဲ ၀င္လာၿပီ။ ကိုေမာင္ေမာင္ ခါတိုင္းထက္ ပို သင္တန္းေနာက္က် လာသည္။ အရင္လို သိပ္ မသပ္ရပ္ ရိႈးမမ်ား ႏိုင္ေတာ့။ လူလဲ ပိန္ၿပီး ပီေက ၀ါးလာသည္။
"ဟဲဟဲ ေယာက္်ားေလး ပီေက ၀ါးတာ ထူးဆန္းတယ္.. ပီေက ဆုိတာ ကေလးပဲ ၾကိဳက္တာ"

ရတီက ေနာက္ခ်င္လာလို႕ ကလိသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ေလးေလးနက္နက္ ၿပံဳးရင္း ရတီ မျမင္ဖူးေသာ အၾကည့္ တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေျပာလာသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ရတီကို ေျပာစရာ ရွိတယ္။ ရွိတာမွ အမ်ားၾကီးကို ရွိတာ။ ခုေတာ့ မေျပာေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းေတြ ပိုေအာင္ျမင္လာမွ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္၊ ျခံ၊ ကားေတြ ပိုင္လာမွ ေျပာမွာ။ အခု မေတာ္တဆ ေျပာထြက္ သြားမွာ စိုးလို႕ ပါးစပ္ မအားေအာင္ ပီေက၀ါးေနတာ အဟား.."

"ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ.. စကား ေျပာတာမ်ား ဘယ္အခ်ိန္ ေျပာေျပာေပါ့.. ဘာစကားမို႕လို႕ ဒီေလာက္ ေအာင့္ထားရ ပါလိမ့္ေနာ္ အဆန္းပဲ"

"ခ်န္ရပ္ထယ္.. ရပ္ထယ္ မာ့က္မာ့က္"

ရတီ့မ်က္လုံုးမ်ားထဲ စိုက္ၾကည့္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာခ် လုိက္ေသာ စကားလံုးမ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ ေသာ္လည္း ရတီ့ ရင္ထဲ လွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာ အဓိပၸာယ္ မ်ားပါလိမ့္

"အဲဒီ စကားက ဘာေျပာတာလဲဟင္ ဟိုေန႕ကလဲ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္"

"ေျဖးေျဖးေပါ့ဗ်ာ… ေျဖးေျဖးမွ ေျပာမလို႕" "ေအာ္"
****************************************************************
မိုးရြာစ ျပဳၿပီ။ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚမွာ လူရွင္းေနသည္။ ေမြးနံေထာင့္ အေရာက္ ေရသပၸာယ္ဖို႕ အသြား ေနာက္ေက်ာ မလံုလို႕ ဘာရယ္ မဟုတ္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့

"ဟယ္ ကိုေမာင္ေမာင္.. ဘုရားလာဖူးတာလား .. လိပ္ဥ လာတူးတာလား.."
"ဟားဟား.. ရတီက လုပ္ေတာ့မယ္. အဲလိုၾကီး မွန္တာေတြ ေျပာၿပီး ရွက္ေအာင္ လုပ္ရလားဗ်.. ဘုရား လာဖူးတာပါ"
"ဟဲဟဲ ေနာက္တာပါရွင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေနာ္.. ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ဘုရား လာဖူးတာလဲ တစ္ေယာက္ထဲလား.. အတြဲ ပါဘူးလား"
"တစ္ေယာက္တည္း ပါဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္လို ေျမာင္းထဲက ေက်ာက္ခဲက အတြဲ မထား ႏိုင္ေသး ပါဘူး။ ေစ်းကြက္ ၀င္ ရတနာ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးကို တန္ဖိုးထား လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္ ၾကားထဲမွာ အဲဒီ မိန္းကေလး သူမ်ားေနာက္ ပါမသြား ပါေစနဲ႕ လုိ႕ လာဆုေတာင္းတာ"

"ေအာ္.. အဲလိုလား… ေတာင္းတဲ့ ဆုနဲ႕ ျပည့္ပါေစရွင္"
"ရတီေရာ ဘုရားကို သက္သက္ လာဖူးတာလား" "အင္း"
"ေမြးေန႕မို႕ လာတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ" "အို.. ရွင္ဘယ္လိုလုပ္သိ"

မ်က္ခံုးေလး ရံႈ႕သြားေသာ ရတီ့ကို သူ ျပာျပာသလဲ ရွင္းျပသည္။

"က်န္ခဲ့တဲ့ အပတ္က သင္တန္းမွာ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ အတြက္ ျပင္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္က သင္တန္း ခန္းမ မန္ေနဂ်ာန႕ဲ တြဲၿပီး ကူလုပ္ ေပးေနရင္းက ရတီ့ရ႕ဲ ေလွ်ာက္လႊာ ထဲက ကိုယ္ေရး မွတ္တမ္းကို အမွတ္ မထင္ ေတြ႕မိလို႕ ေမြးေန႕ကို လာေစာင့္ေနတာ.. ရတီ အိမ္က ထြက္လာ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က တိတ္တိတ္ ပါလာတာ.. ကုမၸဏီ ဖြင့္ပြဲ ေန႕ကေရာ၊ အေရာင္းအ၀ယ္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တဲ့ ေန႕ကပါ ကၽြန္ေတာ္ ရတီ့ ကို တအား သတိရ ေနတာ.. ကၽြန္ေတာ္ လူေတာ ျပန္တိုးရဲေအာင္ လမ္း တူတူ ေလွ်ာက္ေပး ခဲ့လုိ႕ေလ။ ဒီလို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္လို႕ ဒီလို လိုက္လာ တာပါဗ်ာ.. အထင္ မလြဲပါနဲ႕.. စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္"

"ေအာ္… ဒီလို အမွတ္တရ ရွိတာနဲ႕တင္ လံုေလာက္ ေနပါၿပီ။ လမ္းတူတူ ေလွ်ာက္တာက အဲလို လူစား ေတြကို ရြဲ႕ခ်င္ တာလဲ ပါပါတယ္။ လက္ေဆာင္ ကေတာ့ လက္မခံ ပါရေစနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္.. ရတီက လက္ေဆာင္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ယူေလ့ မရွိလို႕ပါ။ အိမ္ကလဲ မယူရဘူး မွာထားလို႕ပါ။"

"အမယ္ေလး ရတီ ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္သံုးႏိုင္မွန္း သိပါတယ္ဗ်ာ.. လက္ေဆာင္ ဆုိတာ ကုိယ္တိုင္ ၀ယ္တဲ့ ပစည္း ထက္ တန္ဖိုး ရွိတယ္ ရတီရဲ႕။ လက္ေဆာင္ ေပးသူက ကိုယ့္အေပၚ ထားတဲ့ စိတ္၊ တန္ဖိုးထားမႈ၊ အမွတ္တရ ရွိမႈ၊ ေလးစားမႈ အဓိပၸာယ္ေတြ အမ်ားၾကီး၊ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ တန္ဖိုး ေတြလဲ မ်ားၾကီးပဲ။ ပိုက္ဆံ ရွိလုိ႕ ၀ယ္တဲ့ ပစည္းက ခုနလို စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ တန္ဖိုးေတြ မပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ ရတဲ့ ပစည္းေလး ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္တဲ့ ပစည္းထက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုး ထားတယ္။"

