ႏွစ္ဦးမွာ အသိထူးပါေစ…
အခု ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္ေက်ာ္.. ခုေလးတင္ အျပင္က ျပန္ေရာက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္က ဘန္ေကာက္မွာ သာတဲ့လဟာ လိေမၼာ္နီေရာင္.. ဒါေၾကာင့္လဲ လေရာင္ျဖဴျဖဴေတြ ရွိတဲ့တျခားျမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ကို စိတ္လက္ ေလးပင္စြာ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္ရတာက ဘန္ေကာက္ရဲ႕ ေကာင္းကင္... လေရာင္ ေဖြးလြ ေနရံုမကဘူး ဘန္ေကာက္မွာ အရင္က တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ၾကယ္ညီလာခံက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ကေန လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္အထိ ဘန္ေကာက္ဟာ ၾကယ္ေပ်ာက္ ေကာင္းကင္ ေအာက္မွာ အက္ဆစ္မိုးေတြ ရြာခ်တတ္တဲ့ တိမ္မဲတို႕ ၾကီးစိုးမႈေၾကာင့္ မြန္းမြန္း ၾကပ္ၾကပ္။ အျပင္တခါထြက္လို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မ်က္လံုးေဆးရည္နဲ႕မ်ား ေဆးလိုက္ရင္ မ်က္လံုးထဲက စက္ဆီေငြ႕ေတြ ဖုန္ေတြက ေဆးရည္ခြက္ထဲမွာ ေ၀့လို႕။ ၂မွတ္တိုင္ေလာက္ အကြာအေ၀းကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီးရင္ လူက မြန္းၾကပ္မူးေနာက္လြန္းလို႕ နီးရာ အဲကြန္းတပ္ စတိုးဆိုင္ ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲ ၀င္နားရတဲ့ အထိ ေလထု အေျခအေန ဆိုးရြားခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္... ခုေတာ့ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ဘယ္အေၾကာင္း တရားေတြက ေျပာင္းလဲ ပစ္ခဲ့သလဲ။ သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ဘန္ေကာက္တျမိဳ႕လံုးကိုပတ္ရင္း ကားေမာင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္တျမိဳ႕လံုးက စိမ္းစိုလို႕။ လမ္းေဘးေတြတေလွ်ာက္မွာ ေနရာလြတ္ ေျမလြတ္ မက်န္ ရတတ္သမွ် စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ။ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ မိုးပ်ံရထား လမ္းေတြကို ေထာက္မ ထားရာ တိုင္လံုးေတြမွာ စီရရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ သစ္ပင္အိုး ပန္းအိုးေတြ၊ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေတြမွာ လွလွပပ ေထာင္ထားတဲ့ သစ္ပင္စင္ေတြ... ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေနရာေကာင္းမို႕ ေရာင္းစား ငွားစား ဘယ္လိုလုပ္ပါေစ အင္မတန္ ၀င္ေငြ ရႏိုင္ တဲ့ ေနရာလြတ္ေတြမွာလဲ အမ်ားျပည္သူ နားေနဖို႕ လွလွပပ ပံုစံေဖာ္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ၀င္ေၾကး အခမဲ့ ျပည္သူ႕ဥယ်ာဥ္ေတြ .. (ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အမ်ားျပည္သူ အားကစားေလ့ က်င့္ရာ ေဘာလံုးကြင္းေတြကိုပါ မခ်န္ အခြန္လြတ္ေစ်းနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဖ်က္ ေတာ့တဲ့ ယာယီေစ်းေတြ၊ ေနရာေကာင္းမွန္သမွ် အသက္ရွဴစရာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ထုတ္ေပးတဲ့ သစ္ပင္ စိုက္ဖို႕ ေနရာမခ်န္) ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မကေသး။ ညေနေစာင္းလို႕ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မႈ သက္သာျပီ ဆိုတာနဲ႕ စတင္ လႈပ္ရွား သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေနတဲ့ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြ ဖုန္စုပ္ကားၾကီးေတြ အမိႈက္သိမ္းကားေတြ လမ္းနဲ႕ သစ္ပင္ ေရေလာင္းတဲ့ကားေတြ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနၾကတာ မခိုမကပ္ တက္တက္ၾကြၾကြ။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕တြင္း လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ ကားသစ္ေတြက အမ်ားစု။ ျပီးေတာ့ ကားအမ်ားစုက သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေလာင္စာနဲ႕ ဟိုက္ဘရစ္ ေလာင္စာသံုး ကားေတြ ၾကီးစိုးေနသည္။ ဒီဇယ္ကားက တြက္ၾကည့္ရင္ ရာခိုင္ႏံႈး ခပ္နည္းနည္း။ ဒီေတာ့ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိသည္ျဖစ္ေစ ကားေတြက ထြက္တဲ့ အေငြ႕ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ ေလာက္ကလို မဆိုးရြားေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ သင္ယူလိုက္တာက ေကာင္းကင္ကို ျပဳျပင္ဖို႕ ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းကင္ေပၚ တက္စရာမလို။ အက္ဆစ္မိုးေတြ ရြာခ်ေနတဲ့ တိမ္ညစ္တို႕ကို ေကာင္းကင္ကေန ဆြဲဖယ္ထုတ္ပစ္ဖို႕ ေကာင္းကင္နဲ႕ ပတ္သက္စရာ မလို။ ေျမေပၚမွာ ေနထိုင္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ညစ္ႏြမ္းေစတဲ့ အရာေတြကို ကၽြန္မတို႕ သုတ္သင္ ဖယ္ထုတ္လို႕ ရေနတာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ေကာင္းကင္ ေပၚမွာ ဖံုးလႊမ္း အုပ္စိုးေနတဲ့ အက္ဆစ္ တိမ္မည္းေတြကို ကၽြန္မတို႕ရ႕ဲ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္ဖုိ႕ ဆိုရင္ေရာ... နည္းလမ္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္၀င္တစား ရွာေဖြေနဆဲ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ရႏိုင္သမွ် နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို ရွာျပီး ကၽြန္မ ျပဳျပင္မယ္ဆိုတဲ့ သႏၵိဌာန္ တရပ္က ခိုင္ခိုင္မာမာ...
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:29 PM
1 comments
အိမ္တအိမ္က ထြက္တဲ့အမိႈက္ဟာ ဒီအိမ္သားေတြရဲ႕ အျပဳအမူ စရိုက္နဲ႕ အိမ္ရဲ႕ ၀င္ေငြထြက္ေငြ အၾကမ္းဖ်င္းကို သိႏိုင္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ မပိုးခင္တံုးက မိန္းကေလးမိတ္ေဆြရဲ႕ အိမ္မွာ အမိႈက္ကူ သြန္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ေျပာတဲ့ ထိုင္းစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီး တေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မ ဆံုဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမိႈက္ဆိုတာ အဲေလာက္ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူလို႕ရပါတယ္။ ခြန္ခ်ာနာ၀စ္ လုိ႕ေခၚတဲ့ ထိုင္းေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးၾကီးအတြက္ကေတာ့ စြန္႕ပစ္ပစၥည္း ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ စည္းမ်ဥ္းေပတံ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမိႈက္လို႕ အလြယ္တကူ ေခၚတဲ့ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘုရားေဟာ ဇာတ္လမ္း အထိ ရွိခဲ့ဖူးတာပါ။ တမနက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ကၽြတ္ထိုက္သူေတြကို ဥာဏ္ေတာ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ရာမွာ ရဟန္းတိႆ ကိုျမင္ပါတယ္။ တရားထူးရဖို႕ အေၾကာင္းရင္းခံ တျခား အကုန္ရွိေပမယ့္ တရားသိျမင္ေလာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ဖို႕ အဟာရ မျပည့္စံုတာကို ျမင္ပါတယ္။ အင္မတန္ ဆြမ္းကြမ္းရွားပါးလုိ႕ အစာေရစာ မ၀လင္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားက ဆင္ျခင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဘ၀ဆက္တိုင္း အလွဴဒါန မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ တဘ၀ ရဟန္းျဖစ္စဥ္ကေတာ့ သပိတ္ကို ေဆးေၾကာေတာ့မယ္ လုပ္တုိင္း သပိတ္ကိုေရက်င္းျပီး ဆြမ္းက်န္ေတြကို ပိုးပုရြက္ေတြ စားၾကပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ သြားရာ အနီးအပါးမွာ သြန္ေလ့ ရွိတာကို ျမတ္စြာဘုရား က ျမင္ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ရဟန္းတိႆ အေလာင္းအလ်ာ ရဟန္းရဲ႕ ဆြမ္းက်န္ကို စားဖူးတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ခု ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားက ဥာဏ္ေတာ္နဲ႕ ျဖန္႕က်က္ ၾကည့္ရပါသတဲ့။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ က ျမတ္စြာ ဘုရား လက္ထက္မွာ လူျဖစ္ေနၾကျပီး ပုရြက္ဆိတ္ျမိဳ႕ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ပဲ ျမိဳ႕တည္ျပီး အေျခက်ေနတာ ျမင္ပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ရဟန္းတိႆ ကို ျမတ္စြာဘုရားက ေခၚေတာ္မူျပီး ကမၼဌာန္းကို အထူးသင္ေပးရင္း အဲဒီ ပုရြက္ဆိတ္ျမိဳ႕ကို သာသနာျပဳေခ်လို႕ ေစလႊတ္ပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ တျမိဳ႕လံုးက ရဟန္းတိႆကို အထူးတလည္ ခ်စ္ခင္ ေလးျမတ္စြာနဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္ေနတဲ့ အဟာရ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ အတြက္ တ၀ါတြင္း မွာတင္ ရဟန္းကိစၥ ျပီးစီးျပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ ျပဳပါသတဲ့။ အဓိက ေျပာခ်င္တာ ကေတာ့ ကိုယ္ အသံုးမလိုတဲ့ စြန္႕ပစ္တဲ့ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းကို သူတပါး အသံုးက်ပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႕ စြန္႕ပစ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ ထိ ျမင့္ျမတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီပံု၀တၳဳသာဓကကို နမူနာယူျပီး ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြကို အသံုးအက်ဆံုး ဖစ္ေအာင္စြန္႕ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စြန္႕ပစ္ ပစၥည္း ေလ်ာ့ နည္းေစခ်င္လို႕ပါဆိုမွ အေရာင္နဲ႕ခြဲျခားထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကို ေငြကုန္ခံ အမိႈက္အိတ္ ပိုအမ်ားခံျပီး ၀ယ္ပစ္တဲ့ လူစားထဲမွာ ကၽြန္မ မပါပါဘူး။ ေစ်းဆုိင္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းထည့္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကိုပဲ အမိႈက္အိတ္အျဖစ္ အစားထိုးျပီး ကၽြန္မသံုးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အမိႈက္ပစ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အမိႈက္ကို အစင္ၾကယ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ သတိထားျပီး ပစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ အမိႈက္ပါ ဆိုမွ သန္႕ရွင္း မလား ညစ္ပတ္မွာေပါ့ လို႕ ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀ေပးကံ နိမ့္ပါးလို႕ အမိႈက္ေကာက္ျပီး အသက္ေမြးေနရတဲ့လူေတြ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သန္႕သန္႕ ရွင္းရွင္း က်န္းမာေရးအတြက္ ထိခိုက္မႈ နည္းနည္းနဲ႕ ၀မ္းစာ ရွာႏိုင္ၾကပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ေမြးထားလိုက္ ႏိုင္ ပါတယ္။ တျခား ညစ္ပတ္စရာေတြနဲ႕ မေပက်ံေနတဲ့ စကၠဴေတြ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကို သပ္သပ္၊ ေပေရညစ္ပတ္ေနတဲ့ စကၠဴေတြ ပလတ္စတစ္ အိတ္ေတြ ကို သပ္သပ္ခြဲျပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႕ ထုပ္ပိုးျပီး ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ သံဗူးခြံ၊ ပလတ္စတစ္ဗူးခြံနဲ႕ ဖန္ပုလင္းအခြံေတြကို သီးသန္႕ တအိတ္ ထုပ္ပိုး ျပီး အမိႈက္ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ သံတိုသံစ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းအေဟာင္းအပ်က္ေတြနဲ႕ ဘက္ထရီ အေဟာင္းေတြကို သီးသန္႕ တထုပ္ ထုပ္ပိုးျပီး အမိႈက္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အပယ္ေတြနဲ႕ ျခံထြက္ သစ္ရြက္ေျခာက္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြကို သီးသန္႕ တအိတ္ထုပ္ပိုးျပီး အမိႈက္ပစ္ ႏိုင္ပါတယ္။ စားၾကြင္းစားက်န္နဲ႕ ကေလး diaper ေတြ အပါအ၀င္ တျခား ညစ္ပတ္ေပေရေနတာေတြ အနံ႕အသက္ ထြက္ႏိုင္တာေတြ ကိုေတာ့ အိတ္၂ထပ္ ၃ထပ္နဲ႕ အနံ႕ေတြ ယိုဖိတ္စရာေတြ လံုေအာင္ ထုပ္ ပိုးျပီး အမႈိက္ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအိမ္ေရွ႕က အမိႈက္ပံုးထဲမွာ အထုပ္ေတြ အရြယ္ရြယ္ အစားစား အထုပ္လိုက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနပါတယ္။ အမိႈက္ေကာက္ ၀မ္းစာ ရွာသူေတြအတြက္ အနံ႕အသက္ကင္းကင္း နဲ႕ လိုခ်င္တာကို အထုပ္လိုက္ ေရြးယူႏိုင္သလို အမိႈက္ သိမ္းသမားေတြ အတြက္လဲ အနံ႕အသက္ကင္းကင္းနဲ႕ အမိႈက္သိမ္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို ခြဲျခားအမိႈက္ပစ္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ထူးျခားျပီး အပန္းမၾကီးေပမယ့္ စြန္႕ပစ္ ပစၥည္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနရသူေတြ အဖို႕ေတာ့ အေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရမယ္လို႕ ယူဆမိ ပါတယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ရပ္ကြက္၊ ျမိဳ႕နယ္၊ တိုင္းနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ အဆင့္ အာဏာပိုင္ေတြကသာ အမ်ိဳးအစား ခြဲျခားထားတဲ့ အမိႈက္ပစ္စရာ အမိႈက္ပံုးေတြ အမိႈက္ကန္ေတြ သတ္မွတ္ေပးထားမယ္ ဆုိရင္ စည္းစနစ္က်နစြာနဲ႕ တိတိက်က် လိုက္နာႏိုင္ၾကရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကၽြန္မတို႕ အမိႈက္ပစ္ရင္း ကုသိုလ္ေတြ ရေနမွာ မလြဲပါဘူး။ စီစဥ္ေပးသူ အာဏာပိုင္ေတြလဲ ကုသုိလ္ရဲ႕ အဖို႕ဘာဂကို ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ် ရေနၾက