ကၽြန္မဖတ္မိတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

ဒီရက္ပိုင္း ေက်ာင္းက အေရးႀကီးဆံုး စာေမးပြဲ အခ်ိန္မွာ လူက စာကိုလံုး၀ အာရံု၀င္စားလို႕ မရဘူး ျဖစ္ေန ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေတြးေတြ ဗလာက်င္းလို႕ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ ေနပါတယ္။ စိတ္ေလ ေနတယ္ လို႕ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စာပီး ေနတယ္ လို႕ပဲ ေျပာရလားပဲ။ တုတ္ ပီး ဓားပီးတယ္ ဆိုတာ တုတ္နဲ႕ရိုက္ လဲ မနာ၊ ဓားနဲ႕ခုတ္လဲ မျပတ္ဆုိသလို စာပီးတယ္ ဆိုတာလဲ စာ ဘယ္ေလာက္ က်က္က်က္ ေခါင္းထဲ မ၀င္ ေတာ့တာ တဲ့ေလ။ ဒါနဲ႕ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဂိမ္းေဆာ့ ေတာ့ လဲ အာရံုက မ၀င္စားပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္မယ္ ဆုိေတာ့လဲ ေသြးရဲသံရဲ သတ္ျဖတ္ ေနတဲ့ ကားေတြ ခ်ည့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ျပေန ရံုတင္ေန ေတာ့ အဲဒါ ေတြကို နား၀ ေလသံေတာင္ မၾကားခ်င္ ျဖစ္ေနတာနဲ႕ မၾကည့္ ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေ၀ါလ္ဒစ္ေနးက ထုတ္တဲ့ ကာတြန္းကားပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ေနာက္ပိုင္း ထြက္တဲ့ Spirit: Stallion of the Cimarron (2002) ျမင္းကေလး ကာတြန္းကားကို ၾကည့္ဖို႕ ေရြးလုိက္မိပါတယ္။

စကားေျပာခန္း တစ္ခန္းမွ မပါဘဲ မ်က္ႏွာေပး အမူအရာနဲ႕ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု တို႕နဲ႕သာ ၾကည့္သူကို နားလည္ ေစတဲ့ တင္ဆက္မႈဟာ ဒီဇာတ္ကားရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ လူေတြေရာ စကားလံုးေတြ တကယ္ လိုအပ္ရဲ႕လား။ ဒီဇာတ္ကား မွာေတာ့ စကားလံုးေတြ မလိုဘဲ တင္ဆက္ လိုရာကို ရုပ္ရွင္ ပညာရွင္က မ်က္ႏွာေပး အမူအရာနဲ႕ လုပ္ရပ္ ေတြကေန ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ နားလည္ေအာင္ တင္ဆက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ တကယ့္ လက္ေတြ႕ ေလာက မွာလဲ ဒီလို ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ လူေတြက လက္ေတြ႕ မပါတဲ့ စကားေတြ က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာရင္း သက္ရွိ ေလပူေဖာင္း ေတြအျဖစ္ စီးေမ်ာ ေနၾက ခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ လူေတြ ကေတာ့ စကား တစ္လံုးမွ မေျပာဘဲ လက္ေတြ႕ လုပ္ ေဆာင္ ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို တရစပ္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ ေနၾကပါတယ္။ ဒါကို မ်က္စိ ရွိတိုင္း မျမင္ႏိုင္ ေပမယ့္ အျမင္ ရွိသူတိုင္း ျမင္ၾက ပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္မက ျမင္းရိုင္း ျမင္းယဥ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးပါဘူး။ လူအမ်ား စုရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ကၽြန္မ လက္မခံ ႏိုင္လို႕ပါ။ ခိုင္းတိုင္း ခံတဲ့၊ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပန္ မဆန္းစစ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထံုအတဲ့ သူကို ခိုင္းေကာင္းဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ယဥ္ေက်းတယ္ ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕တံဆိပ္ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ေပးၿပီး ကိုယ့္ဟာကို ရွာစားရင္ ပိုစားရ ႏိုင္လ်က္နဲ႕ ရွာစားခြင့္ကို ပိတ္ပင္ၿပီး ေကာက္ရိုးကို ျမက္စိမ္းလုပ္ ေကၽြးရင္း ထမင္းရွင္ ေက်းဇူးရွင္ နာမည္ယူၿပီး ညာခိုင္း ေနတာကို နာမည္ ေလးကို မက္ၿပီး ခိုင္းသမွ် လိုက္ေလ်ာၿပီး ယဥ္ေက်းသူအျဖစ္ ေယာင္၀ါး ခံစား ေနတာမ်ိဳးကို ယဥ္ေက်းသူ အျဖစ္ ကၽြန္မ လက္မခံႏိုင္ ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ ကိုယ့္လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကိုယ္ ျမတ္ႏိုး ၿပီး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ရေအာင္ ျပန္ယူတတ္ၿပီး မတရား ဖိႏွိပ္မႈကို တြန္းလွန္၊ တရားမွ်တမႈနဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ အတြက္ အားထုတ္ တတ္တဲ့ သူေတြကို ခိုင္းမေကာင္း တိုင္း၊ ကိုယ္အတၲ အတြက္ သူတပါး ကို ကိုယ္လိုရာ ပံုသြင္းလို႕ မရတိုင္း အရိုင္းအစိုင္းလို႕ နာမည္ တပ္တာ မ်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္မက လက္မခံ ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မက ျပန္ေျပာတဲ့အခါ ျမင္းရိုင္း၊ ျမင္းယဥ္လို႕ မေျပာဘဲ (ေမြးက တည္းက ျမင္းေဇာင္းထဲမွာ ေမြးတဲ့) ေမြးရာပါ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းနဲ႕ လြင္ျပင္မွာ က်က္စားရာက ဖမ္းခံရ ၿပီး ျမင္းေဇာင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ျမင္းလို႕ ခြဲျခား သတ္မွတ္ၿပီး ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

