မိုးဖြဲထဲမွာမေနသာ

တန္ေဆာင္မုန္းတြင္း ဆီးႏွင္းတျပဳိက္ မိုးတလိုက္တဲ့.. အျပင္မွာ မိုးေတြ ဖြဲဖြဲေလး ရြာေနတယ္.. မိုးဖြဲ ကန္႕လန္႕ကာရဲ႕ ေနာက္ကို မ်က္ရည္ မိုးေတြ ၾကားထဲက လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လိုက္ ရင္းက ေမ့လို႕ မရတဲ့ အတိတ္ေလးကို အိပ္ေမြ႕ခ် ခံထားရတဲ့ ႏွလံုးသားေလးက အိပ္မက္ မက္ခြင့္ ရသြား ခဲ့ျပန္တယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ MP3 player ေလးထဲက သီခ်င္းေလးေၾကာင့္ နာနာက်င္က်င္ ၿပံဳးမိရင္းက သူငယ္ခ်င္းဆီ စာေရးလိုက္ မိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္




ခ်စ္ေသာ ခိုင္
တို႕ အထက္တန္း ေအာင္ၿပီး ကတည္းက ကြဲကြာ သြားလိုက္ ၾကတာ ခုထိ လူခ်င္း မဆံုႏုိင္ ၾကပဲ စာခ်င္းပဲ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကရတယ္ေနာ္။ ေလးႏွစ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ရင္း ကုန္လြယ္ ခဲ့လိုက္တာ။ နင္နဲ႕ငါ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ခဲ့ၾက ခ်ိန္က မေန႕တစ္ေန႕ကလုိပဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိေန တုန္းပဲ။ ငါနင့္ဆီ စာမေရး ႏုိင္ခဲ့ တာေတာင္ ၆လေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ခုနင့္ဆီ ငါစာေရးႏုိင္တာ ဘာေၾကာင့္ လဲ သိလား။ ငါ နမိုးနီးယားျဖစ္လို႕ ေဆး႐ံု တက္ရ လို႕ေလ။ မစုိးရိမ္ ပါနဲ႕ကြာ ...။ ေနာက္ (၂)ရက္ ေလာက္ဆို ဆင္းရေတာ့မွာပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲ သိခ်င္တယ္ဟုတ္။ နင့္ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္လြန္းလို႕ ငါစာေရးလိုက္တာေပါ့။ နည္းပညာ တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာယူၿပီး survey တိုင္းနည္းကို စာေတြ႕ပဲသင္ရၿပီး လက္ ေတြ႕ မလုပ္ရေသးလုိ႕ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ငါဟာ လက္ေတြ႕ ဆင္းရမယ့္ေန႕မွာ သိပ္ေပ်ာ္ ေနတာ ေပါ့။ Theodolite နဲ႕တကြ ပစၥည္းေတြ တနင့္တပိုး သယ္ၿပီး ကြင္းဆင္း ရခ်ိန္မွာ မိုးအံု႕ ေနလို႕ ေပ်ာ္ေန မိေသးတယ္။ ေနပူရင္ တအား ပင္ပန္း တာကိုး။ ကြင္းစ ဆင္းေတာ့ အားမာန္ အျပည့္နဲ႕ ႀကိဳးစား ပမ္းစား တိုင္းထြာ တြက္ခ်က္ ေနတုန္း မုိးဖြဲဖြဲ ေလးေတြ က်လာတယ္။ နင္သိတဲ့ အတုိင္း ပဲေလ။ ငါက မိုးဖြဲကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာ။ မိုးဖြဲ ထဲမွာ ေလွ်ာက္ရင္း leveling အတိုင္း မပ်က္ အလုပ္ထဲ အာ႐ံု စိုက္မိ ေနတဲ့ငါ ေလေျပညင္းေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္ေတာ့ ေအးခနဲ စိမ့္ ခနဲ ခံစား လိုက္ရ ေပမယ့္ အလုပ္ ဆုိတဲ့ အာ႐ံုထဲ နစ္ေနလုိ႕ သတိ မျပဳ မိဘူး။ မုိးကေလးက ဖြဲဖဲြ ေလး ရြာေနတာပါ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ႏွာေခ် ဆတ္မိ ေနေပမယ့္ survey ဆင္းၿပီးရင္ report ေရးၿပီး ဆရာမဆီမွာတင္ရမယ္ေလ။ report ေရးဖို႕ စိတ္ထဲမွာ အစီအစဥ္ ေတြခ်ရင္း အလုပ္ကို လက္စသတ္ ၿပီးခ်ိန္မွ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ တကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲ စိုေနၿပီ။ မိုးကလည္း သည္းစျပဳ ေနၿပီ။ လဲစရာ အ၀တ္အပို မေဆာင္ တတ္တဲ့ငါ ေရစုိ အ၀တ္ ေတြနဲ႕ပဲ တစ္ရက္ထဲ report ကိုအၿပီး ေရးၿပီး အခ်စ္ဆံုး ဆရာမ ဆီကို အေျပး လာခဲ့တယ္။

