ဇာတိေျမနဲ႕ အိမ္

ညီမေလး လင္းလက္ ၾကယ္စင္ က တက္ထားတာ ၾကာပါေပါ့.. အေဟာင္းေတြ အစုတ္ ျဖစ္ရတဲ့ အတိတ္ကို မတူးဆြ ခ်င္ေပမယ့္ အတိတ္ သမိုင္း ဆိုတာ ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္ခ်င္ လို႕မွ မရႏိုင္ဘဲေလ.. အတိတ္ သမိုင္းကို ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္ ကိုယ္မုန္းတဲ့ အဖြဲ႕ တဖြဲ႕နဲ႕ တူသြားမွာ စိုးလို႕… သမိုင္းဆိုတာ ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္ဖို႕မွ မဟုတ္တာေလ.. သင္ခန္းစာ ယူဖို႕ပဲ မဟုတ္ပါလား… ဒီလိုနဲ႕ ဒီပို႕စ္ေလး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးျဖစ္ဖို႕ အတိတ္ ကန္႕လန္႕ကာကို ဆြဲဖယ္ ဖြင့္လွစ္ လုိက္တဲ့ အခါ….

ဇာတိေျမဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မက အိမ္ကို သတ္မွတ္တဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ အရ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိ ေျမမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ မရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရဲ႕ အိမ္ရွိရာ ကၽြန္မရဲ႕ အဖိုးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ ညႊန္းဆိုခြင့္ ျပဳပါလို႕ ေတာင္းဆို ခ်င္ပါတယ္။ အိမ္ဆိုတာ မိသားစုမ်ား ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္စြာ ေလာကဓံကို တူတူ ရင္ဆိုင္ရာ ေနရာ၊ ေလာကဓံရဲ႕ အရိပ္က ေရွာင္ထြက္ရင္း အခ်င္းခ်င္း နားလည္ ေဖးမရင္း နားခိုရာ ေနရာေလး ျဖစ္သင့္ ပါတယ္။ အိမ္ ဆိုတာ မိသားစု၀င္မ်ား ေလာကဓံရဲ႕ ထိုးႏွက္မႈကို မခံႏိုင္တိုင္း စိတ္ထြက္ေပါက္ ရွာကာ ၾကီးႏိုင္ ငယ္ညွင္း ကိုယ္ႏိုင္ရာ မဲတဲ့ ေနရာ ဌာန မျဖစ္သင့္ ပါဘူးလို႕ ကၽြန္မက ယူဆပါတယ္။

ပုဂံဟာ ျမန္မာရဲ႕ ႏွလံုးသည္းပြတ္ ေနရာမွာ ရွိတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္စစ္စစ္ ေလးဟာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရင္ညြန္႕ ေလာက္မွာမ်ား ရွိေနေလ မလား ပါပဲ။ ေႏြရာသီ မွာပဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႕ ေရာက္ေလ့ ေနေလ့ ရွိတဲ့ ဒီအိမ္ေလးဟာ တမာေျမမွာ တည္ရွိပါတယ္။ သူတပါး အတြက္ အညာေႏြနဲ႕ တမာေျမဟာ ပူျပင္း ခါးသက္ ေကာင္း ခါးသက္ ေနႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေအးခ်မ္း ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ေနရာပါ။ ကေလး သိပ္ခ်စ္ တတ္သေလာက္ ကေလးေတြကို သိပ္နားလည္ တတ္တဲ့ အဖိုးနဲ႕ အဖြား၊ အထိန္းေတာ္ၾကီး ၾကီးၾကီး ၿငိမ္း၊ ၾကီးေတာ္ၾကီး ၾကီး၀ိုင္းၾကည္၊ ေဆာ့ေဖာ္ ေဆာ့ဖက္ ကေလးထိန္း အကိုေတာ္မ်ား (အမမ်ားက အပ်ိဳေဖာ္ ၀င္စ ပဲမ်ား ေနေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို တခါမွ မထိန္းဖူးပါ.. ဟိ ၾကံဳတုန္း အတင္း တုတ္တာ) ၊ ေဆာ့လြန္း၊ အဖိုးဆီက မ်က္ႏွာသာ ရလြန္း ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည့္မရ ေသာ္လည္း အဖိုးကို ေၾကာက္ရလို႕ ကိုယ့္ကို ေအာင့္ကာ နမ္းရ ရွာေသာ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္မ်ား၊ အဖိုးကို သူတို႕ မိဘထက္ ပိုခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသ သလို ေဆာ့သေလာက္ ရက္ေရာစြာ မုန္႕ဖိုး ေပးတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ၾကတဲ့ ရာနဲ႕ ခ်ီတဲ့ သူ႕၀န္ထမ္းမ်ား၊ သူတို႕ အားလံုးရဲ႕ ေမတၲာေၾကာင့္ အညာေႏြနဲ႕ တမာေျမဟာ ကၽြန္မ အတြက္ သိပ္ကို ေအးခ်မ္း ခ်ဳိျမိန္ ေနတာပါ။

အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာ စာတတ္ေပတတ္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ စစ္စစ္ရ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ေပါမ်ားတယ္။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေတြမွာ ဆြမ္းကြမ္း ေပါမ်ားတယ္။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း၀င္း ေတြထဲမွာ ေဆာ့စရာ ဇရပ္ ေပါတယ္ (ဟိဟိ.. ဥပုသ္သည္ ေတြလဲ ေပါပါတယ္).. ၀ါဂိုေဒါင္လို႕ ေျပာလို႕ ရေလာက္ေအာင္ ၀ါေတြ ေပါတယ္။ ႏွမ္းဆီ၊ ပဲဆီ ေပါတယ္။ ပဲစင္းငံု ေပါတယ္။ မန္က်ည္းပင္နဲ႕ ထန္းပင္ ေပါတယ္။ ထြက္ကုန္နဲ႕ လိုက္ဖက္ညီစြာ ပြဲရံုေတြ ေပါ သလို ဆီစက္၊ ၀ါစက္ ပိုင္ရွင္ ေတြနဲ႕ ပြဲရံု ပိုင္ရွင္ ေတြလဲ ေပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕ေလး အတြက္ ေထရ၀ါဒ သာသနာ စစ္စစ္ တရားကို ေဟာတဲ့ ဆရာေတာ္ ရေ၀ထြန္းကို သံဃ မဟာ နာယက ဆရာေတာ္ ေတြဆီက မရမက ေတာင္းပန္ ပင့္ယူ လာတဲ့ အဘိုးရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ နတ္ကနားပြဲ ရွားတယ္။ အရွားဆံုး ကေတာ့ ဘုရားတစ္ဆူ ရဲ႕ အေစာင့္ ျခေသၤ့ၾကီး ပါးစပ္ ပိတ္ေနတယ္ ( ျမင္ဖူးသမွ် တျခား ဘုရား အားလံုးက ျခေသၤ့ေတြ အားလံုး နီးပါး က ပါးစပ္က ျဖဲဟ ထားၾကတယ္)။ ကၽြန္မက အဲလို ပါပဲ.. စပ္စုသေလာက္ သတိနဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းတယ္.. ဒါေၾကာင့္လဲ အဖိုးရဲ႕ ရွားရွား ပါးပါး တစ္ဦး တည္းေသာ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ ရတယ္။ ဒါဟာ မဟာ ဆုလာဘ္ တစ္ခုလို႕ တျမိဳ႕လံုးက သတ္မွတ္ ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ တျမိဳ႕လံုးက တစ္ဘက္၊ ကၽြန္မ အဘိုးက တစ္ဘက္ ထည့္ခ်ိန္ လို႕ ညီမွ် ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မရဲ႕ အဘုိးက ခ်မး္သာ ခဲ့တယ္ (လို႕ ဆိုၾကတယ္)။ ၿပီး ေတာ့ သူဟာ သိပ္ကို ၿပံဳးခဲ ရယ္ခဲ သလို စကားလဲ သိပ္နည္းတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕က လြဲရင္ေပါ့..

အဲဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ က်တ္တီးေျမေတြေပၚမွာ ေန႕ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ ေရရိပ္ ထင္ေနတဲ့ တံလွ်ပ္ေတြ ရွိတယ္။ ေႏြ ညေနခင္း ေတြမွာ ေတာ္လည္း သံနဲ႕ သြပ္ျပား ပ်ံတဲ့ ေလနီ ၾကမ္းေတြ ရွိတယ္.. စူးမိရင္ ျပန္ထြင္လို႕ မရဘဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေအာင္ နာေစတဲ့ ကႏၲာရ ဆူးျခံဳနဲ႕ ရွားေစာင္း ပင္ေတြ ရွိတယ္… ဖုတ္ ပူပူေတြ ေအာက္မွာ တြင္းေအာင္း ေနတတ္တဲ့ ကင္းျမီးေကာက္နဲ႕ ကင္းမ လက္မဲေတြ ရွိတယ္..

