ယမမင္းထံ အလည္တစ္ေခါက္
ကၽြန္မကို ေတြ႕ဖူးသူ တိုင္းက မိန္းမ မဆန္ဘူးတဲ့။ ေနပံု၊ ေျပာပံု၊ ေတြးပံု ကအစ ဘယ္ေနရာမွ မိန္းမနဲ႕ တူမေနဘူး တဲ့။ တူတာ တစ္ခ်က္ပဲ ရွိပါတယ္တဲ့။ ေစ်းဆစ္ တာပါ။
တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ အမွတ္ကို အေကာင္းစား ယူလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ မလုပ္စဖူး စာေတြ တအား က်ံဳး လုပ္ေနခိုက္ မိုးတြင္းမွာ ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ က်ဴရွင္တက္လိုက္နဲ႕ ပင္ပင္ပန္းပန္း ၾကိဳးစား ေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာလဲ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ တခြင္မွာ SARR ေရာဂါေခၚ ကူးစက္ျမန္ ျပင္းထန္ အဆုတ္ေရာင္ ေရာဂါလို႕ ေခၚတဲ့ ကပ္ဆိုးၾကီး ဆိုက္ကပ္ေနပါတယ္။ ဘတ္စ္ကား ပဲ စီးေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္မ မွတ္တိုင္ ေတြမွာ လူအုပ္ၾကားထဲ ရပ္တိုင္း တုပ္ေကြး ခ်ိန္တန္ တုပ္ေကြး၊ ေခတ္မီေနခဲ့တဲ့ကၽြန္မ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ပ်က္ ေက်ာင္းပ်က္ေပါ့ ေလ။ ေဆးခန္းကို ေန႕စဥ္သြား ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ လုပ္ေန လ်က္နဲ႕ အဖ်ားမက်တဲ့ ကၽြန္မကို အေဖက သူကိုယ္ တိုင္ ေဆးခန္း ပို႕ပါတယ္။ ဆရာ၀န္က အေဖ ပါလာ တာကို ၾကည့္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးရင္း နဲ႕ စိတ္ မပူဖို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာ မလိုက္ႏိုင္ မွာကို စိတ္ပူေနတဲ့ ကၽြန္မက က်ဴရွင္ သြားတက္လို႕ ရမလား လို႕ ေမးမိ ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာ၀န္က အခု ျဖစ္ေနတာ ခ်က္ခ်င္း လဲေသ သြားႏိုင္ေၾကာင္း၊ ႏွလံုးခုန္ မူမမွန္ ျဖစ္ေန လို႕ စိတ္ပို မလႈပ္ရွား ေအာင္ စိတ္မပူနဲ႕လို႕ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခုလဲ ေဆးရံု မတင္တာ ေဆးရံုမွာ ကုတင္ မေလာက္ ေတာ့လို႕ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နမိုးနီးယားေခၚ အဆုတ္ေရာင္ ေရာဂါ အျပင္းစား ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ကၽြန္မကို အိမ္မွာ နားေန ခိုင္းဖို႕နဲ႕ တခုခု ျဖစ္ရင္ ဆရာ၀န္ရဲ႕ အိမ္နဲ႕ ကၽြန္မအိမ္ နီးတာေၾကာင့္ အခိ်န္ မေရြး သူအေရာက္ လာႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေဆးရံု တင္တာထက္ ဆရာ၀န္နဲ႕ ပိုနီးစပ္လို႕ ပိုသက္သာ ႏိုင္လို႕ ဒီလို အိမ္မွာ နားခိုင္းတာ ျဖစ္ေၾကာင္း တသီတသန္းၾကီး ဆူေျပာ ေျပာပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ အေဖက ဒါ SARR ေရာဂါလား လို႕ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္ ခမ်ာ မေျဖရဲ ရွာပါဘူး။ ေျဖခြင့္ မရွိဘူး ခင္ဗ်ာ တဲ့ေလ။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္မအေဖလဲ လန္႕ဖ်ပ္ၿပီး ကၽြန္မကို စာေမးပြဲ ေပးမေျဖေတာ့ဘဲ အျပည့္အ၀ နားခိုင္း ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာေအာင့္ၿပီး ေမာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ အိပ္ရာ ေပၚမွာ ပက္လက္ ျဖစ္ေနရင္းက ဘုရားတ ရပါေတာ့တယ္။ တရား ထိုင္ဖူးတဲ့ အခံ ေတြက ရွိေနေတာ့ ေသခါမွ ေသေရာ၊ ဘ၀ကူး ေကာင္းေအာင္ ဆိုၿပီး တရားလည္း ထိုင္ျဖစ္ ပါတယ္။ ေသမွာ ကိုေတာ့ ေၾကာက္မေန ခဲ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္မွာေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ လူတိုင္း ေသရမွာမို႕ ဘ၀ကူး ေကာင္းဖို႕နဲ႕ ေနာက္ဘ၀မွာ ေကာင္းေကာင္း ေနရဖို႕ ကိုပဲ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀ ကိုလည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျပန္ဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ စဥ္းစား မိတာက ငါ့ဘ၀မွာ ငါျဖစ္ခ်င္တာ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခဲ့ရ ၿပီးၿပီလား ဆုိတာပါ။ ဒီအခါမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ တာေတြ ဘာတစ္ခု မွ မလုပ္ရ ေသးတာ သြားေတြ႕ပါ ေတာ့တယ္။ စည္းစနစ္ ၾကီးလြန္းတဲ့ မိသားစု၊ အာဏာရွင္ ဆန္လွတဲ့ မိဘ ေတြရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္မွာ လုပ္ခ်င္တာ ဘာမွ မလုပ္ရ ေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီဘ၀မွာ ငါေနခဲ့ရတာ မတန္ဘူးလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ခုခိ်န္ ငါမေသခဲ့ ေသးရင္ ငါလုပ္ခ်င္ တာေတြကို မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ ဦးမယ္ လို႕လဲ ႀကိမ္း၀ါးမိ ပါေသးတယ္။
တစ္ညေနမွာ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ဆိုးလာပါတယ္ အဖ်ားတက္ရာက ရုတ္တရက္ အဖ်ားက်ၿပီး တကိုယ္လံုး ေအးစက္လို႕ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဆးေသာက္ၿပီး မွိန္းေနရာက ေခါင္းေနရာ ကေန ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ၿပီး လိုဏ္ေခါင္း မဲမဲ တစ္ခုထဲကို ကၽြန္မ ျဖတ္ပ်ံေနပါေရာ။ လိုဏ္ေခါင္းရဲ႕ တဖက္ထိပ္မွာ အလင္းေရာင္ ပ်ပ်ေလးကို ျမင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီအလင္းေရာင္ ပ်ပ်ေလးဟာ ထြက္ေပါက္လို႕ သိေနေပမယ့္ အဲဒီကို ေရာက္ဖို႕ ပ်ံရတာ ေ၀းလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ထြက္ေပါက္ေလးကေန ပ်ံထြက္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးလို အခိုးအေငြ႕ေတြ အျပည့္နဲ႕ အခန္း က်ယ္ႀကီး တစ္ခုထဲ ေရာက္သြား ပါေလေရာ။ အဲဒီအခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ စားပြဲခံု နဲ႕ ကုလားထိုင္ တစ္စံု ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူ႕ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ရုပ္ဆိုးဆိုး လူထြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္။ သူတို႕ေရွ႕မွာ ကၽြန္မက မတ္တပ္ရပ္လို႕။
ထိုင္ေနသူက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သက္တမ္း ေစ့ၿပီတဲ့။ ေၾသာ္… ဒါဆို ရွင္က ယမမင္းလား ဆိုေတာ့ ဟုတ္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဒါဆို ကၽြန္မေျပာခ်င္တာ တစ္ခုရွိပါတယ္ ဆိုေတာ့ေျပာပါတဲ့။ ကၽြန္မေျပာလိုက္တဲ့စကားၾကားေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာတာက
ကၽြန္မကို သက္တမ္းတိုးေပးပါ။ ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္တာေတြ ဘာမွ မလုပ္ရေသးလို႕။
အာ.. တိုးမေပးႏိုင္ဘူး
လူ႕ျပည္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သက္တမ္းကုန္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး သက္တမ္းတိုးလို႕ရတယ္ေလ။ အဲလိုေပါ့ ခုလဲ ကၽြန္မဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ဒီဘ၀မွာ ကၽြန္မေနရတာ မတန္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့တန္ေအာင္ ေနခဲ့ခ်င္လို႕ သက္တမ္းတိုးေပးပါ။
တစ္ခါ တိုးေပးၿပီးၿပီမို႕ ဒီတစ္ခါ ထပ္မတိုးေပးႏိုင္ဘူး
အယ္.. ဘယ္တုန္းက တိုးေပးလို႕လဲ ကၽြန္မမွ ေလွ်ာက္လႊာ မတင္ခဲ့ပဲနဲ႕
မင္း အူအတက္ေပါက္တုန္းက တစ္ခါေလ။ မမွတ္မိဘူးလား။ မင္းအဲဒီအခိ်န္မတိုင္မီမွာ ေမွာ္ဘီ ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာမွာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား တရားစခန္း၀င္ခဲ့တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ တရားစခန္းက အထြက္မွာ မင္းငါ့ကို အမွ်ေ၀ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ မင္းကို အမွတ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႕ တစ္ခါ သက္တမ္းတိုးေပးခဲ့တာ
ေအာ္.. အဲလိုလား။ အဲဒါ ကၽြန္မမွ မသိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ယမမင္းၾကီး အဲဒီလို သက္တမ္းတိုးေပးတာ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ ခုလဲ သက္တမ္းတိုးေပးပါဦး