servey ဆရာမကို ငါအခ်စ္ဆံုး ေလ။ ဆရာမက စိတ္ရွည္တယ္၊ စာသင္ေကာင္းတယ္၊ ေစတနာ ေကာင္းတယ္။ ငါဘယ္ေလာက္ ေက်ာင္းေျပးေျပး တစ္ခြန္းေလာက္ သူမ်ား ေမးမေငါ့႐ံု ဆူၿပီးရင္ လြတ္တဲ့ စာေတြ ျပန္သင္ေပး ေနက်ေလ။ ဆရာမရဲ႕ အေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ ပူၿပီး ေခ်ာင္းက သိပ္ဆုိး ေနၿပီ။ ေရွ႕ပိုင္း ရက္ေတြ ဆက္တုိက္ အိပ္ေရး ပ်က္လုိ႕ အားနည္း ေနခ်ိန္ တစ္ေနကုန္ မိုးဖြဲ ထဲမွာ အလုပ္ လုပ္မိ လို႕နဲ႕ တူပါရဲ႕။ ဆရာမ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ report အပ္ၿပီး ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပး ထြက္ခဲ့ ရတယ္။ ဆရာမကို ငါ့ေခ်ာင္းဆုိး တာေတြ ကူးမွာ စိုးလို႕ေရာ အားနာလို႕ ေရာေလ။

အိမ္ျပန္ ေရာက္ၿပီး ၃ရက္ ေလာက္နဲ႕ အဖ်ား မေပ်ာက္ ႏုိင္လို႕ ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္ေတာ့ နမိုး နီးယားတဲ့။ ဘာမွ မျဖစ္ ေလာက္ပါဘူး ဆိုၿပီး ေပေပေတေတ ေနခဲ့ မိတဲ့ငါ ေဆး႐ံုေပၚ ေရာက္ပါ ေလေရာ။ ေဆး႐ံု ကုတင္နား အေရာက္ စိတ္ေလွ်ာ့ ခ်လိုက္ ခ်ိန္မွာ မိုက္ခနဲ ျဖစ္ၿပီး ေလာက ႀကီးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။
သတိရလာၿပီးေနာက္ ေဆး႐ံုေပၚမွာ အတုိးခ် အနား ယူရင္း ျဖစ္ၿပီး ခဲ့သမွ် ျပန္ စဥ္းစား မိတဲ့ အခါ က်မွ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ လင္းခနဲျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲမွာနင့္ခနဲ စူးစူးရွရွခံစားလုိက္ရတယ္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး တြင္းနက္ ႀကီးထဲ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ျပဳတ္က် သြားသလုိ ခံစား လုိက္ရတယ္ ခုိင္ရယ္။

ခုိင္ရယ္ ... နင္လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖူးသလားဟင္ ...။ ငါ နင္နဲ႕ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး သူငယ္ ခ်င္း ျဖစ္ေနခဲ့ ေပမယ့္ နင္ရည္းစား ထားတာ ငါတစ္ခါမွ မၾကား မိခဲ့ ဖူးဘူး။ နင္လည္း သိပ္အံ့ၾသ ေနမွာ ပဲေနာ္ ။ ႐ိုး႐ုိးသားသား ခင္မင္ ေနခဲ့ ၾကၿပီး တစ္ေန႕ခ်င္း တိုးလာတဲ့ သံေယာဇဥ္ ေတြကို သတိ မျပဳမိပဲ ကိုယ့္အလုပ္ကို အာ႐ံု စိုက္ၿပီး သူ႕ဘက္က ထိန္းသိမ္း ခဲ့တာ ေတြကိုလည္း အေလး ဂ႐ုမျပဳ မိခဲ့ဘူး။ သူ႕ဘက္က အၾကင္နာ ေလေျပ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အရိပ္အျမြတ္ ျပခဲ့ေပမယ့္လဲ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ မိတာက လြဲလို႕ အလုပ္ကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ ေနမိခဲ့လို႕ ဘာေၾကာင့္ ရယ္လို႕ မေစ့ငု မိခဲ့ဘူး။ ခုလုိေဆး႐ံုေပၚမွာ မနားမေန နားကိုနားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္ မွာေတာ့ သူ႕ကိုငါခ်စ္မိေနတာမွ Platonic Adoration ထိေရာက္ေနၿပီေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို သိရ သလဲ သိလား။ သူ႕မိဘေတြက သူနဲ႕ သင့္ေတာ္မယ့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ကို စီစဥ္ ေပးေန ၾကၿပီ။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ သူ႕အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး ဆရာ၀န္မေလး တစ္ေယာက္ပါ။