အေ၀းေျပး ကားလမ္းမလဲ ျဖစ္၊ ျမိဳ႕လယ္ လမ္းမလဲ ျဖစ္တဲ့ ကတၲရာ လမ္းၾကီးက အဖိုးရဲ႕ တိုက္နဲ႕ ဘုရားကို အလယ္ေခါင္ ကေန ျခားထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္တိုင္း ဆည္းလည္း သံကို နာခံရင္း အိပ္ယာက ႏိုးရတယ္။ စည္၊ ညင္းျဖင့္ ႏိုးထရေသာ စည္းစိမ္ကုိ ရလို ေသာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ ေက်ာက္စာကို သင္ရေတာ့ အဖိုးက အဲဒီ အမတ္ၾကီးမ်ား ၀င္စား သလားလို႕ ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ ေတြးမိ အမွတ္ ရမိ ေသးတယ္။ အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႕ အဖိုးရဲ႕ ပုခံုးေပၚ မီွရင္း အခ်ီ ခံရင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းရတဲ့ ကၽြန္မကို အားလံုးက အားက် ၾကဖူးတယ္။ မနက္စာ အဘိုးနဲ႕ တူတူ စားၿပီးတိုင္း ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ မနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ပံ့သကူပစ္ ထြက္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ မနက္စာကို အိမ္မွာမစားဘဲ လမ္းက ဆိုင္မွာ ၾကံဳသလို ၀င္စား ၾကေသးတယ္။ အေၾကာ္တစ္ခု ငါးျပား၊ မုန္႕ ဟင္းခါး တစ္ပြဲ တစ္မတ္ ေခတ္က အရင္ေန႕က စတိုးဆိုင္က ေရာင္းရ ေငြေတြ ထဲက ရွိသမွ် က်ပ္ေစ့ ေတြကို အိတ္ထဲ အကုန္ထည့္၊ ဆင္းရဲသား လက္လုပ္ လက္စား ရပ္ကြက္ထဲ လမး္ေလွ်ာက္ ထြက္ရင္း တလမ္းလံုး ေျခလွမ္း ေလးဆယ္ေလာက္ လွမ္းၿပီးတိုင္း က်ပ္ေစ့ တစ္ေစ့ႏံႈး ပစ္ခ်၊ ေက်ာင္းသား ရွိတဲ့ အိမ္ ေပါက္၀က ျခံဳေတြထဲ က်ပ္ေစ့ေတြ ပစ္ထည့္နဲ႕ ပံ့သကူအလွဴကို စိတ္ျဖဴစင္စြာ မနက္တိုင္း လွဴျဖစ္ ၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ နဲ႕လဲ လက္ပြန္းတတီး ေနတတ္ ေဆာ့တတ္တဲ့ ကၽြန္မက ၀န္ထမ္း ေကာင္းလို႕ ေျပာသူရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ ဆို ဆုအေန နဲ႕ က်ပ္ေစ့ မ်ားမ်ား ခ်ေပး တတ္ေသးတယ္။ ခုထိ ေပ်ာ္ဆဲ၊ ၀ါသနာ ပါဆဲပါ။

ေလးႏွစ္သမီး အရြယ္ သူ႕ေျမးကို အဖိုး ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးက သူ႕လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီး ထဲက လက္လီ ေရာင္းတဲ့ ေဆးလိပ္ ဆိုင္ေလးရဲ႕ ေရာင္းရ သမွ် ၀င္ေငြပါ။ အဲဒီ ေငြေတြနဲ႕ ပံ့သကူ ပစ္ၾက တယ္ေလ။ အေရာင္း ၀န္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိတဲ့ ဒီဆိုင္က ကုန္ အ၀င္ အထြက္နဲ႕ ေငြစာရင္းကို ကေလး ဘ၀ တည္းက သခ်ၤာ အတြက္ ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မက စစ္ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ စာရင္း ႏိုင္တာ ဆန္းသလားရွင္။ အဲဒီ ဆိုင္ရဲ႕ ပိုက္ဆံ ေသတၲာ ေသာ့ကို ကၽြန္မ မသိေအာင္ ခိုးယူၿပီး ေဆးလိပ္ ေတာင္းထဲ ထည့္ဖြက္ ထားတဲ့ အေဒၚ ၀မ္းကြဲ (သူ႕ တူမ) တစ္ေယာက္ကို အဘိုးက ေသသည္ အထိ စကား မေျပာတာ မွတ္မိ ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဆုေပး ဒဏ္ေပး စနစ္ေလး တစ္ခုပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မနက္ခင္းကို ေျမးကို ေပးၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ အဖိုးဟာ စီးပြားေရးနဲ႕ လံုးပမ္း ေနရ သလို ကၽြန္မ မွာလဲ အကိုေတြနဲ႕ ေဆာ့ရတာ မအား ႏိုင္ပါဘူး။ လမ္းမ တန္းမွာ ျခံျပည့္ တိုက္အ ၾကီးၾကီး ေဆာက္ ထားတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေဆာ့စရာ ေနရာဟာ အဘိုးပိုင္ ဂိုေဒါင္မ်ား၊ ေဆးလိပ္ ခံုမ်ား၊ ပြဲရံု မ်ား နဲ႕ အဖိုး ပစည္း ေလးပါး ေထာက္ပံ့ ထားတဲ့ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း မ်ား ပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္း မ်ားက ဘုရားစာလဲ သင္ေပးရင္း၊ ထန္းလ်က္ ျဖဴဆုပ္မ်ား ေကၽြးရင္း၊ ရၿပီးသား ဘုရားစာ မ်ား ျပန္ရြတ္ ခိုင္းျခင္း၊ ကေလးၾကိဳက္ ပံုေျပာ ဆံုးမျခင္း မ်ားလဲ ျပဳေတာ္ မူၾက ပါတယ္။