"အင္း ဒီလုိ အသိမ်ိဳး ရတီ တခါမွ မစဥ္းစား မိဖူးဘူး။ ေက်းဇူး ကိုေမာင္ေမာင္။"
"ေမြးေန႕ ဆုေတာင္း ဘယ္လုိ ေတာင္းေပး ရမယ္မွန္း မသိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ ေရးလာ ခဲ့တယ္။"

သူကမ္းေပးလာေသာ ေမြးေန႕ကဒ္ အျဖဴေလးက ပန္းျခင္းပံုေလးနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ေလးပါပဲ။ ကဒ္ထဲမွာ ညွပ္ထားတာက ေသာ့ပံု ေလာ့ကဒ္သီးေလး ပါတဲ့ စတီးဆြဲၾကိဳးေလးပါ။ ကဒ္ထဲမွာ ေရးထားတာက
တေလာကလံုးမွာ ဆုေတာင္း ေပးၾကတဲ့ ေမြးေန႕ ဆုေတာင္းေတြ အားလံုးနဲ႕ ျပည့္စံုပါေစတဲ့
ဟားဟား.. လူလည္ က်တယ္ လို႕ ဖတ္ရင္း ရီမိၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚတင္ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းခြဲ အိမ္ျပန္ ခဲ့ၾကသည္။
*******************************************************************

တန္ေဆာင္ မုန္းတြင္း ဆီးႏွင္း တၿပိဳက္ မိုးတလုိက္ ဆုိသည့္ အတိုင္း ရန္ကုန္မွာ ႏွင္းမက် ေပမယ့္ မိုးရြာ ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ေအးေလသည္။ သင္တန္း ကာလ ၇လရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ပတ္က စၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ သင္တန္းကို လံုး၀ မလာေတာ့။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လစ္လပ္သြားသည္နဲ႕ သင္တန္း တက္ရတာ သိသာစြာ ေျခာက္ကပ္ ေနသည္။ လူဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း ရတီ့ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသ စြာ အိက ဇာတ္စံုခင္း ေလသည္။

"မမ ရတီနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ဘုရားေပၚမွာ ေတြ႕တယ္ ဆိုၿပီး အတြဲလို႕ အျပင္မွာ အတင္းေျပာၾကတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္က ရံုးခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနေတာ့ စကားေတြက ခ်ဲ႕ကား ကုန္ၾကေရာ။ အမတို႕ ၂ေယာက္ မုန္႕တိုက္ကို လာကတည္းက အတင္းေျပာခ်င္ ေနၾကတာ။ အဲဒီတုန္း ကတည္းက နည္းနည္း ၾကြက္စီ ၾကြက္စီ ျဖစ္ေနတာ. အိတို႕သင္တန္းသားေတြ စုၿပီး အတန္းလစ္ၿပီး စတိတ္ရိႈး သြားၾက တုန္းက အမတို႕ ၂ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့ အိုေက ေနေလာက္ၿပီ ထင္ေနတာ။ ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႕အေဖ မရွိတုန္း သူ႕အေမအိမ္ျပန္ၿပီး တေနကုန္ ဂစ္တာ သြားတီး ေနၿပီး အမကလဲ အိမ္ျပန္ သြားေတာ့ အသံေတြ ျပန္ၿငိမ္ သြားတာ။ အခမွ ဘုရား တူတူ ဖူးတယ္ ဆိုၿပီး အဲလုိ ျဖစ္သြားတာ"

"ေဟာေတာ့ အမတို႕ ခ်င္းျဖင့္ တကယ့္ကို ရိုးရိုး သူငယ္ခ်င္း ပါကြယ္။ အမျဖင့္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သိေတာင္ မသိဘူး။ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစား မိပါဘူးကြယ္"

"မစဥ္းစား မိလဲ စဥ္းစား ထားေတာ့ အမေရ.. ကုိေမာင္ေမာင္ လိမ္မာ လာေတာ့မွ ေတာင္းရမ္း စပ္ဟပ္မယ့္ သူေတြက သူ႕မိဘ အိမ္ကို ၀င္ထြက္ ကုန္ၿပီ။ သူ႕အိမ္ကလဲ ေနာက္တစ္ခါ စိတ္ေလၿပီး အိမ္က ထပ္ ထြက္သြား မွာစိုးလို႕ ဆိုၿပီး သူ႕ကို အိမ္ေထာင္ခ် ေပးဖို႕ စီစဥ္ေနတယ္။"

"ေအာ္"

"ဟုတ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ အမနဲ႕ သူနဲ႕ကို ဆက္ၿပီး အတင္းေျပာ ေနမွာ၊ သူတုိ႕ ေဆြမ်ိဳးစု ဆင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲ အမ ၾကားညပ္မွာ စိုးလို႕ ဆိုၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ ခု သင္တန္းက ထြက္သြားၿပီ။ "

သက္ျပင္းကို ေလးေလး ပင္ပင္ ခ်ရင္း ေလာကၾကီးကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တရားက် မိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရင္ထဲက တစစ္စစ္ နာလာသည္။ ဟိုအရင္ လပိုင္း ကမွ ေျမာင္းထဲက ေက်ာက္ခဲ အျဖစ္ သိမ္ငယ္ နိမ့္က် ခဲ့ရ တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ ခုေတာ့ ပ်ိဳတိုင္း ၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္လာ ေနပါေရာ့လား။ ၀မ္းသာပါတယ္ ကိုေမာင္ေမာင္.. ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ဆုေတာင္း ေပးခ်င္ မိပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္၊ ျခံ၊ ကားေတြ ပုိင္မွ ခ်စ္တဲ့သူကို ဖြင့္ေျပာမယ္ ဆုိတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ အတြက္ မိဘေတြ ေရြးခ်ယ္သူနဲ႕ ခ်စ္သူ တစ္ထပ္တည္း က်ႏိုင္ ပါေစလို႕…

သင္တန္းက အျပန္.. စေနမိုးက သည္းျပန္ပါၿပီ။ အိမ္ျပန္ မေရာက္မီ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းနား အေရာက္

"ရတီ.. ရတီ"
မိုးသည္းၾကီးထဲ ဘယ္သူပါလိမ့္ လို႕ ေနာက္ကုိ လွည့္အၾကည့္
"ဟယ္ ကိုေမာင္ေမာင္"
"ရတီနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ရတီ ၾကားၿပီးေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တမင္ လုပ္တာ မဟုတ္ ပါဘူးဗ်ာ.. တကယ္ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့ကို စိတ္ဆုိးေနရင္ ေက်နပ္တဲ့ အထိ ေတာင္းပန္ ပါ့မယ္"
"ေအာ္ ရတီျဖင့္ စိတ္ထဲေတာင္ ဒီကိစ မရွိပါဘူး အားေနတဲ့ သူေတြ ပါးစပ္ ယားတိုင္း ကိစေလး တစ္စြန္းတစကို လိုရာဆြဲ အတင္းေျပာတိုင္းသာ လိုက္ဂရုစိုက္ ရရင္ ေနစရာကို ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေမာင္ေမာင္လဲ သင္တန္းက ထြက္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါထက္ ကိုေမာင္ေမာင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ပိန္လာ လိုက္တာ။ ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႕။"
"ရပါတယ္ ရတီရယ္ ရတီလဲ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္။ အိမ္နားေတာင္ ေရာက္လာၿပီ. ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္။ အိမ္ေတြနားနီးလာရင္ ေတာ္ၾကာ ရတီ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာပါ ရတီ့ နာမည္ကို ထပ္ၿပီး ထိခိုက္ ေနပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခင္ ရတီ အဆင္ေျပဖို႕ တခုခု စီစဥ္ ႏိုင္မွာပါ။ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ဖို႕ပ္ကမ္မိုင္ နခရပ္.."
"အိုေက.. တာ့တာ"