ၿမိဳ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာ ယူခဲ့တဲ့ငါ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႕ အလုပ္ဆင္းရင္ သူ႕ကို ဘယ္လုိ ျပဳစု ႏုိင္ပါ့ မလဲ။ ပိုဆိုးတာက သူ႕မိဘနဲ႕သူ႕အၾကား၊ သူ႕မိဘနဲ႕ တဖက္ မိန္းကေလး အၾကား၊ သူ႕မိဘနဲ႕ တဖက္ မိန္းကေလး မိဘ အၾကား မ်က္ႏွာ ပ်က္ရမယ့္ အျဖစ္ မ်ဳိးေတြ ငါမျဖစ္ ေစခ်င္ ဘူးေလ။ တဖက္ ကလည္း ႏွလံုးေရာဂါသည္ သူ႕ကို ငါနဲ႕ ခြဲရလို႕ ခံစားရၿပီး ေရာဂါ ပိုဆိုး လာတာ ကိုလည္း ငါမၾကည့္ရက္ ႏိုင္ဘူး။ ငါဘယ္လို အၾကပ္အတည္း ေတြ႕ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ၊ ငါဘယ္လုိ အထင္လဲြ၊ အထင္ ေသးတဲ့ မ်က္လံုး ေတြနဲ႕ ၾကည့္ခံ ခဲ့ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ ငါ့ဘက္က အၿမဲ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ ေပးခဲ့တဲ့သူ၊ ျပႆနာ ေျဖရွင္း နည္းေတြ၊ ေလာကဓံကို ရင္ဆုိင္နည္းေတြ သင္ေပး ခဲ့တဲ့သူ၊ အလုိ အပ္ဆံုး ယံုၾကည္ မႈေတြ ေပးခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ငါက ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ ကူညီ ေပးရမလဲ။

အဆိုးဆံုးက သူက သူ႕အိမ္မွာ သားႀကီး ၾသရသေလ။ တေဆြမ်ဳိး လံုးမွာ အေတာ္ဆံုး သားႀကီး ၾသရသမို႕ အားလံုး ရဲ႔ နမူနာ စံျပ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ကို မိဘမ်က္ႏွာ အိုးမည္း သုတ္တဲ့ သားဆိုး ျဖစ္ေအာင္ ငါလုပ္ရက္ ပါ့မလား၊ လုပ္ႏုိင္ ပါ့မလား။ သူ႕အတြက္ အဆင္ေျပဖို႕ ငါဘယ္လို ေနရေနရ ေနႏုိင္ ပါတယ္ ခိုင္ရယ္။ တဖက္သက္ အခ်စ္ဟာ ဆိုးပါတယ္ဆိုတဲ့စကားေတြ ငါအမ်ားႀကီး ၾကားခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ေလထဲ၊ မိုးထဲ၊ မုန္တုိင္း ထဲမွာ လက္တြဲလို႕ ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ တကယ့္ကို စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ နဲ႕အခ်စ္ခံ ခဲ့ရၿပီး ကုိယ္တုိင္ ကလည္း တကယ့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ခ်စ္မိ ခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ရင္ထဲ ရွိတဲ့ အတုိင္း ခ်စ္ပါတယ္ ရယ္လို႕ ဖြင့္မေျပာ ႏုိင္ပဲ ဟန္ေဆာင္ ထိန္းသိမ္းၿပီး ျဖဴျဖဴစင္စင္ ခင္ဟန္ ေဆာင္ရင္း သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ ဆက္ေန ေနရ တာေလာက္ ရင္နာ ခက္ခဲတာ ဘာရွိ မွာလဲ။ သူကေတာ့ ငါခ်စ္တာ မသိရွာ ပါဘူး။