ညေန ေစာင္းရင္ အဖုိးက သူပိုင္ ဂ်စ္ကားေပၚ ေရတိုင္ကီ တင္ၿပီး သူ႕ျခံထဲ သြားေလ့ ရွိသလို ကၽြန္မ ကလဲ အျမဲ လိုက္ေနက် ပါပဲ။ ဆယ့္ခုႏွစ္ ဧက က်ယ္တဲ့ သူ႕ျခံဟာ အညာ ေဒသရဲ႕ အိုေအစစ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ကၽြမ္းက်င္ ႏိုင္နင္း လြန္းလွတဲ့ အဘိုးရဲ႕ ျခံဟာ ေနေျပာက္ မထိုးပါဘူး။ သရက္ပင္မ်ား တန္းစီ စိုက္ထားတဲ့ ေလကာ ရၿပီး တဲ့ ေအာက္မွာ ဗူးစင္မ်ား၊ စပ်စ္စင္မ်ား၊ ေရွာက္ပင္တန္းမ်ား၊ ငွက္ေပ်ာတန္းမ်ား၊ ၾကက္သြန္ခင္းမ်ား စသျဖင့္ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အတန္းလိုက္ ရွိေနပါတယ္။ ေရရွားတဲ့ အညာ ေဒသ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရေၾကာရွာ ကၽြမ္းလြန္းတဲ့ အဖိုး လက္ညိႈးညႊန္ရာ ေျမေနရာက ေရတြင္းက ေရထြက္ ပါတယ္။ ျခံထဲမွာ ေရတြင္း ၃တြင္း ရွိၿပီး တတြင္း က ေတာ့ စိုက္ပ်ိဳး ေရးသံုး သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘိုးကလဲ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းပါတယ္။ တလ တစ္ခါ သူ ကိုယ္ တိုင္ စပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို ေရတြင္းထဲ ေလာင္းခ်၊ ၀ါးလံုးနဲ႕ ေမႊ၊ ေရစုပ္စက္နဲ႕ စုပ္ထုတ္ၿပီး တျခံလံုးကို ေဆးဖ်န္း ပါတယ္။ သူ ေျမေနရာ အဆင့္ဆင့္ ေလွကားထစ္ လုပ္ၿပီး စိုက္ထားတဲ့ အတြက္ ေျမၾသဇာ ပါတဲ့ ေရဟာ ေျမ အျမင့္ကေန အနိမ့္ အထိ အဆင့္ဆင့္ စီးသြား လုိက္တာဟာ ေျမၾသဇာ မ်ားမ်ား လိုတဲ့ အပင္ အမ်ိဳး အစားကေန နည္းနည္း လိုတဲ့ အပင္ထိ အလုိက္သင့္ စနစ္တက် စီးဆင္း ေရာက္ရွိ သြားတာ မို႕ သစ္ပင္ ေရ ေလာင္း ရံုနဲ႕ ေျမၾသဇာ ေလာင္းၿပီးသား ျဖစ္တဲ့ အတြက္ တျမိဳ႕လံုးသာ မက ပတ္၀န္းက်င္က ရြာမ်ားပါ အဘိုး ရဲ႕ ျခံက အသီးအႏွံကို လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေပါေပါ မ်ားမ်ား စားသံုး ၾကရသလို ေရဆင္း တကၠသိုလ္က ပညာရွင္ မ်ားပါ လာေရာက္ ေလ့လာ ရပါတယ္။ အဘိုးရဲ႕ ျခံထဲက ဒူးရင္း သရက္က ခုထိ နာမည္ ေက်ာ္ပါ။ ဒူးရင္းသီးနံ႕ သင္းေနတဲ့ သရက္သီးကို အင္ဒိုနီးရွားက မိ်ဳးကို မွာယူၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကိုင္းစပ္ မ်ိဳးစပ္ ထားတဲ့ သရက္ ပင္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အဘိုး ဆံုးခ်ိန္က စၿပီး အဲဒီ သရက္ပင္ ေတြက လံုး၀ အသီး မသီး ေတာ့တာ ထူးဆန္း လြန္းလွ ပါတယ္။