အာ.. တခါတိုးေပးၿပီးၿပီေလ မရေတာ့ဘူး
ရပါတယ္ ယမမင္းႀကီးရဲ႕ လူ႕ျပည္မွာ သက္တမး္တိုးရင္ သက္တမ္းတိုးေၾကး ေပးၿပီးရင္ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ပဲ ထပ္တိုးတိုး၊ သက္တမ္းတိုးလို႕ရပါတယ္။ ယမမင္းၾကီးက်မွ ဘာလို႕ မရတာလဲ။ သက္တမ္းတိုးေၾကး အျဖစ္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ လုပ္ၿပီးတိုင္း ယမမင္းၾကီးကို သတိတရ အမွ်ေပးမယ္ေလ။ သက္တမ္းထပ္တိုးေပးပါဦး
မရဘူး
ရလိုက္ပါ
မတိုးေပးႏိုင္ဘူး
တိုးေပးပါ ယမမင္းၾကီးရဲ႕ သက္တမ္းထဲကေန ဖဲ့ၿပီး တိုးေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ သံသရာ သက္တမ္းထဲကေန ဖဲ့ၿပီး တိုးေပးပါေနာ္
အာ.. တယ္ခက္တာပဲ
လုပ္ပါ ယမမင္းၾကီးရယ္ တိုးေပးလိုက္ပါေနာ္
အသံေတြက တိုးသြားလိုက္ က်ယ္လာလိုက္နဲ႕
တိုးေပးပါ.. တိုးေပးပါ လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရေသးလို႕ လုပ္ခဲ့ခ်င္ လို႕ပါ လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနခိုက္
ဟဲ့ သမီး ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ ဆိုတဲ့ အသံကို သဲ့သဲ့ေလး ၾကားလိုက္ေတာ့ လိုဏ္ေခါင္းရဲ႕တဖက္က ျပင္းထန္တဲ့ ဆြဲအားေတြနဲ႕ ကၽြန္မကို အခန္းထဲကေန ျပန္ဆြဲထုတ္ ေနပါၿပီ။
ည တီဗီသတင္း ေၾကညာ ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲေနရင္း ျပန္ႏိုးလာပါတယ္။ ေရပတ္တိုက္၊ အ၀တ္လဲ၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ ေဆးေသာက္ေနရင္း ေစာေစာ က အိပ္မက္လိုလို ဟာကို မိဘေတြကို ျပန္ေျပာေတာ့ သူတို႕ မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။
ဒီလိုနဲ႕ နာလန္ထူၿပီး ေနျပန္ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ ေသတြင္းက လြတ္ပါၿပီလို႕ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလို႕။ ေက်ာင္းျပန္တက္၊ စာေမးပြဲလဲ လက္မတင္ေလး ေျဖႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္.. စိတ္ထဲ မရွင္းသည္က အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို အျဖစ္ႀကီး။
မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး ဘုန္းဘုရားထံ ေရာက္ခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ ထားမိေတာ့ ဘုန္းဘုရားက မိန္႕ေတာ္မူသည္။ စိတ္ဆႏၵ ၾကီးမားလြန္းလို႕ တကယ္ ေစ်းဆစ္ခဲ့တာ
ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္ တဲ့။ ၾကက္သီးေတာင္ ထမိ သည္။ ေၾသာ္.. ေစ်းဆစ္တာ ၀ါသနာ ပါလိုက္ပံုမ်ား ေသမင္း နဲ႕ေတာင္ ေစ်းဆစ္တဲ့ ကၽြန္မ ပါလားေနာ္။ ေနာက္ထပ္ မၾကာခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း ယမမင္းနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ထပ္ေစ်းဆစ္မယ္ ဆိုေသာ အေတြးေၾကာင့္ ကၽြန္မ မေၾကာက္ ေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ သူနဲ႕လဲ ထပ္မေတြ႕ ေတာ့ပါ။ ေစ်းဆစ္ လြန္းလို႕ ထပ္ေစ်းဆစ္မွာ စိုးလို႕ပဲ ၃၁ ဘံု ႏိုင္ငံသား စာရင္းကေန တခါတည္းမ်ား ပယ္ဖ်က္ လိုက္ေလ ေရ့ာသလား လို႕လည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးမိ ပါေသး။ ၿပီးေတာ့ ၃၁ဘံု ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ မပါရင္ နိဗၺာန္ကို ၀င္လို႕ ရပါ့မလား လို႕လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစား မိသည္။ ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ မရွိတ့ဲ ႏိုင္ငံသားေတြ အပံုၾကီးမို႕ ႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ ကိုင္မွ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္တာ မဟုတ္။ လူသား လက္မွတ္ မကိုင္ ေသာ္လည္း လူလို က်င့္ရင္ လူျဖစ္တာမို႕ ေပါက္ကရ အေတြး ေတြကို ေလွ်ာ့ရင္း ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ လုပ္တိုင္း ယမမင္းေခၚ ေသမင္းကိုသာ အမွ်ေတြ ေပးေနမိ ပါေတာ့သည္ရွင္။
5 comments:
မလိႈင္.. ဒီပိုစ္႔ကို စိတ္၀င္စားစြာဖတ္ရႈသြားပါတယ္..