သူခ်စ္ခြင့္ ပန္တာကို ျငင္းဆန္တာ ခံရၿပီးေနာက္ သူဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခံႏုိင္ရည္ ရွိပါတယ္။ သူ ငယ္ခ်င္း လိုပဲ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ေန ၾကမယ္လုိ႕ သူေျပာခဲ့ ေပမယ့္ သူ႕လည္ပင္းက ေသြး ေၾကာ ေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါ ေနတာ၊ သူ႕နားထင္ စမွာ ေခြၽးေစး ေလးေတြ စို႕ေနတာ၊ သူ႕ အသက္ ႐ႉသံေတြ ျပင္းထန္ ေႏွးေကြး ေနတာ ငါမျမင္ရက္ မၾကားရက္ ခဲ့ဘူး ခုိင္ရယ္။ သူ႕ကို ဒီထက္ ပိုၿပီး မခံစားရ ေစခ်င္ ေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႕ ရာဇ၀င္မွာ စံျပ သားႀကီး ၾသရသ ဘ၀ ကေန မိဘ ေဆြမ်ဳိး ေတြရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္း အလယ္မွာ သားဆိုး အျဖစ္ သမုိင္းတြင္ ရစ္ၿပီး ငါ့အနား မွာ ငါ့ရဲ႕ ဒုကၡ ေတြကိုလည္း ေ၀မွ် ခံစား မေနေစ ခ်င္ဘူး။

ငါဘာကို သြားသတိရမိသလဲသိလား ခုိင္။

ေခ်ာင္းေတြသိပ္ဆိုးေနရင္း survey ဆရာမေရွ႕ကေန ေျပးထြက္ ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ေလးကိုေပါ့။ ခုလဲ ... ငါသူ႕ကို သိပ္ခ်စ္လို႕ သူ႕အနား ကေန ထြက္ေျပး ခဲ့မိ ျပန္ၿပီ ခုိင္ေရ။ အခ်စ္ဦးနဲ႕အခ်စ္ဆံုး ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ကို ခိုလႈံ ခ်င္စိတ္ကို အတင္း ၿမိဳသိပ္ရင္း သူ႕ရင္ခြင္ကို ေျခစံုကန္ ထြက္ခဲ့ ရတဲ့ ငါဟာ တစ္သက္ မက်ဖူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ ေပၚစီး မက် ေစဖို႕ ေမးကို ခ်ီလို႕ ေခါင္းကို ေမာ့ရင္း ငါ့ဘ၀ ခရီး လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္း ေနခဲ့ ပါတယ္။ အေၾကာင္း မသိသူ ေတြကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာမမို႕ မာန ႀကီးတယ္ ထင္ၿပီး မ်က္ႏွာ ခ်ီခ်ီ၊ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႕ ငါ့ကို ရွိန္ၾက တယ္။ မငိုမိေအာင္ အံႀကိတ္ ထားရ မွေတာ့ မ်က္ႏွာ ထားက ခ်ိဳပါေတာ့ မလား ... ခုိင္ရယ္။

အခု စာေရး ေနခ်ိန္ အခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္ တည္းမို႕ ငါငိုေန ပါတယ္ ... ခုိင္ရယ္။ တစ္ဦး တည္း ေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း နင့္ရဲ႕ ဓါတ္ပံု ေရွ႕မွာ ငါရင္ဖြင့္ရင္း ငိုေန ပါတယ္။ နင္ တမလြန္ ဘ၀ကို ေျပာင္းသြား ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ ေလာက္က တည္းက ငါခံစား ရသမွ်ေတြ ရင္ဖြင့္ ထားတဲ့ နင့္ဆီ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ ကေတာ့ နင့္ဓာတ္ပံု မွန္ေဘာင္ေလး ေဘးက ယြန္း ေသတၲာ ေလးထဲမွာ ျပည့္လု ၿပီေပါ့။ ငါ့ကို အၿမဲ နားလည္ အားေပး တတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ခုိင္တစ္ေယာက္ တမလြန္ ဘ၀မွာ ငါ့လို မခံစား ရပါေစနဲ႕၊ ေအးခ်မ္း ျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ ရရွိ႐ံုနဲ႕ မၿပီးဘဲ ခံစား ႏုိင္ခြင့္ပါ ရပါေစလို႕ ငါဆုေတာင္း ေပးလုိက္ ပါတယ္ ... ခုိင္။

နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း
မျပည့္စံုတဲ့
ခင္ျပည့္စံု
သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၅) ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၅ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ၀တၳဳတိုေလး ျဖစ္ပါသည္။