ေနာက္ျပန္ ၃-၄ လွမ္း လွမ္းၿပီးမွ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ၿပီး ငူငူ ငိုင္ငိုင္ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားေသာ သူ႕ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ရတီ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ သြားသည္။ စိတ္နဲ႕ လူ မကပ္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္ထင့္။ လူတျခား ထီးတျခား.. ေက်ာျပင္ သာမက တကိုယ္လံုး မိုးေရ ရႊဲလို႕။ ေခါင္းကို အသာ ယမ္းရင္း အိမ္ျပန္လာမိသည္။ ထိုညက တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္.. သူ႕အေၾကာင္းမ်ားက အေတြးထဲမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ.. သူငယ္ခ်င္း အေပၚတြင္ပင္ ဒီေလာက္ ဂရုစိုက္ ေနရာေပး တတ္ေသာ သူ.. သူခ်စ္ေသာ မိန္းကေလး အေပၚမ်ား ဆိုရင္ေတာ့…

ေနာက္ေန႕ သင္တန္းမွာ သူမရွိေပမယ့္ သူထိုင္ေနက် ေနရာလြတ္ ေလးမွာ သူ႕ကို ျဖည့္ျမင္ မိသည္။ ရက္သတၲ တစ္ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ျမန္လိုက္တာ.. သင္တန္းကို အလာမွာ ေက်ာင္းနား နီးလာေလ သူ႕ ပံုရိပ္ေတြက အေတြးမွာ စိုးမိုးေလ။ အို.. ရတီ ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္.။ သူ႕မွာ ခ်စ္သူ ရိွသည္။ ဒါ့အျပင္ သူ႕မွာ မိဘက စီစဥ္ ေပးမယ့္ လ်ာထားသူ ရွိသည္။ ကိုယ္က တမ္းတ ေနလို႕ မသင့္ေတာ္.. အို.. အျဖဴေရာင္ ခင္မင္ျခင္းေတြ အေရာင္ ေျပာင္းကုန္ ၿပီလား။ ဟင့္အင္း.. ကၽြန္မ အေျပာင္း မခံ သင့္ဘူး။ ကၽြန္မရ႕ဲ ကိုယ္က်င့္ တရားနဲ႕ သိကာ အတြက္လဲ ကၽြန္မ ေစာင့္စည္း သင့္သည္။
သင္တန္းကို အေရာက္ လူရည္သန္႕ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ လာခြင့္ေတာင္းလို႕ သူတို႕နဲ႕ တူတူ သင္တန္းေအာက္က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေအာ္.. သူနဲ႕ေတာင္ တခါမွ တူတူ မထိုင္ဖူး ေသးပါလား လို႕ သတိရမိ သြားတာကို မလံုမလဲ စိတ္ထိန္းရင္း သူတို႕ကို လာရင္း ကိစ ေမးရသည္။

"မရတီက ဆရာ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ ခင္တယ္ မဟုတ္လားဟင္။ ကၽြန္မတို႕က သူ႕၀န္ထမ္းေတြပါ။ ဆရာ အစာအိမ္ ေပါက္တာနဲ႕ နမိုးနီးယား တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ၿပီး ခု ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး အေရးေပၚ ကုသေဆာင္မွာ တင္ထားရလို႕ လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ မရတီ"

မိုးမျခိမ္းဘဲလ်က္ မိုးၾကိဳးပစ္သလို ခံစား လိုက္မိသည္။ ဖ်တ္ခနဲ သူအရင္ အပတ္က မိုးရြာထဲ ျပန္သြားပံုကို ျမင္ေယာင္မိရင္း မ်က္ရည္က အလိုလို ၀ိုင္းလာသည္။

"က်န္ခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႕က ရံုးခန္း တံခါး မပြင့္လို႕ တံခါးဖ်က္ ၀င္မွ ဆရာ့ကို သတိလစ္လ်က္သား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕တာပါ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဆးရံုတင္ေပမယ့္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနၿပီး ခုထိ သတိရ တခ်က္ မရ တခ်က္ ျဖစ္ေနလို႕ … ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့ အမ နာမည္ကို ေခၚေနလို႕ သူ႕ရံုးခန္းထဲ ၀င္ရွာေတာ့ အမနာမည္နဲ႕ စာအုပ္ ေလး တစ္အုပ္ကို ေတြ႕လို႕ ဆရာ့ အသိုင္း အ၀ိုင္းထဲမွာ စံုစမ္းေတာ့ ဆရာ ဒီသင္တန္းကို ေနာက္ဆံုး တက္ခဲ့ တယ္ ဆုိတာနဲ႕ မေန႕ကမွ ဒီသင္တန္းမွာ အမ နာမည္ကို စံုစမ္းေတာ့ ရွိတယ္ ဆုိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လာေစာင့္ ေနတာပါ။ အမ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဆရာ့ကို ေဆးရံုမွာ လိုက္ေတြ႕ ႏိုင္မလားဟင္.. ဆရာ့ အေျခအေနကို အားမရ လို႕ပါ။ အမ လာေတြ႕လို႕ သူစိတ္အား တက္လာရင္ ေနျပန္ ေကာင္းလာ မလား လို႕ပါ အမရယ္.. လိုက္ေတြ႕ ေပးပါလား အမရယ္.. ကားပါ ပါလာ ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ.."