အဘိုးက သူ႕ျခံ အလုပ္သမားေတြက ညႊန္ၾကားေနခ်ိန္ ကၽြန္မနဲ႕ အကိုေတာ္မ်ား ဘယ္ေရာက္ ေနတယ္ ထင္ပါ သလဲ။ ေရွာက္ပင္တန္းမွာ သူခိုးလက္က သူ၀ွက္ လုေနပါတယ္.. ဟိဟိ.. တိရစၧာန္ေတြ အသိဉာဏ္ မရွိဘူး ဆို တာကို လံုးလံုး မယံုတာ ကၽြန္မ တို႕ပါ။ ငွက္ကေလး ေတြဟာ အဘိုး စိုက္ထားတဲ့ စပ်စ္စင္ ေပၚက အခ်ိဳဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးနဲ႕ အၾကီးဆံုး စပ်စ္သီး မ်ားကို စပ်စ္ခိုင္ အတြဲလိုက္ ေတြ ၾကားထဲက စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ဆြတ္ယူၿပီး ေရွာက္ပင္ ေတြေပၚက ေရွာက္ဆူး ေလးေတြ မွာ လာေရာက္ စိုက္ထားၿပီး ဦးထား ၾကပါ တယ္။ ၿပီးမွ သူတို႕ အဲလို ခူးလို႕ ေမာၿပီ ဆိုမွ ေရွာက္ကိုင္းမွာ ေအးေအး ေဆးေဆး နားၿပီး ဇိမ္ခံကာ စပ်စ္သီး စားၾက ပါ တယ္။ ဒီေတာ့ အခ်ိဳဆံုး အေကာင္းဆံုး စပ်စ္သီးကို မေရြး တတ္တဲ့ ကၽြန္မ တို႕က ငွက္ ကေလးေတြ အဆင္ သင့္ ေရြးထား ေပးၿပီးသား စပ်စ္သီးကို သူတို႕ ေနာက္ထပ္ စပ်စ္သီး သြားခူး ေနတုန္း ျဖဳတ္ခိုး စားၾက ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာပါ ေသးတယ္။ မင္းတို႕ ဒီလို ေပါေပါ မ်ားမ်ား စားႏိုင္ေအာင္ အဖိုးက စိုက္ေပး ထားတာ မို႕ ငါတို႕ကို ဒီေလာက္ေတာ့ ဆက္ေၾကး ေပးသင့္ ပါတယ္လို႕။

ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀ဋ္ေတြ ဘ၀ မကူးဘဲ ျပန္လည္တာ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ပင္ပင္ ပန္းပန္း လုပ္ထားတဲ့ စာတမ္းေတြ၊ ဒီဇိုင္းေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ သူမ်ား ခိုးယူတာ ခံရ ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမးလ္ကို ေဖာက္ယူတဲ့ ေမာင္မင္း ၾကီး သားမ်ား၊ မယ္မင္း ၾကီးမ မ်ားကလဲ ပိပိ ရိရိ ခုိးသြားရင္ ကၽြန္မ မသိရရင္ အေကာင္းသား… ခုေတာ့ ကၽြန္မ မပို႕တဲ့ ေမးလ္ေတြက sent mail နဲ႕ draft folder ေတြထဲမွာ အစန္႕သား။ ဘယ္အခ်ိန္ ဟက္သြားတယ္ .. ဘာ ေတြ ခိုးသြားတယ္ ဆိုတာ အထင္းသား သိေန ရပါတယ္။ စိတ္ အေႏွာင့္ အယွက္ ေပးခ်င္ လို႕ပါ တမင္ သက္ သက္ လုပ္သလား ေအာက္ေမ့ ရပါတယ္။ ေတာ္ေသး တာက ကၽြန္မရဲ႕ ေမးလ္ ထဲမွာ ဟိုအရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ကသာ ကၽြန္မရဲ႕ စာတမ္း မ်ားကို သိမ္းဖူးၿပီး network ကၽြမ္းက်င္သူ ကုလား ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ကၽြန္မ ရဲ႕ ေမးလ္ကို ေဖာက္တာ ခံရ ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း (ေမးလ္ထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စာတမး္ကို ၏ သည္ မလြဲ ကူးၿပီး သူ အရင္ ဦးေအာင္ ေက်ာင္းကို တင္လို႕ ျပန္သိရ ပါတယ္) ၿပီးေတာ့ သူတို႕ ကၽြန္မရဲ႕ စီးပြားေရး အ ဆက္ အသြယ္ ေတြနဲ႕ ဒီဇိုင္း ေတြကို ျဖတ္လု တာကို မႏွစ္ တည္းက သက္ေသနဲ႕ တကြ မိၿပီး တဲ့ေနာက္၊ ဘယ္ ေတာ့မွ ေမးလ္ထဲမွာ ဘာမွ မထား ေတာ့တာမို႕ သူတို႕ ခမ်ာ ဘာမွ မရလိုက္ ရွာ ပါဘူး။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားနဲ႕ သူတို႕ ကို အျမင္ ကတ္လို႕ ရြဲ႕ၿပီး တလြဲ ေရးထား တာေတြပဲ အဟုတ္ လုပ္ၿပီး ယူသြားၾက ရွာပါ တယ္ ဟိဟိ။ သနား ပါတယ္… ကေရာ္.. ကေရာ္..

