ခြန္ျမလိႈင္ ဘယ္ေပ်ာက္

အိပ္မက္ နိမိတ္ေတြ အျမဲ ရတတ္တဲ့ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရႊေရာင္ ၀တ္စံုအသစ္ေလး ၀တ္ၾကည့္လုိက္၊ ေဗဒါေရာင္ ၀တ္စံု အသစ္ေလး ၀တ္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ လွပေနတာကို အိပ္မက္မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္ နိမိတ္ အေကာက္ ကၽြမ္းသူ အေဒၚကို ေမးေတာ့ နင့္က်န္းမာေရး သတိထားတဲ့။ မၾကာဘူး .. ဂရုစိုက္တဲ့ ၾကားက ဖ်ားပါေရာ.. ေနာက္ေတာ့ ေခ်ာင္း ဆိုးတာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေဗဒါေရာင္ ျဖစ္တဲ့ အထိပါပဲ။ အေဒၚကို အေဟာ မွန္တယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴး ၿပီးေနာက္ည အိပ္မက္ထဲမွာ ေငြေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ပါေလေရာ.. အေျခ အေန မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႕ စိတ္ထဲက ခ်က္ျခင္း သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ အ၀တ္ေတြ မီးပူတိုက္၊ ခရီး ေဆာင္ အိတ္ကို ျပင္ထားပါတယ္။ အဲဒီညပါပဲ.. အရပ္ ဂလန္ဂလားနဲ႕ မီးပူတိုက္တိုင္း ခါးနာတတ္တဲ့ သူပီပီ ထံုးစံအတိုင္း ခါးနာပါတယ္။ ခဏပါ။ နာေနက်။ ခက္တာက ေခ်ာင္းဆိုး မေပ်ာက္ေသး။

ေခ်ာင္းဆိုးတိုင္း ခါးက မ်က္ခနဲ မ်က္ရည္ ထြက္ေအာင္ နာသည္။ ဆြဲခါသလို ျဖစ္ေန တာကိုး။ ဒါနဲ႕ ည အိပ္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ မအိပ္စဖူး ၀မ္းလ်ားေမွာက္ အိပ္ပါသည္။ ခါးေသးေသာ ကၽြန္မ ပက္လက္ အိပ္ရင္ ခါးက ေျမာက္ေနေလ့ ရွိၿပီး တင္ပါးနဲ႕ ေက်ာသာ ၾကမ္းကိုထိေသာေၾကာင့္ ပက္လက္ အိပ္လို႕ မရ။ ခါးနာ လို႕ပါ။ အဲဒီမွာ ေခ်ာင္းဆိုး ျပန္ ေတာ့ ဗိုက္ထဲက ဒုတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတာကို ခံစားလိုက္မိၿပီး အသကုန္ ဗိုက္နာ ပါေတာ့သည္။ ျဖစ္တာက ည သန္းေခါင္။ အခန္႕မသင့္လို႕ ျဖစ္တာေနမွာ.. ခဏေနရင္ သက္သာ သြားမွာ ပါလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အား ေပး ရင္း တညလံုး အိပ္လို႕ေတာင္ မေပ်ာ္။ ဗိုက္နာလြန္းလို႕ ညည္းေနရသည္။ မနက္က်ေတာ့ အေျခအေန က မေကာင္းေတာ့။ ေသြးစိမ္းေတြ ဆင္းေနသည္။ အယ္.. ကြိဳင္ပဲ.. တအား လန္႕သြားသည္။ သူမ်ား ေတြက စုဗူး ကြဲသည္ ထင္မည္။ မဟုတ္မွန္း ကာယကံ ရွင္က အသိဆံုး။ ဒါနဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ကို ႏိႈးၿပီး အိမ္နားက ေဆးရံု ပို႕ခိုင္း ရသည္။