၀န္ထမ္းေလး လွမ္းေပးေသာ စာအုပ္မွာ ရတီ့နာမည္ ထိုးလ်က္ ေသာ့ပိတ္လ်က္သား။ ေသာ့က မပါ။ ေအာ္.. သူ႕ ၀န္ထမ္းေလးေတြက သူတုိ႕ဆရာကို စိုးရိမ္ၾက ရွာသည္။ ဒါဆို ရတီ ကေရာ.. ႏွလံုးသားကို မိုးၾကိဳး အစင္းစင္း ခသလို ခံစား ရသည္။ ေဆးရံုမွာ သူ႕မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေနမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့.. သူနဲ႕ သေဘာတူ ထားပါတယ္ ဆုိေသာ မိန္းကေလး ဘက္က လူေတြလဲ ရွိေနမွာေပါ့။ အို ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္.. သတိ လစ္ေန ခ်ိန္မွာ ရတီ နာမည္ကို ရြတ္ေသာ၊ ရတီ့ နာမည္နဲ႕ စာအုပ္ ေလးကို ေသာ့ခတ္ ထားေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ရတီ လိုက္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။

ကုမၸဏီ ကားျဖင့္ ေဆးရံုအလာ လမ္းမွာ စာအုပ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ လွစ္ကနဲ သတိရလုိက္တာက ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ေသာ့ပံု ေလာ့ကတ္သီးေလး.. ဒါဆို သူ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ ထားခဲ့တာလား။ အႏိႈင္းအဆမဲ့ ခုန္လာေသာ ရင္ကို အသာဖိရင္း လည္ပင္းက ဆြဲၾကိဳးေလးကို ကတုန္ကယင္ ျဖဳတ္ရင္း စာအုပ္ေလးကို ေသာ့လွည့္ ဖြင့္မိသည္။

ကလစ္ကနဲ ျမည္ကာ ပြင့္သြားေသာ စာအုပ္ေလးရဲ႕ ပထမ စာမ်က္ႏွာမွာ

၇၂ နာရီေလးပဲ အတူ သင္တန္းတက္ရင္း ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရတီေရ.. ကိုယ့္ဘ၀တာ တသက္လံုးစာ ေလးစားျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္မိပါတယ္..
ခ်န္ရပ္ထယ္ = ခ်စ္တယ္ ရတီရယ္
မီဖန္လုယန္ = ခ်စ္သူ ရွိၿပီးသားမ်ား ျဖစ္ေနမလား
မေမးမိေအာင္ သတိထားရင္း စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရင္း အခါခါ ေျပာထြက္မိသမွ် တျခား အဓိပၸာယ္နဲ႕ လႊဲေျပာ မိတိုင္း ရင္နာ ခဲ့ရတယ္။ အေျဖကို မ၀ံ့မရဲ သိခ်င္လြန္း ေပမယ့္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာနဲ႕မွ လိုက္ဖက္ညီမယ့္ ရတီအတြက္ ကိုယ့္အတိတ္ အရိပ္မည္းကို ေသးငယ္ ပေပ်ာက္ေစမယ့္ ထြန္းလင္း ေတာက္ပတဲ့ ေနတစ္စင္း ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေနတုန္းမို႕ ရတီ့ကို ဖြင့္ မေမးရက္ ေသးသမွ် ကိုယ္ထိန္းသိမ္း ထားပါ့မယ္တဲ့။

ရင္ထဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားရင္း အသည္းႏွလံုးမ်ား တစစီ လြင့္ထြက္ သြားသလို ခံစား လုိက္မိသည္။ မ်က္ရည္မိုး တို႕က ႏို၀င္ဘာ မိုးနဲ႕ အတူ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ ရြာက် လာသည္။ ရတီေလ.. ေမာင့္ကို ေမာင္လို႕ ေခၚခြင့္ ရခ်င္ ေနခဲ့ တာပါ။ ကားေလးက ေဆးရံု ၀င္းထဲ ထိုးအရပ္ ၃ေယာက္သား မေျပးရံု တမယ္ ေမာင့္အခန္းဆီ လွမ္းခဲ့ ၾကသည္။ အခန္းထဲမွာ အံၾကိတ္ ထားရင္း ေမာင့္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းမွာ ရပ္ေနေသာ အန္ကယ္ၾကီး.. ေမာင့္ေဘး ကုတင္ေပၚ ထိုင္ရင္း အသံတိတ္ ၾကိတ္ရိႈက္ ေနေသာ အန္တီၾကီး .. က်န္သူမ်ားက မ်က္ႏွာေသ မ်ားနဲ႕ ေမာင့္ေဘးမွာ.. drip ပိုက္မ်ား ဘယ္ညာ သြင္းထား ရေသာ ေမာင္က ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ခဲ့ေသာ ေန႕ကထက္ ပိုပိန္ကာ ျဖဴေဖ်ာ့လ်က္.. တခ်က္ တခ်က္ ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္း လႈပ္တာက လြဲလို႕ ဘာမွ အားရ စရာ မရွိ..

ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ ေမာင့္ မိဘမ်ားကို မိတ္ဆက္ေတာ့ ေမာင့္ က်န္းမာေရးကို ေမာင့္ ေဖေဖ အန္ကယ္ ၾကီးက လူၾကီး ပီပီ ရွင္းျပသည္။ အစာအိမ္က အနာမ်ား အျပည့္မို႕ ခြဲစိတ္ ကုသ လွ်င္ေတာင္ အသက္ရွင္ဖို႕ ရာခိုင္ႏံႈး နည္းလွသည္တဲ့။ စိတ္ ခံစားခ်က္ မ်ားနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ရံုးခန္းမွာ ေနမႈေၾကာင့္ အစား အေသာက္ မမွန္မႈ မ်ားက ခုေတာ့ ေမာင့္ဇီ၀ိန္ကို ေျခြေတာ့ မည္ေပါ့။ ေနပါဦးရွင္.. ကၽြန္မ ေမာင္န႕ဲ ၇၂ နာရီ ေလးပဲ ေတြ႕ရ ပါေသးတယ္။ ခ်စ္သူေတြ အျဖစ္ ခ်စ္စကားေတာင္ ခြန္းဆင့္ ဖလွယ္ မလုပ္ရ ေသးပါဘူး။

ရတီ.. ရတီ.. ေဟာ.. ဟဲ.. ရတီ.. ကို .. သိပ္.. ခ်စ္.. တယ္

ေမာင့္ အသံက တိုးတိုးေပမယ့္ ေမာင့္မိဘမ်ား ေရွ႕မွာမို႕ အၾကီးအက်ယ္ လန္႕ဖ်ပ္ သြားမိရင္း လက္ထဲက စာအုပ္ေလး လြတ္က် သြားသည္။ လူက ထူပူၿပီး ရုတ္တရက္ လႈပ္မရ.. ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားနဲ႕ .. ေမာင့္ေဖေဖက ရတီ လြတ္က် သြားေသာ စာအုပ္ကို ေကာက္ေပးရင္း စာအုပ္ထိပ္က နာမည္ကို ဖတ္မိ သြားသည္။ သြားၿပီ.. ရွက္လြန္းလို႕ ထူပူ ရွိန္းဖိန္း ေနမိသည္။ ေမာင့္ေဖေဖက စာအုပ္ကို ျပန္လွမ္း ေပးရင္း အခန္းထဲက လူအားလံုးကို မ်က္ႏွာ ေပးျဖင့္ အျပင္ ေခၚထုတ္ သြားေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္မ ၂ေယာက္တည္း။ တခါက ကၽြန္မရဲ႕ ဂုဏ္ သိကာ အတြက္ သင္တန္း ခန္းမထဲ ၂ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႕ ေမာင္ ေရွာင္ထြက္ သြားခဲ့ ဖူးသည္။ ခုေတာ.. ခုေတာ့ ေမာင္ရယ္.. ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ေဘးမွာ ရတီ ေနပါ ရေစ။ ေမာင့္ ကုတင္ေဘးမွာ အသာ ထိုင္ခ်ရင္း ေမာင့္ ရင္ဘတ္ကို ဖြဖြ စမ္းမိေတာ့ ႏွလံုး ခုန္သံက ေႏွးလွခ်ည့္…