ျခံထဲမွာ အဲလို စားေသာက္ နားေန ေဆာ့ကစား ေနလိုက္ တာဟာ အဘိုးက သူ႕ျခံ လုပ္သား ေတြကို မွာစရာ ရွိတာေတြ မွာလို႕ ခိုင္းလို႕ ၿပီးမွ ဂ်စ္ကားထဲက ေရတိုင္ကီ ႏွစ္လံုးထဲ ေရ အျပည့္ ျဖည့္ထည့္ၿပီး ေျမးအဘိုးေတြ အတူတူ ျပန္လာ ၾကပါတယ္။ ေရရွားတဲ့ အညာ ေျမမို႕ ျမင္းလွည္းကို အားထားတဲ့ အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူ အခ်ိဳ႕ က လူေသာက္ဖို႕ ေရခ်မ္းစင္ ေလးေတြ၊ ျမင္းေသာက္ဖုိ႕ ေရစည္ေလး ေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆာက္ထား တည္ထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ေရခ်မ္းစင္ ေပါသေလာက္ ျမင္းေရေသာက္ ေက်ာက္စည္က ရွားပါ တယ္။ ျမင္းကလဲ တခါ ေရေသာက္ရင္ စည္တ၀က္ေလာက္ ေခ်ာေတာ့ ေရရွားတဲ့ အညာမွာ ေရႏိုင္ေအာင္ မလွဴႏိုင္ ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ လူသြားလူလာ မ်ားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ခ်ထားတဲ့ ေက်ာက္စည္ ေလးေတြကို ဂ်စ္ကား တစ္စီးတိုက္ ေရတိုင္ကီ ထဲက ေရေတြ လိုက္ျဖည့္ ေရအလွဴ ေပးၿပီး တဲ့ေနာက္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ပါ ေတာ့တယ္။ မန္က်ည္းရြက္ႏုေတြ ထြက္ေစခ်င္တဲ့ မန္က်ည္းကိုင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ အမိႈက္ပံုကို မီးရႈိ႕ ထားတတ္ ၾကတာကို ျမင္ေတြ႕ရ တတ္ပါ ေသးတယ္။ မီးခိုးမိႈင္း မိတဲ့ မန္က်ည္းရြက္ ရင့္ရင့္ေတြ ေၾကြ က်ၿပီး ရက္သတၲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆိုရင္ သုပ္စားလုိ႕ ေကာင္းတဲ့ မန္က်ည္းရြက္ ႏုႏုေတြက နီတာရဲလို႕…

ညစာ စားခ်ိန္မွာ အၾကိဳက္ဆံုးက ပဲရာဇာ (ပဲနီေလး လို႕လဲ ရန္ကုန္က လူေတြ ေခၚၾက ပါသည္) ဟင္းခ်ိဳ၊ ဆတ္ သား ေျခာက္ဖုတ္၊ ကုကၠိဳ ရြက္သုပ္၊ ႏွမ္းဖတ္ ခ်ဥ္သုပ္၊ မန္က်ည္း ရြက္သုပ္၊ ငရုတ္သီး ေထာင္း၊ ေ၀ယာ ရြက္ ျပဳတ္၊ ေဘာဇကိုင္း သီးႏု ျပဳတ္နဲ႕ တမာရြက္ျပဳတ္ တို႕စရာ ေတြပါပဲ။ ခုခိ်န္မွာ ဘယ္ဟိုတယ္ ေပၚက ဘယ္လို ညစာ စားပြဲ ၀ိုင္းၾကီး ကမွ အဲဒီ အခ်ိန္က အညာ ထမင္း ၀ိုင္းကို မမွီႏိုင္ ပါဘူး။ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေပါက္ ေပါက္ ေဖာက္သလို စကားေျပာရင္း ရင္းႏွီး ေႏြးေထြးစြာ လက္ဆံုစားရင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟင္းခ်က္ လက္ရာ ကို တစ္ေယာက္က ခ်ိီးက်ဴး ေ၀ဖန္ရင္း စားရတာဟာ ျမိန္လြန္း လွပါတယ္။ ညေန ေရာက္တိုင္း တေန႕တာ ျဖတ္သန္း ခဲ့တဲ့ အေတြ႕ အၾကံဳ ေတြ၊ ခံစား ခ်က္ေတြကို အဖိုးကို ျပန္ေျပာ ျပေနက် ေနရာ ေလးကေတာ့ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ေခါင္မိုး ေပၚက လသာေဆာင္ ေပၚမွာ ပါပဲ။ အခ်ိဳပြဲ အျဖစ္ ႏွမ္းဆုပ္၊ ထန္းျမစ္ဖုတ္၊ ထန္းလ်က္ျဖဴ၊ အုန္းထန္းလ်က္၊ ႏွမ္းထန္းလ်က္၊ ေျမပဲျပဳတ္၊ ေျမပဲယို၊ ႏွမ္းပ်စ္၊ လက္ဖက္ပြဲ၊ ေရေႏြးၾကမ္းတို႕က အျမိဳင္သားပါ။ အဖိုးက ပံုေျပာတာ နားေထာင္လိုက္၊ ေျမးက တေန႕တာ ၾကံဳသမွ် ျပန္ေျပာလိုက္နဲ႕ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြ က ဒီေျမးအဖိုးရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို အားက် ေနၾက ေလရဲ႕။