ထင္သည့္အတိုင္း ဆရာ၀န္ မ်ားက စုဗူး ေပါက္သည္ ထင္သည္။ မဟုတ္ ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း မရ။ ဒါနဲ႕ ဆီးစစ္ေတာ့ ကိုယ့္စကား မွန္ေၾကာင္း သူတို႕ လက္ခံ သြားသည္။ ေသြးစစ္ ၿပီးေနာက္ ultrasound ရိုက္ေတာ့မွ .. အလယ္လယ္.. ဘယ္တုန္း ကတည္းက စုေဆာင္း ထားမွန္း မသိေသာ ေသြးလံုးက ဗိုက္ထဲ မွာ အခန္႕သားတဲ့။ အဲဒီ ေသြးလံုးေၾကာင့္ ေအာင့္တာ ျဖစ္ၿပီး ဗိုက္တြင္း နံရံမွာ ဘာမွန္း မသိရေသာ အကြက္ ၾကီးက အၾကီးၾကီးတဲ့။ အေရးေပၚ အေျခအေန ေၾကညာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခြဲမတဲ့။ သို႕ေသာ္… ခြဲခန္းက မအား.. ၾကိဳတင္ ဘြတ္ကင္ လုပ္ထား သူမ်ားနဲ႕ အျပည့္။ ဒါနဲ႕ ျမိဳ႕ထဲက ေဆးရံုကို လႊဲစာ ေရးေပး လိုက္ၿပီး ျမိဳ႕ထဲက ဘုရင့္ ေဆးရံုကို လႊတ္လိုက္သည္။ ခြဲခန္း အပိုေတြ ရွိတာ ေသခ်ာသေလ။ ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘုရင္ ေတာင္ တက္ကုတဲ့ အေကာင္းဆံုး ေဆးရံုးကိုး။

စီရီရတ္ ေဆးရံု ေရာက္ေတာ့ အိမ္နားက ေဆးရံုးက ေပးလိုက္တဲ့ စာေလး ျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အေရးေပၚခန္း ထဲ ေခၚသြားသည္။ ေသြးစစ္၊ ေသြးေပါင္ ခ်ိန္စစ္၊ အဖ်ားစစ္ (ေသြးရိုး သားရိုး အဖ်ား မွတ္ေနတာ လက္စ သတ္ ေတာ့ ဒီေသြးလံုးက ၾကမာငင္ေနလို႕ ဖ်ားမွန္း အဲဒီေတာ့မွ သိသည္)၊ အေၾကာ ေဆးသြင္း၊ ေဆးထိုး နဲ႕ ဆရာ ၀န္ေတြေရာ သူနာျပဳ ေတြပါ ျပာျပာသလဲ ျပဳစုၾကသည္။ က်န္းမာေရး ရာဇ၀င္ကို ေမးလိုက္ စစ္ လိုက္တာ မေျပာပါ နဲ႕ေတာ့။ လူနာကို တအား ဂရုစိုက္ ၾကသည္။ ေငြစကား လံုး၀ မေမး မေျပာ… ခ်က္ခ်င္း ခြဲလို ေသာ္လည္း ေလျဖတ္ ထားလို႕ ေန႕စဥ္ စြဲေသာက္ ထားေသာ အက္စ္ပရင္ကို လန္႕ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း မခြဲရဲ။ ေသြးျပန္ ခဲေအာင္ ျပန္ေစာင့္ ရသည္ထင့္။ မဟုတ္ရင္ ေသြးက်ဲမႈေၾကာင့္ ခြဲခန္းထဲမွာ ေသြးထြက္ လြန္သြား ႏိုင္သည္။ လက္မွာေတာ့ ပိုက္ၾကီး ပိုက္ငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႕။