ေမာင့္နားနား ကပ္ရင္း တိုးဖြဖြ ေခၚမိသည္။ ေမာင္ မၾကားဖူး ေသးေသာ.. ၾကားလဲ ၾကားခ်င္ လွမည္ ျဖစ္ေသာ စကား မ်ားကို ရတီ ေမာင့္ကုိ မနားတမ္း ေျပာျပ ခ်င္မိသည္။ ေျပာခြင့္ ျပဳပါ။ ရတီ အေျပာခ်င္ဆံုး ရတီ ေမာင့္ကို အၾကားေစ ခ်င္ဆံုး စကားလံုး မ်ားကုိ ေမာင္ ၾကားသြား ႏိုင္ပါေစ။

"ေမာင္.. ေမာင္.. ရတီ ေခၚေနတယ္ ေမာင္.. ရတီ ေခၚတာ ၾကားလားဟင္.. ရတီ ေခၚတာ ျပန္ထူး ပါဦး ေမာင္ရယ္.. "

မ်က္ရည္ေပါက္ ၾကီးမ်ား တစ္လံုးခ်င္း စီးက်ရင္း ဆို႕နင့္ ေၾကကြဲစြာ ရတီ ေခၚေန မိသည္။ မ်က္ေတာင္ ေလးမ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ရွားရင္း မ်က္ခြံေလး ၂လႊာ ပင္ပန္း ၾကီးစြာ ပြင့္လာသည္။

"ေဟာ.. ေမာင္ သတိရ လာၿပီ။ ရတီ ရွိတယ္ သိလား ေမာင္။ ရတီေလ ေမာင့္ေဘးမွာ အျမဲ ရွိေနမယ္ ေမာင္.. ေမာင္ ေနျပန္ ေကာင္းလာ ရင္ေလ ေမာင္နဲ႕ ရတီ မိုးရြာထဲ တူတူ ေလွ်ာက္ၾက ဦးမယ္ ေနာ္ေမာင္.. "

ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္း ၂လႊာ ပြင့္လာသည္။ ေမာင္ အားယူ ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ေသခ်ာ ၾကားႏိုင္ဖို႕ ရတီ နားကို ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းနား ကပ္ၿပီး နားေထာင္ရသည္။

"ေမာင့္ကုိ.. လက္ထပ္ မလားဟင္"

ရတီ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ညိတ္ရင္း ဟုတ္ကဲ့ လိုက္မိသည္

"ေမာင္.. ၀မ္းသာ လိုက္တာ.. ေမာင္ ရတီကို လက္ထပ္ ခ်င္လို႕ အိမ္၀ယ္ၿပီးၿပီ သိလား… ေမာင္ ေနေကာင္း လာရင္ ေမာင္တို႕ လက္ထပ္ၿပီး အဲဒီ အိမ္ေလးမွာ တူတူ ေနၾက မယ္ေနာ္.. ေမာင့္ကုိ.. ေမာင့္ကို လာေခၚ ေနၿပီ.. ရတီ.. ေမာင္ ျပန္လာမယ္ေနာ္.. ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနေနာ္.. ေမာင့္ကို.. "

ေမာင့္အသံ တိုး၀င္ သြားစဥ္ စက္က တီခနဲ သံရွည္ဆြဲျမည္လာသည္။ သူနာျပဳ ဆရာမ၊ ဆရာ၀န္နဲ႕ ေစာေစာက အခန္းျပင္ ထြက္ေနၾကေသာ လူမ်ား အားလံုး ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ ေျပး၀င္ လာသည္။ ဆရာ၀န္က ေမာင့္ မ်က္လံုးကို ျဖဲရင္း ဓာတ္မီးနဲ႕ ထိုးၾကည့္သည္။ ႏွလံုးခုန္သံကုိစမ္းသည္။ ေသြးလႊတ္ေၾကာကို စမ္းသည္။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္း ယမ္းရင္း ထြက္သြားေလသည္။ သူနာျပဳ ဆရာမ ေလးလဲ ေခါင္းယမ္းရင္း ခလုတ္ေတြ လိုက္ပိတ္သည္။ ပိုက္ ေတြကို ျဖဳတ္သည္။ ရတီ အသိမဲ့ လိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ ေမာင့္ေမေမ မူးလဲ သြားလို႕ ေမာင့္ေဖေဖက ရွဴေဆးနဲ႕ မွိန္းေစသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက စီကနဲ ငိုၾကသည္။ ေမာင့္အကိုက စီစဥ္စရာ ရွိသည္မ်ားကုိ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႕ စီစဥ္ ေခ်ၿပီ။ မ်က္ရည္ပူမ်ား တစ္လံုးခ်င္း က်ရင္း ရတီ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ လက္ခံ လိုက္ရသည္။ ရင္တြင္းမွာ ႏွလံုးေသြးမ်ား ေရာ စကားသံ မ်ားပါ ဆူညံေနသည္။

ေမာင္နဲ႕ ဆံုခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၇၂ နာရီ
ခ်စ္သူသက္တမ္းေရာ ၇ မိနစ္လား.. ဟင့္အင္း မျပည့္ဘူး.. အို .. အဲေလာက္ေတာင္ မၾကာလိုက္ ပါလားကြယ္.. ဒါေပမယ့္ေလ.. ေမာင့္ကို ရတီ လက္ထပ္ ပါမယ္လုိ႕ ကတိ ေပးၿပီးၿပီေမာင္။ ေမာင္ကလဲ ရတီ့ကို ေစာင့္ေနပါလို႕ မွာသြား ခဲ့ၿပီ.. ရတီ့ကို ထားခဲ့ၿပီး ေလာကထဲက ထြက္သြား ခဲ့ၿပီ.. ဒါေပမယ့္ ေမာင္ ျပန္လာမယ္ လို႕လဲ ကတိ ေပးခဲ့သည္။ ဘယ္ကို ဘယ္လို ျပန္လာ မလဲ ေမာင္ရယ္.. ရတီ ေမာင့္ကို ဘယ္မွာ ဘယ္လို ေစာင့္ရ မလဲကြယ္

"ဟယ္ ဟိုမွာ.. အမရတီ မ်က္လံုးၾကီး ေၾကာင္ေနၿပီ.. အမ.. အမ.. အမ ရတီ.. ရတီ"

အသံေတြက မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္.. မ်က္ရည္ပူေတြ တေပါက္ခ်င္း က်ရင္း ေမာင္ ေနာက္ဆံုး မွာၾကား သြားပံုက နားထဲကေရာ ျမင္ကြင္းထဲကပါ မထြက္.. ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လႊာက ခုထိ ပြင့္ေနဆဲ.. စကားမ်ား ဆက္ေျပာခ်င္ဟန္.. ရက္စက္လုိက္တာ ရွင္ေသမင္းရယ္.. စကားေလးေတာင္ ၿပီးေအာင္ ေျပာခြင့္ မေပးခဲ့ဘူး။ ရတီေလ.. ေမာင္နဲ႕ အတူ လိုက္ခဲ့ခ်င္လိုက္တာ.. ေမာင္ကေတာ့ ရတီ့ကို ေစာင့္ေနခဲ့ ခိုင္းတယ္ေနာ္.. ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း ရတီ အခ်စ္ကို ေသခ်ာ နားလည္ လုိက္သည္။

