အခု တေလာ

အခုတေလာ ဘေလာ့ဂါေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေသျခင္း တရား အေၾကာင္းခ်ည့္ ေရးလိုက္ ၾကတာ… မ tag ဘဲကို ေရးေန ၾကတာ တိုက္ဆိုင္လွ ပါခ်ိမ့္.. မၾကာခင္ ဘေလာ့ဂါ တစ္ဦးဦး သြားေတာ့ မွာမို႕ တိတ္တိတ္ေလး သြယ္ ၀ိုက္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ ေနသလား မွတ္ရတယ္။ အခု တေလာပဲ ကၽြန္မ သီလရွင္ ၀တ္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္စြာ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ႕ တပည့္ တာခ်ီလိတ္ ဆရာေတာ္လို႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာေတာ္က ဒီလို ၾသ၀ါဒ ေပးပါတယ္။

လူဆိုတာ ေသမ်ိဳး ခ်ည့္ပဲ။ ခဏေန ေသတာနဲ႕ ေတာ္ၾကာမွ ေသတာပဲ ကြာတယ္။ အေသ မဦးခင္ မေသျခင္း တရား ကို ရေအာင္ ရွာ၊ ေတြ႕ရင္လဲ ကိုယ္ပိုင္ ျဖစ္ေအာင္ျပဳ၊ တရားဆိုတာ သိရံု သိလို႕ မရဘူး။ ရေအာင္ က်င့္မွ ရတယ္၊ ရၿပီးလဲ ျပန္ မဆံုးရံႈး ရေအာင္ ကိုယ့္ သႏၲန္မွာ ကိန္းေနေအာင္၊ ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာ ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ထား ရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ စည္းစိမ္ ပြားမ်ား ေအာင္ က်င့္ရသလို ကိုယ္ပိုင္ တရား ပြားမ်ားေအာင္ က်င့္ၾကံ ရတယ္။ အဲလို က်င့္ၾကံ ဖို႕ ပညာ ရွိမွ ရတယ္။ ပညာဆိုတာ နိဗၺာန္ သြားနည္းပဲ။ သတိမပါရင္ ပညာကို မျဖစ္ဘူး။ သတိန႕ဲ ပိုင္းျခား ဆင္ျခင္ ေ၀ဖန္ မွ ပညာဆိုတဲ့ အသိကို ရတယ္။ အဲဒီ အသိကို အရွိ ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္က က်င့္ရတယ္။

လူေတြက ပါရမီ ဆိုတာကို ေျပာလိုက္ၾကတာ။ ပါရမီ ဆိုတာ ဘာလဲ။ အလုပ္ပဲ။ ပါရမီဆိုတာ ကိုယ္က ျဖည့္မွ ျပည့္ တာ။ မျဖည့္ဘဲ ပါရမီ မပါဘူး ဆိုၿပီး ထိုင္ေနရင္ ျပည့္ကို မျပည့္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ပါရမီက ျပည့္ေနဦးေတာ့.. ကိုယ္က ထယူ ခံစားမွ ရတာ။ ပါရမီ ျပည့္တယ္ ဆိုတာ ထမင္းစားပြဲ ေရွ႕ေရာက္ စားဖို႕ အသင့္ ျပင္ေပး ထားတာနဲ႕ တူတယ္။ ကိုယ္တိုင္က ယူစား ဖို႕ေတာ့ လိုေသးတာပဲ။ အဲလိုပဲ တရား ရဖို႕ က်င့္ရာ မွာလဲ ပါရမီ ျပည့္ရင္ေတာင္ ခံစား ႏိုင္ဖို႕ အားထုတ္ ေနရဦး မွာပဲ။ ဘုရား ရဟႏၲာေတြ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္မွ ဒီျဖစ္ပ်က္ ကိုပဲ ျပန္စၿပီး ရႈတာ ပါပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ အထိခံ အာရံုေတြ ျဖစ္တဲ့ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ကို အတိုက္ဓာတ္ ျဖစ္တဲ့ ရုပ္အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႕၊ အရသာ၊ အေတြ႕ ေတြက လာထိတာပဲ။ အဲလို ထိခိုက္မွာ သတိ ကပ္ေတာ့ ထိကာ မတၲမွာ ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ပ်က္သြားတာ သိတဲ့ အတြက္ ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈ မေပၚ ေတာ့ဘဲ အပူေလာင္ မခံရ ေတာ့ဘူး။ သတိ မကပ္ ေတာ့ ႏွစ္သက္ရင္ ေလာဘမီး၊ မႏွစ္သက္ရင္ ေဒါသမီး ေလာင္ေတာ့ တာပဲ။