မွာပါပဲ။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို အယံုအၾကည္ မရွိသူနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အေနနဲ႕လဲ ကိုယ့္ရဲ႕ စနစ္တက် သန္႕ရွင္းစြာ အမိႈက္စြန္႕ပစ္တဲ့အျပဳအမူဟာ သက္ဆိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစဘဲ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းသာမႈကို ေပးစြမ္းႏုိင္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ခုခ်ိ္န္မွာ ကမာၻ ့အလယ္မွာ ေခတ္မီသူတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ဖူးရမည္ လို႕ စာေျပာင္ေရး ကာတြန္းဆြဲရေလာက္ေအာင္ကို ကမာၻ ့အေက်ာ္အေမာ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာေရာက္ ေနၾကပါျပီ။ မၾကာခင္မွာ ကမာၻ ့စီးပြားေရးဖိုရမ္နဲ႕ အာဆီယံ ပြဲေတြ၊ ကမာၻ ့အဆင့္နဲ႕ အာရွအဆင့္ ပြဲလမ္း ညီလာခံေတြ လက္ခံက်င္းပ ပါေတာ့မယ္။ လူရာ၀င္ဆံ့တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ၀င္ဆံ့တဲ့ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံ ၾကိဳဆို ရပါေတာ့မယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တလမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ ေျခဆန္႕ၾကမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကို အမိႈက္ေတြ ပြစာက်ဲေနတဲ့ လမ္းထိပ္ေတြနဲ႕ ၾကိဳဆိုၾကမလား၊ အမိႈက္ေတြ ဆို႕ပိတ္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းေတြနဲ႕ ၾကိဳဆိုၾကမလား ဒါမွမဟုတ္ ငါတို႕ျမန္မာဆိုတာ ဒီလို သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္ စနစ္တက် ေနတတ္တဲ့ လူေနမႈ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူမ်ိဳးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူမႈမ်ိဳးနဲ႕ ၾကိဳဆိုၾကမလား။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က ကၽြန္မတို႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အက်ိဳးမ်ားေစမယ့္ နည္းမ်ိဳးကို ကၽြန္မတို႕ ေရြးခ်ယ္ၾကရေအာင္လားးး
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:25 PM
0
comments
ဂြက်လွတဲ့ဇာတ္ေကာင္စရိုက္နဲ႕ ဂြစာမရဲ႕ အမူအက်င့္ေလးေတြ အေၾကာင္း ဘေလာ့ေပၚ တင္ဖူးပါတယ္။ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္မဟုတ္ဘဲ တကယ္အျပင္မွာ ရွိတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးေစာေနရင္ ခ်ီးက်ဴးခံရမွာ ရွက္လို႕ ၾကိဳ၀န္ခံထားတာပါ။ ခုလဲ သူနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ အႏိုင္အရံႈး ဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚေလးေတြကို သတိရလို႕ ဒီပို႕စ္ကို ဖန္တီးျဖစ္ပါတယ္။ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ဗိုက္ခြဲထားလို႕ အလုပ္က ခြင့္ရက္ရွည္ယူ အိမ္မွာနားေနရင္း ႏွစ္ခ်ီျပီး မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ ရုပ္သံလိုင္းေပါင္းစံု ကို ရီမုဒ္တခုကိုင္ရင္း လိုင္းေပါင္းစံု ေျပာင္းၾကည့္ ေနမိသည္။ အစီအစဥ္ေပါင္းစံုကို စပ္စုရာက MRTV-4 က ထုတ္လႊင့္ျပသေနတဲ့ Minutes to win it အစီအစဥ္ေလးကို ၾကည့္မိသည္။ မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ အားေကာင္းဖို႕ ရည္ရြယ္ပံု ရပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ျပိဳင္ပြဲထက္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပး အမူအရာ ခံစားခ်က္ေတြကို ပိုသတိထား မိသည္။ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ျပိဳင္ပြဲ၀င္သူ တခ်ိဳ႕ ေတြရဲ႕ ျပိဳင္ပြဲ နဲ႕ ျပိဳင္ဖက္အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားနဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္ႏွာေပးေတြ ေလသံေတြကေနတဆင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းတံုးက သူငယ္ခ်င္းေလး ဂြစာမကို သတိရမိျပန္ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းက စုေပါင္းကထိန္ပဲြအတြက္ စုျပီးသြားၾကဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းေလး ေယာက္သား ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ မုန္႕၀ယ္စားၾကသည္။ မိန္းကေလးေတြ ပီပီ ေနၾကာေစ့နဲ႕ ဇီးယိုဇီးထုပ္ေတြေပါ့။ ဒီအတိုင္းစားရမွာ ပ်င္းေတာ့ ေနၾကာေစ့ ျပိဳင္ စားမလား။ အရင္စားလို႕ ကုန္တဲ့လူက ႏိုင္ေၾကးလို႕ တေယာက္က အဆိုျပဳျပီး ေလးေယာက္လံုး သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ ေန ၾကာေစ့ ျပိဳင္စားခန္း မေရာက္မီ ဒီသူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ၾကားက ဆက္ဆံေရး အေျခအေနက နည္းနည္းရွင္းျပထားဖို႕ လိုေနသည္။ ေလးေယာက္ထဲက ဂြစာမက မေကာင္းလွတဲ့ က်န္းမာေရး ေၾကာင့္ ေန႕တုိင္းကို တေန႕စာအတြက္ပဲ အသက္ရွင္မယ္ ဆုိကာ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းသူ၊ ေနာက္ တေယာက္ ကေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ဖံုးဖိရင္း ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ အျမင့္ၾကီး ေတြအတြက္ အသည္းအသန္ ၾကိဳးစားေန သေလာက္ သူ႕ပင္ကိုယ္ရည္မွန္းခ်က္ကို တပါးသူ မရိပ္မိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတတ္သူ ယုန္ကေလး။ ၂ေယာက္ လံုးက သူတို႕ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့စရိုက္ေတြေၾကာင့္ လူစိတ္၀င္စား ခံရသူေတြခ်ည့္။ က်န္သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က ေတာ့ ဒီ၂ေယာက္ၾကားက ေျမစာပင္ေတြ ျဖစ္လိုက္၊ ဖန္တီးရွင္ ေတြ ျဖစ္လိုက္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ တေယာက္ကို ေနၾကာေစ့ ဆယ့္ငါးေစ့စီ စားၾကဖို႕ ေရတြက္ ေ၀စုယူျပီး တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုးလို႕ ေရတြက္အျပီး မွာေတာ့ ဂြစာမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ ေပါင္း ၃ေယာက္က တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျမည္ ေအာင္ ေနၾကာေစ့ ၀ါးေန ၾကျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မမယုန္ကေလး က ေနၾကာေစ့ အားလံုးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ရင္း ႏိုင္ျပီဟု ဆိုေလသည္။ သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုလူလည္က်လို႕ ဘယ္ရ မလဲ။ စားလို႕ကုန္မွႏိုင္ေၾကးလို႕ ေျပာထားတာ ဒီလိုလူလည္က်လို႕ မရဘူး။ ၀ါးလို႕ ျမိဳလို႕ကုန္မွ အေျဖထြက္မွာ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ဂြစာမကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနၾကာေစ့ကိုသာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျမည္ေအာင္ မဲျပီး စားေလသည္။ စားလို႕ကုန္ေတာ့ ေနၾကာေစ့ ခြံ ေတြကို စာအုပ္ေပၚ ျဖန္႕ခ်ရင္း ပါးစပ္က ၀ါးရင္းနဲ႕ ငါကေတာ့ ႏိုင္တာ ရံႈးတာ အေရးမၾကီးဘူး။ ေနၾကာေစ့ စား ရတာ အျမတ္ပဲ။ နင္တို႕ကိုႏိုင္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႕လဲ။ ရံႈးေတာ့ေရာ… နာစရာလား ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာေလ သည္။ ျပီးေတာ့ လွ်ာထုတ္ျပသည္။ ေန ၾကာေစ့ ျပိဳင္စားပြဲတြင္ ဂြစာမ ႏိုင္ေလသည္။ ေနၾကာေစ့ အားလံုးကို အခြံမခြာဘဲ ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ခဲ့ေသာ မမယုန္ကေလးကေတာ့ အခြံေတြကို ျမိဳမခ်ႏိုင္တိုင္း ေၾကေအာင္၀ါးေနရလို႕ ေနာက္ဆံုးမွ ကုန္ျပီး ရံႈးေလသည္။ ထိုအခါမွ သူက ရွင္က ေနၾကာေစ့ ကို ကိုက္ ရံုကိုက္ျပီး လက္နဲ႕ အခြံမခြာဘဲ ဘယ္လိုစားလဲ၊ အခြံထဲမွာ အေစ့ေတြ မက်န္ဘူး လား။ ဂြစာမ။ ။ က်န္မက်န္ သိခ်င္ရင္ ဒီမွာေလ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ၊ စာအုပ္ေပၚ တင္ျပထားတယ္။ အေစ့က်န္မက်န္ စစ္ၾကည့္၊ ႏိုင္ခ်င္တိုင္း ဒီေလာက္ အရသာရွိတဲ့ ေနၾကာေစ့ေတြကို အခြံနဲ႕ ေရာျပီး လႊင့္မပစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း။ ။ ဟယ္ ရွင္တို႕ကလဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. ေနၾကာေစ့ကို လက္နဲ႕မခြာဘဲ ကိုက္ရံုနဲ႕ အေစ့က ပါးစပ္ထဲ က်န္ခဲ့ေအာင္ ရွင္ ဘယ္လိုစားလဲ ေျပာပါဦး။ ဂြစာမ။ ။ အေလ့အက်င့္ပါပဲကြာ.. ကိုယ္ငယ္ငယ္က အဘြားကိုစပါးလံုးကူေရြးေပးျပီး စပါးလံုးေတြကို စာ ကေလး ေတြကို အျမဲ ေကၽြးတယ္။ စာကေလးေတြက စပါးလံုးကို သူတို႕ႏႈတ္သီးနဲ႕ ေကာက္ျပီးရင္ ဆန္ေစ့ခ်ည့္ ပါသြားတာကြ။ သမံတလင္းေပၚ စပါးလံုးၾကဲျပီး စာကေလးေကၽြးျပီးရင္ စပါးခြံေတြခ်ည့္ က်န္ခဲ့တာ။ ကိုယ္က အျမဲအမိႈက္ျပန္လွည္းရတယ္။ အဲဒါနဲ႕စိတ္၀င္စားျပီး သူတို႕ ဘယ္လို စပါးလံုးေကာက္စားလဲ ဆုိတာ ကိုယ္စပ္စု ခဲ့တာ။ အဲဒီနည္းနဲ႕ ခု ေနၾကာေစ့ စားလိုက္တာပဲ။ ဟဲဟဲ ျမင္ဆရာ စာကေလးေပါ့။ ဟယ္ အဲလိုလား… သူတို႕စကား၀ိုင္းကို နားေထာင္္ေနရင္း ေတြးမိတာကေတာ့ ေလာကမွာ ႏိုင္စရာမလိုတဲ့ ကိစၥေတြကို ဘာလို႕ အသည္းအသန္ ခံစားျပီး အႏိုင္လိုခ်င္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာပါ။ ႏိုင္စရာမလိုတဲ့ ေပ်ာ္ရမယ့္ အေရးမွာ အႏိုင္လို ခ်င္လြန္းသူကေတာ့ အမိႈက္ေတြ ပါးစပ္ထဲ ထည့္၀ါးရတာသာ အဖတ္တင္တယ္ဆိုတာလဲ သံေ၀ဂ ရလိုက္မိ ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ဟိုးႏွစ္က ၾကည့္မိတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ထပ္သတိရမိတယ္။ ႏိုင္ငံ့လက္ေရြးစင္ ဘတ္စ္ကက္ေဘာအသင္းသားအဖြဲ႕က အေပ်ာ္ခရီးထြက္ရင္း လမ္းမွာ စိတ္ကူးေပါက္ရာက ကမ္းေျခတခုထိ ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ကမ္းေျခက ရြာစုၾကီးထဲမွာမွ သူတို႕ေရာက္တဲ့ ရြာဟာ အေပ်ာ္တမ္း ဘတ္စ္ကက္ေဘာ ကစားရာမွာ ႏွစ္တုိင္း ဗိုလ္စြဲေနက်မို႕ အင္မတန္နာမည္ၾကီးတဲ့ ေတာအသင္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ကမ္းေျခမွာ အပန္းေျဖေနတဲ့ ႏိုင္ငံ့လက္ေရြးစင္အသင္းက အေပ်ာ္ ကစားဖို႕ ဘတ္စ္ကက္ေဘာ ကြင္းျပင္ေတာ့ ရြာအသင္းနဲ႕ ျပိဳင္ကစားဖို႕ ရြာအသင္းက စိန္ေခၚပါသတဲ့။ ႏိုင္ငံ့လက္ေရြးစင္အသင္းမွန္း မသိေတာ့ သာမန္အပန္းေျဖသူေတြ ေအာက္ေမ့လို႕လဲ ပါမွာေပါ့ေလ။ ေတာသားေတြ အတင္းၾကြားေနတာကို မ်က္စိ နည္းနည္း ေနာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ့ လက္ေရြးစင္အသင္းကလဲ စိန္ေခၚခ်က္ကို လက္ခံပါသတဲ့။ ဒီမွာတင္ ျမိဳ႕သားေတြနဲ႕ ေတာသား လက္ေရြးစင္ေတြ ျပိဳင္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကပါေရာတဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာေတြက အားေပးသူေတြလဲ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ပထမတခ်ီ စကစားတာနဲ႕တင္ လက္ရည္က တအားကြာေနျပီး ရြာအသင္းက ပိုးစိုးပက္စက္ ရံႈးပါတယ္။ ဒီမွာတင္ စည္းစိမ္ျပဳတ္ ေလာင္းေၾကးထပ္ထားတဲ့ ရြာအသင္းသား ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြက အမူအရာ ေျပာင္းေနၾကပါျပီ။ ဒုတိယတခ်ီ ကစားခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္လိုတဲ့ အၾကည့္ေတြ မ်က္လံုးေတြကို သတိထားမိတဲ့ ႏိုင္ငံ့လက္ေရြးစင္ အသင္းသားအဖြဲ႕က သေရျဖစ္ေအာင္ ကစားလိုက္ၾကတယ္။ တတိယအခ်ီ မကစားခင္မွာေတာ့ သူတို႕ တုိင္ပင္လိုက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ရံႈးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေလ်ာ့ကစား လိုက္ၾကတယ္။ ရြာသားေတြ စည္းစိမ္ပ်က္ ဘ၀ပ်က္မယ့္အေရးကေန ကယ္ေပးလိုက္တာပါ။ သူတို႕တမင္ အရံႈးကစားေပးလိုက္တဲ့ အခါ ပြဲ အျပီးမွာ အင္မတန္၀မ္းသာ သြားတဲ့ ရြာသားေတြက ဖက္လွဲတကင္းနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူတို႕ကို အင္မတန္ ေက်းဇူးတင္ သြားတဲ့ အတြက္ မၾကာခင္ က်င္းပမယ့္ ပြဲေတာ္ကိုလဲ ရက္ေရႊ႕ျပီး ခ်က္ခ်င္း က်င္းပ ေပ်ာ္ပြဲခံလိုက္ၾကတယ္။ ဇာတ္ကားေလးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ျပီးဆံုးသြားသလို ဘ၀အတြက္ ေတြးစရာေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့လက္ေရြးစင္ အသင္းသားေတြ အေနနဲ႕ ရြာအသင္းကို အရံႈးကစားေပးလို႕ ဂုဏ္သိကၡာ က်စရာလဲ အေၾကာင္း မရွိသလို ႏိုင္ ရလို႕လဲ ဂုဏ္တက္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရံႈးကစားေပးလိုက္တဲ့ အတြက္ အႏိုင္ရလိုက္တာကေတာ့ တရြာလံုး ရဲ႕ ႏွလံုးသား ေတြပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ကိုပါ ရလိုက္တယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀မွာ အဓိပၸာယ္မရွိ တဲ့ ျပဳိင္ပြဲေတြအတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္တဲ့ ကိုုယ္က်င့္တရားေတြ၊ သမိုင္းေတြ၊ ဘ၀ေတြ ပြန္းစားသြား တာမ်ိဳး၊ ထိခိုက္စြန္းထင္းသြားတာမ်ိဳး ကေတာ့ အရံႈးလြန္တဲ့ အရံႈးဆံုး အရံႈးပါပဲ။ ျပိဳင္ပြဲတခုမွာ ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ တခဏတာ ရလာဒ္ပါ။ အဲဒီျပိဳင္ပြဲရဲ႕ အႏိုင္အရံႈး အတြက္ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္သြားခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေရရွည္ခံ အျမဲတည္တံ့ က်န္ရစ္တဲ့၊ အထူး သျဖင့္ ခုလို သတင္းနည္းပညာေခတ္မွာ လိမ္ဖို႕ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းပဲလို႕ သံေ၀ဂယူ သံုးသပ္ ေနမိပါတယ္ရွင္။
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:20 PM
0
comments