နက္နက္ ရိႈင္းရိႈင္း နင့္နင့္သီးသီး ခ်စ္မိဖို႕
ေသြးသား အထိအေတြ႕ေတြ မလိုအပ္ဘူးေမာင္.. လိႈင္းတူတဲ့ စိတ္ ၂ခု အေတြးနဲ႕ ခံယူခ်က္ခ်င္း ထိေတြ႕ဖို႕ပဲ လိုတာပါ။ လူခ်င္း အေနနီးဖို႕ မလိုအပ္ဘူးေမာင္.. ႏွလံုးသားခ်င္း၊ အေတြးခ်င္း၊ ခံစားခ်က္ခ်င္း နီးစပ္ဖို႕ပဲ လိုတာပါ

"အမ.. အမရတီ.. ၾကားရဲ႕လား.. ဒုကပါပဲ.. ကေလးမ.. ကေလးမ.. သမီး.. သမီး ရတီ.. ေဒါက္တာ.. ၾကည့္ပါဦး.. သူ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲ မသိဘူး.."

မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ အသံနိမ့္ျမင့္ တို႕နဲ႕ အတူ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ စစ္ခနဲ နာက်င္ရင္း ေလာၾကီးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။

ေဟာ.. ဟုိမွာ ေမာင္.. ေခ်ာင္းတဖက္ကေန ေမာင္ လွမ္းေအာ္ ေခၚေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူး လာသည္။ ျမဴေငြ႕ေတြၾကားမွာ ေခ်ာင္းက တိမ္မေယာင္နဲ႕ နက္သည္ထင့္.. ေမာင္ ေလွ်ာက္လာရင္း ေရစီးအလိုက္ တခ်က္ နစ္၀င္သြားသည္
(((ေမာင္)))
"မရတီ.. မရတီ သတိရ လာၿပီလား.. ေနသာ ရဲ႕လား.. ဘယ္မွာေနလဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုက္ပို႕ေပးပါမယ္.. "
*************************************************************

ရက္လည္သည့္တိုင္ ရတီ အေဆာင္မွာ ေအာင္းေနမိသည္။ လူနဲ႕ စိတ္နဲ႕ မကပ္.. ေမာင့္အရိပ္နဲ႕ ေမာင့္ စကားသံ ေတြၾကား ရတီ နစ္ေမ်ာလို႕..

ၿငိဳးရက္ေပ့ စေနမိုးရယ္

၀သန္ကာလ မုိးက် တည့္လွ်င္
ေတာင္က ျမည္ဟည္း တိမ္ထု သည္းႏွင့္
မဲေမွာင္ အုပ္ဆုိင္း မုန္တိုင္းဆင္လုိ
တိမ္ညိဳမိႈင္းထပ္ လွ်ပ္ျပက္ျပကာ
ေဖြးျဖဴမိုးပန္း ေထြေထြျဖန္းက
ရင္က သည္းစူး ငယ္ခ်စ္ဦးနဲ႕
ေမတၲာထီးခို ၾကည္ႏူးပိုလ်က္
တူစံုယွဥ္တြဲ ေလွ်ာက္မည္ခဲလည္း
ဆိုးၾကမာခြဲ ေဖာ္ႏွံကြဲခဲ့
မိုးဖြဲျမင္တိုင္း ၾကမာရိုင္းေၾကာင့္
မႈန္မိႈင္းမ်က္၀န္း ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းႏွင့္
ၾကည့္မိေလတိုင္း မ်က္ရည္၀ိုင္းသည္
မခိုင္အင္အား လြမ္းစိတ္မ်ားေၾကာင့္
ရင္နင့္ကြဲေၾက သည္းျပတ္ေၾကြရင္း
ကၽြမ္းလုသည္းခင္ ျပတ္ေလာက္ထင္သည္
ေလာကသခင္ ခြဲရက္သည္..


**************************************************************

ေမာင့္ကို ဂူသြင္းသည့္ ေန႕က အျဖစ္အပ်က္ကို တစိမ့္စိမ့္ေတြး ေနမိသည္။ ေဆြၾကီး မိ်ဳးၾကီး ပီပီ စ်ာပနကို လာေသာ ပရိသတ္ မ်ားလွသည္။ စ်ာပနမို႕ အေဆာင္ အေယာင္ေတြ ၀တ္မလာ ၾကေပမယ့္ သူတို႕ အတၲေတြ မာန ေတြက မ်က္လံုး မ်ားမွာ အထင္းသား.. ေမာင့္ကို သူတို႕ ဂူသြင္း ၾကသည္။ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ ေမာင္.. သူ႕ကို ဂူသြင္းတာ ၾကိဳက္မည္ မထင္။ တတ္ႏိုင္ ေၾကာင္း ခမ္းနားစြာ ျပသဖို႕ ဂူသြင္း သလား.. ေနာင္ကို အျမဲ အမွတ္ ရတိုင္း လာၾကည့္ ႏိုင္ဖို႕ ဂူသြင္း သလား.. အို.. ေမာင္ ဆံုးပါးမွ ေအာင္ျမင္ေသာ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ အတြက္ ခုလို ဂုဏ္ျပဳ ေနၾက သည္ထက္ ေမာင္ အသက္ ရွိစဥ္က ေမာင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခဲ့ ၾကဖို႕ ေကာင္းသည္။ အဲလို သာဆို ေမာင္ ခုလို အသက္ ဆံုးမွာ မဟုတ္.. ခံျပင္းဖြယ္ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မ်ားေၾကာင့္ အစာအိမ္ အက္ဆစ္ရည္ မ်ားက ေမာင့္အစာ အိမ္ကို ဖ်က္ဆီး ခဲ့သည္။ ဒါဆို ေမာင့္စိတ္ကုိ အဆိပ္ ခတ္သူ မ်ားကေရာ.. တျခား လူေတြ မဟုတ္.. ခု စ်ာပန ကို လာေနၾက.. ၀မ္းနည္းျပ ေနၾကေသာ ဒီပရိသတ္ ပါေပ.. ရွင္တို႕ ေမာင့္ကို သတ္ခဲ့ ၾကတာ.. ခုမွ လာ ၀မ္း နည္း ျပမေန ၾကနဲ႕.. ရွင္တို႕ စိတ္ထဲမွာ ေမာင္က အသံုး မ၀င္ခင္ တရားလြန္ ဖိႏွိပ္ ရက္စက္ ခဲ့ၾက သေလာက္ ေမာင္ဟာ ရွင္တို႕ အတြက္ အသံုး၀င္ လာခဲ့ၿပီလို႕ ရွင္တို႕ စိတ္ထဲ ထင္ျမင္ လာေတာ့ ေမာင့္ကို အသံုးခ်ဖို႕ ရွင္တို႕ ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကတာ.. ေမာင္ သိမ္ငယ္ နိမ့္က် ေနစဥ္က ရွင္တို႕ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ တင္ေပး ခဲ့ၾက ရဲ႕လား။ ေမာင္ လမ္းမွန္ေပၚ ၾကိဳးစား တက္လွမ္း ေနေတာ့ေရာ ရွင္တို႕ ကမ္းလက္ တစ္ဖက္ လွမ္းခဲ့ ၾကလို႕ လား။ သူ႕ဟာသူ သိမ္ငယ္ စိတ္ကို ေတာ္လွန္ၿပီး ကိုယ့္ထူး ကိုယ္ခၽြန္ ေအာင္ျမင္ လာတဲ့ ေမာင့္ကို အခ်ိဳသတ္ အသံုးခ်ဖို႕ ၾကိဳးစား တဲ့အခါ အကင္းပါးတဲ့ ေမာင္က ရွင္တို႕ စိတ္ရင္းကုိ မသိဘဲ ေနမတဲ့လား.. ရတီ စိတ္ထဲက ေအာ္ဟစ္ ရန္ေတြ႕ ေနမိသည္။ ေမာင့္ရဲ႕ အုတ္ဂူကို ပိတ္ေနစဥ္ ေမာင္ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႕ ကေလး သင္းခနဲ ပ်ံ႕လာသည္။ ရတီ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္း ထခိုက္ ရတီ့ လည္ပင္း တြင္ ဆြဲထားေသာ ေမာင့္လက္ေအာင္ ေသာ့ပံု ေလာ့ကက္ သီးေလး လႈပ္လာ ခဲ့သည္။ အို.. ေမာင္ ျပန္လာ တာလား။ ေမာင္.. တကယ္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ ၿပီလား…

