အကန္းတစ္ေယာက္ ျမင္တဲ့ေန႕

ကၽြန္မဟာ ေမြးရာပါ မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ သူတို႕က ေျပာတာပါ။ မ်က္ကန္းဆိုတာ မ်က္စိ မျမင္ရ တာတဲ့။ မ်က္စိဆိုတာဘာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္စိႏွစ္လံုးကို သူတို႕က ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကၽြန္မရ႕ဲ လက္ နဲ႕ စမ္းမိေအာင္ သင္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီ မ်က္စိ ႏွစ္လံုး ဆိုတာ ၾကီးဟာ ကၽြန္မ အတြက္ ကေတာ့ ဘာမွ မထူး ျခားတဲ့ ဖုလံုးေလး ၂ဖုပါပဲ။ သူတို႕က ကၽြန္မကို သနား ၾကတယ္။ ျမင္ျခင္းဆိုတာ ဘာ ဆုိတာနဲ႕ ျမင္ရျခင္းရဲ႕ အံ့ဖြယ္ ေတြကို သူတို႕ ကၽြန္မကို ေျပာျပၾကတယ္။

အလင္းဆိုတာ ဘာနဲ႕ လင္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျမင္အာရံု ဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေမွာင္ဆိုတာ ဘယ္လို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေၾကာင္းနဲ႕ ေမွာင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာတဲ့ ဆိုးက်ိဳးတရားေတြ သူတို႕က ကၽြန္မ ကို ေစတနာနဲ႕ ေျပာျပၾက ေပမယ့္ ကၽြန္မအဖို႕ အဲဒါေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဗဟုသုတရေပမယ့္ ဘာမွန္းကို မခံစား မိပါဘူးရွင္။

ကၽြန္မအတြက္ အလင္းဆိုတာ ပူေႏြးတယ္။ အေမွာင္ဆိုတာ ေအးတယ္။ အလင္းရွိရင္ အသံရွိတယ္။ ေလာကႀကီး က အလင္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနၿပီး အေမွာင္ ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ တိတ္ ဆိတ္ ျငိမ္သက္ ေနေလ့ ရွိတယ္ေလ… တခါတခါ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္

သာယာေအးခ်မ္းတယ္ … အသံမၾကား ရဘူး … ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ ေနတယ္ … ဆိုတာ တခါတခါ တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေနလို႕ ၿငိမ္သက္ေနတာလား ေၾကာက္ စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ေနလို႕ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ ေနတာ လား ဆုိတာပါ။

ကၽြန္မက မျမင္ရဘူး ေလ။ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳအရ မွန္းပဲ မွန္းတတ္တာ ေပါ့ေနာ္။

သူတို႕ေျပာတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမွာင္ ကမၻာေလး ထဲမွာ ကၽြန္မရ႕ဲ စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတဲ့ သံစဥ္ေတြရွိတယ္၊ ညစ္ ညမ္း ေစတဲ့ ဆူညံသံေတြရွိတယ္။ ခ်ိဳ႕ယြင္းကို ကဲ့ရဲ႕ ႏွိမ့္ခ် ျခင္းေတြ ရွိသလို သနား ၾကင္နာျခင္း ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျမင္ႏိုင္တာလို႕ သူမ်ား ေျပာတာက လြဲလို႕ ကၽြန္မမွာ အမ်ားနညး္တူ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တယ္။ စာေရး စာဖတ္ ႏိုင္တယ္၊ ကစား ခုန္စားနည္း တခ်ိဳ႕ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘ၀ဟာ ၿပီးျပည့္စံု ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕ ကမၻာ မွာ ကၽြန္မဟာ ဘုရင္မပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္ သိပ္ကူညီၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို သိပ္ၿပီး မ်က္စိျမင္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ခမ်ာ ဟိုစံုစမ္း ဒီေမးျမန္းနဲ႕ ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ႏိုင္ေလာက္မယ့္ နည္းေပါင္းစံုကို လိုက္ စံုစမ္းၾကရွာပါတယ္။ တေန႕မွာေတာ့ သူတို႕ အားထုတ္မႈက အေျဖ ထြက္လာ ပါတယ္။ မိဘေတြန႕ဲ တျခား သူေတြက ကၽြန္မကို ေဆးစစ္ၿပီး အာရံုေၾကာ ထိခိုက္ တာေၾကာင့္ ကန္းတာ မဟုတ္လို႕ ခြဲစိတ္ ကုသၿပီး မ်က္ ၾကည္လႊာ ထည့္၊ ကုသမႈ ခံယူရင္ ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ ႏိုင္ၿပီ လုိ႕ အားရ ၀မ္းသာ ေျပာၾကေပမယ့္ အနာခြဲတာ ခံဖူး ထားတဲ့ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ ခြဲစိတ္ ဆိုတာၾကီးကို မုန္းတာနဲ႕ လက္သင့္ မခံခဲ့ ပါဘူး။ ျမင္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ဆို ေတာ့ အလင္း၊ အေမွာင္ေတြကုိ သိမွာေပါ့တဲ့။
(က်မ္းကိုး။ http://dailystrength.org/support/Ears_Eyes_Mouth/Blindness_Visual_Impairment/)