လြမ္းလြမ္းနဲ႕ ေရးလုိက္တာ လက္လြန္သြားၿပီ.. ပို႕စ္ အရွည္ၾကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ အဖြားက အရင္ ဆံုးၿပီး အဖိုးက ေနာက္မွ ဆံုးပါတယ္။ ဒီအိမ္ေလးနဲ႕ ခြဲရခ်ိန္က အဖိုး ဆံုးခ်ိန္ပါ။ ဘာလုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ ရွိသမွ် အေမြ ေတြကို အဖြားရဲ႕ ညီမက အကုန္ လုယူ လုိက္လုိ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ အဖိုး ေနမေကာင္း ျဖစ္စဥ္မွာ အေမြလႊဲ လက္မွတ္ ေသတမ္းစာကို လက္မွတ္ ထိုးစဥ္ နာမည္ခ်င္း လႊဲထည့္ လိုက္တာ ပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အဘိုး ႏွလံုးေရာဂါ သည္းေနခ်ိန္မွာ ရင္၀ကို ေခါင္းနဲ႕ ေဆာင့္ၿပီး အတင္း ဖက္ယမ္းကာ ငိုခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့လို႕ အသက္ရွဴ ၾကပ္ၿပီး ဆံုးခဲ့ရ ရွာတဲ့ အဖိုးဟာ ဆံုးၿပီး ၿပီးခ်င္း မကၽြတ္ရွာ ပါဘူး။ ရွစ္လၾကာ ကုသိုလ္လုပ္ အမွ် ေပးမွ ကၽြတ္ရွာ ပါတယ္။ အဖိုး မဆံုး ခင္က လူေတြနဲ႕ အဖိုး ဆံုးၿပီး ခ်ိန္က လူေတြ ဒီလူ ေတြခ်ည့္ ျဖစ္ေန ေပမယ့္ လူတခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အရွင္ လတ္လတ္ ဘ၀ေျပာင္း ဆက္ဆံမႈ ေျပာင္းသြား တာကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစား လိုက္ရတဲ့ ဆယ္ႏွစ္ သမီး ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ နဲ႕ပဲ လူေတြကို မယံု တတ္တဲ့၊ သံသယ အျပည့္နဲ႕ သတိထား ၾကည့္တတ္တဲ့၊ မေပ်ာ္ တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။

ေမြးရပ္ေျမ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က မိဘေတြ ေနတဲ့ အိမ္မဟုတ္တဲ့ အေဆာက္ အဦ တစ္လံုး ဆီကို ျပန္ေရာက္ တဲ့အခါ အေမြ မရလို႕ ႏွိမ္သူ၊ ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းသူ ေတြေၾကာင့္ ခံျပင္း ေနတဲ့ မိဘမ်ားဟာ ဘ၀မွာ ဒီလူ ေတြထက္ ပိုမို အထက္တန္း က်က် ျပန္ေန ႏိုင္ေအာင္ သားသမီး မ်ားက တဆင့္ ျပန္ အႏိုင္ယူမယ္ ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္၊ အားထား ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ တနင့္တပိုးနဲ႕ စာသင္ခန္းမွာ အတန္း တိုင္းက စာေမးပြဲ တိုင္းမွာ အဆင့္ တစ္ မရ တိုင္း အရိုက္ ခံခဲ့ရ တာေတြ၊ သူတို႕ အတင္းအၾကပ္ ခ်မွတ္ ထားတဲ့ စည္းကမ္း ေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ လြန္းလို႕ကို လြတ္လပ္ ခ်င္စိတ္နဲ႕ သိသိနဲ႕ တမင္ ေဖာက္ဖ်က္ က်ဴးလြန္ မႈေတြ လုပ္ခဲ့လို႕ အဆူ၊ အဆဲ၊ အ ရိုက္၊ အေငါက္ ခံခဲ့ ရတာေတြကို ညေနတိုင္း အဖိုးကို ျပန္ေျပာ ျပခ်ိန္ ေရာက္လို႕ ျပန္စဥ္းစား မိတိုင္း အသည္း နာ လြန္းခဲ့တယ္။ ညတိုင္း မိုးေပၚကို ေမာ္ၾကည့္ရင္း ဆံုးပါး သြားခဲ့ၿပီး နတ္ျပည္ကို သြားေတာ့မယ္ လို႕ အိပ္မက္ ေပး ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့တဲ့ အဖိုးနဲ႕ အဖြား တို႕ကို တမ္းတ ေခၚမိ ခဲ့ပါတယ္။ ေျမးကို ဘာလို႕ တပါတည္း ေခၚမသြားဘဲ ရက္စက္ လြန္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ထားခဲ့ ရသလဲ လို႕လဲ ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမးတတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အတၲ ေတြ ေက်နပ္ဖို႕ အသံုးခ်ခံ ပစၥည္းအျဖစ္သာ ဆက္ဆံ ခံခဲ့ရၿပီး လူလို ဆက္ဆံ မခံရတဲ့ ကၽြန္မဟာ စက္ရုပ္ ေတြလို ခံစားခ်က္ ကင္းေနခဲ့ ဖူးပါတယ္။