ေနာက္ဆံုး အပ္ေပါက္ရာ မြစာတက္ လာေသာ လက္ကေလးကို သနားသည္ထင့္၊ ညာ လက္ဖမိုးမွာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ကို အၿပီး တပ္ထားေပး လိုက္သည္။ လက္က လႈပ္လို႕ မေကာင္းေတာ့။ ဗိုက္က ဘယ္ ေလာက္ နာနာ မ ညည္းဘဲ အားတင္းခံထားၿပီး “ငါ ျမန္မာကြ။ တျခားလူမ်ိဳးက ျမန္မာလူမ်ိဳး ေသြး ေၾကာင္ တယ္လို႕ ဘယ္ ေတာ့မွ ေျပာခြင့္ မသာ ေစရဘူး“ ဆိုၿပီး တင္းခံ ထားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ နာတာမွ ေဆာင္းတြင္း ေလ ေအးစက္ တပ္ထားေသာ အခန္းထဲ မွာေတာင္မွ ေခၽြးျပန္ ပါသည္။ လိုအပ္ တာေတြ လုပ္ထား ေပးေန တုန္း ၀မ္းဗိုက္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အထူးကု ဆရာ ၀န္ၾကီး ေရာက္လာၿပီး စမ္းသပ္သည္။ ဘယ္ဘက္ ဗိုက္ကို လက္ ေခ်ာင္းေလး ၂ေခ်ာင္းတည္းနဲ႕ အသာ ေလး ဖိၿပီး ဆတ္ခနဲ ျပန္လြတ္ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ “အား“ခနဲ ေအာ္သံ အလိုလို ထြက္သြားသည္။

အတတ္ႏိုင္ဆံုး မခြဲဘဲ ရေအာင္ ကုခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခအေန အရ မခြဲလို႕ မျဖစ္ေတာ့ ပါဘူးတဲ့။
ဘာစားထားလဲ ဘာေသာက္ ထားလဲ ေမးျပန္ပါေရာ.. ညတည္းက ဗိုက္နာ လြန္းလို႕ ဘာမွ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္ စိတ္ကို မေပၚ ေလာက္ေအာင္ ဗိုက္နာ ေနလို႕ ဘာမွ မစားမေသာက္ ရေသးေၾကာင္း ေျပာ ေတာ့ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒါဆို ခြဲလို႕ ပိုအဆင္ေျပ သတဲ့။ ေျပာၿပီး လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္မနဲ႕ လႊဲေပး ထားၿပီး ခြဲစိတ္ အထူးကု ဆရာ၀န္ ေတြကို အခ်ိန္ခ်ိန္း ပါတယ္။ ultrasound လဲ ထပ္ရိုက္ပါတယ္။ သူတို႕ ထိုင္းလိုေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မ တခ်ိဳ႕ နားလည္ေနေတာ့ အခက္သား.. “အားးး ဒါဘာၾကီးတုန္းတဲ့“ သြားၿပီ။ ဒါဆို ခြဲစိတ္မႈက ေသးေသး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ေဆးထပ္ထိုး၊ ထပ္သြင္းနဲ႕ သူနာျပဳေတြ တခုၿပီး တခု တရစပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနခိုက္ လုပ္ခ်င္ ရာသာ လုပ္ၾက ေတာ့လို႕ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားၿပီး ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးကိုပဲ မနားတမ္း စိတ္နဲ႕ ရြတ္ေနရသည္။

ဆရာ၀န္မေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ အလွလည္း ၾကိဳက္ပံု ရသည္။ ေစတနာလဲ ေကာင္းသည္။ သူက ေရာဂါ ရာဇ၀င္ကို ေသခ်ာ လာရွင္း ျပရင္း သူတို႕ လုပ္မယ့္ ခြဲစိတ္မႈ၊ အေရးၾကီးပံု။ ဘယ္အထိ ျဖစ္သြား ႏိုင္ပံု၊ ဘာ ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ ထားႏိုင္ေၾကာင္း (ေကာင္းတာေတြ မဟုတ္၊ အဆိုးဆံုး ရင္ဆိုင္ ရႏိုင္ေျခ ေတြကိုပါ မကြယ္ ၀ွက္တမ္း တိတိက်က် ေျပာပါသည္)၊ ရီခ်င္တာ တခုက လက္ရွိ အေျခအေနနဲ႕ ခြဲရင္ ခြဲဒဏ္ရာ ၾကီးၿပီး မလွ ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေန႕ မနက္မွ ခြဲမယ္ ဆိုရင္ ေလဆာ စက္ၾကီးနဲ႕ ခြဲႏိုင္မယ္ ျဖစ္လို႕ ခြဲဒဏ္ရာ ေသးၿပီး ခ်ဳပ္ ရိုး လွမွာမို႕ မနက္မွ ခြဲမလား တဲ့ေလ။ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရႈေထာင့္ ကေန အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါ လို႕ ေျပာလိုက္ရပါသည္။ ည ဂနာရီေလာက္ က်ရင္ အေျခအေနအရ ခြဲမယ္ ေကာင္းေနေသးရင္ မနက္ခြဲမယ္တဲ့။ ည ၉နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ေဇာေခၽြးျပန္ လာၿပီ။ နာလြန္းတာ မခံႏိုင္ေတာ့။