ခုတေလာ သတင္းစာဂ်ာနယ္နဲ႕ လူမႈကြန္ယက္မီဒီယာ ျဖစ္တဲ့ facebook မွာပါ အေတြ႕ရမ်ားလာတာက လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ။တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမ်ား တရက္တည္းနဲ႕ အရြယ္စံု ၃-၄ေယာက္ အထိ။ တခ်ိန္တည္း မွာပဲ အြန္လိုင္းေပၚကသူငယ္ခ်င္းေတြက ခရီးသြားဟန္လႊဲ ျမင္ရၾကားရတာ အစာမေၾကတဲ့ သူတို႕ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြကို လူမႈကြန္ယက္ေတြေပၚမွာမွ်ေ၀ၾကသည္။ ဘယ္ေန႕က ဘယ္နားမွာ မိဘက ၂ႏွစ္သား ကေလးကို ဘယ္လို လူမဆန္စြာ ရက္ရက္စက္စက္ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတာ ေတြ႕ ခဲ့ရလို႕ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း။ ေနာက္ တေယာက္ကလဲ မတူျခားနားေပမယ့္ထူးမျခားနားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကို ကြန္ယက္ေပၚ တင္သည္။ ျမိဳ႕လယ္ ေခါင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေစ်းေရာင္းသူဆိုင္နီးခ်င္းခ်င္း တိုင္လို႕ အုပ္ထိန္းသူ ဘြားေအက ကေလးကို ဘယ္လို ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမေနတာေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ ကေလးက ဘယ္ဘက္ကို ထြက္ေျပးတာကိုေတာင္ အရိုက္ မရပ္ႏိုင္ဘဲ အတင္း လိုက္ရိုက္ေနေၾကာင္း၊ က်န္ရစ္သူ တိုင္ေတာသူက ေစ်းေခၚျပိဳင္ဘက္မို႕ ကေလးကို စိတ္ဆိုးေအာင္တမင္စျပီး ကေလးက တုန္႕ျပန္ခါမွ ရိုင္းပ်လြန္းေၾကာင္း တိုင္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕ျပိဳင္ဘက္ေတာ့ဒီေန႕ စိတ္ဆိုးလို႕ ေစ်း၀ယ္ေခၚႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း အားရပါးရ ေဖာက္သည္ ျပန္ခ်ေနတာကိုၾကားခဲ့ ရလို႕ အင္မတန္ စိတ္ထိခိုက္ရေၾကာင္း .. သူေရးတင္တဲ့ ပို႕စ္ကို ဖတ္ရင္း သက္ျပင္းၾကီးၾကီးခ်မိသည္။ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာခံရတဲ့ သူေတြက လူကုန္ကူးခံရလို႕လား။ သူတို႕ မိသားစု ပတ္၀န္းက်င္က သိသိနဲ႕ေရာ မသိလိုက္ဘဲပါေပးလိုက္ၾကတဲ့ ဖိအားေတြ တင္းအားေတြကို မခံႏိုင္ေတာ့လို႕ ထြက္ေျပး ကုန္ၾကတာလား။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲမိဘ အုပ္ထိန္းသူက သားသမီးကို နား၀င္ေအာင္ လုိက္နာေအာင္ ဆိုဆံုးမသည္ထက္ အျငိဳးတၾကီးႏွိပ္ စက္ေနသည့္အလား ဆက္ဆံေရးေတြက တေန႕တျခား ပိုမ်ားလာသည္။ ဆန္ရင္း နာနာဖြပ္၊ အိုးထိန္းသည္လို အိုးကို နာနာရိုက္ ဆုိတဲ့ စကားပံုေတြကို တလြဲဆံပင္ေကာင္း တလြဲ အသံုးခ်ေန ၾကသလားေအာက္ေမ့ ရေလာက္သည္။ ေျပာလိုက္လွ်င္ မိဘက သားသမီးကို မခ်စ္ဘဲေနမလား။ ေကာင္းေစခ်င္ ျဖစ္ေစခ်င္ လြန္းလို႕ဟု ဆင္ေျခတက္တတ္ၾကသည္။ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႕ အဲဒီလို ဆက္ဆံ လိုက္ေတာ့ျဖစ္ေစခ်င္ တာေတြ ျဖစ္သြားေရာလား။ တကယ္ျဖစ္သြားတာက မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားက ဆက္ ဆံေရး ပ်က္ျပားျခင္း။ေၾကာက္လို႕ ငံု႕ခံျခင္းႏွင့္ ရိုေသေလးစားျခင္း ၾကားက ကြာဟခ်က္မဟုတ္.. လံုး၀သီးျခား စီျဖစ္ေနေသာအဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ မွ်သာ… ဘုရားေဟာ နႏၵိ၀ိသာလ ဇာတ္မွာ ရုန္႕ရင္း ၾကမ္းတမ္း တဲ့စကားကို ႏြားေတာင္ မႏွစ္သက္။ လူျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြက မိဘမို႕ လုပ္သမွ်ငံု႕ခံ ေနရတာကိုနည္းနည္း ေတာ့ ဆင္ျခင္စိတ္ရွိၾကဖို႕ ေကာင္းသည္ ဟုသာ ေတြး မိပါသည္။ ျမင္ေတြ႕ ေနရသည္မ်ားကေမတၱာရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕ထက္ ၾကီးႏိုင္ ငယ္ညွင္း အေငြ႕အသက္ေတြသာ လိႈင္ေဘာလယ္ ေနပါသည္။ မိမိရဲ႕စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ ေ၀ဖန္ ပိုင္းျခားႏုိင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္းျခင္းနဲ႕ ေဒါသထြက္လြယ္မႈ စိတ္လႈပ္ ရွားလြယ္မႈကို တဖက္သား ျပိဳင္ဘက္က အသံုးခ်တာကို ခံရင္း မိမိ ထိခိုက္နစ္နာ ေစမိသူက မိမိရဲ႕ ေသြးသားအရင္းျဖစ္ေန တာကိုလဲ သတိထားမိၾကဖို႕ ေကာင္းပါသည္။ တခါတေလ သားသမီးကို ေကာင္းေစခ်င္လို႕ဆံုးမတယ္လို႕စိတ္ထဲက ထင္ျမင္ေနေပ မယ့္ တကယ္တမ္း ျဖစ္ေနတာက မိမိေဒါသနဲ႕ အတၱကို အစာေကၽြးေနျခင္းမ်ားလား။မိမိအတၱကို သားသမီး က ျဖည့္ဆည္း မေပးႏိုင္ သည့္အတြက္ ေဒါသတၾကီး လက္တံု႕ျပန္ရာ ေရာက္ေနတာမ်ိဳး လဲျဖစ္ေနတတ္ ပါသည္။ တခ်ိဳ႕လူမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ့္စိတ္ကို ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ၾကဖို႕ လိုေနပါျပီ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္နဲ႕အတူျမန္မာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ တေန႕ထက္တေန႕ ပိုအေတြ႕ရမ်ားလာရသည္က ၾကီးႏိုင္ ငယ္ညွင္း၊တန္းတူ အခ်င္းခ်င္း ေခ်ာက္ခ်၊ ခၽြန္တြန္း၊ ရန္တိုက္၊ ကုန္းေခ်ာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျခစားေလာက္ကိုက္ဆက္ဆံေရးေတြ။ ဒါေတြ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက မနာလိုစိတ္။ တျခားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာမနာလို စိတ္ေတြ၊ အတင္း ေျပာတာေတြ ရန္ျဖစ္တာေတြ မရွိမဟုတ္ ရိွၾကပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းအဲလိုရန္ဘက္ ေတြက အစည္းအေ၀း ခန္းထဲ တူတူထိုင္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။ အလုပ္တာ၀န္ကို အတူတူတြဲဖက္ျပီး ေအာင္ျမင္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာ အဖြဲ႕အစည္းေတြလိုငါ့ခြင္ေရာက္ရင္ သူ႕အလုပ္ပ်က္ ေအာင္ ရစ္ထား ၾကပ္ထား ညစ္ထားလိုက္မည္ ဆိုတာမ်ိဳးမရွိ။အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ခြဲထားၾကသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အလုပ္နဲ႕ အမ်ားအက်ိဳး အဖြဲ႕အစည္းအက်ိဳးထက္ငါစိတ္ေက်နပ္မႈ ရေရးအတြက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕ တာ၀န္ ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အလြဲသံုးစား လုပ္ၾကသည္အထိအေျခအေနဆိုးသည္။ မနာလိုစိတ္ျပင္းထန္သူတို႕ကို ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ေလးစားမႈ ရိုေသႏိုင္မႈ နည္းပါးသည္။တဆင့္တက္ျပီး သူတို႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားကဖိစီး ႏွိပ္စက္ ႏွိမ့္ခ်မႈမ်ား တြဲပါလာေၾကာင္း ေတြ႕ ရေလသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္တိုင္း သူတပါးကို လိုက္စပ္စု လိုက္အားက်ရာက မနာလိုျဖစ္ကာ သူတပါး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း လမ္းကိုလိုက္ပိတ္သည့္ အဆင့္ ေရာက္လာေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေမြးရာပါ ၀ါသနာ ဗီဇ ပါရမီ မတူကြဲျပားသူခ်င္းသူတပါးနဲ႕ မိမိကို ႏိႈင္းယွဥ္စရာပင္ မလိုပါေခ်။ ထိုသို႕ ျဖစ္ရျခင္းမွာ မိမိကိုယ္ ကိုစိတ္၀င္စားမႈနဲ႕ သူ တပါးကို စိတ္၀င္စားမႈၾကား ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ သူတပါးကို စိတ္၀င္စားမႈပိုမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထိုသို႕ သူတပါး အတြက္ ေပးလိုက္ရေသာ အခ်ိန္ေတြ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားအင္ စိုက္ထုတ္မႈေတြကို မိမိကိုယ္ကို စိတ္၀င္ တစား ျဖည့္ဆည္း လိုက္လွ်င္ အင္မတန္တိုးတက္ႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို စိတ္၀င္တစား ဆန္းစစ္ကာ ဘယ္အရည္ အခ်င္း အားနည္းေနလုိ႕ အားျဖည့္မည္။ဘယ္ဘာသာ ရပ္ကို တက္လမ္းအတြက္ ေလ့လာမည္။ ဘယ္ အလုပ္ကို ေတာ့ျဖင့္ မိမိ အားသန္ရာမို႕ ၾကိဳးစား လွ်င္မိမိကုိယ္တိုင္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္မည္ အလုပ္လဲတြင္မည္ စသျဖင့္ ေတြးေတာ ျဖည့္ဆည္းလိုက္လွ်င္လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ပါလ်က္ သူတပါးအတြက္ အခ်ိန္ေတြ အားအင္ေတြ ျပဳန္းတီးခံေနသည္မွာ မိုက္မဲရာ က်လွပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကၾကီးက ပညာအရာ အားသာျပီး လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကၾကီးက တန္ခိုးအရာမွာအားသာတာကလဲ ဘုရားေဟာေတြ အထင္အရွား။ သူတို႕ေတာင္ ဘက္စံု တဖက္ကမ္းခပ္ မျဖစ္ႏိုင္ၾကတာကၽြန္မတို႕ သာမန္လူေတြက သူမ်ား ကိုယ့္ထက္သာ ေနတာကို မနာလို ျဖစ္စရာလား။ ဒီတခ်က္ သာေနတိုင္းဟိုအခ်က္က သာခ်င္မွ သာမွာေပါ့။ သာေတာ့ ဘာျဖစ္ သြားပါလိမ့္။ ေနရာတကာ သာခ်င္ေနရင္ေတာ့အရင္ဆံုး ျပဳန္းတီးမွာ ကိုယ့္စိတ္ ခ်မ္းသာ ေအးျငိမ္းမႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတၱေတြကို အမႊန္းတင္ ျပိဳင္ဆိုင္တာနဲ႕ အားမရႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕သူ႕မိသားစုခ်င္း၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ သူ႕ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းခ်င္းပါျပိဳင္ရင္း အပူမီးေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ေမႊးၾကသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့လူတကိုယ္လွ်င္ ကြဲျပားေသာ စြမ္းရည္ ဆယ္မ်ိဳးရွိျပီး တမ်ိဳးခ်င္းစီမွာလဲ လူတ ေယာက္ ခ်င္းရဲ႕၀ါသနာ ဗီဇ စရိုက္တို႕ မတူျခားနားမႈအေပၚ အေျခခံျပီး ရမွတ္ခ်င္း မတူၾကေၾကာင္း သုေတသနလုပ္ထားေလသည္။ ဘယ္သူတဦးတေယာက္မွ စြမ္းရည္ ဆယ္မ်ိဳးလံုး တဖက္ကမ္းခတ္ ေတာ္ေန တတ္ေနတာမ်ိဳးလဲမရွိေၾကာင္း ဒီေနရာ အားေကာင္းရင္ ဟိုေနရာ အားနည္းတယ္ဆိုတာ ရွိေၾကာင္းလဲ ဖတ္မွတ္ရ ေလသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံႏွင့္ဘုရားေခတ္ကို မေျပာပါနဲ႕။ ယေန႕ေခတ္တြင္ ကိုယ္ေတြ႕ တခုကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ကိုယ္ေတြ႕ကို သာ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ေဆြမ်ိဳးထဲတြင္ ကုန္သည္ ပြဲရံုလုပ္ငန္းရွင္ ေပါမ်ားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေဆြမ်ိဳးစု ေတြ သခၤ်ာစြမ္းရည္ ထက္ျမက္ တာ မ်ိဳးရိုးဗီဇပါ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႕ဦးေလးနီးစပ္ ေတာ္သူ ေဆြမ်ိဳး တေယာက္ကေတာ့ အတန္းပညာအတြက္ ပါရမီ အင္မတန္ နည္းစြာနဲ႕ႏွစ္အလီကိုမွ တေနကုန္က်က္လို႕ တေၾကာင္းမမွတ္မိရွာ။ ဒါနဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြကဒီေလာက္ ဥာဏ္ထံုတဲ့လူ ပါလာတာ ရွက္လွခ်ည္ ရဲ႕ ဆိုကာ ၀ိုင္း၀န္းဖိအားေပးရာက အသက္ ၁၂ႏွစ္သားအရြယ္မွာထိုဦးေလး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးပါေတာ့ သည္။ တေဆြမ်ိဳးလံုး လိုက္ရွာတာ တႏွစ္ခြဲအၾကာမွာ အေ၀းျမိဳ႕ရြာကတစိမ္း၀ပ္ေရွာ့မွာ ကားေဘာ္ဒီထုရင္း ပိန္လိန္ေနေသာ ဦးေလးကို ျပန္ရွာေတြ႕ၾကပါသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေၾကးရတတ္ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ျဖစ္ေနလ်က္နဲ႕ သား လုပ္သူက အေျခခံ ေန႕စားအလုပ္သမား လုပ္ေနတာကိုမ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ ေခ်ာ့ေမာ့ ေခၚေပမယ့္ ဦးေလးက အိမ္ျပန္မ လိုက္ေတာ့။ အဆိုပါဦးေလးသည္လြန္ခဲ့ဲတဲ့ ၂ႏွစ္က ကြယ္လြန္ရွာသည္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ နာေရးေၾကာ္ျငာက ဂုဏ္ပုဒ္ကစက္မႈဇံု ဥကၠဌ၊ သာသနာ့ဒါယကာ ကုေဋၾကြယ္ သူေဌးၾကီး အျဖစ္နဲ႕ ကြယ္လြန္ျခင္းပါ။ အလြတ္က်က္ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ အတန္းပညာတြင္ ပါရမီ နည္းေသာ ဦးေလးသည္ လူရိပ္လူကဲ ခတ္တတ္ျခင္းႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ပညာရပ္တြင္ သူမတူေအာင္ တဖက္ကမ္းခတ္ ထူးခၽြန္ခဲ့ ေလသည္။ တယူသန္ေသာမိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက တကယ့္စြမ္းရည္ကို ေဖာ္ထုတ္ အသံုးခ်ရမယ့္ အစား တလြဲဆံပင္ေကာင္းကာဖိအားေတြ စြတ္ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ဦးေလးခမ်ာ သူ႕ဘ၀တြင္ ေမတၱာ ငတ္ခဲ့ရွာ ေလသည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ညႊန္းကိန္း Intelligent Quotient ကို အသိမ်ားေပမယ့္ စိတ္ခံစား ခ်က္ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း Emotional Quotient ႏွင့္ စီမံခန္႕ခြဲႏိုင္စြမ္း Management Quotient၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေရး က်င့္၀တ္ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း Moral Quotient စသျဖင့္ ဆယ္မ်ိဳးတိုင္ရွိေလရာ ဘယ္သူမွ ဘက္စံု တဖက္ကမ္းခတ္ မေတာ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားက်စရာလဲ အေၾကာင္းမရွိသလို အားငယ္စရာလဲ အေၾကာင္းမရွိပါေခ်။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္မွာ အားနည္းေနတဲ့ အရည္အေသြးကလဲေလ့က်င့္ ေပးလွ်င္ တိုးတက္ႏိုင္ ေသးတာေၾကာင့္ သူတပါးကို ေပးမယ့္ အခ်ိ္န္ေတြကို ကိုယ့္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း အတြက္ အသံုးခ် ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႕ အသံုးခ်ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိသလိုသူတပါးရဲ႕ အရည္အခ်င္း အသံုးက်မႈ ကိုလဲ ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳစိတ္နဲ႕ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ျပီးဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ေက်နပ္စိတ္ အျပည့္နဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနႏိုင္ၾကတဲ့ ေန႕ကို အျမန္ေရာက္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္ရွင္။ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာေတြပေပ်ာက္ပါေစ။ အိမ္ေျပးေတြေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ပါေစ။ အျပန္အလွန္ေလးစား ခ်စ္ၾကည္မႈနဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္ၾကီး အျမန္ ျဖစ္ထြန္းပါေစ။