လြင္ျပင္မွာ က်က္စားတဲ့ ျမင္းကေလးဟာ မေတာ္တဆ ဖမ္းဆီး ခံရတဲ့ အခါ အားမတန္လို႕ မာန္ေလွ်ာ့ ရ ေပမယ့္ သူ႕အေပၚ ဘယ္သူ လာတက္ စီးတာ ကိုမွ လက္မခံ ကန္ခ်၊ ခါခ်ၿပီး အစာေရစာ ျဖတ္တာ ကိုလဲ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ရပ္တည္ၿပီး အရံႈး မေပးတဲ့ အျဖစ္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မာန္ေလွ်ာ့မႈဟာ အသိတရား ပါတဲ့ မာန္ေလွ်ာ့မႈ ျဖစ္ၿပီး အားကုန္ရံု ဇြတ္တိုးျခင္း မျပဳဘဲ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ခဏ မာန္ အနားယူ ျခင္း လို႕ ေျပာလို႕ ရေန ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တယူသန္ ဆန္ၿပီး သူ႕ေက်ာေပၚ ဘယ္သူမွ အတက္ မခံတာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သူ႕ကို ဗိုလ္က်ၿပီး ခိုင္းစားဖို႕ ေလ့က်င့္သူ ကိုသာ သူ႕ေက်ာေပၚ အတက္ မခံတာ ျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို ကယ္တင္သူ လူနီေလးကိုေတာ့ သူ႕ေက်ာေပၚ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တက္ခြင့္ေပးတဲ့ ခ်စ္စရာ စရိုက္ ေလးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လူေတြလဲ ဒီျမင္းေလးလို တယူသန္ မဆန္ဘဲ စိတ္ထား ေလ်ာ္ကန္ ေကာင္းျမတ္ ေနဖို႕ လိုတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ေ၀ါလ္ဒစ္ေနး ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းက ကေလးေတြကို ဒီလို စိတ္ထား ေတြးေခၚပံုကို ကာတြန္းကား အျဖစ္ သင္ၾကား ေပးတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