ယမမင္း မဟုတ္ပဲ different plane/dimension ေတြၾကားက တာ၀န္က် တံခါးေစာင့္တုိ႔၊ လက္မွတ္စစ္တို႔လဲ ျဖစ္နိုင္တာေပ့ါေနာ္…။ သူ႔ကို ေမတၱာမွ်ထားတာကို အမွတ္ရျပီး ျပန္လႊြတ္လိုက္တယ္ထင္ရဲ႕။ ပထမဆုံး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ထံက လိႈင္ေခါင္းတဘက္က အလင္းျမင္ရျခင္းဆုိတာကို ၾကားရျခင္းပဲ။
ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို လိႈင္ေခါင္းနဲ႔ အလင္းကိုျမင္ၾကတာ ထူးဆန္းတယ္။ ဘာသာတရားေတြ အားလုံးအေပၚမွာထားတဲ႔ ကၽြန္မခံယူခ်က္ကို ပံ႕ပိုးမႈတစ္ခုပဲ။
ကၽြန္မဒီပိုစ္႔ေလးကိုဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတစ္ခုနဲ႔ျပန္သြားတယ္…
ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အေႀကာင္းတစ္ခုပါ။
လူတစ္ဦးဟာ ေသငယ္ေဇာနဲ ့ေမ်ာေနခိ်န္၊ေ၀ဒနာျပင္းျပေနခိ်န္မွာ နမိတ္မ်ားျပတတ္တယ္လို ့ဖတ္ရပါတယ္။ တမလြန္ လို စာအုပ္မ်ိဳး မွာ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြလဲ ေရးသားထုတ္ေဝ ႀက ခဲ့ဖူးပါတယ္..
ေကာင္းမႈကုသိုလ္စိတ္ကေလးအကိ်ဳးေပးတယ္ဆိုတဲ့သာဓက လို ့ဆိုရင္ရမလားပဲ..
အီး အမဆိုရင္ေတာ့ ဒြတ္ခ၊
သူ႕ကို တခါမွ အမွ်မေ၀ခဲ့၊ ကုသိုလ္ရေအာင္လဲ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္။ အေတြးထဲမလဲ ဟိုေကာင္ေတြကို ဘယ္လုိ ခ်ရပါ့ ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့..........
မမ ေၾကာက္ေၾကာက္......
i like this post so muccccccccch . :)
ေ၈်လဲ ေနမေကာင္းျဖစ္တံုးက ညီမေလးလိုဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ကုိယ္ခနြာကုိ အေပၚက ျမင္ေနရတယ္ အာကာသထဲေလလႊင့္ေနသလိိုု ေမ်ာေနတယ္ လမ္းေလ်ာက္ေနတာမဟုတ္္ဘဲ သူရဲကားထဲကလို ့အလိုလို ေရႊ ့ေနတာ ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မရိွဘူး ေပါ့ပါးျပီး စိတ္ထဲရွင္းလင္း ေနတယ္ ေမွာင္ေနေပမဲ့ ျမင္ေနရတယ္ ေနာက္ေတာ့ ငါအသက္ရွင္ေနေသးရဲ့လား ဆိုတဲ့ အေတြးေပါက္လာတာနဲ ့ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေမွာင္ေနတဲ့ ေနရာ ရုတ္ျခည္းေပ်ာက္သြားတယ္ ဇတ္ကနဲဆိုသလိုလို တျဖည္းျဖည္းလိုလို နဲ ့ကိုယ္ထဲ ျပန္၀င္လာတယ္။ မ်က္လံုးပြင့္လာတယ္။
Post a Comment