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:18 PM
0
comments
ပညာေရးဆိုုင္ရာ နာမည္ၾကီး အြန္လိုုင္း မဂဇင္း တခုုက သူ႕အျမင္က႑မွာေဖာ္ျပထားတာေလး တခုုေၾကာင့္ အေတာ္လန္႕သြားမိတဲ့ အတြက္ ခုုစာေလးကိုု ေရးျဖစ္တာပါ။ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ ့ကေလးေတြ စည္းကမ္းလိုုက္နာေအာင္ ကိုုင္တြယ္ရာမွာ အေၾကာက္ တရားနဲ႕ မအုုပ္ခ်ဳပ္ရင္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုုတဲ့အေတြးအေခၚပါ။ ဒီအေတြးအေခၚကိုု ကၽြန္မက ေခ်ပ ေဆြးေႏြးခ်င္တာပါ။ ကၽြန္မဟာ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းမွာ က်င္လည္ခဲ့တာပါ။ကၽြန္မရဲ႕ အသိုုင္း အ၀ိုုင္းက စည္းကမ္းကိုု အေၾကာက္တရားနဲ႕သြန္သင္ပါတယ္။ စည္းကမ္းကိုုအဆူ၊ အေငါက္၊ အရိုုက္အႏွက္ေတြနဲ႕ ထိန္းပါတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့ မတရားဘူးလိုု႕ ကၽြန္မက ထင္တဲ့စည္းကမ္း ကိုု သိသိနဲ႕ တမင္ခ်ိဳးေဖာက္ရတာကိုု ေပ်ာ္ေမြ႕ သြားတာပါပဲ။ ကိုုယ့္ ကိုုယ္ကိုုဟီးရိုုးလိုုလိုု ခံစားမိ တာကိုုးးး။ ေသေအာင္ရိုုက္၊ ပစ္လဲက်ေအာင္ရိုုက္၊ လမ္းေပၚမွာအရွက္ ခြဲျပီးရိုုက္၊ ဘယ္ေလာက္ ရိုုက္ရိုုက္၊ ရိုုက္တဲ့လူ မၾကိဳက္မွန္းသိလိုု႕ သူေဒါသထြက္ေအာင္ကိုုတမင္အနာခံျပီး ခ်ိဳးေဖာက္ တာေနာ္… ကိုုယ့္ကိုု ေဒါသထြက္ရလြန္းလိုု႕ မ်က္လံုုးၾကီးနီျပီးအေမာေဖာက္ ေနတာ ျမင္ရင္ အင္မတန္ ေက်နပ္ပါတယ္။ အေၾကာက္လြန္ အမုုန္း အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ၾကီးကိုုယ္ေတြ႕ ခံစားသိရွိခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မကံေကာင္းခဲ့တာက စည္းကမ္းကိုု ေမတၱာ ေစတနာ တရားနဲ႕သြန္သင္တဲ့ဆရာ ေတာ္ဘုုရားေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြနဲ႕လဲ ဆံုုဆည္းခဲ့တာပါပဲ။ ကိုုယ့္အေပၚ ေကာင္း ေစခ်င္တဲ့စိတ္ေစတနာနဲ႕ ကိုုယ့္ေနာင္ေရးအတြက္ ဆိုုဆံုုးမတာ လိုု႕ ခံစားမိတဲ့ စကားမ်ားဆိုုရင္ေျပာတဲ့သူ ကသာ ေမ့ေနတာ.. ကၽြန္မကေတာ့ အင္မတန္ မွတ္မိပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ေသြးခဲလိုု႕မွတ္ဥာဏ္ ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္သြားခဲ့ေပမယ့္ ကိုုယ့္အေပၚေစတနာနဲ႕ သြန္သင္တဲ့ ဆံုုးမစကားေတြ ကိုုေတာ့ လံုုး၀ ေမ့မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕မွတ္ဥာဏ္ေတြဟာ ေခါင္းထဲမွာမရွိဘဲ ႏွလံုုးသား ထဲမွာ ရွိသလားလိုု႕ေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ရတဲ့ အထိပါ။ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ ဒီလိုုနဲ႕ အထက္တန္းေအာင္ျပီးတဲ့အခါ တကၠသိုလ္ ေတြပိတ္ထားတဲ့အတြက္ ဆယ္တန္းဂိုုက္လိုု႕ေခၚၾကတဲ့ စာက်က္ လမ္းညႊန္ ျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ဂိုုက္ငွားတဲ့သူေတြ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အေျခအေနအလိုုက္ စာသင္ နည္း၊ စာဘယ္လိုုက်က္မယ္ဆိုုတာလမ္းညႊန္နည္းေတြကိုု ကၽြန္မ စမ္းသပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ ဆိုုရင္ အသက္ခ်င္းမကြာလွသလိုုတခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆိုုရင္ ကၽြန္မထက္ေတာင္ အသက္ၾကီး သူေတြ ပါခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ကိုုအားကိုုးျပီး ဆရာလုုပ္တာကိုု လြယ္လြယ္ခံၾကမယ့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ မဟုုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ကိုုယ့္စကား နားေထာင္ေအာင္၊ ကိုုယ္လမ္းညႊန္တဲ့အတိုုင္း လုုိက္နာေအာင္ ၾကိဳးစားရေအာင္လြယ္လွတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ မလြယ္ လွတဲ့ အခက္အခဲကိုု ေမတၱာ ေစတနာနဲ႕လမ္းညႊန္ျခင္းနည္းနဲ႕ေက်ာ္လႊားေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စည္းကမ္းကိုု အေၾကာက္ တရားနဲ႕ ကိုုင္တြယ္တာထက္စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ကိုုင္တြယ္ တာက ပိုုေအာင္ျမင္ ထိေရာက္တယ္ ဆိုုတာ လက္ေတြ႕ သိခဲ့ပါတယ္။၇ႏွစ္လံုုးလံုုး ဆယ္တန္းဂိုုက္ အျဖစ္ လမ္းညႊန္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထဲကမွ ခရိုုနီေပါက္စအသိုုင္း အ၀ိုုင္းထဲက ႏိုုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ မိဘေတြနဲ႕ ခြဲေနရတဲ့ တဦးတည္းေသာသမီး၊ဆယ္ေက်ာ္သက္ တပည့္ တေယာက္က ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကိုု ခိုုင္မာေစခဲ့ ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ တဖက္တက္ရင္း ဆယ္တန္းဂိုုက္လုုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မဆီ ၈တန္းေက်ာင္းသူကိုုဂိုုက္လုုပ္ဖိုု႕ လာအပ္ေတာ့ ကၽြန္မ လက္မခံခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိဘခ်င္း ရင္းႏွီးေနျပီးတရပ္ကြက္တည္းသား ျဖစ္သလိုု အဲဒီကေလးမကလဲ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့သူပါ။ သူ႕အေဒၚကကၽြန္မကိုုစာသင္ ခဲ့ဖူးလိုု႕ ကၽြန္မကျငင္းရခက္ခက္နဲ႕ လက္ခံခဲ့ရ တာပါ။ တဦးတည္းေသာသမီးမိုု႕ဆိုုးတယ္ဆိုုတဲ့ စကားက တကယ္ေတာ့ မွားေနေၾကာင္း ကၽြန္မလက္ေတြ႕သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကေလးမဆိုုးေနတာ ဟာ တဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္လိုု႕ မဟုုတ္ ပါဘူး။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုု မွန္မွန္ကန္ကန္သိေအာင္ သြန္သင္ဆံုုးမမယ့္သူ မရွိဘဲ၊ အလိုုလိုုက္ အၾကိဳက္ေဆာင္ျပီး ကိုုယ္က်ိဳးအတြက္အသံုုးခ်ခ်င္တဲ့ သူေတြခ်ည့္ ၀ိုုင္း၀ိုုင္းလည္ေနလိုု႕ ဆိုုးေနခဲ့တာပါ။ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုုမွာ တဦးတည္း ေသာသမီးျဖစ္လိုု႕ သူမွ မသံုုးျဖဳန္းရင္ ေငြေတြ ဘယ္လိုုလုုပ္ရမွန္းသိမွာမဟုုတ္ဘူးဆိုုတဲ့ စကားကိုု ကေလးမက အဟုုတ္ထင္ပါတယ္။ ဘာမွ လုုပ္စရာ၊ သင္စရာမလိုုဘူး၊ ဘိုုးဘြားမိဘေတြခ်န္ရစ္ မယ့္ အေမြေတြက ဆယ္သက္ စားမကုုန္ဘူးဆိုုတဲ့ စကားကိုု ကေလးက နားေယာင္ပါတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးက ကိုုယ္ ကိုုင္တြယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာစီးပြားက်သြားရင္ ေကာင္းလား မေကာင္းလား မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ရင္ ဒီစီးပြားေရးလုုပ္ငန္းေတြကိုု ကိုုယ္တိုုင္ ကိုုင္တြယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ဖိုု႕အတြက္တဦးတည္းေသာ သမီးက ႏိုုင္ေအာင္ စီမံခန္႕ခြဲႏိုုင္ဖိုု႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားရမယ္ ထင္သလဲ။ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းရွိတဲ့လူေတြက အိုုမင္းလာတဲ့ မိဘေတြရဲ႕တာ၀န္ကိုု ခြဲေ၀ထမ္းေဆာင္ေနၾကခ်ိန္မွာ တဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူမ်ားထက္ ဘယ္ႏွဆ ပိုုၾကိဳးစားရမယ္ ထင္သလဲ စတဲ့ ဆံုုးမစကားေတြကိုု ကၽြန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္မွာကၽြန္မကိုု ေက်ာက္ျဖဴနားကပ္ေလးတရံ တပည့္မေလးက ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ အဲဒီေက်ာက္ျဖဴနားကပ္ေလးကိုု တျမတ္တႏိုုး ပန္ခဲ့ပါတယ္။ တကသိုုလ္ မွာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မရဲ႕နားကပ္အေၾကာင္းကိုုေမးတဲ့အခါ အမွန္အတိုင္း ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ တပည့္မေလး ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ တကသိုုလ္ေနာက္ဆံုုးႏွစ္အၾကိဳတန္း တက္ေနတဲ့ကၽြန္မ ႏိုင္ငံျခားထြက္ ဖိုု႕ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္အတြက္ဖတ္ရတဲ့စာနဲ႕ တပည့္ေလးအတြက္ျပင္ဆင္ရတဲ့ စာေတြၾကား မႏိုုင္မနင္း ျဖစ္လာတဲ့ကၽြန္မက မေက်ပြန္ႏိုုင္တဲ့ တာ၀န္ကိုုမယူခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ ပညာေရးစနစ္အရ ဘ၀အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ ဆယ္တန္းေရာက္ခါမွ မ်က္ႏွာ လြဲခဲပစ္မလုုပ္ ခ်င္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုုး သူငယ္ခ်င္းမကိုု ဂိုုက္လႊဲေပးဖိုု႕ကၽြန္မစဥ္းစားမိပါတယ္။ တပည့္မ ေလးက လက္မခံခ်င္ပါဘူး။သူက ကၽြန္မကိုု တြယ္တာေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ နား၀င္ေအာင္ အခါခါ ရွင္းျပ ညိႈႏိႈင္းအျပီးမွာဘာသာရပ္တခ်ိဳ႕ကိုုပဲ သူငယ္ခ်င္းက သင္ဖိုု႕နဲ႕ က်န္တဲ့ဘာသာရပ္ ေတြကိုု ေတာ့ ကၽြန္မကပဲဆက္ျပီး သင္ဖိုု႕ ညိႈလိုု႕ရသြားပါေတာ့တယ္။ တရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းႏႈတ္ဆက္ပြဲ နဲ႕ စိုုင္းစိုုင္းခမ္းလိႈင္ သီဆိုုမယ့္ စင္တင္ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲကိုု သြားခ်င္တယ္လိုု႕ တပည့္မေလးက တိုုင္ပင္ ပူဆာ လာပါတယ္။ ကၽြန္မက မသြားဖိုု႕တားပါတယ္။သူက စိုုင္းစိုုင္းခမ္းလိႈင္ အသည္းစြဲပါ။ တညေနတည္းပါလိုု႕ ပူဆာ လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ရွင္းျပပါတယ္။ ပြဲကတညေနတည္းပါ၊ အဲဒီပြဲအေၾကာင္းကိုု ျပန္စဥ္းစားေနမွာ ဘယ္ႏွရက္လဲ၊ အဲဒီပြဲအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စားျမံဳျပန္မွာက ဘယ္ႏွရက္လဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စာလုုပ္လိုုက္ရင္ဘယ္ေလာက္ စာရမလဲ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၾကီး ျပီးတဲ့အခါမွာေရာ ဒါမ်ိဳးပြဲကိုု ၾကည့္လိုု႕မရႏိုုင္ဘူး လား။ အခုု စိတ္မထိန္းႏိုုင္လိုု႕ ပြဲသြားၾကည့္ျပီး ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာေကာင္းေကာင္း မေျဖႏိုုင္ခဲ့ရင္ ေနာင္တရ တာ ေကာင္းသလား။ ခံႏိုုင္ရည္ ရွိမလား။ အစားထိုုးလိုု႕ရတဲ့ပြဲအတြက္ အစားမထိုုးႏိုုင္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု သံုုးပစ္မလားလိုု႕ ေမးျပီးတဲ့အခါ တပည့္မေလးကသူပြဲမသြားေတာ့ဘူးဆိုုတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မကိုု သူ႕သေဘာနဲ႕သူ လိုုလိုုလားလားပဲ ကတိေပးပါတယ္။ အခ်ိန္တပတ္ၾကာလိုု႕ ကၽြန္မစာသင္ရမယ့္ရက္ေရာက္လိုု႕ တပည့္မေလးနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါသူက မ်က္ႏွာအိုုအိုုနဲ႕ပါပဲ … ကၽြန္မ ခ်ိတ္ေပးထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကိုု သူဂိုုက္ျဖဳတ္လိုုက္တဲ့အေၾကာင္း တိုုင္ပါေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ စာသင္တာ မၾကိဳက္တာလား၊ ပ်က္ရက္ မ်ားလိုု႕ လားအေၾကာင္းျပခ်က္ ေမးတဲ့အခါ ဘယ္လုုိမွ ေမ ွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စကားကိုု ၾကားရပါေတာ့ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အခင္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မခ်ိတ္ေပးထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕တပည့္မေလးကိုုစိုုင္းစိုုင္း ခမ္းလိႈင္ စတိတ္ရိႈးသြားဖိုု႕ လက္မွတ္နဲ႕ ပန္းကံုုးတက္စြပ္ဖိုု႕ ပန္းကံုုး၀ယ္ေပးပါသတဲ့၊ျပီးေတာ့ ေငြမွင္ပါတဲ့ ေရာင္စံုုေဘာလ္ပင္ေလးေတြ ကိုုလဲ ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးပါသတဲ့။ ဒါ ကေလးကိုုခ်စ္လိုု႕ ၀ယ္ေပးတာပဲ ဘာလိုု႕စိတ္ဆိုုးရတာလဲ ဆိုုေတာ့ ဆရာမက သိပ္ရိုုးတာပဲ၊အဲဒါ ဂိုုက္လုုတာ၊ ဆရာမ မိတ္ဆက္ေပးလိုု႕ သမီးကိုု သူကသင္ရတာကိုု … ဒါေတာင္ ဆရာမက စိတ္ပုုပ္တယ္သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္း သိပ္ေျပာတတ္ တယ္ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ေပါင္းမယ့္သူ မရွိဘူးလိုု႕သမီးကိုုေျပာတယ္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတျခားတေယာက္ကိုုပါ အိမ္ေခၚလာျပီး ဆရာမ က ဆိုုးတဲ့အေၾကာင္းေထာက္ခံျပီး ေျပာခိုုင္းတယ္။ သူ ဆရာမအေပၚ မေက်နပ္တာကိုု သမီးဆီပါ လာျပီး ဇာတ္ရႈပ္တယ္။သမီးကဆယ္တန္းအတြက္ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ ႏွစ္ျပီး စာသင္ေနတာ.. တျခားကိစ္စေတြ ေခါင္းထဲမွာအာရံုုမထားႏိုုင္ဘူး၊ မထား သင့္ဘူးဆိုုတာ သူနားမလည္ဘူးလား၊ သမီးရဲ႕အၾကိဳက္နဲ႕မ ွ်ားျပီးသူ႕အတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ ဖန္တီးယူတာေလ.. သမီးက ကိုုယ့္ တက္လမ္း အတြက္ ကိုုယ့္စိတ္ကိုုထိန္းႏိုုင္ပါတယ္၊ ေဟာ့ဒီမွာ သူ၀ယ္ေပးထားတဲ့ စတိတ္ရိႈး လက္မွတ္၊ သမီးျဖဲထား တယ္တဲ့… လက္မွတ္အျပဲေလးကိုု ကၽြန္မ ယူၾကည့္ေတာ့ ရက္စြဲက မလြန္ေသးပါဘူး။ တအားၾကိဳက္တဲ့အဆိုုေတာ္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး စတိတ္ရိႈး ကိုု ေသလုုမတတ္ ၾကည့္ခ်င္ေနေပမယ့္ စိတ္အလိုုမလိုုက္ဘဲထိန္းသိမ္းႏိုုင္စြမ္း ရွိလာတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ တပည့္မေလးကိုု ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္း…. ဒီျဖစ္ရပ္ေလးက ကၽြန္မကိုုခိုုင္ခိုုင္မာမာ ျပသလိုုက္တာကေတာ့… ကေလးေတြကိုု စည္းကမ္းထိန္းရာမွာ... သူတိုု႕ကိုု လူရာသြင္းျပီး လူၾကီးတေယာက္လိုု စဥ္းစား ေတြးေခၚတတ္ေအာင္၊ ကိုုယ္ခ်မွတ္တဲ့စည္းကမ္းဟာ သူတိုု႕ဘ၀ လူရာ၀င္ေစဖိုု႕ လိုုအပ္တဲ့အရာ ျဖစ္ေၾကာင္းလက္ခံ လာေအာင္၊ အဲဒီစည္းကမ္းကိုု လိုုက္နာျခင္းအားျဖင့္ သူတိုု႕ဘ၀ တက္လမ္းသာ ရွိျပီး အက်ိဳးမဲ့မျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ လက္ခံလာေအာင္ သြန္သင္ဆံုုးမႏိုုင္မယ္ဆိုုရင္ အသက္အရြယ္၊ ဘြဲ႕၊ ဂုုဏ္၊ ဘာဆုုိဘာမွ မလိုုအပ္ပါဘူး။စိတ္ရင္း ေစတနာနဲ႕ ရိုုးဂုုဏ္၊ ကိုုင္တြယ္ပံုု ကိုုင္တြယ္နည္းပဲ လိုုအပ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကိုု ကေလးေတြအျဖစ္ နားလည္ျပီး၊ သူတိုု႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ စိတ္ကူး၊ အေတြးအေခၚေတြကိုု စာနာျပီး၊ ေမတၱာ ေစတနာေတြ ေပးၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒီနည္းနဲ႕ သူတိုု႕ကိုု စိတ္လံုုျခံဳမႈေပးျပီး သူတိုု႕အတြက္ ပိုုျမင့္မားတဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အဆင့္အတန္း၊ ခံယူခ်က္ေတြကိုု ေဆာင္ၾကဥ္းေပးၾကဖိုု႕ တိုုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ လိုုက္ရပါတယ္ရွင္။