ဒီလိုနဲ႕ ေမာင္ ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႕ေလးကို ရတိုင္း.. ေမာင္ လက္ေဆာင္ ေပးေသာ ေသာ့ပံု ေလာ့ကတ္ သီးေလး လႈပ္လာတိုင္း ရတီ ေမာင့္ကို ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို တတြတ္တြတ္ ေျပာမိသည္။ ဘယ္သူေတြ ရတီ့ကုိ အရူးမလို႕ ထင္ပါေစ.. ရတီ မမႈပါဘူး ေမာင္…

ရက္လည္ၿပီး ေနာက္ေန႕ ေမာင့္အိမ္မွ ကားအၾကိဳ လႊတ္လိုက္သည္။ ေမာင့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမာင့္ေမေမနဲ႕ ေတြ႕သည္။ ေမာင့္ေမေမက ပဋိသႏၶာရ စကား တစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာၿပီးေနာက္ ေမာင့္ ရံုးခန္းမွာ မီးခံေသတၲာ တစ္လံုး ေတြ႕လို႕ ရတီ့ကို ဖိတ္ၿပီး အပ္တာ ပါတဲ့။

"ရတီ ကိုေမာင္ေမာင့္ ရံုးခန္းကို တခါမွ မေရာက္ဖူး ပါဘူး။ မီးခံ ေသတၲာ အေၾကာင္းကိုလဲ ရတီ မသိ ပါဘူး။ ရတီ လက္မခံ ပါရေစနဲ႕ရွင္.."

"မီးခံ ေသတၲာကို ဖြင့္ရမယ့္ နံပါတ္ကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး ရတီ… ရတီ့ နာမည္ ကပ္ထားေတာ့ ရတီမ်ား သိမလား လုိ႕ပါ"

"(((အို))) ရတီ့ကို သူ ဘာမွ မေျပာ ျပခဲ့ဘူး အန္တီ.. ရတီ မသိပါဘူး"

"နည္းနည္း စဥ္းစား ၾကည့္ေပး ပါဦး ရတီရယ္.. သားကေလ.. သားက မကၽြတ္ဘူးကြယ္.. အဲဒါ အိပ္မက္ ေပးလို႕ သားရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္း ေပးခ်င္ လို႕ပါကြယ္"

၂ေယာက္သား ငိုမိၾကသည္။ ရတီ့ နာမည္ စာလံုးေပါင္းကို ႏွိပ္ၾကည့္သည္ .. မပြင့္.. မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္ကို ႏွိပ္ၾကည့္သည္.. မပြင့္…

"ရတီလဲ မသိေတာ့ဘူး အန္တီရယ္."

ထိုခဏ ေမာင္ ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႕႔ေလး သင္းခနဲ ပ်ံ႕လာသည္။ ေမာင့္ေမေမက မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့သည္။ ရတီက အနံ႕လာရာကို လိုက္ၾကည့္ရင္း လည္ပင္းက ေလာ့ကတ္သီးေလးကို တင္းတင္း ဆုပ္ထားမိသည္။

"လမ္းတူတူ စေလွ်ာက္တဲ့ေန႕"

ဘုရားေရ.. တိုးဖြဖြ အသံက စိတ္အာရံုက ၾကားတာလား နားက ၾကားတာလား မေသခ်ာ… ရတီ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္း ထရင္း အိတ္ေဆာင္ ျပကဒိန္ ကဒ္ေလးကို ထုတ္ယူၿပီး ရက္ေတြကုိ ျပန္တြက္ မိသည္။ မ်က္လံုး အစံုကို မွိတ္ရင္း လက္ညိႈးကို ျပကဒိန္ေပၚ ေထာက္ခ် လုိက္သည္။ ဇူလိုင္လရဲ႕ စေနတစ္ရက္.. ရက္စြဲကို မီးခံ ေသတၲာ ေပၚမွာ ႏွိပ္ခ် လိုက္သည္။ ထပ္ခနဲ ျမည္သံနဲ႕ အတူ မီးခံေသတၲာ ပြင့္သြား ခဲ့ၿပီ။ အငိုမ်က္၀န္းနဲ႕ ေမာင့္ေမေမကို ၾကည့္ရင္း မီးခံေသတၲာကို ေမာင့္ ေမေမကို လွမ္းေပး ေတာ့ ေမာင့္ေမေမက ရိႈက္ရင္း လွမ္းယူ ဖြင့္ၾကည့္သည္။

ကတၲီပါ ဗူးနီ ေလးနဲ႕ စာတစ္အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ရတီ့ကို လွမ္းေပးသည္။

"ရတီ့နာမည္နဲ႕ ျခံ၀ယ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ရယ္၊ ကုမၸဏီ မွတ္ပံုတင္ ရယ္ပါ.. ဒါက ရတီ့အတြက္ လက္ထပ္လက္စြပ္"
"ရွင္"
"ေသတမ္းစာ မဟုတ္ေပမယ့္ သားရ႕ဲ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵမို႕ ျဖည့္ဆည္း ေပးပါလို႕ အန္တီ အတၲၾကီးၾကီးနဲ႕ ေတာင္းဆို ပါရေစ.. ရတီ လက္ခံေပးပါေနာ္.. လာ အန္တီတို႕ ျခံသြား ၾကည့္ၾကစို႕"
**********************************************************