သူနာျပဳက လာေမး ရွာတယ္။ ဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေအာင္ နာေနလဲတဲ့။ အနာဆံုးပဲလို႕ ေျဖလိုက္ေတာ့ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ေမာ္ဖိန္း လာထိုးေပးသည္။ အင္း ဘိန္းစားမ်ား ဘိန္းစား ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိသြားသည္။ ၿငိမ့္ေနတာပဲ အဟတ္ဟတ္။ မနာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္မ ထပ္လာ ၾကည့္ ေခါင္းယမ္း ထြက္သြားၿပီး ခြဲခန္း ျပင္ပါ ေတာ့သည္။ ခြဲခန္းထဲ ကုတင္ကို တြန္းယူေတာ့ ည ဆယ္နာရီ။ လက္ေတြကို ခြဲစိတ္ ကုတင္မွာ လက္ထိပ္ ခတ္သည္။ ခြဲေနတုန္း မရုန္းကန္ေအာင္ ခတ္တာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ မ်က္ႏွာဖံုး လာစြပ္ေပးၿပီး drip pipe ထဲ ေဆးထိုး ထည့္ေတာ့ လက္ဖ်ံ တေလွ်ာက္ ေအးသြားၿပီး အာေခါင္က မႊန္တဲ့ အနံ႔ရၿပီး တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အသိ စိတ္ေလး ေသး သြား ေတာ့သည္ (ေမ့သြားသည္ ဆိုပါေတာ့)။

သတိျပန္ရလာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား နာလိုက္တဲ့ဗိုက္၊ ဇြိကနဲ ခြဲလိုက္၊ တင္းခနဲ ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္နဲ႕ ခံေနရတဲ့ ေ၀ဒနာ ျပင္းမွျပင္းပဲ။ ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ခြဲလို႕ မၿပီးမီ သတိ ျပန္ရ လာတာကိုး။ ေကာင္းလိိုက္တဲ့ သတိေနာ္။ လႈပ္မရ ေအာ္မရ။ အစိမ္းလိုက္ အခြဲခံေန ရတာကို ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ေတြက သတိ မထားမိ။ ေျပာဖို႕ က်ေတာ့ ပါးစပ္ ထဲမွာ ပိုက္ေတြ၊ လွ်ာနဲ႕ ထိုးၾကည့္ေတာ့ ၃ေခ်ာင္းေတာင္။ တစ္ေခ်ာင္းက ေအာက္ စီဂ်င္ ေပးေနတာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းက ခၽြဲစုပ္တာ။ ေနာက္ တစ္ခုကေတာ့ မသိ။ စိတ္ ရႈပ္ရႈပ္နဲ႕ ပိုက္ေတြ ဖမ္းကိုက္ ပစ္လိုက္သည္ မွတ္ကေရာ.. ဒီေတာ့မွ ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ေတြ ကၽြန္မ သတိ ျပန္ရေန ေၾကာင္း သိသြားေရာ.. ေမ့ေဆး ထပ္ေပးရသည္။ ဒီေန႕ ကံမေကာင္း ပါလားေနာ္။ ျပန္သတိ ရေတာ့ မနက္ ၂နာရီခြဲ။ ခြဲၿပီးလူနာကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အခန္းထဲမွာ။ ေလးနာရီ ထိုးမွ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္ေရာက္ သည္။