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:17 PM
0
comments
အရင္အပတ္က ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာ ၀ိုုင္းျပီး မ ွ်ေ၀ေနတဲ့စာေလး ဖတ္လိုုက္ရတယ္။ ျမန္မာေတြ မုုဒိတာ ပြားၾကပါဆိုုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ပါ။ စာထဲမွာ ေရးထားတာကိုု အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာရရင္ ေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြနဲ႕ ဖိလစ္ပိုုင္ေတြကိုု ႏိႈင္းယွဥ္ ေရးထားတာပါ။ ဖိလစ္ပိုုင္ေတြ က အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုုးျပီး ေဖးမရံုုသာမက သူတိုု႕ လူမ်ိဳးခ်င္း ကိုုယ့္ထက္သာသြားေစ ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႕ အျမင့္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပိုု႕ေပးၾက ပံုုကိုု ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကိုုယ့္ထက္သာ မနာလိုု စိတ္နဲ႕ ဘယ္လိုုျဖစ္သြားတယ္ ဆိုုတာေလး ယွဥ္ေရးျပီး ျမန္မာေတြကိုု မုုဒိတာ ပြားဖိုု႕ တိုုက္တြန္းထားတာပါ။ စာေရးသူကေတာ့ သူျမင္ေနက် ၀န္းက်င္က ျမန္မာေတြကိုု ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စာေလးကိုု ဖတ္ျပီး ကၽြန္မတိုု႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆြးေႏြးမိၾက ပါတယ္။ ဘယ္အတိုုင္းအတာထိ ဟုုတ္ႏိုုင္၊ မဟုုတ္ႏိုုင္ ဆိုုတာနဲ႕ မနာလိုုမႈ ဆိုုတာ ျမန္မာတိုု႕ရဲ႕ ၀ိေသသ လက္ခဏာ ျဖစ္ေနျပီလားဆိုုတာ ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးၾကတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကၽြန္မကိုု ေတာ္ေတာ္ၾကီး ေျမွာက္ေပး ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ ယွဥ္ျပီး စာေရးပါတဲ့။ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ေတာ့ ယွဥ္ျပီး မေရးရဲေပါင္.. ေနာက္ေၾကာင္းေဖာ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ၾကိဳကာတဲ့ အေနနဲ႕ ရန္လုုပ္တာ၊ သူမ်ားလက္နဲ႕ လူရိုုက္တာ၊ လွည့္ပတ္ရန္တိုုက္ ေပးတာ၊ ကုုန္ကုုန္ေျပာ ရရင္ ကားနဲ႕ လိုုက္တိုုက္တာ ခံရဖူးတာက ၃ခါဆိုုေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မနာလိုုမႈမ်ားတယ္လိုု႕ အေျပာခံေနရတဲ့ ျမန္မာေတြ ဘက္ကေန ကၽြန္မက ေရွ႕ေနလိုုက္ျပီး ဘာလိုု႕ဒီလိုုျဖစ္ရတာ ျဖစ္ႏိုုင္မလဲ ဆိုုတာ ေတြးမိပါတယ္။ ျမန္မာနဲ႕ ဖိလစ္ပိုုင္ကိုု စႏိႈင္းလိုုက္တည္းက အလြဲၾကီး လြဲတာပါ။ ဖိလစ္ပိုုင္ဟာ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ ၾကီးစိုုးတဲ့ႏိုုင္ငံပါ။ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳမ်ားက နတ္ကိုုးကြယ္ မႈမ်ားတဲ့ ဖိလစ္ပိုုင္မွာ သာသနာျပဳရာမွာ လူမႈေရး၊ ဘာသာစကား၊ ဂီတ၊ အိမ္တြင္းမႈ စတဲ့ သင္တန္းေပါင္းစံုု ဖြင့္ရင္းနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း စိမ့္၀င္သာသနာျပဳတာပါ။ ဒီေတာ့ သင္တန္းေတြကေန တဆင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အေတြးအေခၚေတြ နည္းလမ္းေတြက ဖြံ႕ျဖိဳးခဲ့ျပီးသား။ ျပီးေတာ့ ဖိလစ္ပိုုင္က စပိန္နဲ႕ အေမရိကန္ တိုု႕ရဲ႕ကိုုလိုုနီဘ၀က လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ႏိုုင္ငံ။ ႏိုုင္ငံတကာ ေရေၾကာင္း ကုုန္သြယ္ေရးနဲ႕ ကဘာအႏွံ႕က လူေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ေနခဲ့တဲ့ ႏိုုင္ငံ။ ကၽြန္မတိုု႕ ျမန္မာျပည္က ဗုုဒ္ဓဘာသာၾကီးစိုုးတယ္ ဆိုုျပီး ေရႊေရာင္ဘုုရားေတြ တ၀င္း၀င္း ဆိုုေပမယ့္ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုုးအမကိုု တလြဲေတြ ကြယ္ရာလုုပ္ျပီး ေရွ႕တင္က် နဖူးနဲ႕ေျမၾကီး ပြတ္ျပေနတဲ့သူေတြ မ်ားတဲ့ႏိုုင္ငံ။ (ကိုုယ့္ေပါင္ကိုုယ္ ေထာင္းေတာ့ ဖြေထာင္းထားတာေနာ္)။ ဗုုဒ္ဓသာသနာျပဳ ဆုုိတာကလဲ အေျခ တည္ျပီးသား သာသနာကိုု ဆက္ထမ္းတာနဲ႕ အေျခမ တည္ေသးတဲ့ေနရာကိုုသြားျပီး သာသနာ ျပဳပံုုျပဳနည္းက ကြာေသးတာကိုုးးး ရြာဦးေက်ာင္း ဘုုန္းၾကီး ရဲ႕ ထား၀ယ္ၾကိမ္ေအာက္မွာ တေသြး တသံတမိန္႕ ဆက္ဆံေရးနဲ႕ ၾကီးလာ၊ ျမန္မာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း မွာလဲ ထက္ေအာက္ နာခံမႈဆိုုတဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႕ ၾကီးလာတဲ့ ျမန္မာေတြ ခမ်ာ ရြယ္တူခ်င္း ေဘးတိုုက္ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္ဖိုု႕ ဘယ္လိုုက်င့္ၾကံ ေနထိုုင္ရတယ္ ဆိုုတာကိုု အေကာင္းျမင္ခ်ဥ္းကပ္မႈနဲ႕ ဘယ္သူေတြ သင္ၾကားေပး ခံရဖူးလဲဟင္။ ရွိေပမယ့္ နည္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ သီအိုုရီအေနနဲ႕ ရွိရင္ေတာင္ လက္ေတြ႕က်င့္သံုုးျပမႈက အေရးၾကီးပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ မဆလ တေခတ္နဲ႕ နအဖ တေခတ္မွာ တိုုင္းျပည္က တံခါးပိတ္ စနစ္က်င့္သံုုးသလိုု ျဖစ္ခဲ့ ေသးတာ။ လူငါးေယာက္ထက္ ပိုုစုုရင္ ပုုဒ္မနဲ႕ျငိျပီး အတိုု႕အေထာင္သမားက ခၽြန္ျပီး အမႈ တည္ေဆာက္ မ်ားမ်ားအဖမ္းျပႏိုုင္ရင္ ရာထူးတိုုးတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က တံခါးပိတ္ တိုုင္းျပည္ၾကီးမွာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး သင္ၾကားေလ့က်င့္စရာ ဘယ္မလဲ အခင္းအက်င္း။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဖိလစ္ပိုုင္ကိုုခ်ီးက်ဴးျပီး ျမန္မာေတြမနာလိုုမ်ားတယ္လိုု႕ စြပ္စြဲရင္ ကၽြန္မ ျမန္မာေတြဘက္ကနာပါတယ္။ ေမ်ာက္နဲ႕ လင္းပိုုင္ကိုု ျပိဳင္ျပီး ေရကူးခိုုင္းသလိုု ျဖစ္ေနတာကိုုး။ မနာလိုုမႈဆိုုတာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ၀ိေသသလိုု႕ ကၽြန္မကေတာ့ မျမင္ပါရေစနဲ႕။ အေျခအေန တ ခုုေၾကာင့္ ေကြးညြတ္သြားတဲ့ စံေပတံ တေခ်ာင္းလိုု႕ပဲ လက္ခံပါရေစ။ အင္တမန္ က်ဥ္းေျမာင္း ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အၾကား၊ အျမင္ အေတြ႕အၾကံဳနည္းပါးျပီး အတုုခိုုး မွားစရာေတြပဲ အျမင္အၾကား မ်ားတဲ့လူေတြမွာ အေတြးအေခၚ က်ဥ္းေျမာင္း ပါလိမ့္မယ္။ အျမင္တိုုတာ အျမင္တိမ္တာ သေဘာထား ေသးသိမ္တာ ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ သူတိုု႕ကိုု အျပစ္ တင္မယ့္အစား သူတိုု႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထား အခင္းအက်င္း ေတြကိုု ေျပာင္းေပးရင္ သူတိုု႕ရဲ႕ အသိအျမင္ေတြလဲ ေျပာင္းလာႏိုုင္တယ္လိုု႕ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ေျပာင္းဖိုု႕ ေတာ့ လိုုတာေပါ့ေနာ္။ အက်င့္စြဲသြားရင္ေတာ့ ျပင္ရသိပ္ခက္တယ္၊ လူ႕အက်င့္ဆိုုတာ ျပင္ရအခက္ဆံုုးအရာလိုု႕ corporate management ဘာသာရပ္မွာ သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေတြ မနာလိုုမႈ မ်ားလြန္းေနတယ္ဆိုုတာဟာ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မယံုုၾကည္ မ၀ံ့ရဲမႈကိုု ေၾကာက္ကန္ ကန္စိတ္၊ လူရာ၀င္ခ်င္လြန္းတဲ့စိတ္၊ ကိုုယ့္တိုုးတက္ရာ တိုုးတက္ေၾကာင္းထက္ သူမ်ားကိုုပိုုစိတ္၀င္စားမႈနဲ႕ အလုုပ္မရွိ အားေနတဲ့ ကိစ္စ ေတြ ေပါင္းျပီးျဖစ္တယ္လိုု႕ ယူဆမိပါတယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အေျခအေနထဲမွာ အကန္႕ အသတ္နဲ႕ ရွိေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းကိုုရဖိုု႕ မွန္ကန္တဲ့ ျပိဳင္ဆိုုင္မႈ အခင္းအက်င္းလဲ မရွိေတာ့ မနာလိုုမႈေတြ၊ ေသးသိမ္ယုုတ္ညံ့မႈေတြ ေပါက္ပြားလာတတ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္လုုပ္၊ ကိုုယ့္ေနရာ ကိုုယ္ေက်နပ္ျပီး မအားရင္ မနာလိုုစိတ္ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းကိုု မေပၚဘူးလိုု႕ ထင္ပါတယ္။ က်င္လည္ ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ က်ဥ္းေျမာင္းမႈ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ပိတ္ပင္မႈနဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ မ်က္ႏွာ ဖံုုးတပ္ ဓေလ့ထံုုးစံေတြကပါ ထပ္ျပီ ပိတ္ပင္လိုုက္ေတာ့ ထိေတြ႕ဆက္ဆံ အေတြ႕ အၾကံဳယူ ရတဲ့အသိုုင္းအ၀ိုုင္း ပိုုက်ဥ္းေျမာင္းလာႏိုုင္ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႕ အေတြး အေခၚေတြလဲ လိုုက္မစဥ္းစား ႏိုုင္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ က်ဥး္ေျမာင္းကုုန္တတ္ပါတယ္။ ႏိုုင္ငံျခားေရာက္ေနတာၾကာျပီး ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုုအျမင္၊ ခံယူခ်က္ရွိတယ္ဆိုုတာ သိလိုု႕ လားလိုု႕ ေမးခြန္းထုုတ္လာမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ဘယ္လိုုဟာေတြ ၾကံဳဖူးလိုု႕ အဲဒါကိုု အေျခတည္ျပီး ေျပာလဲ ဆုုိတာ ကိုုယ္ေတြ႕နဲ႕ယွဥ္ျပီး ျပန္ေျပာျပ ပါ့မယ္။ ကၽြန္မ တကသိုုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျမန္မာျပည္မွာ အတန္းထဲက မမ တေယာက္က ကၽြန္မကိုု လာေမးဖူးပါတယ္။ နင့္ကိုု ပိုုးတဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတံုုးတဲ့။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းေျပးမိုု႕ လြတ္ထားတဲ့စာေတြ အသည္းအသန္ ကူးေနတံုုး ဆိုုင္းမဆင့္ ဗံုုမဆင့္ေမး လာေတာ့ အံ့ၾသတာေပါ့။ မမွတ္မိဘူးလိုု႕ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ ငွားထားတဲ့ စာအုုပ္က ျပန္ေပးရေတာ့မွာမိုု႕ အသည္းအသန္ ကူးေနရလုုိ႕ပါ။ ဒီမွာတင္ သူက မမွတ္မိႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားေနလိုု႕လား။ ဒါျဖင့္ ပိုုးတဲ့လူထဲ ကားစီးႏုုိင္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ပါလဲ၊ ဟန္းဖုုန္းကိုုင္ႏိုုင္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ပါလဲတဲ့။ ကၽြန္မျဖင့္ အံ့ၾသလြန္းလိုု႕ စာေတာင္ ဆက္မကူးႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလဲမမွတ္မိဘူးလိုု႕၊ ပိုုးပန္းတဲ့လူကိုု မွတ္ထားစရာလား။ လမ္းၾကံဳလိုု႕ ပါးစပ္ေဆာ့တာလဲ ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ပိုုးပန္းတယ္ဆုုိတာ အေပ်ာ္လဲ ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးလဲ ျဖစ္ႏိုုင္ေသးတယ္။ ဘာလိုု႕ အေရး စိုုက္ျပီး မွတ္ထားမလဲ။ လက္ထပ္ ခြင့္ေတာင္းတဲ့လူ ဘယ္သူဆိုုတာပဲ မွတ္မိတယ္လိုု႕ ကၽြန္မေျဖျဖစ္ တယ္။ ကၽြန္မအေျဖထဲမွာ သူသေဘာမက်စရာ ဘာေတြ႕လဲ ကၽြန္မ ခုုထိမသိဘူး။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကိုု အသည္းအသန္ စိတ္ဆိုုးသြားေလရဲ႕။ ေမးလာတဲ့ သူက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ အရပ္၅ေပေလာက္ မိန္းကေလးပါ။ ကၽြန္မလိုု ၆ေပ နီးပါးအရပ္ၾကီးနဲ႕မိုု႕ ဘယ္သူမွေတာ္ရံုု အနားမကပ္တဲ့ လူကိုု ဘာစိတ္ကူးနဲ႕ သူလာေမး လဲဆိုုတာ ခုုထိ ကၽြန္မ ေတြးလိုု႕ မရဘူး။ ျပီးေတာ့ ေမးခြန္းကလဲ ပိုုးတဲ့လူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲတဲ့။ ပိုုးတဲ့လူတိုုင္း ယူႏိုုင္တာ က်ေနတာပဲ။ ဒါ ကၽြန္မတိုု႕ေခတ္ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္းအရ ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ္ဆံုုးလူ အေယာက္ တေထာင္ ေက်ာ္ စာရင္း၀င္သူေတြမွ တက္ခြင့္ရတဲ့ တကသိုုလ္က ေက်ာင္းသူေနာ္။ သိပ္မၾကာ လိုုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ကားတိုုက္ခံ ရတယ္။ တိုုက္သြားတဲ့ ကားနံပါတ္ကိုု ကညနမွာ အလြတ္ သေဘာ စံုုစမ္းေတာ့ ကားပိုုင္ရွင္ နာမည္နဲ႕ လိပ္စာသိေရာ။ ေမးခြန္းရွင္မမနဲ႕ တိတ္တိတ္ ပတ္သက္ေန တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕ကား။ လက္ဖ်ားခါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာေတြ မနာလိုုစိတ္မ်ားတယ္ဆိုုတာဟာ ဗီဇလား၊ အေျခအေနေၾကာင့္ လား ဓေလ့ ထံုုးတမ္းေတြေၾကာင့္လား ျပင္လိုု႕ ရႏိုုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ဘာလဲ ဆိုုတာ ကိုု အစိုုးရနဲ႕ ပညာေရး ၀န္ၾကီးဌာနတိုု႕က လူမႈေရးသိပ္ပံ ဘာသာရပ္ရႈေထာင့္ကေန သုုေတသနလုုပ္ျပီး မူ၀ါဒေတြ စီမံကိန္းေတြလဲ ခ်မွတ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ျပည္သူတေယာက္ ခ်င္း အေနနဲ႕ကလဲ တဖက္သားကိုု မနာလိုုတတ္သူလိုု႕ လြယ္လြယ္ တံဆိပ္တပ္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲက ဖယ္ထုုတ္ဖိုု႕ ၾကိဳးစားရင္း သပြတ္အူလိုုက္ေအာင္ လုုပ္တာမ်ိဳး ေရွာင္ဖိုု႕ လိုုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာအခ်င္းခ်ုင္း မနာလိုုစိတ္နည္းပါးေအာင္၊ ဒါမွမဟုုတ္ မနာလိုုဖိုု႕ကိုု မစဥ္းစားႏိုုင္ အားေလာက္ေအာင္ ျပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း မျပိဳင္အားေလာက္ေအာင္ … အဖြဲ႕လိုုက္တိုုင္ပင္ ညိႈႏိႈင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုုင္မယ့္၊ ႏိုုင္ငံတကာမွာ ျပိဳင္တဲ့နည္းနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုုး ညီညြတ္မႈကိုု တည္ေဆာက္ႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္ႏိုုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ ရွာေပးႏိုုင္မယ္ ဆိုုရင္…. စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့၊ ကိုုယ္တိုုင္နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ အက်ိဳးရွိတဲ့၊ အလုုပ္ေတြ၊ စီမံကိန္းေတြ၊ ႏိုုင္ငံတကာျပိဳင္ပြဲေတြနဲ႕ မ်ားမ်ား ထိေတြ႕ေပးႏိုုင္မယ္ ဆိုုရင္… ကၽြန္မကေတာ့ စြယ္စံုုရ အႏုုပညာရွင္ ၀င္းဦးရဲ႕ ျမန္မာ့ရႈခင္း ျမန္မာ့စိတ္ရင္း သီခ်င္း ေလးထဲက ျမန္မာတိုု႕ရဲ႕ ေရႊေခတ္ကိုု အျမန္ျပန္ေရာက္ဖိုု႕ကိုုသာ ေမ ွ်ာ္လင့္စိတ္ကူး ယဥ္ေနမိတာပါ၇ွင္…