အသက္ကေလး ရလာေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားတတ္ပါၿပီ။ လူေတြဟာ အလင္းဆိုတာကို ဘာလို႕ဒီေလာက္ တမ္းတ ၾကတာလဲ။ အလင္း ဆိုတာ စြမ္းအင္တဲ့။ ရူပေဗဒ သင္ခန္းစာထဲမွာ သင္လိုက္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လင္းဖို႕ ဒီေလာက္ လိုအပ္ ေနတာလဲ။ စြမ္းအင္အတြက္ လုၾကရာက စစ္ပြဲေတြေတာင္ ျဖစ္ရသတဲ့။ ဒါဆို ဒီအလင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ အစြမ္းသတၲိ ရွိေနလို႕ ပါလိမ့္။ စူးစမ္းမိေတာ့ အလင္းဆိုတာ အေရာင္ေတြ အားလံုးရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္တဲ့။ အေရာင္ေတြဆိုတာ လူေတြကို ႏွစ္သက္ ၾကည္ႏူးမႈ ေတြေရာ စက္ဆုပ္မႈ ေတြပါ ခံစားေစသတဲ့။ မလုပ္ဖူးတာေတြကို လုပ္တတ္ လာရင္၊ မသိဖူး တာေတြကို သိတတ္ လာရင္ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ အေပ်ာ္ကို ကၽြန္မ မက္ေမာတတ္ လာခ်ိန္မွာ အလင္း ဆိုတာႀကီးကို သိခ်င္စိတ္ တအားျပင္းပ် လာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ခြဲစိတ္ ကုသ ခံရဖို႕ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္မအျမဲ ေနေနရတာကို သိပ္သနားေနရွာတဲ့ ကၽြန္မ ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ေျပာရွာပါတယ္။

အလင္းကသာ အေမွာင္ကို ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္ ႏိုင္စြမး္ တာပါ .. အေမွာင္က အလင္းကုိ မဖံုးလႊမ္း ႏိုင္ပါဘူး အလင္းပိတ္ အရာ၀တၳဳ ကသာ အလင္းကို ကာဆီးလို႕ အေမွာင္ကို ဖန္တီး ႏိုင္တာပါ … အဲလိုပဲ လင္းႏိုင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိလ်က္နဲ႕ နာက်င္မႈေတြကို ငဲ့ကြက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အဖိုးတန္လွတဲ့ အလင္းကို တသက္လံုး အေမွာင္ ဖံုး ေစမလို႕လား။ အဲဒီလို အလင္းကို ပိတ္ေစတဲ့ ေၾကာက္ရြံမႈ ဆိုတဲ့ စိတ္ကန္႕လန္႕ကာ အလင္းပိတ္ အရာကို သတၲိစိတ္နဲ႕ ဆြဲဖယ္လိုက္ပါ။ ခြဲစိတ္ခံရမႈ ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးကေန ႏိုးထလိုက္ပါ။ စဥ္းကို မစဥ္းစားပါနဲ႕။ ခြဲစိတ္ၿပီးရင္ ျမင္ႏိုင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အဓိက က်တဲ့ ပန္းတိုင္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကပါစို႕။ ကဲလာ!!! အဲဒီ အလင္း ပိတ္ အရာ၀တၳဳကို တို႕ ဖယ္ၾကမယ္ ညီညီညာညာေပါ့ .. တဲ့။

သူ႕ရဲ႕ အားေပးမႈနဲ႕ ကၽြန္မ တသက္တာ ေၾကာက္ရြ႕ံ ခဲ့တဲ့ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ဆိုတာႀကီးကို လက္ခံဖို႕ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ တဲ့ ေန႕မွာ ကၽြန္မေဘးက လူေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ေန ၾကတာကို အသံကို နားေထာင္ရံုနဲ႕ သိႏိုင္ပါတယ္။
(ဆက္ပါဦးမည္)