ေရလဲ မေသာက္ႏိုင္။ လွည့္မရ ျပဳမရနဲ႕ ေနာက္ေန႕ ညလဲ ဗိုက္နာလို႕ ေမာ္ဖိန္း ထပ္ထိုးရသည္။ ခြဲၿပီး ၂ရက္ လူမွန္း သူမွန္းကို မသိေတာ့။ ၃ရက္ ေျမာက္ေန႕မွ လူလူ သူသူ ျဖစ္လာသည္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာ၀န္ မက ခြဲတုန္းက အေျခအေန ရွင္းျပသည္။ ဗိုက္ထဲက ေသြးလံုးက ၅-၆ စင္တီ မီတာ ေလာက္ေတာင္ ရွိ သတဲ့။ ေခ်ာင္းဆိုး ရွိန္ေၾကာင့္ သူက သားဥအိတ္ကို သြားဖိၿပီး အဲဒီက ေသြးေၾကာ ေပါက္ထြက္ သြားသတဲ့။ ဒီၾကားထဲ အဖ်ား မက်လို႕ စိတ္ပူ သတဲ့။ ေသြးေတြ ဗိုက္ထဲ ေပါက္ထြက္ၿပီး အိုင္ေနလို႕ ဗိုက္ကို ရွင္းလိုက္ ရသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ 67/46 ပဲ က်န္ေတာ့လို႕ ေဆးရံုမွာ ဆက္ေန ရဦး မတဲ့။ ဂရုစိုက္တာ လိုေလေသး မရွိပါပဲ။ အစားအေသာက္ ကေတာ့ ေဆးရံုက ေကၽြးတာပဲ စားရပါတယ္။ အျပင္စာ ေပးမစား ပါဘူး။ အျပင္စာေၾကာင့္ တခုခု ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ပါတဲ့။ အခန္းနားနီးခ်င္း ထိုင္းလူနာေတြ၊ လူနာရွင္ေတြ ကလဲ ကိုယ့္ကို အားေပးၾက၊ လူနာေမးၾကနဲ႕ အားေပးၾက ရွာပါတယ္။ ပန္းျခင္းနဲ႕ သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ ျခင္းေတာင္ ရလိုက္ေသး။ ေအာ္.. သမိုင္းေပး အမုန္းကို ေဘးခ်ၿပီး လူသားခ်င္း စာနာ တတ္လိုက္ တာလို႕ ၀မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္ရင္း ကိုယ့္ ျပည္တြင္းက ေဆးရံုေတြက အေျခအေနကို ျပန္ေျပာင္း ေအာင့္ေမ့ မိသည္။ တပတ္ျပည့္လို႕ စိတ္ခ် ရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ၿပီ ဆိုမွ ေဆးရံုက ေပးဆင္းေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္း ၾကားလာပါသည္။

ပိုက္ဆံ၊ ပိုက္ဆံ။ ေက်ာင္းတက္ ေနေသာ ေက်ာင္းသားမို႕ ေက်ာင္းက ေဆးရံုတက္ ရသူ ေက်ာင္းသူကို ဘတ္ သံုးေသာင္း ေထာက္ပံ့ ပါသည္။ က်န္းမာေရး အာမခံက ရေသာ ေငြနဲ႕မို႕ နည္းနည္းပဲ စိုက္ရ ပါသည္။ ေအာ္ .. ကိုယ့္ျပည္တြင္း မွာသာဆို မိေ၀း ဖေ၀း တနယ္တေက်းက ေက်ာင္းသား ေဆးရံု တက္ရရင္ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ရရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနပါလိမ့္ မလဲေနာ္.. ခုေတာ့ ေဆးရံုက ဆင္းခါစ ဗိုက္က ခ်ဳပ္ရိုး မေျဖ ရေသး ေပမယ့္ စိတ္ပူေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္း ဘေလာ့ေဖာ္ ဘေလာ့ဖက္မ်ား၊ ဂ်ီရိပ္ ခိုဖက္မ်ား စိတ္ပူၾက သတင္းေမး ၾကတာကို အားနာလို႕ အေၾကာင္းရင္း သိသြားေအာင္ ပို႕စ္တင္ရင္း နက္ျဖန္ ခ်ဳပ္ရိုးေျဖမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလိုက္ပါသည္။ ေနေကာင္းေအာင္ ဆုေတာင္း ေပးၾကေသာ ဘေလာ့ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမ မ်ား အားလံုး မဂၤလာ အေပါင္းနဲ႕ ျပည့္စံုပါေစ။ ေက်းဇူးပါ။