Please Mister Postman, look and see...

Please Mister Postman, look and see
(Oh yeah)
If there's a letter in your bag for me
(Please, Please Mister Postman)
Why's it takin' such a long time
(Oh yeah)
For me to hear from that boy of mine

There must be some word today
From my boyfriend so far away
Pleas Mister Postman, look and see
If there's a letter, a letter for me


ဒီသီခ်င္းေလးကို ၾကားတိုင္း ခင္ပြန္းသည္က မဲ့ျပံဳးျပံဳးပါတယ္ .. သူ ျမန္မာျပည္က ခြဲခြာသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၃ႏွစ္အတြင္း အေစာင္ တစ္ရာေက်ာ္ေသာ စာမ်ား ပို႕စကဒ္မ်ား ကၽြန္မထံကို ရီဂ်စ္စတာ လုပ္ၿပီး ပို႕ခဲ့ေပမယ့္ သူ႕ဆီမွာ ျဖတ္ပုိင္းေတြသာ က်န္ခဲ့ တယ္ ကၽြန္မဆီကို တစ္ေစာင္မွ ေရာက္မလာခဲ့လို႕ပါ။ ဒါလဲ ကၽြန္မနဲ႕ လက္ထပ္ၿပီးမွ သူသိမ္းထားခဲ့တဲ့ ဒီျဖတ္ပိုင္း ေတြကို ေတြ႕လို႕ ကၽြန္မက ေမးမွ ေျပာမွ သူျပန္သိခဲ့ရတာပါ။


ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာပို႕စနစ္ကို ဆက္သြယ္ေရး၊ စာတိုက္နဲ႕ ေၾကးနန္း ၀န္ႀကီးဌာနက တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ အဓိက စာတိုက္ ကေတာ့ ရန္ကုန္ က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းနဲ႕ ကမ္းနားလမ္းေထာင့္က စာတိုက္ႀကီးပါပဲ။ အဲဒီစာတိုက္ၾကီးဟာ တကမၻာ လံုးကေန ျမန္မာ ျပည္ကို လာသမွ် စာေတြကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ျမန္မာ တျပည္လံုးကို စာေတြ ျပန္ျဖန္႕သလို ျမန္မာတျပည္ လံုးက စာေတြကို လည္း ဒီကေနတဆင့္ ျပန္ျဖန္႕ေ၀တယ္လို႕ သိရပါတယ္။

ႏို္င္ငံျခားတကသိုလ္ကုိေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ဟာ ေက်ာင္းက အေၾကာင္းျပန္စာ ေမွ်ာ္ေပမယ့္ မေပၚလာ တဲ့အခါ ၀င္ခြင့္မရလို႕ ထင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က် ေနခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက ႏိုင္ငံျခားကေန လွမ္းဖုန္းဆက္ပါတယ္ ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲ ေျဖဖို႕ စာပို႕ထားတာကို စာမျပန္လို႕တဲ့။ အဲဒီစာကို ကၽြန္မ မရပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ စာတိုက္ကိုလည္း သြားေမးပါတယ္ မလာဘူးတဲ့။ တကယ္က ေသခ်ာခ်င္လို႕ ေမးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕နယ္ကို စာေ၀တဲ့ စာပို႕သမားေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ စာေတြ လာပို႕တိုင္း ျပည္တြင္းစာဆိုရင္ က်ပ္ ၅၀၀၊ ႏိုင္ငံျခားက စာဆိုရင္ က်ပ္ ၁၀၀၀ ကေန ၂၀၀၀ ထိ စာအေရးႀကီးမႈ အလိုက္ မုန္႕ဖိုးေပးေလ့ရွိိတာမို႕ သူတုိ႕က မပ်က္မကြက္ ပို႕ေပး ေနၾကပါ။

ဒါနဲ႕ ကၽြန္မ စာတိုက္ႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကမ္းနားလမ္း ဗဟို၀င္ေပါက္ကေန စာတိုက္ႀကီးထဲကို တည့္တည့္ႀကီး လမ္း ဆံုးေအာင္ ၀င္သြားရင္ ေနာက္ဆံုးပိုင္းနား လက္၀ဲဘက္ ျခမ္းမွာ မန္ေနဂ်ာ ရံုးခန္းရွိၿပီး သူ႕အခန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ ႏိုင္ငံျခားစာ ၀င္ လက္ခံဌာန ရွိပါတယ္ (2000-2003) ၀န္းက်င္က ရံုးပံုစံပါ။ ေမးျမန္းၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္မလိပ္စာကို စာအ၀င္ မွတ္တမ္း ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဆို ရက္စြဲ အရ ၿမိဳ႕နယ္ စာတိုက္ကို ပို႕ၿပီးၿပီတဲ့။ ကၽြန္မ ၿမိဳ႕နယ္ စာတိုက္က လာခဲ့တာ သူတို႕ဆီကို ၀င္ကို မထားဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ စာ၀င္ ရက္စြဲကို ဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး ဆိုမွ မန္ေနဂ်ာလဲ ေခါင္းေျခာက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ သူမက ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႕ရံုးကို ရံုးနီလို႕ ေခၚေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္က ရံုးကို ရံုးျဖဴလို႕ ေခၚေၾကာင္း၊ စာမ်ားကို လိပ္စာမေတြ႕ခဲ့ရင္ စာပို႕သူထံ ျပန္ပို႕ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီစာမ်ားကို ျပန္ပို႕စာ ဌာကို ပို႕ထားေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီျပန္ပို႕စာ ဌာန မွာ သြားေမးၾကည့္ႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပေပးပါတယ္။ သူ႕ကို ဒီလို ရွင္းျပေပးလို႕ ခုထိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။