လြင္ျပင္မွာ က်က္စား ခဲ့တဲ့ ျမင္းေလးဟာ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းေတြကို အစက နားမလည္ ရွာပါဘူး။ ဘာ လို႕ ထြက္မေျပးလဲ ေပါ့ေလ။ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းေတြကိုလဲ အျပစ္ ေျပာလို႕ မရႏိုင္ ပါဘူးေလ။ ေမြးရာပါ အကန္းဟာ အေမွာင္နဲ႕ အလင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႕ အႏွစ္သာရကို မသိသလို၊ ေမွာင္မွန္း လင္းမွန္းကို မသိ သလို ျမင္းေဇာင္း ထဲမွာ ေမြး၊ ျမင္းေဇာင္းထဲမွာ ႀကီးၿပီး ျမင္းေလ့က်င့္ေရးသမားရဲ႕ ေလ့က်င့္ ေပးမႈကို ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြလို အလိုက္သင့္ ခံလာ ခဲ့ၾက ရတဲ့ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းမ်ား ခမ်ာလည္း ျပင္ပကမၻာ နဲ႕ အဆက္ျပတ္ ေနတဲ့ အတြက္ ဘာမ်ား ထူးျခား ထြင္းေဖာက္ၿပီး သိႏိုင္ပါ့ မလဲေလ။ ျမင္းေဇာင္း ထဲကေန အျပင္ ထြက္ရတဲ့ အခါ ဆိုတာ ကလည္း မ်က္စိ ေဘးကာကို အုပ္ထားတဲ့ အတြက္ ျမင္းထိန္းက ေျပးေစ ခ်င္တဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္ တခုတည္း ကိုသာ ျမင္ရၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာခြင့္ မရ၊ ဇက္ၾကိဳးတပ္၊ ႏွာရႈပ္ ၾကိဳးတပ္ၿပီး ၾကိမ္နဲ႕ ႏွင္တံနဲ႕ တို႕တဲ့အခါ အသားနာမွာ စိုးလို႕ ေရွ႕တည့္တည့္ကို ထြက္ေျပးရင္း ေဘးေကြ႕ ျပန္ေတာ့လည္း ဇက္ၾကိဳးကို အတင္းဆြဲ၊ ႏွာရႈပ္ ႀကိဳးေၾကာင့္ ႏွာေခါင္း နာလို႕ အနာ သက္သာတဲ့ အေန အထား နဲ႕ ေျပးေတာ့ ျမင္းထိန္း လိုရာ ၾကိဳးဆြဲရာ ေျပးရတဲ့ ျမင္း ျဖစ္လာ ေနပါ ေရာ။ ဒီေတာ့ ျမင္းေဇာင္း ထဲက ျမင္းအျဖစ္ အျပင္ ထြက္ရတဲ့ ျမင္းမ်ား ခမ်ာ အျပင္ထြက္လ်က္နဲ႕ အျပင္ ေလာက ကို မျမင္ႏိုင္ မခံစားႏိုင္ တဲ့ ျမင္းမ်ားသာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းမ်ားဟာ လြင္ျပင္မွာ တခါမွ မက်က္စား ဖူးတဲ့ အတြက္ လြင္ျပင္မွာ က်က္စား ရျခင္းေၾကာင့္ ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႕ အသိပညာကို တခါမွ မခံစား ဖူးတဲ့ အတြက္ ေကာင္းမွန္း ဆိုးမွန္း မသိရွာပါဘူး။ ဒါကို လြင္ျပင္မွာ က်က္စား တဲ့ ျမင္းကေလးက ရိပ္မိ သိရွိ ခဲ့တဲ့အတြက္ သူနဲ႕ ဘ၀တူ ျမင္းမ်ားကို ျမင္းေဇာင္း ထဲကေန ျမင္းက (မ်က္လံုးေဘးကာ၊ ဇက္ၾကိဳး၊ ႏွာရႈပ္ႀကိဳး) ေတြ မပါဘဲ အလြတ္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ဖို႕ (သို႕မဟုတ္) ယဥ္ေက်း ပါတယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ ေၾကညာ ေနတဲ့ လူဆိုတဲ့ သတၲ၀ါ ေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ ခိုင္းေစမႈ ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ကူညီခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေရာ.. ေမြးရာပါ ျမင္းေဇာင္းထဲက ျမင္းလား၊ လြင္ျပင္မွာ က်က္စားေနရာက မေတာ္တဆ အဖမ္း ခံရၿပီး ျမင္းေဇာင္းထဲ ေရာက္ ေနတဲ့ ျမင္းလား။ ကၽြန္မသာ ျမင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ လြင္ျပင္ကျမင္းလို ျပန္ထြက္ ေျပးရင္း ကိုယ့္ကို ဗိုလ္က် ဖိႏွိပ္ ခိုင္းေစတဲ့သူကို တြန္းလွန္တဲ့၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳးတူ ျမင္းမ်ားကို သက္စြန္႕ဆံ ဖ်ား ကယ္တင္တဲ့ ျမင္း ျဖစ္လာ မလား။ ငါတို႕ျမင္းဆိုတာ လူစီးခံ၊ လူခိုင္းခံဖို႕ ဆိုတဲ့ သမားရိုးက် အေတြး (သူမ်ား ရိုက္ထည့္ ေပးထားတဲ့ အေတြး)နဲ႕ပဲ ျမင္းေဇာင္း ထဲက က်န္ေနတဲ့ ျမင္းေတြလို ၿငိမ္ကုပ္ ငံု႕ခံ ေနမလား။ ကၽြန္မ သာ ျမင္းတစ္ေကာင္ဆိုရင္ ဘယ္လို ျမင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနမလဲ။ အဲဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္မိပါတယ္။

ကဲ ဒီဘေလာ့လာ စာရႈသူမ်ား ေျပာေပးၾကပါဦး .. ကၽြန္မ ဘယ္လို ျမင္းမ်ိဳးနဲ႕ တူေနလဲ ဆိုတာကိုေလ…