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:14 PM
0
comments
ဘေလာ့ဂါရြာၾကီး စည္ပင္ေနရာက၂၀၀၇ ေနာက္ပိုုင္းမွာ သိသိသာသာ ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။ ေရႊဝါေရာင္မုုန္တိုုင္းအျပီးအေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္လဲ တခ်ိဳ႕တဝက္၊ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲက ဘေလာ့ဂါတခ်ိဳ႕ ရာထူးတက္၊တာဝန္မ်ား သြားတာလဲ ပါရဲ႕၊ အပ်ိဳလူပ်ိဳ ဘေလာ့ဂါေတြ ၾကင္ယာ စံုုသြားလိုု႕ အိမ္ေထာင္အမႈေတြနဲ႕ အခ်ိန္မေပးႏုုိင္ၾကေတာ့ တာလဲ ပါရဲ႕၊ လူတခုု ပူမႈရယ္တဲ့ဆယ္ကုုေဋေတြ စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပါင္းစံုုေၾကာင့္ ဘေလာ့ရြာၾကီး ျငိမ္ေနတာ အေတာ္ၾကာျပီ။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဘေလာ့ရြာကေန အၾကာၾကီး ေပ်ာက္သြားရတာ မိုုးနတ္မင္းေပး တဲ့ရတနာေတြ ထိန္းေနရလိုု႕ပါ။ (ကိုုယ့္ကိုုယ္က် အဲလိုု အေကာင္းေျပာတာ) မိုုးနတ္မင္းေပးတာလိုု႕ေျပာတာအေၾကာင္းရွိတယ္။ ေလ၂ခါျဖတ္ထားတဲ့ကိုုယ္က ကေလးမရခင္ တည္းက သားဥအိတ္၂လံုုး ရွိတာမွာ တလံုုးေဘးမွာေသြးလံုုးတည္လိုု႕ ဆိုုျပီး (ေသြးလံုုးနဲ႕ သားဥအိတ္တလံုုး) အတြဲလိုုက္ ထုုတ္ထားရတယ္။ ဆရာဝန္က အားရပါးရအားေပးလိုုက္တာက ဒီတသက္ ကေလးမရႏိုုင္ေတာ့ဘူး ဆိုုတာကိုုး။ ဒီၾကားကကိုုယ္ဝန္ ရွိတာမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုုျပီး ေဆးဆိုုင္က ပစည္းေလးဝယ္ျပီး စစ္ၾကည့္ ေတာ့ဟယ္ အနီ၂စင္းေတာ့ဆိုုျပီး ထခုုန္တာ။ ေနာက္ေန႕ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေန႕ေစ့လေစ့ ပံုုစံဖမ္းျပီး ေဆးရံုုသြား ဗိုုက္အပ္ေတာ့ ဆရာဝန္မက ရီလႊတ္တာ။ ကိုုယ့္က်န္းမာေရး ရာဇဝင္ဖတ္ၾကည့္ျပီး ကေလးရူးရူးေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ဆိုုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ေခ်ာ့ရွာတယ္။ ကိုုယ္ကဇြတ္ေျပာ ေတာ့ သူလဲကိုုယ္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ဆိုုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ကုုတင္ေပၚတက္ခိုုင္းျပီး ကေလး ႏွလံုုးခုုန္သံ နားေထာင္တဲ့ စက္ေလးနဲ႕ ဗိုုက္ေပၚ ေထာက္ရွာတာဘာသံ မွ ထြက္မလာဘူး။ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ ဆိုုတဲ့ ရုုပ္နဲ႕ ကေလးမရွိပါဘူးဆိုုျပီးနားခ်တယ္။ ကိုုယ္ကလဲ ဇြတ္ပဲ။ တျပားသားမွ မေလ ွ်ာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ Ultrasound ရိုုက္ပါေရာ။အဲ့မွ ေတြ႕တယ္။ ကေလးက အစက္ကေလးပဲ ရွိေသးတာကိုု သူက ႏွလံုုးခုုန္သံနားေထာင္တဲ့စက္နဲ႕ရွာလိုု႕ ဘယ္လိုုလုုပ္ အသံၾကားမတံုုး။ ဒီေတာ့မွ ဆရာဝန္မကေဆာင္ရန္၊ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာလႊတ္ျပီး ကိုုယ့္ကိုု စာရင္းအရွည္ၾကီးနဲ႕ ေဆးစစ္ခိုုင္းပါေတာ့တယ္။ ေလးမ်က္ႏွာတိတိ စာရင္းရွည္ၾကီးအတြက္ ေသြးကိုု ေဆးထိုုးပိုုက္အၾကီးၾကီးနဲ႕ ၆ခုု ထုုတ္ျပီး ေဆးစစ္တာ ကိုုယ့္တလခ ေျပာင္ပါေရာ။ ကေလးအတြက္ဆိုုျပီးမႏွေျမာေပါင္။ ဆရာဝန္မကေျပာတယ္။ ကိုုယ့္က်န္းမာေရးအရ ေန႕တုုိင္းေသာက္ရတဲ့ေဖာလစ္အက္ဆစ္ က ကေလးအတြက္ သိပ္ေကာင္းသတဲ့။ ေသာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာပလဲဆိုုေတာ့၃ႏွစ္လိုု႕ ျပန္ေျဖျဖစ္တယ္။ ကေလးကံေပါ့။ သူမ်ားေတြကိုုေတာ့ ကိုုယ္ဝန္ ၇လေလာက္ ေနမွပံုုမွန္ ေဆးရံုုကိုု ရက္ခ်ိန္းနဲ႕ လာခိုုင္းေပမယ့္ ကိုုယ့္ကိုုေတာ့အဲဒီအခ်ိန္တည္းက တလတခါ ပံုုမွန္ ခ်ိန္းပါတယ္။ ဘုုရားစူးမိုုးၾကိဳးပစ္ ကိုုယ္ဝန္သည္။ ေပါ့ပါးလိုုက္တာမ်ား လႊားခနဲ လႊားခနဲ။ ကိုုယ္ဝန္ရွိျပီဆိုုတာနဲ႕အင္တာနက္တခြင္ ျပဲျပဲစင္ရွာဖတ္တာက ကေလးျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္နည္း၊ ကေလးစိတ္ပညာ။ကေလးေၾကာင့္ပဲ ကေလးစိတ္ပညာအေၾကာင္း သင္တန္းေပး မယ္ဆိုုတဲ့ အလုုပ္ကိုု ဘေလာ့ဂါမခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ ေလ ွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အလုုပ္က သင္တန္းဆင္းျပီးမွလူျပန္ေရြး၊ လူစစ္ျပီးအလုုပ္ခန္႕မွာတဲ့။ ကိုုယ့္အၾကံက အလုုပ္မခန္႕ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီသင္တန္းကိုု စရိတ္ျငိမ္း တက္ခြင့္ရတာ အျမတ္လိုု႕ သေဘာထားတာကိုုး။ ဒါေပမယ့္ အလုုပ္ကကိုုယ့္ကိုု ခန္႕လိုုက္တယ္။ ကိုုယ္ကလဲ ဒီအလုုပ္က ကိုုယ့္ကေလးေတြကိုုျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ တဖက္တလမ္းအက်ိဳးျပဳမယ္လိုု႕ ေတြးျပီး ဆက္လုုပ္လုုိက္တယ္။ ကိုုယ္ဝန္ ၈လေလာက္မွာဆီးစပ္ေအာင့္လာလိုု႕ ဆရာဝန္ကိုု ေျပာေတာ့ ေမြးခ်င္တဲ့လက္ခဏာ ျပတာတဲ့။ လမေစ့ဘဲေမြးရင္ ကေလးက်န္းမာေရး မေကာင္းဘူး။ လမေစ့ဘဲ ေပးမေမြးဘူးဆိုုျပီးေဆးတလံုုးထိုုးလိုု႕ လူကိုုလဲ ေဆးရံုုေကာက္တင္ပလိုုက္တယ္။ ကုုတင္အက်ယ္ခ်ဳပ္ေလးရက္။ ကုုတင္ေပၚကပါ ေပးမဆင္းဘဲ ျငိမ္ေနခိုုင္းတယ္။ သန္႕စင္ ခန္းေတာင္ ေပးမသြားဘူး။ကုုတင္ေပၚတင္ကန္႕လန္႕ကာျပီး ကိစ္စရွင္းခိုုင္းတာ ေသခ်င္ေစာ္နံေရာ။ ကေလးအတြက္ဆိုုျပီး သည္းမခံဖူး တာေတြ သည္းခံရတယ္။ ဒီအရွိန္နဲ႕ ျဖစ္မွာေပါ့။ အရွိန္လြန္ျပီးရက္ေစ့ေပမယ့္ ကေလးက ေမြးမလာဘူး။ ဟိုုေန႕ ေမြးႏိုုး ဒီေန႕ေမြးႏိုုးနဲ႕ဗိုုက္တလံုုးကိုု မႏိုုင္မနင္း ပိုုက္ျပီး ေမြးရလြယ္ေစ ေၾကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ လိုုက္ရတာ ေျခေတြေတာင္ နာတယ္။ ေဆးရံုုတက္ဖိုု႕ အသင့္ျပင္ထား တဲ့ အထုုပ္တထုုပ္ကားထဲထည့္ျပီး ခ်င္းမိုုင္ျမိဳ႕ ဒြိဳင္စူထပ္ေတာင္ေပၚ ေလွကားနဲ႕တက္ျပီး ဘုုရားဖူးတယ္။ မေမြး။ေနာက္ေန႕ ဘုုရင္မ ပန္းျခံ လမ္းပတ္ေလ ွ်ာက္လဲ မေမြး။ ေနာက္၂ရက္ ေနလိုု႕ ေခါင္းခၽြဲဆင္းေတာ့မွေဆးရံုုသြား၊ ကုုတင္ေပၚမွာ ဆရာဝန္က စမ္းျပီး အခ်ိန္ေရာက္ျပီ ဆိုုျပီးေရမႊာ ေပါက္ ခ်ိန္မွ ဗိုုက္ထဲကေက်းဇူးရွင္ ကၽြမ္းပစ္လိုုက္တာ (((ဂလံုု))) ကနဲပဲ။ ဗိုုက္ထဲကကေလးတပတ္လည္သြား တာ ဗိုုက္ျပင္ၾကီး ၾကည့္ျပီး ျမင္လုုိက္ရတယ္။ ဆရာဝန္ကမသကၤာ လိုု႕ျပန္စမ္းေတာ့ ေခါင္းဆိုုက္ ေနရာက ေဘးတိုုက္ၾကီး ျဖစ္သြားျပီဆိုုျပီး အေရးေပၚခန္းထဲကုုတင္ကိုု တြန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ ျဖစ္လိုုက္ရင္ အသည္းအသန္။ ဒါနဲ႕ပဲ သားဦးကိုုဗိုုက္မနာဘဲ ခြဲေမြးလိုုက္ရတယ္။ (တတိယေျမာက္သမီး က်မွပဲ ရွားရွားပါးပါး ဦးသန္႕ေမြးတဲ့ နက္ခတ္နဲ႕ တူတဲ့အခ်ိန္ကိုု အခါေပးထားတာ ဖတ္မိလိုု႕၊ ဦးသန္႕လိုု ကေလးမ်ိဳး လိုုခ်င္တယ္ဆိုုျပီး ဗိုုက္နာတာကိုု ေအာင့္ထားတာ ၃ရက္။ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိေအာင္ အတိုုးနဲ႕အရင္းေပါင္းျပီး နာလိုုက္တာမွ ေျပာစရာေတာင္ စကားလုုံး မရွိဘူး။) တကယ္တမ္းေမြးလာျပီဆိုုေတာ့စာေတြ႕နဲ႕လက္ေတြ႕ ကြာေတာ့တာပဲ။ ေဆးရံုုမွာ ကေလးေမြး တာနဲ႕ ကေလးအထူးကုုက တခါတည္း ေခၚသြားျပီးကေလးတကိုုယ္လံုုး ဓာတ္မီးနဲ႕ အၾကိဳ အၾကားမက်န္ (နား၊ ႏွာေခါင္း၊ ပါးေစာင္၊အာေခါင္မက်န္) အကုုန္ထိုုးၾကည့္ျပီး စစ္ေတာ့တာ။ ျပီးရင္ ဗိုုက္ခြဲထားလိုု႕ညွာမယ္မထင္နဲ႕။ ကေလးအေမ ထေပေတာ့ ဒီလိုုႏိုု႕တိုုက္ဆိုုျပီး သူနာျပဳ ခ်ဳပ္ၾကီးကသင္တန္းေပးေတာ့တာပဲ။ မိဘေတြ ပထမဆံုုးသားဦးဆိုုရင္ေတာ့ မိေရာဖပါ သင္တန္းတက္ေပေတာ့အခမဲ့။ ကေလးအေဖ လာခဲ့။ ကေလးအေဖေတြအတြက္ သင္တန္း ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္ထိမတက္မေနရ လာတက္။ ဒါပဲ။ ကေလးအေမအတြက္ သူနာျပဳက ကေလးျပဳစုုနည္းသင္ေပးတယ္၊ အခ်ိန္နဲ႕တကြသြင္းကုုန္၊ ထုုတ္ကုုန္ေတြကိုု စာရင္းမွတ္ရတယ္။ ဘယ္အရြယ္ ဆိုု သြင္းကုုန္ဘယ္ေလာက္မွာ ထုုတ္ကုုန္ ဘယ္ေလာက္ မရွိရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္။ ေလးရက္ေန လိုု႕မွထုုတ္ကုုန္ မထြက္ရင္ baby MOM တိုုက္ေပါ့။ ႏိုု႕မႈန္႕ ဘယ္တံဆိပ္တိုုက္ရမလဲဆိုုေတာ့ ျပာျပာသလဲ တားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ႏိုု႕မႈန္႕ျဖစ္ပါေစ။ မိခင္ႏိုု႕ ရဲ႕ ငါးပံုုတပံုုပဲ အဟာရနဲ႕ အာနိသင္ပါတယ္။ ဒီကိစ္စကိုုဘယ္ႏိုု႕မႈန္႕ေၾကာ္ျငာကမွ ထည့္မေျပာပါဘူးတဲ့။ ဒါလဲ ဟုုတ္တာပဲ။စီးပြားေရးလုုပ္ပါတယ္ဆိုုမွ ကိုုယ့္စားအိုုး ကိုုယ္ခြဲ သလိုုျဖစ္မယ့္အခ်က္ ဘယ္သူကထည့္ေၾကညာမလဲေနာ္။ ဒါနဲ႕ပဲ မေအႏိုု႕ကလြဲရင္ တျခားဘာမွ ပါးစပ္ထဲ မဝင္ေစရ ဗ်ဴဟာနဲ႕၆လလံုုးလံုုး ၂ပါးသြားရပါတယ္။ ကေလး ကာကြယ္ေဆးကိုု ရက္ခ်ိန္းနဲ႕ သြားေတာ့ ကေလးခ်ီရင္ထည့္တဲ့ သိုုင္းအိတ္ေလးနဲ႕ စတိုုင္ထုုတ္ သြားတာေပါ့။ ကိုုယ္ေတြကအင္တာနက္ၾကမ္းပိုုးကိုုး။ ဘယ္ဘရန္းဆိုု ဘာအသားနဲ႕ခ်ဳပ္ထားေတာ့ ကေလးအသားႏုုႏုုေလးပြန္းသြားမလား။ ဒီအသား ဆိုု ရႏိုုင္ေကာင္းရဲ႕ ဒါေပမယ့္ ခ်ဳပ္ပံုုအေနအထားေၾကာင့္ကေလး ေနလိုု႕ေကာင္းပါ့မလား လားေပါင္းစံုုနဲ႕ ဖိုုရမ္ေတြပါမက်န္ လုုိက္ရွာဖတ္ျပီးမွထည့္လြယ္တာဆိုုေတာ့ ဟုုတ္ျပီေပါ့။ ဆရာဝန္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆူခံရတာပါပဲ။သိုုင္းၾကိဳးအားကိုုးနဲ႕ သတိထားမႈေလ်ာ့ရင္ မေတာ္တဆ ခ်ီတာ မတ္သြားရင္ အထိန္းလြဲသြားရင္ကေလးအရိုုးႏုုႏုုေလးေတြနဲ႕ အရြတ္ကြင္းေတြကိုု ထိခိုုက္ေစႏိုုင္ပါသတဲ့။ ကေလးအသက္၆လသား မျပည့္ေသးရင္ basinet လိုု႕ေခၚတဲ့ ကေလး သိပ္ျပီး ထည့္ဆြဲတဲ့ ျခင္းလိုုဟာနဲ႕သယ္တာ ေဘးအကင္းဆံုုးပါတဲ့။ ႏိုု႕မိုု႕ ကေလးခါးရိုုး လည္ပင္းရိုုး ထိသြားရင္တသက္လံုုး ရင္က်ိဳးရလိမ့္မယ္ တဲ့။ ဟုုတ္ပါရဲ႕။ ဆူတဲ့သူကိုု ထိုုင္ ကန္ေတာ့ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ မေတာ္တဆ တခုုခုုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု တသက္လံုုးခြင့္လႊတ္ႏိုုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ကေလးနည္းနည္းၾကီးလာလိုု႕ေမွာက္တာ၊ ေလးဘက္သြားတာ၊ မတ္တပ္စမ္းတာနဲ႕ လမ္း ေလ ွ်ာက္က်င့္ရာမွာလဲ စိတ္မေစာဖိုု႕ဆရာဝန္က မွာရွာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕အရိုုးေတြ နဲ႕ ဇီဝျဖစ္စဥ္ေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ သဘာဝအရသူ႕ဟာသူျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္မ ေရာက္ေသးခင္ စိတ္ေစာျပီး အတင္းဖိအားေပးရင္ကေလးကိုုထိခိုုက္ေစတယ္လိုု႕ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။ ကိုုယ္ကလဲ စိတ္ကူးေပါက္သမ ွ်အကုုန္ေမးတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာဝန္ကလဲ စိတ္ရွည္ရွည္ ေျဖေပးပါတယ္။ သူေျပာတာ ဟုုတ္တယ္။ကေလးခ်င္း ျပိဳင္တဲ့ သူတေယာက္ သူ႕ကေလးကိုု ဆယ္လသားမွာ လမ္းေလ ွ်ာက္က်င့္တာ ပုုဆိုုးကိုု ကေလးခ်ိဳင္းမွာ သိုုင္းျပီး ဆြဲရင္း လမ္းေလ ွ်ာက္ ဇြတ္က်င့္သတဲ့။ကေလးကေတာ့ တရက္နဲ႕ လမ္းေလ ွ်ာက္ တတ္ျပီး ေနာက္ေန႕ မတ္တပ္ပဲ လမ္းေလ ွ်ာက္ေတာ့တယ္။ တြားမသြားေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲဆိုုေတာ့ ေျခေထာက္ခြင္သြားေရာ။ ကေလး လမ္းေလ ွ်ာက္ ေစာတာ ေနာက္က်တာက ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူး။ ခုုေတာ့ မျပိဳင္သင့္တာျပိဳင္ျပီး ဇြတ္လုုပ္ေတာ့ ကေလးခမ်ာ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ သိမ္ငယ္စိတ္ၾကီးနဲ႕ တသက္လံုုး အတိုုမဝတ္ရဲဘူး။ ေနာက္တခုုက ကေလးက ေလးဘက္ သြားရင္းနဲ႕ ေရွ႕တိုုးေနာက္ဆုုတ္ လုုပ္တာဟာကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ကိုု လိုုသလိုုဖြံ႕ျဖိဳးေစတယ္ အဲဒီအရြယ္မွာဖြံ႕ျဖိဳးရမယ့္ ဦးေႏွာက္ အစိတ္အပိုုင္းကိုု ေလးဘက္တြားလိုု႕ ျဖစ္တဲ့ ျပင္းအားနိမ့္ ေခါင္းလႈပ္မႈကေနအေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလး ေလးဘက္သြားတာ ၾကာေနျပီး လမ္းမ ေလ ွ်ာက္ေသးရင္ ဒါမေကာင္းတာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုု ကေလးဆရာဝန္က ေသခ်ာေျပာ ပါတယ္။ဒါမ်ိဳးေတြကေတာ့ အထူးျပဳေလ့လာသင္ယူထားသူပဲ သိႏိုုင္မယ့္ ကိစ္စ ထင္ပါရဲ႕။ကိုုယ္လိုု စာဂ်ပိုုး အင္တာနက္ဂ်ပိုုးက ဘယ္မွာမွ ဒါမ်ိဳးကိုု ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ဆရာဝန္ ေျပာမွ သိပါတယ္။ ကေလးမ်ား မတ္တပ္ေျပးရင္ ထိခိုုက္မွာလဲ စိုုးေပမယ့္မေျပးလိုု႕မသန္ ျဖစ္မွာလဲ စိုုးရိမ္တာ ဆိုုေတာ့ လိုုက္ထိန္းရတာ အင္မတန္ေမာတာ။ ဒါေပမယ့္ ေၾသာ္..