ဒီေတာ့ မေသခင္ တစ္မိနစ္ ရရ၊ ဆယ္ မိနစ္ ရရ အခ်ိန္ မရ ရေအာင္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ရင္း ကိုယ့္စိတ္မွာ ဘာ အာရံုပဲ ေပၚေပၚ၊ ေပၚရာ အာရံုကို သတိနဲ႕ လိုက္သိၿပီး သိကာ မတၲနဲ႕ ျဖတ္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ဆိုတဲ့ အထိခံ အာရံုေတြကို အပူ မေလာင္ေအာင္ အားထုတ္ပါ။ လိုက္ခံစား ေနရင္ မၿပီးႏိုင္ မစီး ႏိုင္ အလုပ္ရႈပ္ တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေစနဲ႕။ အာရံု ေကာင္းတာနဲ႕ ၾကံဳလဲ မွတ္ခ်၊ ျဖတ္ ခ်၊ မေကာင္း တာနဲ႕ ၾကံဳလဲ မွတ္ခ်၊ ျဖတ္ခ်၊ ေလာက မွာ အေကာင္း အဆိုး အားလံုးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တာ ခ်ည့္ပဲ။ လူေတြ ကသာ အေကာင္းကို မပ်က္ ေစခ်င္ အဆိုးကို ပ်က္ေစ ခ်င္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ မျဖစ္ ရလို႕ ဆင္းရဲ ေနၾက တာ။ သူ႕သေဘာကို သူ႕သေဘာ အတိုင္း ထားလိုက္ရင္ .. ျပဳျပင္ စီရင္ မေန ခ်င္ရင္ ကိေလသာမီး အပူ မေလာင္ ေတာ့ဘူး။ ေလာင္လဲ ခဏပဲ။ ဒုကၡျဖစ္ခ်ိန္ မၾကာေတာ့ ျဖစ္ေၾကာ တိုတာေပါ့။ အကုသိုလ္စိတ္ မေပၚေတာ့ဘူး။ ေပၚ လဲ သတိနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိန္း ႏိုင္ရင္ အကုသိုလ္ မၾကီး ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္၊ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။

ေသမင္းဆိုတာ သိပ္လည္တာပဲ။ လူမိုက္ကို မၾကိဳက္ဘူး ပညာရွိ သူေတာ္္ေကာင္း ကိုမွ ၾကိဳက္တယ္ ေရြးေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမိုက္ေတြ အသက္ ရွည္ၿပီး ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ငယ္ငယ္နဲ႕ ေသတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသ မဦးခင္ မေသရာ တရား ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း တရားဦးေအာင္ ၾကိဳးစား အာားထုတ္ ပါလို႕ ေနာက္ဆံုး မိန္႕မွာ ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ ပါတယ္။

ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ၾကီးမ်ား မိန္႕လိုက္ရင္ တစ္ခြန္းဆို ဆိုသေလာက္ အႏွစ္ပါ လိုက္တာ လို႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳး စဥ္းစားေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းက ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈပဲ လုပ္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ သူေတြ ၾကီးစိုး ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေနရင္း ၀ဋ္ခံ စရာ မလိုေတာ့ ေစာေစာ စီးစီး ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရႊ႕ထား လိုက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္လို႕… ဟုတ္တယ္ေလ. လူ႕ျပည္မွာ အဘိုးၾကီး အဘြား ၾကီးေတြ နတ္ျပည္ ေရာက္ပါေစ ဆုေတာင္း ေနတာ.. ကေလး ေတြ ကို ေနာက္ဘ၀ နတ္သား နတ္သမီး ေလးေတြ ျဖစ္ပါေစလို႕ သီတင္းကၽြတ္မွာ ဆုေပးတာ.. ဒီဘ၀ မေသဘဲ ေနာက္ ဘ၀မွာ နတ္ျဖစ္ ခ်င္လုိ႕ ရမွ မရဘဲ။ နတ္ျပည္ ေရာက္ေလာက္တဲ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ လုပ္ထားၿပီး ျမန္ျမန္ေသမွ ျမန္ျမန္ နတ္ျပည္ ေရာက္မွာကိုး.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဘုရား ရဟႏၲာ ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ၾကီး ေတြေတာင္ ေရွာင္ မရတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အာရံု ေတြကို မျမင္ခ်င္ ေတာ့လို႕ မၾကံဳခ်င္ ေတာ့လို႕ ေနာက္ဘ၀ ဘယ္လို ဘ၀ ကိုပဲ ရမယ္ ေျပာေျပာ မလိုခ်င္ ေတာ့ပါ ဘူးရွင္။ ဒါေၾကာင့္ ပဋိစၥ သမုဒ္ပါဒ္ စက္၀ိုင္းကို သညတၡႏၶာ ကေန ေ၀ဒနကၡႏၶာ မကူးခင္၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာ ကေန ဥပါဒါနကၡႏၶ ာ မကူးခင္ ျဖတ္ခ်ဖို႕ ၾကိဳးစား ေနမိ ပါေတာ့တယ္။