သူ႕ ေျမးကို ဘယ္ေတာ့မွ မဆူ မေငါက္ ရံုသာ မက၊ ျခိမ္းေျခာက္ ရင္ေတာင္ မၾကိဳက္ တတ္တဲ့ အဖိုးသာ သူ႕ ေျမး အျဖစ္ကို ျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရင္ကြဲ ရွာမလဲ လို႕လဲ ေတြးမိ ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြ တုန္းက ေပ်ာ္ရတဲ့ ရွားရွား ပါးပါး အခ်ိန္ေတြ ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ ေတြကေတာ့ ဘယ္သူ ေျပာင္းေျပာင္း ကိုယ့္အေပၚ မေျပာင္း လဲတဲ့ အကိုေတြ ပါပဲ။ အမေတြ ညီမေတြ ကေတာ့ မိန္းကေလး ပီပီ ပတ္၀န္းက်င္က အေရာင္ ဆိုးတာကို လြယ္ လြယ္ လက္ခံ သလား၊ မလြန္ ဆန္ ရဲတာ လား မေျပာတတ္ ပါဘူး။ သူတို႕က ပိုဆိုး ပါေသးတယ္။ ၿပိဳင္စရာ လူရွားလုိ႕ ကိုယ္နဲ႕မွ လာၿပိဳင္တာ နားမလည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ ေႏွာင့္ယွက္မႈ၊ ဖ်က္ဆီးမႈက သူတစိမ္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ ေတြထက္ အဆ မ်ားစြာ ပိုမို အထိနာ ေစပါတယ္။ သည္း မခံ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး ကိုယ့္ ကိုယ္ကို တေကာင္ၾကြက္လို႕ ေၾကညာၿပီး အဲဒီ အသိုင္းအ၀ိုင္း ထဲက လံုး၀ ထြက္လာ ခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။

ဘုရားရွိခိုးလို႕ ဆုေတာင္းတိုင္းမွာ ဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ဘ၀ ဆက္တိုင္း ေ၀းပါရေစ။ ဆင္ျဖစ္ေသာ္ တကၽြန္းစီ ျခားပါရေစ၊ ငွက္ျဖစ္ေသာ္ တတိုက္စီ ေ၀းပါရေစ၊ အမည္နာမေတာင္ နားက ေလသံမွ မၾကား ရသူ ျဖစ္ပါရေစ လို႕အထိ ဆုေတာင္း မိဖူး ပါတယ္။

ခုေတာ့ ေမြးရပ္ေျမ နဲ႕ေရာ ကၽြန္မရဲ႕ တခ်ိန္က အိမ္ေလးနဲ႕ပါ ႏိုင္ငံျခား ေနတဲ့ ေနရာမွာ.. ကၽြန္မရဲ႕ အဘိုး ေလာက္ကို ကၽြန္မကို နားလည္ၿပီး အႏြံအတာခံ၊ အလိုလိုက္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္နဲ႕ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ လက္ထပ္ ခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ လံုးလံုး ေန႕တိုင္း ၾကိတ္ငို ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေျခာက္လို႕ ေနပါၿပီ။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ လံုးလံုး တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ ခဲ့ရတဲ့ တခ်ိန္က အိမ္ေလးကို ခုခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ရင္းးး….

ညီမေလး လင္းလက္ေရ.. ေက်နပ္ ႏိုင္ပါေစေနာ္…