ေျပးစရာ ေျခေထာက္ပါလိုု႕ ဝမ္း သာရတာပဲ။ အေျပးျမန္ေတာ့ သန္မာမႈအတြက္စိတ္ခ်မ္းသာရတာပဲ။ ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူးေပါ့။ ကေလးေတြဆူညံေအာ္ဟစ္ေနျပန္ေတာ့ နားစည္ ျပသနာေၾကာင့္ သူမ်ားထက္ ပိုုၾကားေနတဲ့ ကိုုယ့္မွာနားမခံႏိုုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆြံ႕အနားမၾကား ကေလးေတြကိုု ျမင္ရင္ လ ွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း သံေလးေတြကေန ဆည္းလည္း သံေလးေတြ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္… စိတ္ပါကြယ္။ ကေလးထိန္းတယ္ဆုုိတာ တကယ္ေတာ့ဘာမွမဟုုတ္ဘူး။ သူတိုု႕ရဲ႕ တရက္တာ အခ်ိန္ ၂၄နာရီကိုု ေန႕တုုိင္းဘယ္လိုုစီမံခန္႕ခြဲေပးမလဲ ဆိုုတာပဲ။ ငယ္တံုုးမွာဆိုုရင္ အိပ္ခ်ိန္ကိုု ဘယ္ႏွနာရီသတ္မွတ္ေပးျပီး ဘယ္အခ်ိန္ကေန ဘယ္အခ်ိန္ၾကား အိပ္ေအာင္ အက်င့္ လုုပ္ေပး မလဲ၊ဘယ္လိုု အေနအထားမ်ိဳးနဲ႕ ေပးအိပ္မလဲ။ အစားကိုုလဲ ဘာအစားမွ ဂ်ီးမမ်ားရေအာင္၊ဓာတ္မတည့္တဲ့ အစားအစာကလြဲရင္ က်န္တာေတြကိုု ေတာက္တာ၊ အစာအဆိပ္သင့္တာ မျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုု တြဲစပ္ စီစဥ္ ေကၽြးေမြးမလဲ စသျဖင့္ေပါ့။ ကေလးခ်ီနည္းကလဲ အရြယ္အလိုုက္မတူျပန္ဘူး။ အဝတ္အစားဆင္ရ၊ ေရခ်ိဳးေပးတာ အစ အရြယ္အလိုုက္မတူတာ။ နည္းနည္းေလးၾကီးလာျပီဆိုုရင္ သူတိုု႕ေလာကကိုု သင္ၾကားေလ့က်င့္ဖိုု႕ ဘယ္အရြယ္မွာ ဘာေတြကိုုေပးသိျပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြကိုု မျမင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ဖြက္ထားမလဲ၊ေဆာ့ကစားခ်ိန္မွာ ဘယ္အသက္အရြယ္ဆိုု ဘယ္လိုုကစားနည္း ေတြကိုု နားလည္ျပီးေဘးကင္းကင္း ေဆာ့ႏိုုင္မလဲ ဘလာဘလာ ေပါ့။ ႏိုုင္ငံျခားမွာ မိေဝးဖေဝး ေဆြေဝးမ်ိဳးေဝးဆိုုေတာ့ ညႊန္ၾကားျပသမယ့္သူ အနားမွာ တျခားလူမရွိေတာ့ သင္တန္းေတြ တက္ေပါ့။ထိုုင္းမွာ ကိုုယ္က တခုုကံေကာင္းတာက ကေလးေမြးတဲ့ေဆးရံုုမွာ မိဘအသင္းေတြရွိတယ္။ဒီေဆးရံုုမွာ တက္ေမြးဖူးေသာ မိဘမ်ား အသင္းေပါ့။ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ပြဲေတြရွိတယ္။ ခုုထိလဲ တက္ရတံုုးရယ္။ ကေလးေတြကိုုျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရတာဟာ ကိုုယ့္ကေလးက ဥာဏ္ေကာင္းေလ၊ ထိန္းရတဲ့လူ ေမာေလ။ ကိုုယ့္ကေလးကဥာဏ္ကစားႏိုုင္ေလ ထိန္းရခက္ေလ။ ပညာေလး ပိုုတတ္လာေလ ေမးခြန္းထုုတ္ေလေတာင္းဆိုုခ်က္မ်ားေလပဲ။ ထိန္းရခက္တဲ့ ကေလးေတြကိုု ၾကည့္ရင္း အေဒၚၾကီးတေယာက္သူ႕ကေလးေတြထိန္းရင္း ေျပာဖူးတာ သတိရတယ္။ ငါေလ ျဖစ္ႏိုုင္ရင္ နင္တိုု႕ျငိမ္ေအာင္ဘိန္းေကၽြးထားခ်င္တယ္တဲ့။ ကိုုယ္ကလဲ ရြတ္ျပီး ဘာလိုု႕ မေကၽြးလဲ ဆိုုေတာ့ မေအျဖစ္ေနလိုု႕ေပါေအ။ မိေထြးသာဆုုိ ေကၽြးပစ္တာ ၾကာျပီတဲ့။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္ပါတယ္။ျပဳစုု ပ်ိဳးေထာင္ပံုုကိုု ၾကည့္ရင္ မိဘလား ဘိုုးဘြားလား အကိုုၾကီးအမၾကီးလားေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းလား သည္းခံ အႏြံတာခံပံုုခ်င္းေတာ့ ကြာမွာပါပဲ။ ကိုုယ္ပင္ပန္းတဲ့ခ်ီခ်ီပိုုးပိုုးအရြယ္ကေန မတ္တပ္ေျပးတဲ့ အရြယ္၊ စကားသင္တဲ့ အရြယ္ေတြလဲ ေရာက္ေရာ.. ကိုုယ္ပင္ပန္းတာ ေလ်ာ့သြားေပမယ့္ စိတ္ပင္ပန္းတာနဲ႕ ေခါင္းပင္ပန္း တာေတြ အလွည့္ေရာက္လာပါေရာ… အေနအထိုုင္ အေျပာအဆိုု အဝတ္အစား အမ်ိဳးစံုု သြန္သင္ရသလိုု သူတိုု႕အတြက္က တေလာကလံုုးက ရွိသမ ွ် အျဖစ္အပ်က္ေတြ အကုုန္လံုုးက သိစရာေတြခ်ည့္ကိုုးးး ေမးပါျပီ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဆီလိုု အေပါက္ရွာျပီး ေမးေတာ့ တာပါ။ နားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ကေလးထိန္းရသက္သာေအာင္ဆိုုျပီး ကာတြန္းကားေတြ ဖြင့္ျပ ထားမိေတာ့ တိုုင္အၾကီးၾကီးပတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမ စင္ဒရဲလားက ဘာလိုု႕ဒီအကၤ် ီတထည္ထဲ ဝတ္တာလဲ ေမေမ Pooh က ဘာလိုု႕ေဘာင္းဘီမဝတ္ဘဲ -င္တံုုးလံုုး ေနတာလဲ ေမေမ ေၾကာင္ၾကီး တြမ္က ဘာလိုု႕ၾကြက္ၾကိဳက္တာလဲ ေမေမ Tweety ေလးငယ္ငယ္တံုုးကေရာ မီးမီးလိုု diaper ဝတ္လား အစရွိေသာ ဘယ္လိုုမွေတြးထင္မထားဖူးေသာ ေပါက္တတ္ကရ ေမးခြန္းမ်ား အကုုန္ထြက္ေလ သတည္း… ဒါနဲ႕ ကာတြန္းကားကိုုအလွည့္နားရင္း ျမန္မာသင္ပုုန္းၾကီး ဖတ္စာက ဗ်ည္းကိုု သင္မိတာမွာ ေနာက္တမ်ိဳးတိုုင္ပတ္ပါသည္။ ေမေမ ဂငယ္ ဃၾကီး နငယ္ ဏၾကီးရွိတယ္။ ကၾကီးရွိျပီး ဘာလိုု႕ ကငယ္ မရွိတာလဲ။ ေမေမ ဘာလိုု႕ ကၾကီး ခေခြးလိုု႕ေခၚတာလဲ သူတိုု႕ကိုု သင္ရသည္ကအေခၚအေဝၚမ်ိဳးစံုု၊ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ မ်ိဳးစံုုနဲ႕တကြ ေနာက္ဆံုုး ေဆြမ်ိဳးစပ္နည္းကိုုေရာက္ပါသည္။ ေမေမ.. ဘာလိုု႕တူ၊ တူမလိုု႕ေခၚတာလဲဟင္ အင္း မွတ္ထားးး ဦးေလးေတြအေဒၚေတြနဲ႕ အက်င့္စရိုုက္တိုု႕ ရုုပ္တိုု႕ တူတတ္လိုု႕ တူလိုု႕ ေခၚတာ။ မွတ္ကေရာ… ေမြးထားရတဲ့ မေအနဲ႕တစက္မွ မတူဘဲ ဦးေလး၊ ဦးၾကီးေတြ၊ ေဒၚေလး၊ ေဒၚၾကီးေတြနဲ႕ အက်င့္တူတဲ့ဟာေတြေမြးထားမိမွကိုုးးး ဒီလိုုနဲ႕ ေခါင္းရဲ႕ ၃ပံုုတပံုုက ေဖြးေဖြးလႈပ္သြားပါေတာ့တယ္။ သူတိုု႕ေမးတာကိုု ေျဖရတာတင္ မလြယ္တာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြရ႕ဲ အမူအယာ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကိုု အျမဲေလ့လာ သတိထားျပီး သူတိုု႕ရင္ထဲ အေတြးထဲက စကားေတြကိုု ေမးထုုတ္ရ ပါေသးတယ္။ မီးမီး မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား။ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ဘာျဖစ္လာလဲ။ ေမေမ.. ဆရာမက နက္ျဖန္ ပါးပါးနဲ႕ေမေမ ေက်ာင္းကိုု လိုုက္ခဲ့ပါလိုု႕ မွာလိုုက္တယ္။ ဟင္.. ဘာလိုု႕တဲ့လဲ။ သမီးေက်ာင္းမွာ ရန္ျဖစ္လား မျဖစ္ဘူး စာမရလိုု႕လား မဟုုတ္ဘူး ဘာျဖစ္လိုု႕လဲ (အတန္တန္ေမးခါမွ) မီးမီးက ေက်ာင္းကားမစီးခ်င္လိုု႕ ေက်ာင္းကားက ဘာျဖစ္လိုု႕လဲ မၾကိဳက္လိုု႕ ဘာလိုု႕မၾကိဳက္တာလဲ။ ေက်ာင္းကားေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္ထားလား မျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းကားေမာင္းတဲ့ အန္တီနဲ႕ မီးမီးတိုု႕ကိုု ထိန္းတဲ့ အန္တီက ဆူလိုု႕လား မဟုုတ္ဘူး ဒါျဖင့္ ဘာလိုု႕ ေက်ာင္းကား မစီးခ်င္တာလဲ မီးမီးက ေမေမနဲ႕ပါးပါး က အိမ္က ကားနဲ႕ေက်ာင္းကိုုလာၾကိဳတာကိုုပဲ ၾကိဳက္တာ... ဒီလိုုဒီလိုု ပညာသားပါပါနဲ႕ မိဘေတြေက်ာင္းကိုု လာၾကိဳဖိုု႕အေရး ဆရာမက ေခၚခိုုင္းတယ္လိုု႕ေျပာျပီး ညာေခၚတတ္ေသးတယ္။ မယံုုတဝက္ ယံုုတဝက္နဲ႕ ေက်ာင္းကိုု လိုုက္ပိုု႕ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု လွမ္းၾကြားရွာတယ္။ င့ါလဲ မိဘက လိုုက္ပိုု႕ပါတယ္ေပါ့။ ဆရာမကိုု ေသခ်ာေမးေတာ့ ဘာျပသနာမွ မရွိ။ သူမ်ားေတြကိုု မိဘက ေက်ာင္းလိုုက္ပိုု႕တာျမင္ျပီး သူက ေက်ာင္းကားမစီးခ်င္ေသာ ေရာဂါမ ွ်သာ... ျမန္မာပီပီကိုုယ့္မ်ိဳးဆက္ကိုု ကိုုယ့္မ်ိဳးရိုုးအေၾကာင္းလဲျပည့္ျပည့္စံုုစံုုတန္ဖိုုးထားသိမွတ္မႈ ရွိေစခ်င္မိတယ္။ ျမန္မာႏိုုင္ငံဆိုုတာ ဘယ္နား၊ ထိုုင္းနဲ႕ဘယ္လိုုကြာျပီး ဘာေတြ အဆက္အဆံ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာေတြက ဘယ္လိုုေနထိုုင္စားေသာက္ျပီး ဘယ္လိုုေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ရွိတယ္။ ျမန္မာဓေလ့က ဘာဆိုုတာေတြကိုုလဲ ကေလးကိုု သင္ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ပီပီ ကိုုယ့္ဘာသာအေၾကာင္း ကေလးအဆင့္နဲ႕ သိနားလည္ေအာင္၊ အဓိက ကေတာ့ ငါးပါးသီလနဲ႕ ၃၈ျဖာ မဂၤလာဆိုုတာ ဘာ၊ လိုုက္နာက်င့္သံုုးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုုတာေတြ ကေလးကိုုယ္တိုုင္က နားလည္ ယံုုၾကည္လက္ခံ လိုုက္နာလာေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပ ရွင္းျပရပါတယ္။ ဗုဒၶ၀င္ နဲ႕ ဓမၼၼပဒပံုုျပင္ေတြကေတာ့ ခုုခ်ိန္ထိ အိပ္ရာဝင္ပံုုျပင္ေတြေပါ့။ သူမ်ားႏိုုင္ငံမွာဆိုုေတာ့ကေလးေတြကိုု မူၾကိဳေစာေစာပိုု႕မွ သူတိုု႕ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ ေဒသခံ ေတြရဲ႕ဘာသာစကား၊ဓေလ့စရိုုက္၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ လိုုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မယ္ဆိုုတဲ့ အ ေတြးေၾကာင့္မူၾကိဳပိုု႕ဖိုု႕ စီစဥ္ေတာ့ ရင္ဝမွာ မီးေတာင္ျမံဳေနသလိုုပါ။ ကိုုယ္ ကေလး တေယာက္ မွမရခင္က ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းလုုပ္သား မိသားစုု တစုုနဲ႕ ခင္ဖူးသည္။ သူတိုု႕ သမီးေလးကမိဘေတြနဲ႕ တစက္မွမတူဘဲ အင္မတန္ရည္ရုုပ္သန္႕ျပန္႕ျပီး ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလး။ကားတိုုက္မႈေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရ မြန္မိန္းကေလး အေလာင္းကိုုသြားၾကည့္ျပီး ေနာက္ပိုုင္း မိန္းကေလးက အတူေနခြင့္ေတာင္းတယ္လိုု႕ အိပ္မက္ရအျပီးေမြးလာ တာတဲ့။ မိဘက အညာသူအညာသား ေတြေပမယ့္ ေမြးလာတဲ့ကေလးက ျဖဴျဖဴဆြတ္ဆြတ္၊ ကေလးေလးက ေခ်ာလြန္းတယ္ဆိုုျပီး ေဆးရံုုေပၚမွာ ကုုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ ထိုုင္းစံုုတြဲက သူတိုု႕ကေလးနဲ႕ လဲျပီး ထြက္ေျပးသြားလိုု႕ေနာက္က အသည္းအသန္ လိုုက္ဖမ္းျပီး သူတိုု႕ကေလးကိုုျပန္ရေအာင္ ယူခဲ့ရသည္ ဟူသတတ္။ ကေလး ၂ႏွစ္မျပည့္ခင္ ၾကီးေလေခ်ာေလ ျဖစ္လာတဲ့သမီးကိုု စိတ္မခ်လိုု႕လင္မယား၂ေယာက္လံုုး ျပည္ေတာ္ျပန္ေျပးေလသည္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကကိုုယ့္အတြက္လဲ အိပ္မက္ဆိုုး။ သမီးကိုုမူၾကိဳပိုု႕မယ္ဆိုုေတာ့ မူၾကိဳေတြရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ဖြဲ႕စည္းပံုုေတြ၊သင္ရိုုးေတြနဲ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအထိ အေသးစိတ္ စံုုစမ္းရပါတယ္။ စိတ္ၾကိဳက္မူၾကိဳေတြ ထဲကမွ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဝါသနာ၊ ပါရမီတိုု႕ကိုု စမ္းသပ္ စစ္ေဆး ထုုတ္ေဖာ္ျပီးမွအရည္အေသြးျမွင့္တင္မႈကိုု သုုေတသနျပဳထားတဲ့ ကေလးစိတ္ပညာအထူးကုု ဆရာဝန္ၾကီးမ်ား တည္ေထာင္ ထားေသာ… မူၾကိဳတေက်ာင္းလံုုးကိုု CCTV ကင္မရာ အျပည့္တပ္ျပီး မိဘအုုပ္ထိန္းသူကိုုယ္တိုုင္ အိမ္က အင္တာနက္ကတဆင့္ password သံုုးရင္း ေစာင့္ၾကည့္ႏိုုင္ေသာ၊ မိဘအုုပ္ထိန္းသူ ကိုုယ္တိုုင္ အၾကိဳအပိုု႕လုုပ္ဖိုု႕ စည္းကမ္းခ်က္ ထုုတ္ ထားေသာမူၾကိဳကိုု ေရြးအပ္ပါ၏။ မူၾကိဳအျပီး ေက်ာင္းအပ္ေတာ့လဲ ထိုုနည္း လည္းေကာင္း… မူၾကိဳမွာ ေပါင္မုုန္႕မီးကင္ ေထာပတ္သုုတ္နည္းက စလိုု႕ စက္ကူအရုုပ္ကိုု ကိုယ္တိုုင္လုုပ္နည္းကေန ကိတ္မုုန္႕ဖုုတ္ နည္းအထိ အမွန္အကန္ အကုုန္ သင္ေပးေသာ ဟူ၏။ ကိုုယ့္သမီးကိုု သူ႕ဆရာမက အင္မတန္ေတာ္တယ္ တီထြင္ဥာဏ္ရွိတယ္လိုု႕ ခ်ီးက်ဴးလိုုက္ေတာ့ ဟုုတ္ရဲ႕လားေပါ့။ သူလုုပ္ထားတဲ့ ပစည္းေတြျပေတာ့ မယံုုႏိုုင္။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထား ၾကည့္မိ ေတာ့မွ..လားလား.. အေျဖက တျခားမဟုုတ္။ သူ game ေဆာ့ဖိုု႕ အင္တာနက္ ခ်ိတ္ေပး ထားတဲ့ကြန္ျပဴတာကိုု သံုုးရင္း youtube channel ကိုုဖြင့္၊ ရႊံ႕ေစးနဲ႕ ပန္းလုုပ္နည္း၊ သစ္သီး အလွျပင္၊ ပန္းအလွျပင္နဲ႕ ကိတ္မုုန္႕ ဖုုတ္နည္းေတြကိုု ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေလ့လာျပီး ေက်ာင္းမွာ ဆရာမၾကီး သြားလုုပ္ေနတာကိုုးးး လူေကာင္အေတာ္ထြားတဲ့သမီးက ၅ႏွစ္အရြယ္ သူငယ္တန္းၾကီး တက္ခ်ိန္မွာသမီးေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ျပီး နာရီဝက္ေလာက္ဆိုု ၈ႏွစ္သားေလာက္ ေကာင္ေလးက ျခံေရွ႕ စက္ဘီးပတ္စီးျပီး လူၾကီးအလစ္ကိုု ျခံစည္းရိုုးတိုုင္ကြယ္ျပီးေခ်ာင္းတာျမင္ေတာ့ ေသခ်င္ေစာ္ေတြ နံသြားပါ ေတာ့တယ္။ ဖေအလုုပ္သူကိုု တိတ္တိတ္ေခၚျပေတာ့ဖေအက ေျပာတယ္။ ငါ မာဖီးယားဂိုုဏ္း ေထာင္ေတာ့မွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ သမီးကသတိကိုု မထားမိဘဲ သူ႕ဟာသူ ေက်ာပိုုးအိတ္သိမ္း၊ ဖိနပ္ေတြ အဝတ္ေတြ လဲျပီး သူ႕ကြန္ျပဴတာဆီသူသြားရင္း youtube channel ကိုုဖြင့္ေနလိုု႕။ ဒါေပမယ့္ အသံ ထြက္လာတဲ့ သီခ်င္းက teenage dream.. သီခ်င္း နားေထာင္ရင္း ေအာ္ဆိုုတာ လံုုးဝကိုုစကားလံုုး စာသား အသံအတက္အက် အမွားအယြင္းမရွိ ကြက္တိ.. ဖေအလုုပ္သူလဲ နဖူးကိုု လက္ဝါးနဲ႕ျဖန္းခနဲ ရိုုက္ေလသည္။ အဲဒီက စလိုု႕၊ သမီးရ႕ဲ ကြန္ျပဴတာထဲ youtubeကေန သူၾကည့္ေနက်ေတြကိုု download ဆြဲသိမ္းေပးျပီး အင္တာနက္ကိုု ျဖဳတ္လိုုက္ရပါေတာ့တယ္။ေမြးထားတာ သမီးေတြ ဆိုုေတာ့ သူတိုု႕က်င္လည္မယ့္မ်ိဳးဆက္ က ဘာေတြ ေခတ္စားေနလဲ မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္မွျဖစ္မယ္လိုု႕စိတ္ကူးေပါက္မိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲ ခုုေခတ္ ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ ဆယ္ေက်ာ္သက္ စပ်စ္သီးမေလးေတြရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြကိုု ဝင္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ရႈမိရာ မွာေတာ့ ဘုုရားတသိန္း တသြား မိပါေတာ့တယ္။သူတိုု႕ၾကည့္တဲ့ ေပ့ခ်္ေတြကေလ ပုုရိသတိုု႕ အၾကိဳက္ဆိုုပဲ။ ရုုပ္သံအစီအစဥ္ က်ေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြရ႕ဲ အျမင္တဲ့။ like စာရင္းေတြ group စာရင္းေတြ သြားေမႊမိတာ အသက္ေတာင္ မရွဴႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ခုုနေျပာတဲ့ ေပ့ခ်္ေတြ group ေတြမွာသူတိုု႕ ေဆြးေႏြးထားတာေလ … ကိုုယ္ေတြထက္ ဆရာၾကီးက်တယ္။ ကိုုယ့္ သမီးေတြကိုု ဒါမ်ိဳးေတြ မသိေစခ်င္ မလည္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတိုု႕ေတြနဲ႕ ကိုုယ့္သမီးေတြ ရင္ဆိုုင္ရတဲ့အခါမ်ိဳး ရွိခဲ့ရင္ မသိထားရင္လဲ ေျဖရွင္းႏိုုင္မယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္ စိတ္ရႈပ္ရပါတယ္။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္ရပံုုေတြက တေန႕တမ်ိဳးအသက္အရြယ္နဲ႕ က႑ကိုုလိုုက္လိုု႕ တမ်ိဳးနဲ႕တမ်ိဳးလဲ မထပ္ရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့အေမတေယာက္ရ႕ဲ ရင္ေသြး ပ်ိဳးေထာင္မႈ အႏုုပညာဆိုုတာ ကိုုယ့္သားသမီးေတြရဲ႕ အသက္အရြယ္၊ဝါသနာစရိုုက္၊ ပါရမီနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုုလိုုက္ျပီး တသက္လံုုး ဆန္းသစ္ေနမယ့္အႏုုပညာျပတိုုက္ပဲ မဟုုတ္ပါလား…