ေမာင့္ ဆႏၵ အတိုင္း ရတီ ဒီျခံမွာ ေျပာင္းေန ခဲ့ရသည္။ အစစ ေနခ်င္စဖြယ္ ဆင္ယင္ ထားေသာ ျမိဳ႕စြန္က ဒီျခံေလးမွာ ရတီ ေနထိုင္ရင္း ေမာင့္ ကုမၸဏီကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ရင္း ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း သူေဌးမေလး ျဖစ္လာ ေသာ ရတီ… စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ငရဲခန္းမ်ားရဲ႕ ေရႊဘံုေပၚက ေမာင့္ စိတ္ၾကိဳက္ ဆင္ယင္ ထားခဲ့ေသာ ဒီျခံမွာ… ဘ၀ျခားေပမယ့္ ညဘက္ ဆိုင္ကယ္သံ ရပ္အၿပီး ေလခၽြန္သံ ရွည္ရွည္ ၾကားၿပီး ေနာက္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ျခံထဲက ႏြယ္ဒါန္းေလး ေပၚမွာ မ်က္ရည္စ မ်ားနဲ႕ ျပံဳးေနေသာ ရတီ့ကို ေတြ႕ႏိုင္ေလသည္…

ဆီးႏွင္းျမဴထု ဘယ္မွ် စုလုိ႕
မည္မွ်ေအးျမ ခ်မ္းပါလွလဲ
ရင္တြင္းမီးထု အပူစုကို
အဘယ္သီတာ ေအးျမစြာျဖင့္
မည္သူသယ္ကာ ၿငိမ္းလာမည္ကို
ေသာကပူထု မီးေတာင္စုျဖင့္
လာႏိုးၾကေၾကာင့္ အကၽြန္ေစာင့္ဧ။္



ၿပီးပါၿပီ..

၀န္ခံခ်က္။ မိုးသီခ်င္းေတြ သိပ္ေခတ္စားေနခ်ိန္ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ တကသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြန္ျပဴတာ သင္ တန္းသူ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္က ဖြင့္ထားတဲ့ Celine Deon ရ႕ဲ ဗီြစီဒီ သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္း ၾကည့္ရင္း အဲဒီ သီခ်င္းကို ျမန္မာမႈ ျပဳၿပီး ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖန္တီး မိပါတယ္။ ေဆးလိုင္း မ၀င္ ခဲ့လို႕ ဖိအားေပး ခံရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႕ အၾကံဳကို ကိုေမာင္ေမာင့္ကို မိဘ ေဆြမ်ိဳး မ်ားက ဖိအား ေပးဟန္၊ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ မိတဲ့ အားေပးေဖာ္ အျဖစ္ ရတီ တို႕ကို ဇာတ္ေကာင္ အျဖစ္ ဖန္တီး အစားထိုး ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းကို ဖန္တီး စဥ္အခါက ဆိုင္ကယ္ ျပိဳင္ေမာင္း သူေတြ ေခတ္စား ေနဆဲပါ။ ေရေမႊးက အေဒၚက ဆိုင္ဖြင့္ ထားၿပီး အကို ၀မ္းကြဲ ေတြနဲ႕ လက္ပြန္း တတီး ေနတတ္ ဂ်ီက် ဗိုလ္က် တတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ အကို ေတြရဲ႕ ေရေမႊး ေတြကို ႏွေျမာမွန္း သိလုိ႕ တမင္ ယူဆြတ္ ရင္းနဲ႕ အကုိ ေတြရဲ႕ ရည္းစားစာ ေတြကို ခိုးဖတ္ၿပီး အလြတ္ ျပန္ရြတ္ ျပရင္း ေနာက္ေျပာင္ ေလွာင္ဟား ဆိုးသြမး္ သူပါ။ ဒီအေၾကာင္း ေတြကို ေရာေမႊ ဇာတ္လမ္းေရး အၿပီးမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ျပမိတ့ဲ အတြက္ သူက အထင္ေတာ္ လြဲၿပီး ေလွ်ာက္ဖြတဲ့ အခါမွာ ေက်ာင္း ၀န္းက်င္ က လူ ေတြ ပါးစပ္ ဖ်ားက သတင္းေတြ ၾကားမွာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ ကၽြန္မ တခါမွ မထားဖူး ေသးတဲ့ ရည္းစား ခမ်ာ ေသရ ရွာၿပီး ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လဲ ရည္းစား မုဆိုးမ အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ ခဲ့ရပါတယ္။

သူေျပာပံု ေလးကလဲ ယံုခ်င္ စရာပါ။ ရည္းစားစာ ဆိုရင္ ဖတ္ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ ေနက်မို႕ အေပးခံ ရလဲ မျဖံဳသူ၊ ဘယ္သူ႕ ကုိမွ စိတ္ ၀င္စားဟန္ မရွိတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႕က အခ်စ္ ေဟာင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ အသစ္ မရွာ တာ တဲ့.. (သူမ်ားကို ေစ်းဦး ခ်ိဳးတယ္ အဟတ္ ရယ္စရာ ေျပာတာပါ..) သူ႕ကိုေတာ့ ခြင့္ လႊတ္ ပါတယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီ ဇာတ္လမ္း ထဲက ေရေမႊးကို ဆြတ္ေလ့ ရွိတာကိုး.. သူက ေရေမႊး ကိုေတာင္ သက္ေသ ျပလိုက္ေသး.. ဗိုလ္က်ခ်င္ ဦးဟဲ့.. ဆိုးခ်င္ဦးဟဲ့.. လက္ ေဆာ့ၿပီး ေရးခ်င္ ဦးဟဲ့.. အိမ္မွာလဲ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘမ်ားက ကၽြန္မကို ေစာင့္ၾကည့္တာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ခံရ ေပမေပါ့.. အဲဒီ သီခ်င္းကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဖြင့္နားေထာင္လိုက္၊ စ်ာန္၀င္ စားၿပီး စဥ္းစားလိုက္ ေရးလိုက္ လုပ္ေန မိတာကိုး။ သူမ်ားက အထင္ေတာ္ လြဲၿပီ ေပါ့။ မွားပါတယ္ေတာ္ လို႕ ေအာ္ခ်င္ေပမယ့္ ေလာကၾကီး ကပဲ မွားသလား ကိုယ္ကပဲ မွားသလား မသိေတာ့ ဘူးေလ။ ေတာ္လိုက္ တ့ဲ Celine Deon ေရ.. ရွင့္ ရ႕ဲ ေမွာ္၀င္ သီခ်င္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကေတာ့ တကသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာ ငရဲခန္းကို ျဖတ္လုိက္ ရပါတယ္ရွင္… အမွတ္တရ ကေလး ပါပဲ.. ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မလဲ အဲဒီ အခ်ိန္က စလို႕ မိုးကို အျမင္ ကတ္သြား ပါေရာ.. မိုးရြာတုိင္း အေဟာင္းေတြ အစုတ္ ျဖစ္တယ္ မုန္းတယ္ ဟြန္႕ :P (ဆက္ေရးေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူးလို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ပါ နဲ႕ေနာ္ ကၽြန္မက သတၲိေတာ့ ရွိတယ္ရွင့္.. ပန္းဖူးေလး တစ္ဖူး စာေပါ့ ဟဲဟဲ).. ခု ပို႕စ္ေလးကေတာ့ ဆုတ္ျဖဲခံ လုိက္ရတဲ့ အဲဒီတုန္းက ၀တၳဳေလးကို ျပန္စဥ္းစား ေရးဖြဲ႕ထားတာပါ