ရံုးျဖဴကို ေရာက္တဲ့အခါ ဟိုေမးဒီစမ္းနဲ႕ လူလဲ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ကပ္ေပါင္းၿပီး ေတာင္း ပန္ ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ အကူအညီေတာင္းေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ သူမက ေခၚသြားလို႕ စာဂိုေဒါင္ထဲ ေရာက္ပါ တယ္။ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ပါ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမလဲ ဆိုတာ။ နယ္ေပါင္းစံု ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုက ျပန္ပို႕ထားတဲ့ စာေတြက မိုးတြင္းမို႕ ေအာက္သိုးခ်ဥ္ေစာ္နံလို႕။ ေကာက္ရိုးပံုထဲက အပ္ကို ရွာရသလိုပါပဲ။ တေနကုန္ အရွာမွာ ေနာက္ဆံုး ထြက္လာ ပါတယ္ ေက်ာင္းေပါင္း ၆ေက်ာင္းက ကၽြန္မကို လက္ခံထားၿပီးေနာက္ဆံုးသတ္မွတ္ရက္ မတို္င္မီ ဆက္သြယ္ဖို႕ ေရးထားတဲ့ စာေတြပါ ၂ေက်ာင္းပဲ အခ်ိန္မီပါေတာ့တယ္။ စာအိတ္ေတြေပၚက ရက္စြဲေတြကို စစ္လိုက္ေတာ့ ဟိုႏိုင္ငံက ထြက္တဲ့ရက္၊ ျမန္မာျပည္ ရံုးနီကို ေရာက္တဲ့ရက္စြဲ ၿပီးေတာ့ ျမိဳ႕နယ္ ေရာက္တဲ့ ရက္စြဲ မပါဘဲ ရံုးျဖဴကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ရက္စြဲနဲ႕ ကၽြန္မ ရွာေတြ႕တဲ့ ရက္ အားလံုးေပါင္း ၂လနဲ႕ ၃လ ေက်ာ္စီ္ၾကာၾကာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီက စာ ၂ေစာင္လဲ ထြက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ကဒ္က လိပ္စာကို ျပၿပီး အဲဒီစာေတြကို ကၽြန္မကို ျပန္ေပးဖို႕ ေတာင္းပါ တယ္။ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ျပန္ယူလာခဲ့ပါတယ္ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ စာေတြ ေက်ာင္းေတြက ပို႕ထားတဲ့ စာအုပ္ ေတြ က်န္ေက်ာင္းအိတ္ ၂လံုးစာပါ။ စာပို႕သမားသာ လာပို႕ရင္ တစ္ေစာင္ကို တစ္ေထာင္ႏံႈးနဲ႕ ေရြးရရင္ေတာင္ ကၽြန္မ၀င္ေငြ တစ္လစာေလာက္ ရွိပါမယ္။ ဒီစာေတြက ၿမိဳ႕နယ္ရံုးကိုေတာင္ ေရာက္မလာဘဲ ရံုးနီကေန ရံုးျဖဴကို တခါတည္း ေတာက္ ေလွ်ာက္ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးကို ေတာ္ေတာ္ကို အားေပးခ်င္ပံုပါပဲ။ ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္လဲ ဆိုတာေတာ့ သက္ေသ မက်န္လို႕ မသိပါ လို႕ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့။ ေအာ္.. ျဖစ္ရေလ စာပို႕သမားႀကီးေတြေရ.. ခုေတာ့ ရံုးနီကိုယ္တိုင္က ဂတိေလးပါး တစ္ပါးပါးေၾကာင့္ စာေတြကို ျပန္ပို႕ပစ္ ေတာ့ ကၽြန္မလဲ ေက်ာင္းတက္ေနာက္က်၊ စာပို႕သမားၾကီးေတြလဲ ၀င္ေငြ ထိခိုက္ကုန္ပါေရာ..