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:13 PM
2
comments
ေမေမ... အိုပါးဂဏန္းစတိုင္ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေဘဘီေလးလဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဟိုမွာၾကည့္ သူ ခုန္ေနျပီ။ ေအးေအး ေမေမ ဖြင့္ေပးမယ္။ ေမေမဖြင့္ရင္ ျမင္းနဲ႕ကတာပဲ ဖြင့္ေနာ္ အန္တီကတာမဖြင့္နဲ႕။ အန္တီကတဲ့ ဟာကို ေဘဘီေလးကို မျပနဲ႕ ဘာလို႕လဲ မီးမီးရဲ႕ မေကာင္းဘူး။ ေဘဘီေလးကို မျပနဲ႕။ ေလးႏွစ္သမီးက သူၾကည့္ခ်င္တဲ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြ အကေတြနဲ႕ MTVကို တႏွစ္ခြဲသမီးျဖစ္သူ သူ႕ညီမ မၾကည့္သင့္ဘူးလို႕ သူထင္တဲ့ version ကို မဖြင့္ဖို႕ တားေနျခင္းပါ။ ဖေအ လုပ္သူကေတာ့ အားရပါးရ ရယ္ရင္း ငါ့သမီးက conservative တဲ့။ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ေဘဘီ.. ေရွ႕မထြက္နဲ႕... ဟိုမွာ အေကာင္ျမင္လား ကိုက္ကိုက္ေနာ္.. ကိုက္လိုက္လိမ့္မယ္.. အဲဒါအေကာင္မဟုတ္ပါဘူး ဘြားဘြားရဲ႕။ အရုပ္ပါ။ မကိုက္ဘူး။ ကိုက္တယ္ မီးမီးရဲ႕။ အျပင္မထြက္နဲ႕။ မကိုက္ဘူး အဲဒါအရုပ္ ဒီမွာၾကည့္ ကိုင္လို႕ရတယ္။ ဟာာာ.. မီးမီးကလဲ ေဘဘီေလးက မသိလို႕ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ေနတာကို... မသိရင္ သိေအာင္ေျပာေပါ့ ဘြားဘြားရဲ႕.. မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဘာလို႕ လိမ္ေျပာလဲ။ မေၾကာက္တဲ့လူကို ေၾကာက္ေအာင္ မေျခာက္ရဘူး။ အဲဒါ မေကာင္းဘူး။ မိုက္ဒီ... (မိုက္ဒီ= မေကာင္းဘူး လို႕ ထိုင္းစကားျဖင့္ေျပာျခင္း) ကေလးမို႕ မသိေသးလို႕ အျပင္မထြက္ေအာင္ ေျပာတာေပါ့ မီးမီးရဲ႕ မေျပာနဲ႕။ အဲလို မေျပာနဲ႕။ မေျပာရဘူး။ မသိေသးတဲ့လူကို လိမ္ေျပာတာ မေကာင္းဘူး။ ေအာင္မေလးေတာ္.. ကေလးက ကေလးလိုမေနဘူး ဘြားေအကို တခြန္းမက်န္ ျပန္ပက္ေနတာ.. လူၾကီးကို အဲလို ျပန္မေျပာရဘူး အဲဒါ သိပ္မိုက္ရိုင္းတာ သိလား။ မေျပာနဲ႕ ေနာက္ထပ္ မေျပာနဲ႕။ မၾကားခ်င္ဘူး ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ သက္ျပင္းအသာခ်ရင္း ၀င္ထိန္းမယ့္အၾကံကို လက္ေလွ်ာ့ရင္း ေနာက္ေဖးကိုသာ ၀င္ခဲ့မိေတာ့ သည္။ ကေလးစိတ္ပညာ ပါေမာကၡေတြ ဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းမွာမွ ေက်ာင္းထားမိတဲ့ ေလးႏွစ္သမီးနဲ႕ ျမန္မာျပည္ ကေန ေရွးေဟာင္း ရင္ဘတ္ၾကီး နဲ႕ အလည္ေရာက္လာတဲ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ဘြားေအတို႕ၾကားက ပဋိပကၡမွာ အတူတူ ထားမိတဲ့ ကိုယ္သာ မွားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ၾကက္ပ်ံ... ဟိဟိဟိ ငွက္ပ်ံ... ခစ္ခစ္ခစ္ ၀က္ပ်ံ... ၀က္က မပ်ံဘူးေလ ေၾသာ္ မပ်ံဘူးလား ဒါဆို လိုက္မပ်ံနဲ႕ေလ မီးမီးရဲ႕... မပ်ံဘူးေလ.. ဒီမွာၾကည့္ မီးမီးလက္ခ်ထားတယ္။ ဘြားဘြားလဲ မပ်ံတဲ့ အေကာင္ကို ပ်ံတယ္လို႕ မေျပာနဲ႕။ ဒါေဆာ့တာေလ မီးမီးရဲ႕ .. ဆက္ကစားခ်င္တယ္မို႕လား ကစားခ်င္တယ္။ ဟုတ္ျပီ ျပန္ကစားမယ္။ စာကေလးပ်ံ... ခိခိခိ က်ီးကန္းပ်ံ... ဟဲဟဲဟဲ သိမ္းငွက္ၾကီးပ်ံ... ဟီးဟီးဟီး ဆင္ပ်ံ... ဆင္က မပ်ံဘူးေလ.. ေတာ္ျပီ။ အဲလို မဟုတ္တာေတြ ေျပာေနရင္ ဆက္မကစားေတာ့ဘူး။ ဒီကစားနည္း မေကာင္းဘူး .. မိုက္ဒီ ညည္း အရြယ္နဲ႕ မလိုက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတယ္ မမာဘူး။ မာတယ္ မာတယ္။ မာလို႕ အဲလို အျငင္းထူေနတာေပါ့။ ကစားတာပဲဟာ ေကာင္းေကာင္း မကစားဘူး။ ရွည္ကို ရွည္တယ္။ ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ။ ဟုတ္မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႕။ မကစားဘူးေပါ့။ ေတာ္ျပီ ဆက္မေျပာနဲ႕။ ဒါက ေနာက္တပြဲ... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ဟိတ္တအား ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေဆာ့မေနနဲ႕ေနာ္။ အဲလိုဆိုးေနရင္ ဦးဦးဆိုးဆိုးၾကီးက အိတ္မည္းမည္းၾကီးနဲ႕ လာဖမ္းထည့္ သြားလိမ့္မယ္။ ဘယ္က ဦးဦးဆိုးဆိုးလဲ ဒီနားမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ဦးဦးဆိုးဆိုးေပါ့ ဦးဦးဆိုးဆိုးကို ရဲက မဖမ္းဘူးလား။ (ေလးႏွစ္သမီးရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဘြားေအ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးလို႕ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းမ်ိဳခ်ျပီး ေက်ာေပးရင္း မ်က္ႏွာကို ကြယ္ထားရသည္။ ဆက္နားေထာင္ေတာ့... ) ဦးဦးဆိုးဆိုးက ဆိုးလြန္းလုိ႕ ရဲက ဖမ္းမမိဘူး။ ကဲ.. ဒီေလာက္ေဆာ့ရရင္ ေတာ္ေတာ့ ... အိပ္ရာထဲ ၀င္အိပ္ေတာ့... အသံတိတ္ေနရင္ ကေလးမရွိဘူး ထင္ျပီး ဦးဦးဆိုးဆိုးက မဖမ္းဘဲ ထြက္သြားလိမ့္မယ္။ ေဟာ အသံၾကားတယ္ ဘြားဘြား သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္... ((( ေဟးးး ကေလးဆိုးဆိုးေတြ ရွိၾကလား))) (ဘြားေအ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ျပီး မတ္ခြက္ကို ပါးစပ္မွာ အုပ္ျပီး လုပ္သံနဲ႕ ေအာ္သံ) မရွိပါဘူး မရွိပါဘူး ဒီအိမ္က ကေလးေတြက လိမ္မာတယ္။ (ဘြားေအက ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အျမန္ထြက္ျပီး မတ္ခြက္မအုပ္ဘဲ ေအာ္သံ) ကေလးေတြ ခဏျငိမ္က်သြားသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ျငိမ္ေနျပီမို႕ ဘြားေအက အိပ္ရာနား ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထိုအခိုက္ ေလးႏွစ္သမီး အၾကီးမက ဖ်တ္ခနဲ ထေျပးျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သည္။ ခဏေနေတာ့ အသံထြက္လာသည္။ (((ဘြားဘြား ဆိုးဆိုးေတြ ရွိၾကလား))) မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ေသာ ကၽြန္မ .... တံေတြးေတြ သီးျပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေအာင္ ရီမိပါေတာ့သည္။ ++++++++++++++++++++++++++++++++++ ကဲ... ကၽြန္မတို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ကေလးေတြအတြက္ တိုးတက္မယ့္ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ေစမယ့္ အျမင္အၾကားေတြနဲ႕ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္မယ့္ အေလ့အက်င့္ေတြကို ေပးေနသလား ဒါမွမဟုတ္...
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
9:11 PM
0
comments
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
3:03 AM
2
comments
Labels: ေဆာင္းပါး
သီခ်င္းရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၾကိဳးၾကာငွက္ေတြ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ပ်ံၾကတာကို ကၽြန္မတို႕ ရင္းႏွီးျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏူးညံ႕လြန္းတဲ့ လိပ္ျပာေတြ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ပ်ံသန္းတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ သိခဲ့တာ တႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သန္းနဲ႕ခ်ီတဲ့ မိုုနာ့ခ်္ လိပ္ျပာေတြဟာမက္ဆီကိုုႏိုုင္ငံအလယ္ပိုုင္းမီခၽြာကန္ ျပည္နယ္က ႏိုုင္ငံတကာအသိအမွတ္ျပဳ အယ္လ္ ရိုုစာရီယိုု ေဘးမဲ့ေတာကိုု စျပီး ေရာက္လာၾကပါျပီ။ ဒါဟာ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ သိပ္ပံပညာရွင္ေတြနဲ႕ ေဒသခံေတြ အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ပါ။ အေမရိကန္ ေျမာက္ ပိုုင္းနဲ႕ ကေနဒါရ႕ဲ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီကေန ထြက္ေျပး လာတဲ့ မိုုနာ့ခ်္ လိပ္ျပာေတြဟာ မိုုင္ ၂ေထာင္ေက်ာ္ ခရီးကိုု ပ်ံသန္းလာတာပါ ျပီးေတာ့ မက္ဆီကိုုရဲ႕ ဧက ၃ေသာင္း၂ေထာင္ေက်ာ္ က်ယ္၀န္းတဲ့ လိပ္ျပာ ေဘးမဲ့ေတာက သစ္ပင္ေတြမွာ လာျပီး ေဆာင္းခိုု ၾကပါတယ္။ 
မက္ဆီကိုုနဲ႕အေမရိကန္ အစိတ္အပိုုင္း ေတြကိုု ထိခိုုက္ခဲ့တဲ့ ျပင္းထန္တဲ့မိုုးေခါင္မႈကိုု ရင္ဆိုုင္ခဲ့ရလိုု႕ မိုုနာ့ခ်္လိပ္ျပာေတြရဲ႕ အေရအတြက္ ေလ်ာ့က်ႏိုုင္ ေနပါတယ္။ မက္ဆီကိုုအေနာက္ပိုုင္းက တရားမ၀င္ သစ္ခုုတ္လွဲမႈေတြဟာ မိုုနာ့ခ်္ လိပ္ျပာေတြကိုု ျခိမ္းေျခာက္ေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ေဘးမဲ့ေတာကိုုေတာ့ နီးနီးကပ္ကပ္ ေစာင့္ၾကပ္ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။ မိုုးေခါင္လိုု႕လိပ္ျပာေတြကိုု အစာေရစာ ေပးေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြဟာ ပံုုမွန္ မၾကီးထြားေတာ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ မိုုးေခါင္မႈဟာ လိပ္ျပာေတြကိုု ထိခိုုက္တယ္လိုု႕ ေဘးမဲ့ေတာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ရိုုစဲန္ဒိုု ကာရိုုက ေျပာပါတယ္။ သိပ္ပံပညာရွင္ အေျမာက္အမ်ားကေတာ့ စက္မႈလုုပ္ငန္းေတြက ထြက္တဲ့ ကာဗြန္ အပါအ၀င္ ဖန္လံုုအိမ္ ဓာတ္ေငြ႕ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ကဘာ့ ရာသီဥတုု ေျပာင္းလဲမႈနဲ႕ လတ္တေလာ ရာသီဥတုု အေျခအေနေတြကိုု အျပစ္တင္ေနၾကပါတယ္
သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိန္းသိမ္းျပီး ဇီ၀မ်ိဳးစိတ္ေတြကို ကာကြယ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ လူသားေတြကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း အက်ိဳးေပး ပါတယ္။ ေဘးမဲ့ေတာ ၀န္းက်င္က စားေသာက္ဆုုိင္ေတြနဲ႕ေဒသခံ စီးပြားေရး လုုပ္ငန္းေတြကေတာ့ ဒီရာသီမွာ လိပ္ျပာ ၾကည့္သူ ဧည့္သည္ ေတြေၾကာင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏိုုင္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ လိပ္ျပာနဲ႕လူ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳ ပံုပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေခတ္စားလာတဲ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အေျချပဳ ခရီးသြားလုပ္ငန္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လိပ္ျပာဟာ ဥ ပိုးေကာင္ ေဘာက္ဖတ္ လိပ္ျပာ ဆိုတဲ့ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ေလးရပ္အနက္ ေဘာက္ဖတ္ကေန လိပ္ျပာ ဘ၀ကို ကူးရခ်ိန္မွာ အင္မတန္ ရုန္းကန္ ခဲ့ရတာပါ။ ေဘာက္ဖတ္ ပိုးမွ်င္အိမ္ထဲကေန အားကုန္ထုတ္ ရုန္းကန္ ထြက္ခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုယ္တြင္းအရည္ေ တြက ေတာင္ပံက အေၾကာေလးေတြထဲကို စီး၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘာက္ဖတ္အျပင္ကိုေရာက္ခ်ိန္ ျပင္ပေလထုနဲ႕ ထိေတြ႕ခ်ိန္မွာ အေၾကာေလးေတြ ထဲက အရည္ေတြ မာသြားျပီး ေတာင္ပံေတြ ျပန္႕ကားခိုင္မာေအာင္ ေထာက္မတ္ ေပးထား ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ လိပ္ျပာဟာ အားကုန္ထုတ္ ရုန္းကန္ခဲ့လို႕ မဟုတ္ဘဲ သူတပါးက ေဘာက္ဖတ္ပိုးမွ်င္အိမ္ကို ဆုတ္ျဖဲျပီး လိပ္ျပာေကာင္ကို သက္ေတာင့္သက္သာ အျပင္ကို ထုတ္ေပးခဲ့ရင္ ေတာင္ပံထဲက အေၾကာေတြထဲ ကိုယ္တြင္းရည္ မ၀င္ႏိုင္လို႕ အဲဒီလိပ္ျပာဟာ တသက္လံုး မပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ႏိုင္ငံတကာကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ ေရႊျမန္မာ မ်ားလဲ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာ လူ႕အဖြ႕ဲအစည္းအတြင္း ရုန္းကန္ ေနထိုင္ၾကရတာပါ။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႕ တခ်ိန္မွာ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ေကာင္းကင္ေလထုထဲမွာ လွလွပပ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႕ အားထုတ္ခ်က္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ရာသီဟာ မိုနာ့ခ်္ လိပ္ျပာေတြ အိမ္ျပန္ေဆာင္းခိုတဲ့ ရာသီပါ။ ကၽြန္မတို႕ ေရႊျမန္မာ မ်ားေရာ ... အိမ္ျပန္ျပီး အမိေျမရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ခိုနားၾကေတာ့မလားရွင္...
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
10:08 AM
2
comments
Labels: တိုတိုထြာထြာ သိစရာ
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
7:40 AM
5
comments
Labels: တိုတိုထြာထြာ သိစရာ
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
8:28 PM
8
comments
Labels: ေဆာင္းပါး
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
11:37 AM
0
comments
Labels: ဗုဒၶဘာသာ
Posted by
ခြန္ျမလိႈင္
at
4:29 AM
1 comments
Labels: ေဆာင္းပါး
| You Are a Pundit Blogger! |
 |
| BLUE |
You give your love and friendship unconditionally. You enjoy long, thoughtful conversations rich in philosophy and spirituality. You are very loyal and intuitive.