ေနာက္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႕ ေခၚ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ဖို႕ လုပ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ ပန္းဆိုးတန္း က ပတ္စ္ပို႕ရံုးမွာ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ေလး ရဖို႕ အသိမရွိ၊ အကပ္မရွိ၊ ပြဲစားမသိ လူကိုယ္တိုင္ သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ေခၚစာ ေလးကို ကိုင္လို႕ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပြဲစားေတြက လာပါေရာ။ အလုပ္ ေခၚစာနဲ႕ ေလွ်ာက္ရင္ ျမန္ေၾကာင္း၊ ေခၚစာအတုေတြ အသင့္ရွိေၾကာင္း၊ ပြဲခ ၃သိန္းေပးရံုျဖင့္ ေအးေဆး ထိုင္ေနရံုသာ လိုေၾကာင္း၊ ၃လအတြင္း ပတ္စ္ပို႕ က်ေစရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေ၀ ေျပာပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားက အလုပ္ေခၚစာအတု ကဟုတ္ပါၿပီ။ အလုပ္ေခၚစာ ပို႕တဲ့ စာအိတ္မွာ ႏို္င္ငံျခား စာတိုက္က စာတိုက္တံဆိပ္တံုးေတြက ဘယ္လိုရလဲ ဆိုေတာ့

စာတိုက္ႀကီးက ၀န္ထမ္းမ်ားက ႏိုင္ငံျခားက ရိုးရိုး စာအိတ္ေပၚတြင္ လူနာမည္နဲ႕ လိပ္စာ ေရးထားေသာ စာမ်ားကို တစ္ေစာင္ ကို က်ပ္တစ္သိန္းႏံႈးျဖင့္ ေရာင္းစားေၾကာင္း၊ ထိုစာအိတ္ မ်ားကို ေဖာက္ၿပီး အထဲက စာမ်ားကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး အလုပ္ခန္႕စာ ထည့္ကာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့သည္။ အဲ.. ဒီလိုဆို ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းက ပို႕တဲ့ စာအိတ္ က်ေတ့ာ သူတို႕ ဘာလို႕ မယူပါလိမ့္ ဆိုေတာ့ သက္ေသ က်န္ပါသတဲ့.. ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းက ပို႕ေသာစာအိတ္မွာ စာအိတ္ အသား ေပၚတြင္ပင္ ေက်ာင္းနာမည္၊ လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ ပို႕စာ အမွတ္ ပါၿပီးသားျဖစ္ေနလို႕ မသကၤာလို႕ ဖုန္းဆက္ေမးရင္ ျပသနာေပၚႏိုင္လို႕ပါတဲ့ရွင္။

ကဲ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ၊ ရန္ကုန္စာတိုက္ၾကီးကို သိန္းရာခ်ီ လွဴခဲ့တဲ့ အလွဴဒါနႀကီးကို ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚလိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္…

သာဓု.. သာဓု.. သာဓု…

မွတ္ခ်က္။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတက္ရင္း မဟာစာတမ္း အတြက္ ေမးခြန္းလႊာ မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားထံ ပို႕ေဆာင္ ေမးျမန္း စစ္တမ္းေကာက္ရာတြင္ ၿမိဳ႕နယ္ ရံုးမွ စာတိုက္တြင္ စာအိတ္ေပါင္း ၃၀၀ နီးပါးကို postal code တပ္ရာတြင္ မတပ္တတ္ေသာ ကၽြန္မအတြက္ စာတိုက္ ၀န္ထမ္းမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ရာ ေက်းဇူးတင္ေသာေၾကာင့္ ေငြ ၂၀၀ မုန္႕ဖိုး ထုတ္ေပးရာ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ၿပီး သူတို႕ တာ၀န္မို႕ ေပးစရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ စာတိုက္ၾကီးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ အူမ မေတာင့္ေသာေၾကာင့္ သီလ မေစာင့္သည္လား၊ ရာထူးနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရတုန္းရခိုက္ သူေဌးျဖစ္ အပြၾကံေလသလား ကာယကံရွင္မ်ား အသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကာယကံရွင္မ်ား ဆံုးရံႈး သြားေသာ စာအိတ္မ်ားတြင္ လူ႕အသက္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးနိုင္ေလာက္ေသာ သာေရး၊ နာေရး သတင္းမ်ား မည္မွ် ပါရွိၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ကာယကံရွင္မ်ား မည္မွ် အထိ လူမႈေရး ျပသနာမ်ား ျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကိုမူ ေလာကပါလ နတ္မ်ား သိၾကေပလိမ့္မည္။ သီခ်င္းေလးကေတာ့ ပ်႕ံလြင့္ဆဲ…

So many days you passed me by
See the tears standin' in my eyes
You didn't stop to make me feel better
By leavin' me a card or a letter

(Mister Postman)
Mister Postman, look and see
(Oh yeah)
If there's a letter in your bag for me
(Please, Please Mister Postman)
Why's it takin' such a long time

(2001-2003 ခုႏွစ္အတြင္း အျဖစ္အပ်က္ကို ကိုယ္ေတြ႕ တင္ျပပါသည္။ အျခား မသက္ဆိုင္သူမ်ားကို ထိခို္က္ နစ္နာေစလို ေသာ စိတ္ မရွိပါ။ မေကာင္းေသာ စနစ္တစ္ခုကို ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ေစလိုေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ တင္ျပအပ္ပါသည္။ )